บทที่24.กับดักบนเกาะทองคำ

ใกล้เกาะทองคำ บรรยากาศเหนือผืนน้ำสงบแต่แฝงไปด้วยความตึงเครียด บนเรือสายตรวจ เจ้าหน้าที่ทุกคนปฏิบัติหน้าที่อย่างเงียบงัน เสียงคลื่นกระทบตัวเรือดังก้องเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่ในหัวของพวกเขาเต็มไปด้วยความกังวลและข้อสงสัย

เรือสปีทโบ๊ตต้องสงสัยที่ได้รับรายงานถูกตรวจค้นอย่างละเอียด ทุกช่องเก็บของ และมุมเล็กมุมน้อยถูกเปิดออกเพื่อตรวจสอบ เอกสารทุกแผ่นถูกอ่านอย่างถี่ถ้วน แต่ผลลัพธ์ที่ได้คือความว่างเปล่าไม่มีสิ่งของผิดกฎหมายหรืออะไรที่ชวนให้คิดว่าเรือลำนี้เกี่ยวข้องกับการลักลอบเลยแม้แต่น้อย

เสียงถอนหายใจดังขึ้นเบา ๆ ท่ามกลางความผิดหวัง เจ้าหน้าที่คนหนึ่งหันไปหาหัวหน้าทีม “ข้อมูลผิดพลาด…ครับหัวหน้า” เขาพูดขึ้นอย่างไม่แน่ใจด้วยน้ำเสียงที่สับสนและความรู้สึกสิ้นหวัง

หัวหน้าทีมยืนนิ่งอยู่ตรงสะพานเรือ ดวงตาของเขามองไกลออกไปยังผืนทะเลที่ทอดยาวสุดสายตา ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ภายในเขากำลังประมวลผลข้อมูล

“ไม่ใช่ความผิดพลาด…” เขาเอ่ยในที่สุด น้ำเสียงหนักแน่นของเขาทำให้ทุกคนหยุดนิ่งและหันมาฟังอย่างตั้งใจ

“พวกเขาเปลี่ยนแผนแล้ว เราถูกเบี่ยงเบนความสนใจ”

คำพูดนั้นทำให้ทั้งทีมตกอยู่ในความเงียบ ทุกคนเริ่มตระหนักว่าภารกิจนี้อาจเป็นส่วนหนึ่งของแผนการที่ซับซ้อนกว่าเดิม

หัวหน้าทีมหันกลับมามองลูกทีม สีหน้าเขาฉายความจริงจัง

“ล้มเลิกแผนเดิม เราจะเปลี่ยนแผนใหม่ เราถูกนำทางผิดจุดตั้งแต่แรก ภารกิจนี้ล้มเหลว แต่ไม่ใช่จุดจบ”

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง สายตาสบกับทุกคนอย่างหนักแน่น

“เราจะรอข้อมูลใหม่จากสายลับอีกครั้ง ตอนนี้แยกย้ายและเตรียมพร้อม”

“ครับ หัวหน้า.”

ทีมงานสายตรวจเมื่อได้รับคำสั่งนั้นจึงสลายตัวอย่างเงียบเชียบ เพื่อรอคำสั่งและแผนการใหม่ของหัวหน้า..

"ปู้ววววว" "ปู้ววววว"

เสียงของเรือเฟอร์รี่หมายเลข7 ดังก้องกังวานไปทั่วอ่าว เป็นสัญญาณ ว่า เรือ กำลังจะจอดเทียบท่าเวลา 9.AM ตามกำหนด

เปลวแดดยามสายทอประกายอ่อนโยน แตะต้องผิวน้ำใสราวกระจก เสียงคลื่นกระทบเรือเบา ๆ ผสมกับเสียงนกนางนวลที่บินวนเหนือท่าเรือ เติมเต็มความมีชีวิตชีวาดั่งหาดสวรรค์ของเกาะแห่งนี้

ผู้โดยสารคนอื่น ๆ ดูตื่นเต้นและเพลิดเพลินไปกับความงดงามรอบตัว บางคนหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายภาพ บางคนมองออกไปยังชายฝั่งที่มีหาดทรายสีขาวทอดยาว พร้อมด้วยต้นปาล์มเรียงรายสวยงามเหมือนภาพในโปสการ์ด

