บทที่2.เสียงปลอบโยน

เมื่อฤดูทำไร่ทำสวนได้ผ่านพ้นไป ความวุ่นวายจากการเก็บเกี่ยวก็ทุเลาลง แต่สำหรับฮันน่า งานยังไม่จบเพียงเท่านั้น วันหยุดของเธอยังคงเต็มไปด้วยงานรับจ้างเล็กๆ น้อยๆ ทุกบาททุกสตางค์ที่ได้มาถูกเก็บหอมรอมริบเพื่อค่าใช้จ่ายในการไปโรงเรียน

แต่ในบางวันเสาร์อาทิตย์ที่งานไม่หนักจนเกินไป ฮันน่าก็พอจะมีช่วงเวลาที่ได้ผ่อนคลายบ้าง ช่วงเวลานั้น เธอจะได้นั่งดูรายการโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นเล็กๆ ของบ้าน ความสุขเล็กๆ นี้คือช่วงเวลาที่ฮันน่าได้หลบหนีจากโลกแห่งความรับผิดชอบและความกดดัน เธอจะดูโทรทัศน์ด้วยสายตาเปล่งประกาย ไม่ว่าจะเป็นรายการเกี่ยวกับการ์ตูน นิทาน หรือเรื่องราวจากต่างแดนที่เธอไม่เคยสัมผัส มันทำให้เธอได้เปิดโลกในจินตนาการของเด็กบ้านนอกคนหนึ่งที่ยังคงมีความฝันและความหวังเล็กๆ ซ่อนอยู่ในใจ

วันหยุดสัปดาห์ก็มาถึงอีกครั้งวันนี้เป็นวันที่ไม่มีงานจิปาถะใดๆ ที่ต้องทำ ฮันน่ารู้สึกดีใจที่วันนี้เธอได้มีเวลาว่างเป็นของตัวเอง เธอได้นั่งลงอย่างสบายใจบนพื้นไม้เย็นๆ ในห้องนั่งเล่นเล็กๆ โทรทัศน์เก่าเครื่องนั้นที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้อง ฮันน่านั่งอยู่หน้าจอโทรทัศน์เก่าๆ มือเล็กๆ ของเธอค่อยๆ หมุนปุ่มปรับช่องไปทีละนิด เสียง "กรึกๆ " ดังเบาๆ เป็นจังหวะ ขณะที่เธอเลื่อนช่องไปเรื่อยๆ เธอหยุดฟังและรอดูทีละภาพที่ปรากฏบนจอ แต่ยังไม่เจอรายการที่เธอต้องการ ความตื่นเต้นเล็กๆ แฝงอยู่ในแววตาของเธอเมื่อยังไม่เจอรายการที่เธอชื่นชอบ

เสียงหมุนปุ่ม "กรึก...กรึก..." ดังต่อเนื่องไปจนกระทั่งเสียงผู้ดำเนินรายการดังขึ้นในจอโทรทัศน์ เป็นเสียงนุ่มนวลและไพเราะที่ชวนให้รู้สึกอบอุ่นและสบายใจ เสียงนั้นเหมือนเสียงของใครบางคนที่คอยปลอบโยนและเป็นมิตรกับเด็กๆ ดวงตากลมโตของเธอเปล่งประกายสดใส โลกในจอพาเธอออกจากความเหน็ดเหนื่อยและความลำบากในชีวิตจริง ช่วงเวลาเหล่านี้คือช่วงที่เธอได้ผ่อนคลายที่สุด ไม่ต้องคิดถึงงาน ไม่ต้องแบกรับความรับผิดชอบใดๆ เพียงแค่ได้นั่งจดจ่ออยู่กับเรื่องราวต่างๆ ที่เปิดโลกจินตนาการให้กว้างไกล ฮันน่านั่งฟังอย่างตั้งใจ ปล่อยให้เสียงนั้นกล่อมให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย ราวกับเสียงนี้ได้เปิดประตูไปสู่โลกใหม่ โลกที่เต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะ

จากนั้นเพลงก็ดังขึ้นมา เด็กๆ หลายคนในรายการร่วมกันร้องเพลง เสียงเล็กๆ ใสๆ ของพวกเขาประสานกันอย่างสนุกสนาน จนฮันน่าเองก็อดไม่ได้ที่จะฮัมตามไปเบาๆ ท่ามกลางเสียงเพลงและเสียงหัวเราะเหล่านั้น เธอรู้สึกเหมือนได้อยู่ท่ามกลางเพื่อนๆ แม้ว่าจริงๆ แล้วเธอจะนั่งอยู่คนเดียวก็ตาม

ใบหน้าเล็กๆ ของฮันน่าเปื้อนรอยยิ้มขณะที่เธอฮัมเพลงตาม เสียงใสๆ ของเด็กๆ ในรายการทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ความโดดเดี่ยวที่เคยมีเหมือนจะเลือนหายไปชั่วขณะ เธอรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งเล็กๆ ที่งดงามนี้ เป็นช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความสุขในแบบของเด็กน้อย ที่ได้หัวเราะและร้องเพลงไปกับเพื่อนๆ ในจอทีวี

