บทที่28.เงาแห่งโชคชะตา

  กลางมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ เรือสปีดโบ๊ทแล่นตัดผ่านเกลียวคลื่นอย่างรวดเร็ว เสียงเครื่องยนต์คำรามกลบความเงียบของท้องฟ้ายามเย็นที่กำลังมืดลง อาดัมนั่งเงียบอยู่ข้างฮันน่า ดวงตาของเขามองไปยังใบหน้าของฮันน่าที่เปื้อนไปด้วยเลือด เธอดูอ่อนล้าและไร้เรี่ยวแรงและในแววตาของเธอนั้นช่างเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“คุณ…เข้มแข็งไว้นะ” อาดัมเอ่ยขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่แฝงด้วยความห่วงใยลึกซึ้ง ขณะที่นันย์ตาเขามองเธอราวกับต้องการส่งกำลังใจทั้งหมดที่เขามีให้กับเธอ

ปลายนิ้วของเขาแตะลงบนแขนของเธอเบา ๆ สัมผัสแผ่วเบาที่ไม่ได้ต้องการอะไร นอกจากให้เธอรู้ว่าเธอไม่ได้เผชิญกับสิ่งนี้เพียงลำพัง ฮันน่ามองอาดัม ก่อนพยักหน้าแม้ไม่มีคำพูดใดออกมา แต่แววตาของเธอนั้นรับรู้ถึงความห่วงใยของเขา และเธอจะพยายามอดทน ให้ถึ่งฝั่ง

เรือสปีดโบ๊ทเข้าใกล้ฝั่งมากขึ้น ทุกวินาทีเต็มไปด้วยความเร่งด่วน ไฟสีแดงของรถพยาบาลที่จอดรออยู่ที่ท่าเรือสะท้อนบนผิวน้ำ ราวกับประกาศความสำคัญของชีวิตที่กำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย

ทันทีที่เรือจอดเทียบที่ท่า คนขับเรือและเจ้าหน้าที่รีบเข้ามาช่วยอาดัมพยุงฮันน่าขึ้นไปยังรถพยาบาล เสียงไซเรนดังก้องเมื่อรถพุ่งออกจากท่าเรือ มุ่งหน้าสู่โรงพยาบาล เสียงล้อบดไปกับถนนเต็มไปด้วยความเร่งรีบที่เปื้อนด้วยความกดดันส่งตรงไปยัง..

หน้าห้องฉุกเฉิน ทุกอย่างเคลื่อนไหวเร็วราวกับภาพฝัน เจ้าหน้าที่พยาบาลและทีมแพทย์รีบเข้ามารับตัวฮันน่า อาดัมมองเธอถูกนำส่งเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ประตูปิดลงตรงหน้าเขา ทิ้งเขาไว้ในความเงียบงันที่เต็มไปด้วยความกังวลและคำถาม

อาดัมทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน ศีรษะของเขาก้มต่ำ มือทั้งสองประสานไว้บนตัก ในขณะที่ความคิดและความกังวลถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน ภายในใจเขาพะวงถึงอาการของฮันน่า หญิงสาวที่กำลังต่อสู้กับความเจ็บปวดในห้องฉุกเฉินดวงตาของเขาเริ่มคลอไปด้วยน้ำตา ความอ่อนไหวที่พยายามปกปิดมาตลอดเริ่มเผยออกมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"น้องชาย…เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?"เสียงเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่นดังขึ้นข้างกาย ท่ามกลางบรรยากาศที่หนักอึ้ง

อาดัมเงยหน้าขึ้นช้า ๆ แววตาหม่นหมองของเขาสบเข้ากับดวงตาอ่อนโยนของหญิงสูงวัยที่นั่งลงข้าง ๆ เธอมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเมตตา ราวกับรับรู้ถึงความสับสนและความเจ็บปวดที่เขากำลังเผชิญ

อาดัมเม้มริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นอารมณ์ที่เอ่อล้น แต่ไม่อาจซ่อนความรู้สึกที่สะท้อนผ่านดวงตาของเขาได้ เสียงของเขาแผ่วเบาและสั่นเครือ "ผมสงสาร และเป็นห่วงเธอครับ…"

หญิงสูงวัยพยักหน้าอย่างเข้าใจ รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเธอ ก่อนที่มือเหี่ยวย่นแต่เปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นจะเอื้อมมากุมมือของอาดัมเบา ๆ

"เธอจะไม่เป็นไรหรอกจ้ะ"

