บทที่29..เคียงข้าง...แม้วันอ่อนแอ

ภายในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล บรรยากาศเงียบงัน แสงไฟนวลตาส่องกระทบผนังสีขาวสะอาดตา ทว่ากลับให้ความรู้สึกโดดเดี่ยว อากาศอบอวลด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อเจือจาง เตียงคนไข้ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ ม่านสีขาวกั้นเป็นสัดส่วน

อาดัมก้าวเข้ามาอย่างช้าๆสายตาของเขามองไปยังหญิงสาวที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ผ้าพันแผลสีขาวพันรอบศีรษะของเธอ และขาของเธอถูกดามไว้อย่างแน่นหนา ร่องรอยบาดแผลและรอยฟกช้ำปรากฏให้เห็นบนผิวกายซีดเซียว ร่างกายของเธอดูเปราะบางราวกับอาจแตกสลายได้ทุกเมื่อ

เสียงลมหายใจแผ่วเบาของเธอยืนยันว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ แต่ก็เป็นชีวิตที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด อาดัมรู้สึกเหมือนมีก้อนหินหนักๆ กดทับอยู่ในอก ราวกับแบกรับความรู้สึกผิดที่มองไม่เห็น

เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจเบาๆ สายตาไล่มองไปตามร่างของเธอ พลางครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เธอต้องเจ็บหนักขนาดนี้ เขารู้ว่าเธอรอดมาได้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะผ่านมันไปได้โดยง่าย เสียงฝีเท้าของเขาเบาลงขณะก้าวถอยหลัง สุดท้ายอาดัมเลือกจะหมุนตัวเดินออกจากห้องแม้ความกังวลยังคงฝังแน่นอยู่ในใจ...

เขาตรงกลับมาบ้านที่อบอุ่นเสียงฝีเท้าดังก้องทั่วห้องโถ่งทางเดิน พ่อแม่ของเขารีบเข้ามาหาทันทีเมื่อเห็นลูกชายกลับมา สีหน้าของทั้งสองเต็มไปด้วยความเป็นห่วง และในเสี้ยววินาทีที่ได้เห็นอาดัมปลอดภัย พวกเขาก็โผเข้ากอดเขาแน่น

อ้อมกอดนั้นเต็มไปด้วยความโล่งใจ ความรัก และความหวังดี แต่ถึงแม้อาดัมจะได้รับการปลอบโยนจากครอบครัว ใบหน้าของเขายังคงเคร่งเครียด ภาพของฮันน่าที่ยังคงนอนอยู่ในโรงพยาบาลยังติดตรึงอยู่ในความคิด

เธอจะหายดีไหม?

เธอจะผ่านเรื่องนี้ไปได้หรือเปล่า?

ความคิดมากมายถาโถมเข้ามาไม่หยุด เขารู้ว่าไม่อาจนิ่งเฉยได้

พ่อแม่ของเขามองสบตากัน ก่อนจะหันกลับมาหาลูกชายด้วยแววตาอ่อนโยน พวกเขาเข้าใจในสิ่งที่อาดัมกำลังรู้สึก ไม่ใช่แค่ความเป็นห่วง แต่เหมือนเป็นชะตาและความผูกพันที่อาดัมเองอาจยังไม่ทันได้ตระหนัก

"ลูกอยากช่วยเธอใช่ไหม?" แม่ของเขาถามเสียงนุ่ม

อาดัมพยักหน้าช้าๆ แม้ในใจจะยังเต็มไปด้วยความสับสน แต่เขารู้แน่ชัดว่าเขาไม่สามารถปล่อยให้ฮันน่าเผชิญทุกอย่างเพียงลำพังได้

“พ่อแม่จะเป็นกำลังใจให้ และอยู่เคียงข้างจ้ะ” คุณแม่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางยกมือโอบไหล่อาดัมเบาๆ เป็นสัมผัสที่อบอุ่นและมั่นคง ราวกับส่งผ่านพลังใจให้ลูกชาย

“เข้าไปพักผ่อนก่อน เดี๋ยวแม่เตรียมซุปให้”

อาดัมมองแม่ด้วยสายตาซาบซึ้ง แม้ความกังวลจะยังคงอยู่ แต่ความรักและความห่วงใยจากครอบครัวก็ช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้น

“พรุ่งนี้เช้าค่อยเข้าไปเยี่ยมเธอใหม่ ไม่ต้องกังวล ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี พระเจ้าจะอวยพรลูกจ้ะ”

รอยยิ้มอ่อนโยนของคุณแม่ทำให้อาดัมรู้สึกเบาใจลง แม้จะยังมีเรื่องให้คิดมากมาย แต่เขารู้ว่าอย่างน้อย...เขาไม่ได้อยู่เพียงลำพัง เช่นเดียวกับที่เขาไม่อยากให้ฮันน่าต้องเผชิญทุกอย่างคนเดียว

คืนนี้...เขาจะพัก และพรุ่งนี้ เขาจะกลับไปหาเธออีกครั้ง

………………………..