ตอนนี้ห้องเล็กๆ นั้นถูกแต่งแต้มด้วยความสดใสจากรายการเด็กที่เธอชอบ รายการที่พาเธอหลุดออกจากโลกแห่งความลำบากและความเหนื่อยล้า ให้เธอได้สัมผัสกับความสุขเล็กๆ ในวันหยุดเสียงละมุนของผู้ดำเนินรายการดังขึ้นอย่างอ่อนโยน ราวกับปลอบโยนและโอบกอดหัวใจน้อยๆ ของเด็กๆ ที่กำลังนั่งเงี่ยหูฟังอยู่หน้าจอ หญิงสาวผู้ดำเนินรายการมีใบหน้าสดใสและดวงตาที่ฉายแววเมตตา เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่นที่ชวนให้รู้สึกปลอดภัย

“สวัสดีค่ะ เด็กๆ ขอให้เด็กๆ ทุกคนคนมองไปบนท้องฟ้าหลับตาลงแล้วอธิษฐาน ว่า ขอให้พระองค์มารับลูกเป็นลูกของพระองค์แล้ว พระเจ้าจะมารับเด็กๆ เข้าสู่อ้อมกอดความรักและเด็กๆ ทุกคน จะไม่เหนื่อยจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป” คำพูดเหล่านั้นแทรกซึมเข้ามาในหัวใจของฮันน่า ที่กำลังฟัง ราวกับเป็นสัญญาว่าจะไม่มีวันทิ้งให้เธอต้องเผชิญความยากลำพัง แม้เพียงอยู่หน้าจอ ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยเข้าใจความหมายทั้งหมดแต่เธอรู้สึกอบอุ่นและอยากฟังรายการนี้อีกทุกสัปดาห์

ทุกวันได้ผ่านไปอย่างรวดเร็วในช่วงเวลานั้นเธอได้เฝ้ารอด้วยความตื่นเต้นให้เสาร์อาทิตย์มาถึง ราวกับมีนัดหมายสำคัญที่เธอไม่เคยพลาด คำพูดปลอบโยนและรอยยิ้มอ่อนโยนที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้รับการโอบกอดและปลอดภัย เสียงที่น่าไว้ใจชวนให้เธอ ลองอธิษฐาน ทำให้ฮันน่ารู้สึกถึงความหวังเล็กๆ และการปลอบประโลม ที่ไม่สามารถหาได้จากที่ไหนแล้วเธอพร้อมที่จะลองเปิดใจด้วยความเชื่อและไว้วางใจอย่างไม่มีข้อสงสัยใดๆ

ช่วงนี้เป็นฤดูเก็บข้าวโพด ฮันน่าจึงต้องออกไปช่วยปู่และย่าทำงานที่ไร่ทุกวันเสาร์และอาทิตย์ เสียงกรอบแกรบของต้นข้าวโพดที่ถูกหักจากลำต้น และแสงแดดแรงจ้าที่ส่องลงมา เหล่านี้เป็นสิ่งที่เธอคุ้นเคยแม้จะไม่ได้ยินเสียงอ่อนโยนจากผู้ดำเนินรายการในทีวี หรือไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่อบอุ่นที่เคยปลอบโยนเธอทุกสุดสัปดาห์แต่คำพูดเหล่านั้นยังคงก้องอยู่ในหัวใจของเธอ ราวกับเสียงสะท้อนที่ไม่เคยเลือนหาย

ในช่วงพักระหว่างวัน ฮันน่าแอบหลบออกมาเงียบๆ ไปยังจุดใต้ต้นไม้ใหญ่ที่เธอชอบ เธอทิ้งตัวลงนั่งปล่อยให้สายลมเย็นพัดผ่านมากระทบใบหน้าอย่างแผ่วเบา เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ากว้างที่โอบล้อมอยู่เบื้องบน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวังที่ซ่อนเร้น รู้สึกว่าช่วงเวลานี้เองเหมาะที่จะทำสิ่งที่เธอไม่เคยลองทำมาก่อน

ฮันน่าหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความรู้สึกและคำอธิษฐานไว้ในใจที่อย่างสงบ เธอเริ่ม พูดคำอธิษฐานทีละคำในใจด้วยหัวใจบริสุทธิ์…พลันเธอลืมตาขึ้น ท้องฟ้าที่มองเห็นกลับสว่างสดใสจนแทบจะจับต้องได้ แสงแดดแผ่ประกายออกมาราวกับว่ามันกำลังตอบรับคำอธิษฐานของเธอ ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจอย่างแผ่วเบา ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกโอบกอดด้วยความรักและความปลอบโยนบางอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

ทันใดนั้น เสียงของย่าดังขึ้นมาเรียกให้เธอกลับไปทำงาน "ฮันน่า… ฮันน่า!" เสียงนั้นปลุกเธอจากช่วงเวลาแห่งความฝัน เธอลุกขึ้นจากใต้ต้นไม้ใหญ่ เดินกลับไปหาย่า พร้อมกับความรู้สึกว่าคำอธิษฐานของเธอได้ถูกยินดีรับฟังแล้ว