บทที่16.."เสียงกระซิบกลางแสงจันทร์"

ฮันน่านั่งอยู่บนเก้าอี้บาร์ ข้อศอกเท้าบนเคาน์เตอร์ไม้เรียบลื่น แก้ววิสกี้ในมือสะท้อนแสงไฟส้มนวลเหนือศีรษะ เปล่งประกายวูบไหวราวกับกำลังเลียนแบบความรู้สึกที่ไม่มั่นคงในใจเธอเอง เธอมองเครื่องดื่มในมือด้วยสายตาที่นิ่งงัน ไร้ซึ่งชีวิตชีวา เหมือนกำลังจ้องลงไปในความว่างเปล่าที่สะท้อนอยู่ในนั้น

เสียงพูดคุยจากผู้คนรอบข้างและเสียงเพลงบรรเลงคลอในบาร์ดูเหมือนจะลอยห่างออกไป กลายเป็นแค่เสียงเบื้องหลังที่ไม่มีความหมาย สายลมอ่อนจากเครื่องปรับอากาศพัดเส้นผมของเธอพลิ้วเบา แต่ไม่มีอะไรเลยที่ทำให้เธอรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวในจิตใจ

แก้วเมรัยในมือยังคงส่งกลิ่นหอมฉุนของแอลกอฮอล์ที่ลอยกรุ่นขึ้นมา กระทบกับลมหายใจลึกที่ปลดปล่อยออกจากอกที่หนักสายตาของฮันน่าจับจ้องไปยังขอบแก้วใสที่มีคราบไอน้ำเกาะเป็นหย่อม คล้ายหัวใจที่มีรอยร้าวรานแต่ยังคงกักเก็บบางสิ่งไว้ข้างใน แม้รสชาติขมจะซัดสาดลงลำคอ มันกลับกลายเป็นเพื่อนปลอบโยนที่เงียบงัน ไม่มีคำพูดใดแต่เข้าใจอย่างลึกซึ้ง

     …..,

“ฮันน่า” เสียงเรียกแผ่วเบาพร้อมมือสะกิดให้เธอหันมามอง ฮันน่าสะดุ้งเล้กน้อยพลางเอ่ยชื่อในลำคอ

“ลินลี่” ฮันน่ายิ้มเจื่อนๆทักทายลินลี่ คนรู้จักซึ่งเธอเป็นเป็นภรรยาคนที่สองของผู้ทรงอิทธิพลในเมืองแห่งนี้เจอกันเพียงไม่มีการครั้งที่ผับบาร์

“สบายดีไหม ฮันน่า?” ลินลี่ถามขึ้นพลางเลื่อนเก้าอี้นั่งลงข้างเธอ โดยไม่รอคำเชื้อเชิญ กลิ่นน้ำหอมราคาแพงของลินลี่แผ่ซ่านเข้ามาในอากาศ เสริมด้วยท่าทางที่ดูเหมือนจะสนิทสนม แต่แฝงไปด้วยความระแวดระวัง ฮันน่ามองไปยังผู้หญิงตรงหน้า สายตาของเธอพยายามซ่อนความรู้สึกไม่สบายใจ

“ก็...เรื่อยๆ” ฮันน่าตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามเก็บอารมณ์ แม้จะรู้ว่าคำตอบนั้นไม่ได้ช่วยกลบเกลื่อนความเหนื่อยล้าที่ซ่อนอยู่ในแววตาของเธอ

ลินลี่หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแฝงความขบขัน

“เธอนี่น่าสนใจจริงๆ เจอครั้งที่สองก็ยังดูไม่เปลี่ยนไปเลยนะ แต่ฉันได้ข่าวมาว่า…มาร์คเขาไปมีหญิงใหม่แล้ว เธอรู้ใช่ไหม?”

คำพูดของลินลี่กระแทกเข้ามาในหัวใจฮันน่า แม้จะเตรียมใจมานาน แต่คำพูดนี้กลับตอกย้ำความจริงที่เธอพยายามลืม

“ใช่ ฉันรู้...” ฮันน่าตอบเบาๆ พลางเบือนสายตาหนี ลินลี่จ้องมองเธอราวกับต้องการอ่านความรู้สึกทั้งหมดที่ซ่อนอยู่

“ธุรกิจของเธอเป็นยังไงบ้าง?” ลินลี่ถามต่อ น้ำเสียงดูเหมือนจะเป็นมิตร แต่กลับทำให้ฮันน่ารู้สึกเหมือนถูกบีบให้สารภาพ

“ไปต่อไม่ไหว” ฮันน่าพูดออกมาอย่างเหนื่อยล้า ความจริงที่เธอพยายามหลบหนีปรากฏอยู่ในคำพูดนั้น

ลินลี่พยักหน้า ก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆ ออกจากกระเป๋าถือ และส่งให้ฮันน่า “ถ้ามีอะไรให้ช่วย บอกฉันได้นะ นี่เบอร์ฉัน”

ฮันน่ารับกระดาษใบนั้นอย่างลังเล เธอรู้ดีว่าลินลี่ไม่ได้ยื่นความช่วยเหลือมาเพียงเพื่อความหวังดี เธอเป็นส่วนหนึ่งของเครือข่ายธุรกิจสีเทาที่แทรกซึมไปทั่วเมือง และการรับข้อเสนอนั้นหมายถึงการก้าวเข้าสู่วงจรที่อาจไม่มีวันหลุดพ้น

“ขอบคุณนะลินลี่ แต่ตอนนี้...ฉันยังไม่แน่ใจ” ฮันน่าตอบ พร้อมพยายามยิ้มอย่างสุภาพ

“ไม่เป็นไร” ลินลี่เอ่ยด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะรู้ทุกอย่าง “เธอมีเวลาคิด และเชื่อฉันสิ...ในเมืองนี้ ไม่มีใครอยู่ได้โดยลำพัง”

คำพูดของลินลี่ทิ้งค้างไว้ในอากาศ ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างสง่างาม ฮันน่ามองตามเธอที่เดินออกไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันและกระดาษเล็กๆ ในมือที่หนักราวกับมันแบกรับชะตากรรมของเธอไว้ทั้งหมด

เสียงเพลงในบาร์ดังขึ้นกลบความเงียบ ฮันน่านั่งนิ่ง มองไปยังแก้วเปล่าในมือ เธอรู้ดีว่าความช่วยเหลือที่ถูกยื่นมาอาจเป็นทางรอดเดียว แต่ก็เป็นดาบสองคมที่อาจทำลายเธอได้เช่นกัน

….