แต่ฮันน่ากลับแตกต่างออกไป เธอยืนนิ่งอยู่ริมดาดฟ้าของเรือโดยไม่สนใจสิ่งรอบตัว แม้ลมทะเลเย็นสดชื่นจะพัดผ่านมากระทบใบหน้า เธอกลับไม่ยอมปล่อยใจให้หลุดลอยไปกับความงามที่อยู่เบื้องหน้า สายตาของเธอเหม่อมองตรงไปยังท่าเรือด้วยความแน่วแน่ ดวงตาคู่นั้นฉายแววครุ่นคิดเพราะเธอมีภารกิจสำคัญที่ยังคอยอยู่

เสียงเครื่องยนต์เรือชะลอตัวลงเมื่อเรือเทียบท่า บรรดาผู้โดยสารเริ่มทยอยลงจากเรือกันอย่างมีระเบียบ แต่ละคนดูมีจุดหมายของตัวเอง ฮันน่าค่อย ๆ ก้าวตามลงไป เธอกระชับสายกระเป๋าในมือแน่น หัวใจเต้นแรงเล็กน้อยเมื่อปลายเท้าสัมผัสกับพื้นไม้ของท่าเรือ จุดเริ่มต้นของสิ่งที่กำลังรอเธออยู่ได้มาถึงแล้ว

ฮันน่าก้าวออกจากเรือด้วยความระแวดระวัง ทุกการเคลื่อนไหวของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตัว มือข้างหนึ่งจับสายกระเป๋าน้ำตาลราคาแพงไว้อย่างมั่นคง ขณะที่อีกมือรีบล้วงเข้าไปหยิบมือถือที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา

ทันทีหน้าจอมือถือสว่าง ข้อความจากลินลี่ปรากฏบนหน้าจอ:

"เธอถึงที่นั่นโดยปลอดภัยแล้วนะ ฮันน่า"

คำที่ดูเหมือนธรรมดานั้นกลับสะท้อนถึงความหมายซ่อนเร้นว่าการเดินทางของเธอยังไม่สิ้นสุด และแผนที่ถูกวางไว้กำลังดำเนินไป

ไม่ทันที่เธอจะเก็บโทรศัพท์ลง ข้อความถัดไปก็เด้งขึ้นมา:

"เดินไปขึ้นรถกระบะสีดำแผ่นป้ายทะเบียน 666 เขาจะพาเธอไปยังที่พัก ชายวัยกลางคนผิวคล้ำแดดรูปร่างใหญ่ สวมแว่นตา ยืนรออยู่"

ฮันน่าชะงักเท้า ดวงตาเธอฉายแววระวังอีกครั้งก่อนจะเงยหน้าขึ้น สายตาของเธอจับจ้องไปยังรถกระบะสีดำคันหนึ่งที่จอดรออยู่บริเวณทางออกของท่าเรือ ภาพชายวัยกลางคนผิวคล้ำ แว่นตาดำสะท้อนแสงแดด ตรงกับคำบรรยายในข้อความทุกประการ

เธอสูดลมหายใจลึก รวบรวมความกล้า ก่อนเดินตรงไปหาชายคนนั้น เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังเบา ๆ บนทางเดินที่ทอดยาว เธอหยุดยืนตรงหน้าเขา แล้วพูดเสียงเรียบแต่มั่นใจ:

"ฉันฮันน่า"

ชายคนนั้นพยักหน้าเบา ๆ พร้อมเปิดประตูรถให้ด้วยท่าทางสุภาพแต่ไร้รอยยิ้ม:

"เชิญครับ"

ฮันน่าก้าวขึ้นรถ ความเงียบที่ครอบงำภายในห้องโดยสารทำให้เธอรู้สึกถึงบรรยากาศที่ชวนให้อึดอัด เธอวางกระเป๋าหนังใบหรูไว้บนตัก มือข้างหนึ่งกำสายกระเป๋าไว้แน่นจนรู้สึกถึงเนื้อสัมผัสของมัน ดวงตาเธอจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ทิวทัศน์ของเกาะทองคำค่อย ๆ เลื่อนผ่านไปช้า ๆ

ภูเขาสูงชันที่เรียงตัวกันเป็นแนวยาวโอบล้อมพื้นที่บางส่วนของเกาะ ดูแล้วช่างน่าสวยงามและน่ากังวล เมื่อสายลมพัดผ่านใบไม้ในสวนใหญ่ที่ทอดตัวเป็นทางเข้าสู่รีสอร์ต ต้นไม้โยกเอนไปมาเบา ๆ ราวกับจะเตือนให้เธอระวังสิ่งที่รออยู่ข้างหน้า

ฮันน่าอดไม่ได้ที่จะเลื่อนสายตากลับมามองชายคนขับ เขาเป็นชายร่างใหญ่ ผิวคล้ำจากการกรำแดด สวมแว่นตาดำที่ปิดบังความรู้สึกในดวงตาของเขาไว้อย่างสมบูรณ์ ความเงียบที่เขามอบให้นั้นไม่ได้ช่วยให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย ตรงกันข้าม มันกลับทำให้บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความตึงเครียด

เธอพยายามสูดลมหายใจลึก ๆ เพื่อควบคุมความกลัวที่เริ่มก่อตัวในใจ เสียงของล้อรถที่บดผ่านทางดินกลบความคิดวุ่นวายของเธอไปชั่วครู่ ฮันน่ารู้ดีว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะปล่อยให้ความกังวลครอบงำ เธอปรับตัวนั่งให้มั่นคงขึ้น และมองออกไปข้างหน้า จิตใจเริ่มเตรียมพร้อมรับมือกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น

แล้วเสียงเครื่องยนต์ดับลงเมื่อรถกระบะจอดนิ่งสนิทตรงหน้าทางเข้ารีสอร์ตที่ตั้งอยู่กลางหุบเขา

“ถึงแล้วครับ”

เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั้น ๆ “ค่ะ” แล้วเอื้อมมือไปเปิดประตู เธอก้าวลงจากรถอย่างระมัดระวัง สัมผัสแรกจากพื้นดินที่แข็งทำให้เธอรู้สึกถึงความจริงจังขอสถานการณ์

ฮันน่าก้าวถอยออกมาสองสามก้าว ราวกับต้องการใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีเพื่อประเมินสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เธอยืนแน่นิ่ง สายตาจ้องรีสอร์ตที่ตั้งตระหง่านกลางสวนปาล์มเขียวชอุ่ม อาคารทรงทันสมัยผสมผสานกระจกและไม้เนื้อแข็ง ดูเรียบหรูแต่แฝงความลึกลับในแบบที่ชวนให้ระแวง

แสงแดดยามสายสะท้อนผิวกระจกอาคารเป็นประกายจาง ๆ ทว่ากลับไม่ลดความรู้สึกเยือกเย็นที่แทรกเข้ามาในหัวใจของเธอ เสียงคลื่นทะเลจากระยะไกลดังแผ่ว ๆ คลอไปกับเสียงลมที่พัดใบปาล์มไหวสะท้อนความโดดเดี่ยวของสถานที่ซึ่งเหมือนถูกซ่อนเร้นอยู่ในมุมลึกของโลกใบนี้

ตัวรีสอร์ตตั้งอยู่ในตำแหน่งที่ดูเหมือนเป็นจุดยุทธศาสตร์ เข้าถึงได้ยาก มีเพียงเส้นทางเล็ก ๆ คดเคี้ยวผ่านหุบเขามาถึงตรงนี้ ฮันน่ารู้ดีว่าสถานที่นี้ไม่ได้ถูกเลือกมาโดยบังเอิญ มันเป็นทั้งที่หลบซ่อนและที่เฝ้าระวังในตัวเอง

เธอหันมองรอบตัวอีกครั้ง มือหนึ่งกำสายกระเป๋าแน่นเหมือนเป็นเกราะป้องกันจิตใจ ก่อนจะสูดลมหายใจลึก กลั้นความประหม่าและความกลัวที่ซ่อนอยู่ในใจแล้วก้าวเท้าเข้าไปสู่ประตูทางเข้าของรีสอร์ต….