เสียงของเธออ่อนโยน แต่หนักแน่น ราวกับต้องการส่งผ่านความหวังและกำลังใจไปถึงเขา อาดัมมองหญิงชราด้วยความซาบซึ้ง แม้ไม่ใช่คนรู้จัก แต่ความเมตตาที่เธอมอบให้ทำให้เขารู้สึกได้ในความปรารถนาดี และเพียงคำพูดเพียงไม่กี่คำกลับมีพลังมหาศาล คล้ายกับแสงสว่างริบหรี่ท่ามกลางความมืดมิด

ทันใดนั้น เสียงเรียกชื่อดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ

"คุณอาดัม"

อาดัมสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนหันไปตามเสียงเรียก พยาบาลในชุดสีขาวเดินเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าเป็นมิตร

"เชิญคุณอาดัมไปทำแผลที่คางค่ะ"

เขาเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ "ครับ" เสียงตอบของเขาแผ่วเบาพลางสายตายังมองไปที่ประตูห้องฉุกเฉิน ราวกับหวังว่าจะมีสัญญาณบางอย่างบอกว่าเธอปลอดภัย

ก่อนจะลุกขึ้น อาดัมหันกลับไปมองหญิงสูงวัยที่นั่งอยู่ข้างเขา เธอยกยิ้มบางๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความอบอุ่นและให้กำลังใจ ริมฝีปากเธอไม่ขยับ แต่เพียงแค่พยักหน้าราวบอกให้เขาเข้มแข็ง อาดัมยกมุมปากขึ้น กลับไปเป็นการขอบคุณ แล้วยืดตัวขึ้น เดินตามพยาบาลไป

เสียงฝีเท้าของเขาดังก้องในโถงทางเดิน ความรู้สึกหนักในใจยังคงอยู่ แต่คำพูดของหญิงชรายังคงดังก้องอยู่ในหัว "เธอจะไม่เป็นไรหรอกจ้ะ"

เขาหวังว่ามันจะเป็นความจริง…

ในขณะที่เขากำลังทำแผลอยู่ เสียงวุ่นวายภายในห้องฉุกเฉินยังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ภายในห้องนั้น ทีมแพทย์และพยาบาลกำลังทำงานอย่างเร่งรีบ เสียงอุปกรณ์การแพทย์ดังสะท้อนในความตึงเครียด

เสียงครวญครางเบา ๆ ของฮันน่าดังออกมาจากริมฝีปากซีดเซียว ขณะที่ร่างของเธอสั่นไหวเป็นระยะจากความเจ็บปวดของบาดแผลลึก แพทย์และพยาบาลยังคงทำงานกันอย่างเร่งรีบ เสียงเครื่องมือดังสอดประสานกับจังหวะชีพจรของเธอ ผู้ช่วยพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างเตียงคอยปลอบใจเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"อดทนนะ เดี๋ยวก็จะดีขึ้น" เธอพูดพร้อมนำยามาให้ฮันน่าทาน

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า แต่ในที่สุดเสียงโกลาหลในห้องฉุกเฉินก็เริ่มสงบลง บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดกลับกลายเป็นความผ่อนคลายเล็กน้อยเมื่ออาการของฮันน่าคงที่ ทีมแพทย์ถอนหายใจอย่างโล่งอก

อาดัมกลับมานั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินหลังจากทำแผลเสร็จ แม้บาดแผลที่คางจะถูกดูแลเรียบร้อยแล้ว แต่ภายในใจของเขายังคงเจ็บปวดและกังวล ความเงียบปกคลุมโถงทางเดิน มีเพียงเสียงฝีเท้าของแพทย์และพยาบาลที่เดินผ่านไปมาเป็นระยะ อาดัมนั่งนิ่งราวกับพยายามระงับความรู้สึกที่กำลังถาโถมเข้ามา

ทันใดนั้น เสียงเรียกชื่อของเขาทำให้เขาสะดุ้ง

"คุณอาดัม เป็นญาติของฮันน่า ใช่ไหมครับ?"

เขาหันไปมองพยาบาลที่ยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนรีบลุกขึ้นยืนราวกับรอคอยคำนี้มาเนิ่นนาน "ครับ" เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสั่นเล็กน้อย ก่อนเดินตามพยาบาลเข้าไปในห้องแพทย์

ภายในห้อง ไฟสีขาวสว่างจ้าส่องกระทบกับผนังสีขาวสะอาดตา แพทย์ในชุดกราวน์สีขาวนั่งอยู่หลังโต๊ะ มือของเขาถือเอกสารบางอย่าง เมื่อเห็นอาดัมเดินเข้ามา เขาก็เงยหน้าขึ้นและกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่หนักแน่น

"ตอนนี้อาการของเธอปลอดภัยแล้วครับ แต่บาดแผลที่ได้รับยังต้องได้รับการรักษาอย่างใกล้ชิด และเธอจะไม่สามารถเดินได้ในช่วงระยะนี้ ต้องใช้เวลาฟื้นฟูร่างกายครับ"

อาดัมฟังคำอธิบายของแพทย์ ดวงตาของเขามีแววโล่งใจขึ้นเล็กน้อยที่ฮันน่ายังมีชีวิตอยู่ แต่ความกังวลยังคงกัดกินจิตใจของเขา เธอจะผ่านมันไปได้ใช่ไหม?

