บทที่26.การผจญภัยบนเกาะทองคำ

เรือเฟอร์รี่เคลื่อนเทียบเข้าฝั่งอย่างช้าๆ เสียงคลื่นกระทบกับท่าเรือดังราวจังหวะกลอง สอดประสานกับเสียงนกนางนวลร้องที่ลอยตัวอยู่เหนือชายฝั่ง อาดัมและวินก้าวลงจากเรือด้วยใบหน้าที่เริงร่า วิญญาณและร่างสัมผัสได้ถึงพลังแห่งธรรมชาติของเกาะทองคำ ทันทีที่เท้าลงบนผืนดิน กลิ่นลมทะเลสดชื่นอบอวลอยู่ในอากาศ พัดพาเอาความสบายใจมาสู่พวกเขา แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องกระทบกับผิวน้ำทะเลเป็นประกายระยิบระยับ เกาะแห่งนี้ดูเหมือนจะโอบรับพวกเขาด้วยความอบอุ่น

อาดัมยืดตัวขึ้น สูดลมหายใจลึก รู้สึกถึงความบริสุทธิ์ของอากาศบนเกาะที่ราวดั่งสวรรค์แห่งนี้  เขาหันมาทางวินด้วยใบหน้าตื่นเต้นแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“เราเช่ารถมอไซค์กันวิน มีร้านเช่าตรงที่หน้าท่าเรือ จะได้ขับรถชมรอบๆเกาะ”

เสียงพูดของอาดัมฟังดูสดใสและเต็มไปด้วยพลัง วินพยักหน้าด้วยรอยยิ้มกว้าง แล้ว ทั้งคู่มุ่งหน้าไปยังร้านเช่ามอเตอร์ไซค์ ใกล้ๆ ท่าเรือที่เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ ที่กำลังหารถเช่าหรือมองหาไกด์นำเที่ยว

หลังจากจัดการเรื่องการเช่ามอเตอร์ไซค์เรียบร้อยแล้ว ทั้งสองขี่มันออกไปบนถนนเล็กๆ ที่ตัดผ่านชายฝั่ง น้ำทะเลสีฟ้าใสสะท้อนอยู่ที่ปลายสายตา สายลมพัดผ่านใบหน้าของพวกเขาให้รู้สึกเย็นสบาย ทั้งสองมุ่งหน้าไปหาห้องพักที่อยู่ริมชายหาด แถวนั้นเต็มไปด้วยบังกะโลและรีสอร์ตเล็กๆ ที่โอบล้อมด้วยต้นมะพร้าวสูงตระหง่าน ทิวทัศน์รอบข้างเต็มไปด้วยความเงียบสงบและความสวยงาม

เมื่อหาที่พักได้แล้ว ทั้งสองเลือกห้องที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากชายหาดและท่าเรือ พวกเขารีบจัดการเก็บกระเป๋าในห้องพักที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่มีเสน่ห์ บานหน้าต่างเปิดรับลมทะเลและเสียงคลื่นที่ดังแว่วมาอย่างแผ่วเบา

ไม่นานหลังจากวางกระเป๋า ทั้งสองไม่รอช้า คว้ากุญแจมอเตอร์ไซค์และออกเดินทางสำรวจรอบเกาะ เส้นทางเลียบชายฝั่งพาพวกเขาไปพบกับวิวธรรมชาติที่สวยงาม ทุ่งหญ้าเขียวชอุ่ม ภูเขาสูงตระหง่าน และหาดทรายสีขาวสะอาดตา แสงแดดอ่อนของยามบ่ายสาดกระทบผิวทะเลเป็นประกายเสียงหัวเราะและบทสนทนาของพวกเขาดังก้องไปทั่วเส้นทางราวกับเกาะทองคำแห่งนี้กำลังเปิดใจต้อนรับพวกเขาอย่างเต็มที่..

และขณะนี้..ฮันน่ากลับเข้ามาในห้องพร้อมใบหน้าที่ดูอ่อนล้าและเต็มไปด้วยความคิด เธอทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงราวกับหมดแรง แต่จิตใจกลับหนักอึ้งยิ่งกว่า เมื่อสายตาของเธอมองไปยังกระเป๋าใบหรูที่วางนิ่งอยู่กลางห้อง มันดูราวเป็นเพียงวัตถุธรรมดา แต่ข้างในนั้นมันคือภาระที่เธอแบกรับทั้งความกดดัน และความกลัวที่จะตัดสินใจผิดพลาด

เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างตัว แสงจากหน้าจอสว่างขึ้น ข้อความจากลินลี่ปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน ราวกับมันกำลังจ้องเธอและเรียกร้องคำตอบ ฮันน่าเลื่อนนิ้วเปิดข้อความอ่านอีกครั้ง รายละเอียดของงานและความคาดหวังจากลินลี่ปรากฏอยู่ในทุกบรรทัดที่เรียบเรียงอย่างชัดเจน ยิ่งอ่าน ยิ่งกดดันราวกับตัวอักษรเหล่านั้นกำลังกดทับเธอจนแทบจะลุกไม่ขึ้น

ดวงตาของฮันน่าฉายแววลังเล ความคิดในหัวเต็มไปด้วยคำถามที่ยังไม่มีคำตอบ เธอพิมพ์ข้อความตอบกลับไปด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย

“ฉันเข้าใจแล้ว ลินลี่...”