เช้าวันใหม่มาเยือนพร้อมแสงแดดสีอ่อนที่ลอดผ่านม่านโปร่งบางของห้องพักฟื้น แสงนั้นทอดเงาละมุนลงบนเตียงคนไข้ ทว่าสำหรับฮันน่าแล้ว มันไม่ได้ช่วยเติมเต็มความอบอุ่นหรือปลอบประโลมเธอเลยแม้แต่น้อย

บรรยากาศในห้องยังคงเงียบเหงา อากาศเย็นเฉียบแผ่กระจายไปทั่ว แทรกด้วยเสียงร้องครวญครางจากความทรมานแผ่วเบา ลอยมาตามสายลมที่พัดเบาๆ ผ่านช่องว่างของม่าน สีหน้าของฮันน่าขาวซีด และดวงตาที่เคยเปล่งประกายกลับดูหม่นหมองราวกับไร้ชีวิตชีวา

อาดัมรีบออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ เขาแทบไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน เพราะภาพของฮันน่าที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงยังติดอยู่ในความคิดของเขาไม่จางหาย ทันทีที่สายตาปะทะเข้ากับร่างบอบบางของฮันน่า หัวใจของเขาก็เหมือนถูกบีบแน่นขึ้น

เธอดูอ่อนแรงกว่าครั้งก่อน ใบหน้าซีดเซียวจนแทบไร้สีเลือด เปลือกตาบวมแดง บ่งบอกถึงค่ำคืนที่ยากลำบากและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เสียงครางแผ่วหลุดออกจากริมฝีปากของเธอเป็นระยะ ขณะที่เธอพยายามขยับตัวด้วยความลำบาก ดวงตาที่เคยสดใสกลับดูเลื่อนลอยและเต็มไปด้วยความอ่อนล้า

เขาเม้มริมฝีปากแน่น ไม่ใช่เพราะสงสารเพียงอย่างเดียว แต่มันเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่านั้น… ความห่วงใยที่เขาเองก็คาดไม่ถึง

อาดัมก้าวเข้าไปใกล้ขึ้น ก่อนจะเอ่ยเรียกชื่อเธอเบาๆ หวังว่าเธอจะรับรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่เพียงลำพัง

ฮันน่าค่อยๆ หันมามองเขา แววตาของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ริมฝีปากซีดสั่นระริก ก่อนที่เสียงแผ่วเบาจะเล็ดลอดออกมา

“ขอ...ยาเพิ่มหน่อยได้ไหมคะ”

น้ำเสียงของเธออ่อนแรงและสั่นเครือ พยาบาลที่ยืนข้างเตียงส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“คุณรับยาไปแล้วนะคะ อดทนนะ”

หยาดน้ำใสไหลลงตามข้างแก้มของฮันน่า เธอกัดฟันแน่น พยายามอดทนต่อความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้าใส่ อาดัมมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง รู้สึกเหมือนบางอย่างบีบรัดอยู่ภายในอก

เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจก้าวเข้าไปใกล้กว่าเดิม

“ดีใจนะที่คุณปลอดภัย” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยความกังวล “แต่คุณต้องพักฟื้นอีกระยะ”

ฮันน่ามองเขาด้วยสายตาอ่อนล้าและว่างเปล่า ราวกับเธอหมดแรงแม้แต่จะตอบรับ

อาดัมลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถาม

“คุณมีญาติอยู่ที่นี่ไหม?”

เธอส่ายหัวช้าๆ ดวงตาหม่นแสง ไร้ประกาย ราวกับโลกทั้งใบของเธอเหลือเพียงความเงียบงันและความโดดเดี่ยว

หัวใจของอาดัมเหมือนถูกบีบรัดแน่นขึ้นไปอีก เขาไม่เคยคิดเลยว่าฮันน่าจะตัวคนเดียวขนาดนี้

เขาถอนหายใจลึก ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ช่วงนี้...ผมดูแลคุณก่อนได้ครับ จนกว่าคุณจะหาย”

ฮันน่าชะงัก ดวงตาที่เคยหม่นแสงฉายแววประหลาดใจ เธอจ้องมองเขานิ่ง ราวกับกำลังพยายามค้นหาความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของเขา

“ทำไม...” เสียงของเธอแผ่วเบา เต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ

อาดัมไม่ได้ตอบในทันที เขาเพียงส่งยิ้มบางๆ ให้เธอ รอยยิ้มนั้นไม่ใช่รอยยิ้มที่เกิดจากความสงสาร แต่เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความจริงใจ และความตั้งใจที่จะอยู่เคียงข้างเธอ