กระเป๋าเดินทางที่ถูกลากครูดไปบนพื้นซีเมนต์ส่งเสียงแผ่วเบา เป็นเสียงเดียวที่ขัดจังหวะความเงียบของยามค่ำคืน

สัมภาระที่เก็บมาจากหน้าบ้านชายคนหนึ่งเมื่อหลายชั่วโมงก่อนพยุงร่างที่อ่อนล้าและหัวใจที่แหลกสลายไปจนถึงประตูห้องพักริมทะเล เสียงคลื่นนอกหน้าต่างดังแผ่วเบา เหมือนจะพยายามปลอบโยนเธอให้ได้หยุดพักหายใจจากความสับสนในชีวิต

แต่หลังปลดล็อกและผลักประตูเข้าไป เธอทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ข้างหน้าต่างพลางถอนหายใจยาวลึก

ฮันน่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เมื่อหน้าจอสว่างขึ้น ตัวเลข แดงบนหน้าจอเหมือนตะโกนบอกให้เธอรู้ว่า ชีวิตตอนนี้ "ติดลบ" ทั้งในแง่ของตัวเงินและความรู้สึก

เธอวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบา จ้องมองมันราวกับว่าการจ้องนั้นจะช่วยเปลี่ยนแปลงอะไรได้ แต่ความจริงก็ยังคงเดิม เสียงถอนหายใจดังอีกครั้ง ก่อนที่สายตาของเธอจะเลื่อนออกไปมองทะเลด้านนอก แสงจันทร์สะท้อนเป็นประกายระยับบนผิวน้ำ ช่างขัดแย้งกับสภาพจิตใจของเธอที่มืดมน 

ฮันน่ากุมมือตัวเองแน่น ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบของโต๊ะไม้เก่าๆ ในห้องพัก เสียงของลินลี่ที่แฝงความจริงและความเหน็บแนมดังก้องอยู่ในความคิด “ไม่มีใครอยู่ได้โดยลำพัง” คำพูดนั้นเหมือนเชือกที่ทั้งดึงเธอเข้าไปในเงามืด และพันธนาการเธอไว้ในที่เดิมๆ

เธอพยายามเลื่อนสายตาออกไปมองทะเล แต่ภาพคลื่นที่พลิ้วไหวในแสงจันทร์กลับยิ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยอยู่ในมหาสมุทรกว้างใหญ่ โดยไม่มีที่พึ่งพิงหรือทางออก เสียงถอนหายใจของเธอหลุดออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า  แต่กลับไม่ได้ทำให้ความรู้สึกหนักอึ้งในใจลดน้อยลงเลย

เธอหันกลับไปมองโทรศัพท์ที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะ ตัวเลขบนหน้าจอเปลี่ยนไปทุกวินาที แต่สำหรับเธอ มันเหมือนเวลาหยุดเดินเธอล้วง กระดาษเล็กๆ ที่ลินลี่ให้มาจ้องมองตัวเลขที่เขียนด้วยลายมือที่มั่นคงนั้นเหมือนจะเตือนเธอถึงโอกาสหรือไม่ก็กับดัก ที่เธอรู้ว่าอาจจะไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว

ฮันน่าลุกขึ้นจากเก้าอี้ ร่างกายของเธอหนักอึ้งราวกับถูกกดทับด้วยความรู้สึกผิดและความเสียใจที่ผ่านมา มองทะเลที่ยังคงส่องแสงระยิบระยับ แสงจันทร์ที่งดงามเหลือเกินกลับยิ่งตอกย้ำความอ้างว้างในใจ

“จะกลับไปทำไม?” เธอพึมพำกับตัวเอง แต่เสียงของลินลี่กลับโต้แย้งขึ้นมาในหัวทันที “ในเมืองนี้ ไม่มีใครอยู่ได้โดยลำพัง”

ฮันน่าหลับตาลง พยายามหายใจเข้าลึกๆ แต่ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามากลับทำให้ลมหายใจของเธอติดขัด เธอรู้ว่าการโทรหาลินลี่อาจจะเป็นคำตอบเดียวในตอนนี้ แต่เธอก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองพร้อมจะก้าวข้ามเส้นที่ไม่มีวันหวนกลับนั้นหรือยัง

ในขณะที่ความคิดในหัวกำลังต่อสู้กันอย่างหนัก ฮันน่าก็ยื่นมือออกไปคว้าโทรศัพท์ เธอเปิดหน้าจอ และมองเบอร์โทรบนกระดาษอีกครั้ง ปลายนิ้วของเธอสั่นเล็กน้อย ก่อนจะกดตัวเลขลงไปทีละตัว เสียงสัญญาณที่รอการตอบรับดังขึ้นในความเงียบ

ทะเลด้านนอกยังคงกระซิบแผ่วเบา ราวกับเตือนเธอถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่ฮันน่ารู้ดีว่าในตอนนี้ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินหน้าต่อไป ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร