บทที่21.วันเริ่มต้นของความกล้า

เสียงมือถือดัง "ครืด... ครืด..." สั่นอยู่บนโต๊ะข้างเตียงในยามเช้าตรู่ ปลุกให้ฮันน่าที่กำลังหลับใหลค่อยๆ ตื่นขึ้นมา เธอลืมตาอย่างเชื่องช้า ความงัวเงียยังฉาบทับเปลือกตาและจิตใจ ร่างของเธอขยับเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์

แสงจากหน้าจอทำให้เธอต้องหรี่ตา พลางใช้มืออีกข้างบังบางส่วนไว้ เธอเพ่งมองข้อความที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ เป็นข้อความจาก "ลินลี่"

"เจอกันที่บาร์ของฉันเย็นนี้"

ฮันน่าถอนหายใจเฮือกใหญ่ ราวกับเหนื่อยล้าในใจ เธอยกมือกุมขมับพลางพึมพำกับตัวเอง

“ฉันต้องกลับไปที่ซอยนั้นอีกแล้ว...”

เสียงของเธอแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความกดดันที่ยากจะปฏิเสธ สถานที่ที่ลินลี่หมายถึงไม่ใช่ที่ที่เธออยากกลับไป แต่งานนี้กลับเป็นสิ่งที่เธอหลีกเลี่ยงไม่ได้ เงินที่เธอใช้ไปแล้ว และเงินอีกส่วนที่ยังรออยู่หลังงานสำเร็จ เป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับเธอในตอนนี้

เธอกลั้นหายใจลึก พยายามผลักความลังเลออกจากหัว ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง นิ้วของเธอค้างอยู่บนหน้าจอชั่วขณะ เหมือนกำลังตัดสินใจบางอย่าง แต่แล้วเธอก็พิมพ์ข้อความสั้นๆ ตอบกลับไป

"ตกลง ลินลี่ แล้วเจอกัน"

เธอวางโทรศัพท์ลงข้างตัว หันหน้าไปจ้องเพดาน สายตาว่างเปล่าและเต็มไปด้วยคำถามที่ไร้คำตอบ 

แต่เธอรู้ดีว่าตอนเย็นนี้ไม่มีทางเลือกอื่น งานนี้จะต้องสำเร็จ…

………

วันนี้เป็นวันขอบคุณพระเจ้า บรรยากาศในบ้านของอาดัมอบอวลไปด้วยความอบอุ่นและกลิ่นหอมของอาหารที่กำลังเตรียมอยู่ในครัว

โต๊ะอาหารกลางห้องรับประทานอาหาร ถูกจัดไว้อย่างสวยงาม ผ้าปูโต๊ะสีขาวสะอาดตาและเครื่องถ้วยชามที่จัดเรียงอย่างประณีต สำหรับวันนี้เพื่อต้อนรับเพื่อนๆและแขกคนสำคัญ

อาดัมนั่งอยู่บนโต๊ะร่วมกับพ่อและแม่ที่ยิ้มแย้มแจ่มใส คุณแม่ของเขาทยอยนำอาหารจานใหญ่ที่เตรียมไว้ล่วงหน้าออกมาจัดเสิร์ฟ์ไก่งวงตัวโตที่ถูกอบจนสีน้ำตาลทองและมีกลิ่นหอมเครื่องเทศถูกวางไว้กลางโต๊ะ เป็นจุดเด่นที่ดึงดูดสายตาทุกคน สลัดสดกรอบสีเขียวอ่อนที่ตัดกับสีสันสดใสของผักหลากชนิดในชามแก้วใส วางเคียงกับมันบดเนื้อนุ่มและซอสเกรวี่หอมกรุ่นที่เตรียมไว้เสิร์ฟคู่กัน ไวน์แดงที่ผ่านการคัดสรรมาอย่างดีถูกบรรจงเทลงในแก้วใสอย่างละเมียดละไม

ในขณะที่ทุกคนกำลังเตรียมตัวสำหรับมื้ออาหาร วิน เพื่อนสนิทของอาดัมก็มาถึงตรงเวลา เขาเปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและคำทักทายที่อบอุ่น

"สุขสันต์วันขอบคุณพระเจ้า!" วินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริงทันทีที่เห็นหน้าอาดัม ทั้งคู่สวมกอดกันแน่น ราวกับมิตรภาพอันยาวนานได้ถักทอความผูกพันนี้ให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น

ไม่นานนัก เพื่อนคนอื่นๆ ก็ค่อยๆ ทยอยมาถึง บรรยากาศในบ้านเริ่มเปลี่ยนไปเป็นความคึกคัก เสียงหัวเราะและการพูดคุยเริ่มดังก้องไปทั่วห้อง ทุกคนต่างผลัดเปลี่ยนกันทักทาย แบ่งปันเรื่องราวในช่วงเวลาที่ไม่ได้พบกัน

เมื่อทุกคนรวมตัวกันรอบโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ บรรยากาศอบอุ่นของวันขอบคุณพระเจ้าแผ่กระจายไปทั่วห้อง พลันเสียงชาลีเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน

“ ขอให้อาดัมเป็นคนนำอธิษฐานก่อนรับประทานอาหารมื้อนี้เนื่องในวันขอบคุณพระเจ้า ”   ทุกคนเมื่อได้ฟังก็เห็นพร้องต้องกัน

“ใช่ อาดัมนายกล่าวนำ”  วินพูดเสริม 

อาดัมหันหน้าสบตากับพ่อแล้วตอบรับอย่างไม่ลังเล

“ครับ” พลางยืนขึ้นพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

มือของเขาประสานกันพลางหลับตา กล่าวคำอธิษฐานแรกของวันด้วยน้ำเสียงที่สงบและเปี่ยมด้วยความจริงใจ

“ขอบคุณสำหรับทุกๆ วันที่ผ่านมา ขอความสุข มิตรภาพ และความรักจงมีแก่ทุกๆคนและ เพื่อนๆ บนโลกนี้ อาเมน”

หลังสิ้นคำอธิษฐาน แก้วไวน์ในมือถูกยกขึ้นชูเหนือศีรษะทุกคนต่างพร้อมใจกันกล่าวคำว่า  “ อาเมน” ท่ามกลางรอยยิ้มและแววตาเปี่ยมสุขมีเสียงแก้วกระทบกันเบาๆ ดังก้องไปทั่วโต๊ะ

ตามมาด้วยเสียงช้อนส้อมและมีดที่เริ่มกระทบกับจานก็ดังขึ้น เบาๆ ทุกคนก็เริ่มลิ้มรสอาหารแสนพิเศษบนโต๊ะนี้อย่างสำราญ

เสียงพูดคุยที่เต็มไปด้วยเรื่องราวดีๆ จากปีที่ผ่านมา ดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ไม่ขาดสาย ทุกคนผลัดกันกล่าวคำขอบคุณในแบบของตัวเอง บ้างพูดถึงมิตรภาพที่ยังคงมั่นคง บ้างพูดถึงความสำเร็จเล็กๆ น้อยๆ ที่ผ่านพ้นมา และบ้างกล่าวถึงความหวังสำหรับปีใหม่ที่กำลังจะมาถึง

ที่มุมห้อง กีตาร์และเครื่องดนตรีอื่นๆ ถูกจัดวางไว้อย่างพร้อมเพรียง ราวกับมันกำลังรอคอยเวลาที่จะถูกหยิบขึ้นมาเพื่อเติมเต็มบรรยากาศที่พิเศษนี้

ไม่นานหลังจากอาหารมื้อใหญ่เริ่มถูกลิ้มลองและเสียงหัวเราะดังไปทั่วห้องยังคงต่อเนื่อง

อาดัมลุกไปขึ้นหยิบกีตาร์ตัวโปรด เสียงดีดกีตาร์ตัวแรกดังขึ้นเป็นจังหวะเบาๆ เรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความไพเราะ อาดัมเริ่มขับกล่อมบทเพลงที่ทุกคนคุ้นเคย เสียงกีตาร์ของเขาคลอเคล้าไปกับบรรยากาศที่อบอุ่น เสียงพูดคุยค่อยๆ เงียบลงเมื่อเพื่อนๆ เริ่มหันมาฟัง และไม่นานนัก ทุกคนก็เริ่มร้องคลอไปด้วยอย่างกลมกลืน

จังหวะกลองเข้ามาผสานอย่างนุ่มนวล เพิ่มมิติให้กับบทเพลง เสียงเครื่องดนตรีอื่นๆ จากมุมห้องถูกร่วมเติมแต่งจังหวะ ทั้งแทมบูรีนและฮาร์โมนิก้า ขับเคลื่อนท่วงทำนองให้มีชีวิตชีวายิ่งขึ้น

เสียงดนตรีไพเราะผสมผสานกับเสียงหัวเราะและบทสนทนาอันสนุกสนาน เติมเต็มห้องรับประทานอาหารของอาดัมให้เต็มไปด้วยพลังแห่งความสุข ทุกคนต่างคลายความกังวลในวันธรรมดา และหลงใหลในช่วงเวลาที่แสนล้ำค่านี้..

ตริ้ง! ตริ้ง! ตริ้ง!  เสียงก้องกังวานดังขึ้นรอบเมืองเสียงนั้นมาจากหอนาฬิกาที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง เมื่อเข็มเวลาหยุดเป็นเส้นตรง  6:00 PM

……

ขณะที่บรรยากศข้างนอกนั้นกำลังฉลองวันขอบคุณพระเจ้ากันอย่างครื้นเครง

แต่ฮันน่ากลับยืนนิ่งอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำของห้องพักลำพัง เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ปลอบประโลมตัวเองในความเงียบ ดวงตาจ้องมองตัวเองอย่างแน่วแน่ ราวกับพยายามสร้างกำลังใจ

เธอรวบผมมัดตึง เสื้อฮู้ดสีดำที่ดูเรียบง่ายและกางเกงยีนสีดำที่เธอสวมนั้นราวกับต้องการปิดบังความรู้สึกที่หวาดกลัวที่ก่อขึ้นในใจ เธอหยิบหมวกขึ้นมาสวม ปกปิดใบหน้าบางส่วนเพื่อให้ตัวเองรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น

เธอหลับตาแน่น อธิษฐานในใจด้วยเสียงที่เธอเท่านั้นที่ได้ยิน

“ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี”

เมื่อเธอเปิดตาขึ้นอีกครั้ง  แววตาของเธอเปลี่ยนไป มีประกายของความมั่นใจและความกล้าที่พยายามรวบรวมอยู่ในนั้น

เธอกลั้นใจ คว้ากระเป๋าสะพายใบเล็กขึ้นมาพาดไหล่ ก่อนจะหมุนตัวมุ่งหน้าไปยังประตู

ประตูถูกเปิดออก และเธอก้าวออกไปอย่างมั่นคง แม้หัวใจของเธอจะเต้นระส่ำ เป้าหมายของเธอชัดเจน ที่บาร์ของลินลี่ จุดหมายที่รอคอยเธอในค่ำคืนนี้ และจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่เธอไม่มีวันลืม...