แพทย์ยังคงพูดต่อ"หลังจากออกจากโรงพยาบาล คุณต้องพาเธอมาทำแผลทุกวันติดต่อกันหนึ่งเดือนนะครับ และต้องปฏิบัติตามคำแนะนำอย่างเคร่งครัด เพื่อป้องกันการติดเชื้อหรือภาวะแทรกซ้อน"

อาดัมพยักหน้าช้า ๆ ดวงตาเขายังคงฉายแววครุ่นคิด "ครับ..." คำตอบของเขาแผ่วเบา ราวกับกำลังพยายามทำความเข้าใจภาระหน้าที่ที่จู่ ๆ ก็ตกมาอยู่ในมือของเขา

แม้เขาและฮันน่าจะเพิ่งพบกันโดยโชคชะตาหรือความบังเอิญแต่ตอนนี้ เธอกลายเป็นความรับผิดชอบที่เขาไม่อาจละทิ้งได้ ความโล่งใจที่เธอปลอดภัย ถูกแทนที่ด้วยความหวั่นใจเกี่ยวกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง

เธอปลอดภัยแล้ว… แต่นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการฟื้นตัวเท่านั้น

ในขณะที่ด้านนอกทางเดินนั้นห้องโถงนั้น เสียงล้อเตียงคนไข้บดไปกับพื้นกระเบื้องอย่างช้า ๆทีมพยาบาลเข็นร่างของฮันน่าไปยังห้องพักฟื้น ทว่าท่ามกลางเงามืดที่ปลายทางเดิน สองเงาร่างยืนอยู่นิ่ง ๆ ดวงตาของพวกเขาจ้องไปที่ฮันน่าอย่างไร้อารมณ์ หนึ่งในนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา นิ้วมือกดหมายเลขอย่างคล่องแคล่ว  แล้วแนบมันเข้ากับหู

ตรู๊ด ตรู๊ด  เพียงไม่กี่วิ ปลายสายรับสายอย่างรวดเร็ว

"ครับ คุณลินลี่ เธอได้รับอุบัติเหตุครับ"

น้ำเสียงราบเรียบ ไร้ความรู้สึก ราวกับเพียงแค่รายงานเหตุการณ์ตามหน้าที่  แต่ถ้อยคำเหล่านั้นกลับแฝงไปด้วยความหมายที่หนักเท่าภูเขา

ปลายสายเงียบงันไปครู่หนึ่ง ไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาที่ลอดผ่านสายโทรศัพท์...

— ตัดภาพไปอีกฟากหนึ่งของการสนทนา —

ลินลี่นั่งนิ่งราวกับรูปปั้น ดวงตาจับจ้องไปยังจุดหนึ่งอย่างเหม่อลอย ขณะที่คำพูดจากปลายสายยังคงก้องอยู่ในห้วงความคิด

นิ้วเรียวของเธอกำโทรศัพท์แน่น ราวกับว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยตรึงเธอไว้ ไม่ให้ตกลงไปในวังวนของความคิดที่ตีรวนอยู่ในหัว

เธอไม่ได้เอ่ยคำใด ไม่มีเสียงสบถ ไม่มีคำถาม ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของความโกรธเกรี้ยว บนใบหน้าเรียบนิ่งนั้นมีเพียงความเงียบงัน แต่กลับเป็นความเงียบที่อึดอัดและหนักหน่วงราวกับมีก้อนหินทับอยู่ในอก

เธอค่อย ๆ ลดโทรศัพท์ลง ก่อนวางมันลงบนโต๊ะข้างกาย เสียงกระทบเบา ๆ ดังขึ้น ท่ามกลางความเงียบที่กลืนกินทุกสิ่ง

มือข้างหนึ่งของเธอยกขึ้นปิดใบหน้าตัวเอง ดวงตาหลุบต่ำ ราวกับต้องการบดบังความรู้สึกที่ค่อย ๆ ปะทุขึ้นภายใน

ทุกสิ่งรอบตัวเหมือนถูกกลืนหายไป เหลือเพียงเสียงลมหายใจของเธอที่สั่นไหวเล็กน้อย ราวกับกำลังสะท้อนความผิดหวังอันลึกซึ้ง ที่ไม่อาจเอ่ยออกมาเป็นคำพูด...