บทที่32.ระหว่างความมืดมนและแสงแรกของวัน

สามเดือนผ่านไป..

ตลอดสามเดือนที่ผ่านมา ฮันน่าอาศัยอยู่กับอาดัม แม้จะยังต้องใช้ไม้เท้าพยุงตัวเอง และต้องทานยารักษาอาการทางจิตควบคู่ไปด้วย เธอก็ยังคงไปพบแพทย์ตามนัด โดยมีอาดัมคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง

แม้กายจะค่อยๆ ฟื้นตัว แต่หัวใจของเธอยังคงกลัวและหวาดระแวง... เงาของ "ลินลี่" และคำขู่ในวันนั้นยังตามหลอกหลอนเธอเสมอ ทำให้บางคืนเธอสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก พร้อมกับเสียงหายใจหอบหนัก

แต่ไม่ว่าเมื่อไรที่เธอตื่นขึ้นมา เธอมักจะพบว่า อาดัมยังอยู่ตรงนั้น

เขาไม่เคยห่างไปไหน

เธออาจจะยังลังเลและหวาดกลัว แต่สำหรับอาดัม… ยิ่งวันเวลาผ่านไป เขากลับแน่ใจมากขึ้น

"เขารักเธอเข้าแล้ว..."

กลางดึกที่เงียบสงัด ความเงียบโรยตัวไปทั่วทั้งบ้าน

“กรี๊ดดด!!”

เสียงกรีดร้องดังลั่น ทำลายความสงบในชั่วพริบตา

ฮันน่าสะดุ้งตื่นขึ้นมา ดวงตาเบิกกว้าง ร่างกายของเธอสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ น้ำตาไหลอาบแก้มเป็นสาย  ลมหายใจของเธอหอบหนักราวกับขาดอากาศ เงาของฝันร้ายยังคงตามหลอกหลอน ภาพเลือนรางจากอดีตซ้อนทับเข้ามาไม่หยุด

เธอพยายามควบคุมตัวเอง สูดลมหายใจลึกแม้จะไม่ช่วยอะไรเลยเธอเอื้อมไปจับไม้พยุง ก่อนค่อยๆ พยุงร่างกายที่อ่อนแรงไปยังห้องน้ำ ก้าวขาแต่ละครั้งเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่สิ่งที่หนักหนากว่านั้นคือความรู้สึกที่ถาโถมในใจ

เธอเปิดตู้ยา หยิบขวดยาระงับความเครียดออกมา เทเม็ดยาใส่มือ

เธอจ้องมองเม็ดยาในมือ นิ่งงันราวกับกำลังชั่งใจ แต่เพียงเสี้ยววินาทีต่อมา เธอหลับตาลงก่อนตัดสินใจ...

เธอโยนมันเข้าปาก กลืนลงไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ลังเล ความขมของมันไหลผ่านลำคอ ทิ้งรสฝาดไว้บนปลายลิ้น 

เธอมองเงาตัวเองในกระจก ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนล้าและเศร้าหมอง เธฮกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ ปล่อยให้ยาระงับความเครียดไหลผ่านลงสู่ร่างกาย หวังให้มันช่วยบรรเทาความหวาดกลัวที่กัดกินหัวใจ

แต่ท่ามกลางความวุ่นวายในจิตใจ กลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นเบาๆ 

เสียงที่เหมือนดังออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจเธอเอง...

"หนีไปซะ... หนีให้ไกล..."

เธอเม้มริมฝีปากแน่น มือที่จับขอบอ่างล้างหน้าเริ่มสั่น ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยน้ำตาเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความลังเล

"ที่นี่ไม่ปลอดภัย ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ..."

เสียงนั้นยังดังอยู่ในหัว มันไม่ใช่แค่ความคิด แต่มันคือแรงผลักดันบางอย่างที่ดังก้องอยู่ในจิตใจ

เธอควรอยู่ต่อไปจริงๆ หรือ?

หรือเธอควร... หนีไปให้ไกล ก่อนที่อะไรๆ จะสายเกินไป?

ความคิดของฮันน่าวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด ความกลัว ความหวาดระแวง และเสียงกระซิบที่ดังอยู่ในใจผลักเธอไปสู่ขอบเหวของความสิ้นหวัง

ฤทธิ์ยาที่เธอกลืนลงไปเริ่มทำงาน เปลือกตาหนักอึ้ง ร่างกายอ่อนแรง ความมืดค่อยๆ กลืนกินสติของเธอ

ตุบ!