เมื่อข้อความถูกส่งออกไป แต่แทนที่จะทำให้เธอรู้สึกโล่งใจ มันกลับเติมเต็มหัวใจของเธอด้วยความสับสน และความเหนื่อยล้าที่ไม่เคยจางหาย ถอนหายใจยาว และหลับตาลงเหมือนพยายามปลดปล่อยความคิดที่วนเวียนในหัวออกไป แต่ไม่มีความเงียบใดสามารถช่วยปลอบประโลมเธอได้

สายตาของเธอเลื่อนไปยังกระเป๋าเดินทางใบนั้นอีกครั้ง มันดูเหมือนมีชีวิต มันกำลังพูดกับเธอ เสียงในหัวของเธอเริ่มชัดเจนขึ้นทีละน้อย เสียงหนึ่งกระซิบให้เธอก้าวไปข้างหน้า ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร อีกเสียงหนึ่งกลับเตือนเธอถึงผลกระทบและความเสี่ยงที่อาจตามมา ความคิดทั้งสองขัดแย้งกันอย่างรุนแรงเหมือนคลื่นสึนามิที่โหมซัดเธออย่างหนักหน่วง

ในที่สุด ฮันน่าลุกขึ้นจากเตียงทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความแน่วแน่และเหนื่อยล้าที่ผสมกัน เธอเดินตรงไปยังกระเป๋าเดินทางวางอยู่ เธอจ้องมองมันเป็นอีกครั้ง  รู้ดีว่ามันไม่ใช่แค่กระเป๋า แต่มันคือสิ่งที่สะท้อนถึงภาระที่เธอไม่อยากแบกรับอีกต่อไป เธอสูดลมหายใจลึก ก่อนจะพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น แม้จะสั่นไหวเล็กน้อย

"จะยังไงก็ช่าง..ฉันจะไม่ถือมันอีกต่อไป"

เธอคว้ากระเป๋าขึ้นมาจับไว้แน่น  และเดินไปยังประตูแล้วเปิดประตูออกโดยไม่ลังเล ฮันน่าเดินเข้ามาในลอบบี้ของรีสอร์ตด้วยท่าทีเร่งรีบ สายตาของเธอสำรวจไปทั่วบริเวณ พบพนักงานสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ ใบหน้าของฮันน่ายังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“มีรถให้เช่าไหมคะ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามสงบ แต่ยังคงแฝงไปด้วยความกังวล

พนักงานสาวเงยหน้าขึ้นจากเอกสารตรงหน้า พร้อมส่งยิ้มอ่อนโยน “มีค่ะ ตรงมุมของลอบบี้นู้นค่ะ”

เธอพูดพลางยกนิ้วชี้ไปยังมุมหนึ่งของลอบบี้ ซึ่งมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงโต๊ะเล็ก ๆ ข้างป้ายขนาดใหญ่ที่เขียนว่า “รถเช่า และแท็กซี่ ทัวร์เรือ ท่องเที่ยว”

ฮันน่าหันมองตามนิ้วของพนักงานและพยักหน้าขอบคุณเบา ๆ ก่อนเดินตรงไปยังจุดที่พนักงานบอก ชายที่นั่งอยู่หลังโต๊ะเงยหน้าขึ้นทันทีที่เธอเข้าใกล้ เขายิ้มอย่างเป็นมิตร โต๊ะเล็ก ๆ เต็มไปด้วยแผ่นพับเกี่ยวกับการท่องเที่ยวและกุญแจรถที่จัดเรียงไว้อย่างเรียบร้อย

“เช่ารถราคาไม่แพงค่ะ” ฮันน่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยังแฝงความกังวล

ชายคนนั้นพยักหน้าเล็กน้อยก่อนตอบ “มอไซค์น้อง”

ฮันน่าหยุดชะงัก เธอเหลือบมองมอเตอร์ไซค์ที่จอดเรียงกันอยู่ตรงหน้า2คัน ใจของเธอเริ่มลังเล เธอไม่คล่องกับการขี่มอเตอร์ไซค์มากนัก แต่เธอรู้ว่ามันเป็นตัวเลือกที่ประหยัดที่สุด

“เอ่อ… ฉันไม่ค่อยชำนาญกับการขี่มอไซค์บนเกาะสักเท่าไหร่ค่ะ…” เธอสารภาพอย่างลังเล

ชายคนนั้นยิ้มอย่างใจดี “ไม่เป็นไร ขี่ง่ายมาก ถ้าน้องต้องการ พี่แนะนำเส้นทางให้ได้นะ”

ฮันน่านิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ ด้วยความลังเลปนความมุ่งมั่นในดวงตา “งั้น…ขอมอไซค์ค่ะ”

ชายคนนั้นยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจัดการเอกสารและส่งกุญแจรถให้ ฮันน่ารับกุญแจมาด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย แต่ในใจเธอเริ่มมีประกายของความกล้าที่ก่อตัวขึ้นอย่างช้า ๆ เพราะเธอรู้ว่า ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน เธอก้าวออกไปจากตรงนี้ให้จงได้!