บทที่10.มิตรภาพและความลับ

ฮันน่าใช้ชีวิตในเมืองที่ไม่คุ้นเคยด้วยความเหงาและโดดเดี่ยว แต่โชคดีที่เธอมีแจนเป็นเพื่อนสนิทในโรงงาน ความไว้ใจจึงเริ่มขึ้นทีละเล็กละน้อยจากการพูดคุยและการใช้เวลาอยู่ด้วยกัน

“ฮันน่า คืนนี้ไปกับฉันได้ไหม? มีหนุ่มนัดเจอที่ร้านอาหาร ไม่ไกลจากที่นี่หรอก เขาบอกว่าอยากเจอเธอด้วย” แจนพูดพร้อมส่งสายตาอ้อนวอน ในห้องน้ำหญิงที่ทั้งสองแอบมาพักเบรกช่วงบ่าย ฮันน่ามองแจนด้วยความลังเล เธอไม่ค่อยชอบพบปะคนแปลกหน้า แต่ก็ไม่อยากทำให้แจนผิดหวัง

“แล้ว...เขาเป็นใครเหรอ?” ฮันน่าถามน้ำเสียงเรียบ แจนยิ้มทันทีราวกับรู้ว่าฮันน่าจะตอบตกลงในที่สุด

“แค่ไปสนุกๆ เองน่า ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธออึดอัด” แจนกล่าวด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น ฮันน่าพยักหน้าเบาๆ แม้ใจจะยังครุ่นคิด แต่เธอก็รู้สึกว่าแจนเป็นคนเดียวที่ทำให้ชีวิตในเมืองใหญ่นี้ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น

คืนนั้นอาจเป็นอีกครั้งที่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอแน่นแฟ้นขึ้น หรืออาจนำไปสู่เรื่องราวใหม่ที่ฮันน่าเองก็ไม่คาดคิด...

หลังจากเลิกงาน ฮันน่าและแจนรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกเดินทางไปยังจุดหมายที่อยู่ห่างออกไปโดยรถแท็กซี่

บาร์แห่งนี้ตั้งอยู่ในซอยเปลี่ยวลึกฮันน่าเดินตามแจนเข้าไปในร้านอย่างลังเล สายตาของเธอกวาดมองรอบๆ ด้วยความไม่มั่นใจ ร้านอาหารแห่งนี้ดูเหมือนจะมีบางสิ่งที่ไม่ชวนให้อุ่นใจนัก ผนังไม้เก่ามีคราบความชื้นให้เห็นเป็นจุดๆ โต๊ะและเก้าอี้ถูกจัดวางอย่างกระจัดกระจาย บางโต๊ะมีลูกค้านั่งอยู่ประปราย แต่ทุกคนดูเหมือนจะมีเรื่องราวของตัวเอง ไม่มีใครสนใจใคร

แจนเดินนำไปข้างหน้าอย่างมั่นใจ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความคุ้นเคย รอยยิ้มที่ส่งให้พนักงานเป็นมิตรและสบายๆ ทำให้ฮันน่าอดสงสัยไม่ได้ว่าแจนมาอยู่ในที่แบบนี้บ่อยแค่ไหน พนักงานหญิงที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์หรี่ตามองแจนก่อนจะยิ้มตอบและพยักหน้าอย่างรู้กัน

“มาเลยฮันน่า ตรงนี้ไง” แจนเรียกพร้อมกับชี้ไปยังโต๊ะที่มุมร้าน โต๊ะนั้นตั้งอยู่ใกล้หน้าต่างเล็กๆ ซึ่งมองออกไปเห็นเพียงกำแพงอิฐด้านหลังอาคารอีกหลัง ฮันน่าลังเลเล็กน้อยก่อนจะเดินตามไปนั่งตรงข้ามกับแจน

บรรยากาศภายในร้านดูมืดสลัวจนต้องเพ่งมองเพื่อให้เห็นสิ่งรอบตัวได้ชัดเจน กลิ่นบุหรี่ที่คละคลุ้งผสมกับกลิ่นอาหารที่โชยออกมาจากครัวทำให้ฮันน่ารู้สึกมึนหัวเล็กน้อย เธอพยายามฝืนยิ้ม ขณะที่แจนกำลังดูเมนูอย่างสนุกสนาน

“แจน...เธอแน่ใจนะว่าที่นี่ปลอดภัย?” ฮันน่ากระซิบถามเบาๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ แจนหัวเราะ ก่อนจะตอบ “ปลอดภัยสิ ไม่ต้องห่วงน่า คนที่นี่รู้จักฉันดี”คำพูดของแจนฟังดูมั่นใจ แต่ไม่ได้ช่วยปลอบประโลมฮันน่าได้เลย เธอกวาดสายตามองรอบๆ อีกครั้ง เห็นใบหน้าของคนแปลกหน้าที่เธอไม่เคยเจอมาก่อน และความไม่สบายใจในใจก็ยิ่งเพิ่มขึ้น

.......