ร่างของฮันน่าทรุดลงกับพื้นห้องน้ำ ความเย็นจากพื้นกระเบื้องซึมผ่านผิวกายของเธอ แต่เธอไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว สติสุดท้ายเลือนรางก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป...

เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้นในบ้าน เมื่อ อาดัมกลับมาถึง เขารู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ บรรยากาศเงียบเกินไป

"ฮันน่า?"

เขาเรียกชื่อเธอ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ

ใจเขาเริ่มเต้นแรงขึ้น ความกังวลแล่นเข้าจับหัวใจทันที เขาก้าวเข้าไปห้องนอน แต่ไม่พบเธอ ก่อนจะเหลือบไปเห็นว่า... ประตูห้องน้ำแง้มอยู่

อาดัมรีบตรงเข้าไปทันที และสิ่งที่เขาเห็นทำให้เลือดในกายเย็นเฉียบ

"ฮันน่า!!"

ร่างของเธอนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นห้องน้ำ ขวดยาถูกเปิดออก ยาเม็ดกระจัดกระจายบนพื้น

อาดัมทรุดลงข้างๆ เธอ รีบประคองร่างของเธอขึ้นมา ใบหน้าของเธอซีดเผือด ลมหายใจแผ่วเบาจนแทบจับไม่ได้

"อย่าทำแบบนี้นะ... ได้โปรด"

เสียงของเขาสั่นเครือ ใจเต้นแรงด้วยความหวาดกลัว เขาไม่รอช้า รีบอุ้มเธอขึ้นจากพื้น พยายามปลุกเธอให้ตื่น

"ฮันน่า! ได้ยินผมไหม!? ฮันน่า!!"

แต่เธอไม่ได้ตอบกลับ...จนผ่านไป

เขาเฝ้ารอดูอาการเธอยันเช้า  

หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความกังวล คอยเช็ดเหงื่อให้เธอ พลางเฝ้าดูอาการอย่างใกล้ชิด

เวลาผ่านไปช้าเหลือเกิน...

อาดัมแทบไม่ละสายตาจากเธอ ใจเขาเต้นแรงทุกครั้งที่เห็นลมหายใจของเธอแผ่วเบาราวกับจะหายไปทุกเมื่อ แต่เขายังคงอยู่ตรงนี้ เฝ้ารออย่างอดทน

กระทั่ง... แสงแรกของรุ่งเช้าค่อยๆ สาดส่องเข้ามา

อาดัมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงแรงขยับเบาๆ ที่ปลายนิ้วของฮันน่า หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นเมื่อเห็นเปลือกตาของเธอเริ่มขยับ

และในที่สุด... ดวงตาของเธอก็ค่อยๆ เปิดขึ้น

แม้จะเต็มไปด้วยความอ่อนล้า แต่แววตาของเธอยังมีชีวิต

"ฮันน่า..." อาดัมกระซิบเสียงแผ่ว เบาเสียจนแทบเป็นลมหายใจ

เธอจ้องมองเขา ราวกับยังสับสนว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาเงียบๆ

อาดัมไม่พูดอะไรอีก เขาเพียงแค่ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน

เขาเอื้อมมือไปกุมมือเธอไว้แน่น ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นคง

"คุณต้องเลิกทานยาพวกนั้นซะ ผมจะอยู่รักษาคุณด้วยความรักของผมเอง"

ฮันน่าจ้องมองเขา ดวงตาสั่นไหว น้ำตาเอ่อคลอ มือของเธอเย็นเฉียบ เธอไม่แน่ใจว่าเธอจะมีแรงก้าวไปข้างหน้าได้จริงๆ หรือเปล่า

"ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว อาดัม..."

เสียงของเธอแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เธอไม่อยากจมอยู่ในความหวาดกลัวนี้อีกต่อไปแล้ว

อาดัมมองเธออย่างเข้าใจ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

"เราจะไปให้ไกลจากที่นี่ ผมจะดูแลคุณเอง"

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจ และในวินาทีนั้นเอง...

แม้หัวใจของฮันน่าจะยังเต็มไปด้วยความกลัว แต่ลึกๆ แล้ว เธอรู้ว่าเส้นทางข้างหน้าเธอมีเขาอยู่เคียงข้างด้วยใจจริง