สักพัก แจนลุกขึ้นจากโต๊ะ “เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ รอฉันอยู่ตรงนี้ ห้ามไปไหนล่ะ” แจนพูดพร้อมกับยิ้มบางๆ

ฮันน่าพยักหน้า แม้ใจหนึ่งอยากจะออกจากที่นี่ แต่คำพูดย้ำของแจนทำให้เธอนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม เวลาผ่านไปทีละนาที ฮันน่ามองไปรอบร้านด้วยความกังวล  เธอพยายามมองหานาฬิกา แต่พบว่าทุกอย่างรอบตัวดูเหมือนจะเดินช้าลงอย่างน่าประหลาด เธอรู้สึกเหมือนถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในสถานที่ที่เธอไม่ควรอยู่...

 ใจหนึ่งเธอพยายามหาเหตุผลให้แจน บางทีแจนอาจมีเรื่องด่วนหรือกำลังจัดการอะไรบางอย่างอยู่ แต่เมื่อผ่านไปนานเข้า ความสงสัยเริ่มกลายเป็นความกระวนกระวาย

ฮันน่านั่งอยู่คนเดียวที่โต๊ะ ใจคอไม่ดีเมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ แต่แจนยังไม่กลับมา บรรยากาศรอบตัวดูเหมือนจะยิ่งอึดอัดขึ้นไปอีก เสียงพูดคุยของผู้คนในร้านเริ่มเบาลง ราวกับทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ แม้ว่าเธอพยายามบอกตัวเองว่าเป็นเพียงจินตนาการเท่านั้น

แก้วเครื่องดื่มตรงหน้าเหลืออยู่เพียงหยดเล็กๆ ฮันน่าจิบมันไปหนึ่งครั้งก่อนจะวางลง กลิ่นและรสชาติของแอลกอฮอล์ยังคงติดปลายลิ้น เธอไม่ใช่คนดื่มเลยไม่คุ้นเคยกับรสขมที่กัดลึกนี้ และมันทำให้เธอยิ่งรู้สึกเหมือนอยู่ผิดที่ผิดทาง

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงกระดิ่งที่ประตูร้านดังขึ้น พร้อมกับชายคนหนึ่งที่ผลักประตูเข้ามา ใบหน้าของเขาทำให้ฮันน่าหยุดชะงัก ราวกับเธอเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน แต่ไม่สามารถจำได้ชัดเจน เขาสวมชุดลำลองที่ดูเรียบง่ายหันมามองโต๊ะของเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะก้าวตรงมาที่โต๊ะนั้น ฮันน่าเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ หัวใจเต้นแรงขึ้นเมื่อเขาเข้ามาใกล้ จนกระทั่งเธอจำได้ว่าเขาคือหนึ่งในผู้จัดการของโรงงานที่เธอทำงานอยู่

“ฮันน่า?” เสียงของเขาฟังดูนิ่งเรียบ แต่ในแววตากลับมีความสงสัยปะปนอยู่ เขายืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะของเธอ สายตาจับจ้องมาที่เธอโดยตรง ฮันน่าพยักหน้าช้าๆ

“ค่ะ… คุณจอนห์” เธอพูดชื่อของเขาออกมาเบาๆ และพยายามบังคับตัวเองให้ยิ้ม แม้ว่าในใจจะรู้สึกอึดอัดก็ตาม

จอนห์มองไปรอบๆ ร้านด้วยสายตาเหมือนกำลังประเมินสถานการณ์ ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้นั่งลงที่โต๊ะเดียวกันโดยไม่ขออนุญาต ฮันน่าไม่กล้าปฏิเสธ แต่การนั่งอยู่ตรงข้ามเขาทำให้เธอยิ่งรู้สึกกดดัน

“ไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่” จอนห์พูด น้ำเสียงของเขาไม่แสดงความรู้สึกชัดเจน เธอเพียงพยักหน้าตอบเบาๆ

“ฉัน… มากับแจนค่ะ” เธอตอบเสียงเบา

จอนห์พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะถามต่อ “แล้วแจนไปไหนล่ะ?”

คำถามนั้นทำให้ฮันน่าสะอึก เธอเหลือบมองไปทางห้องน้ำและตอบแบบตะกุกตะกัก “เธอ…ไปเข้าห้องน้ำค่ะ”

จอนห์นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น “ที่นี่ดูไม่น่าไว้ใจ คุณรู้ไหม?” น้ำเสียงของเขาเหมือนจะตักเตือน

ฮันน่ารู้สึกเหมือนถูกจับผิด แม้จอนห์จะไม่ได้พูดอะไรที่รุนแรง แต่การที่เขามานั่งตรงหน้าและตั้งคำถามเช่นนี้ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกจับตามอง

“ฉันไม่รู้ค่ะ ฉันมาเพราะแจนชวน” เธอพยายามอธิบาย แต่จอนห์ยังคงมองเธอด้วยสายตาที่ทำให้เธอไม่สบายใจ

บรรยากาศที่อึดอัดในร้านดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป และเมื่อแจนยังไม่กลับมา ฮันน่าเริ่มสงสัยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้อาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ…