บทที่17.การพบเจอ

สายตามองของฮันน่ามองไปที่ทะเลที่มีแสงรำไรจากดวงจันทร์ส่องบนผืนน้ำหัวใจของเธอจดจ่อรอฟัง เสียงของลินลี่่

“ตอนนี้ลินลี่ยังไม่สะดวกรับสาย รบกวนฝากข้อความไว้ค่ะ” เธอถอนหายใจยาวราวกับว่าคำตอบที่ได้ฟังทำให้เธอได้มีมีเวลาคิดอีกสักนิด 

เสียงตอบรับอัตโนมัติจากปลายสายทำให้ฮันน่าเกิดความรู้สึกทั้งโล่งใจและวิตกในเวลาเดียวกัน เธอวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะช้าๆ ราวกับว่าการเคลื่อนไหวที่รีบร้อนจะย้ำเตือนความไม่มั่นใจในใจของเธอ สายตาจ้องมองโทรศัพท์นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง

แล้วเธอพึมพำเบาๆ กับตัวเอง“ยังไม่ต้องตัดสินใจตอนนี้...”

เวลาที่ได้เพิ่มมานี้เหมือนเป็นทั้งของขวัญและบททดสอบ เธอรู้ดีว่าในไม่ช้าคำตอบจะต้องถูกส่งออกไป แต่การได้รับโอกาสให้ทบทวนอีกครั้งก็ทำให้เธอเริ่มตั้งคำถามกับตัวเอง

……..

แสงแรกของวันเริ่มสาดส่องบนขอบฟ้า แม้จะไม่เจิดจ้า แต่ก็เพียงพอที่จะเผยให้เห็นผืนทะเลที่กว้างใหญ่และสงบนิ่ง ฮันน่าก้าวเท้าลงบนทรายละเอียด ความเย็นของเม็ดทรายและสายลมที่พัดผ่านใบหน้าทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้รับการปลอบประโลมเล็กน้อย ร่องรอยของค่ำคืนที่ไม่อาจข่มตาหลับฉายชัดบนใบหน้าของเธอ ดวงตาที่ล้าจ้องมองไปยังเส้นขอบฟ้า สายน้ำระยิบระยับในแสงอาทิตย์อ่อนโยนราวกับจะเชื้อเชิญให้เธอวางความกังวลลง และปล่อยให้ธรรมชาติช่วยเยียวยา

แต่ในหัวของเธอ คำถามยังคงวนเวียนไม่จบสิ้น เสียงของลินลี่และความลังเลในใจยังตามหลอกหลอน เส้นแบ่งระหว่างทางเลือกที่ปลอดภัยและเส้นทางที่อันตรายดูเหมือนจะพร่าเลือนทุกที

ฮันน่าหยุดยืนริมคลื่นที่ซัดเข้ามาแตะเท้า ความเย็นของน้ำทะเลกระตุ้นให้เธอตื่นจากความคิดที่ตีรวน เธอมองออกไปไกลจนสุดสายตา สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ราวกับพยายามซึมซับพลังจากทะเลและท้องฟ้าอันกว้างใหญ่

 ……….

ทุกเช้าของอาดัม เขาออกวิ่งตามถนนริมชายหาดรับแสงแรกของวันใหม่ที่กำลังเริ่มต้นขึ้น ใบหน้าที่ยิ้มแย้มและอบอุ่นของเขาดูเหมือนจะสะท้อนถึงความสุขที่เปล่งประกายอยู่ในใจราวกับว่าเขามีความสุขมากล้นจนสามารถแบ่งปันให้กับทุกคนที่เขาได้พบเห็นในระหว่างทาง

มือถือในมือของเขายังคงเก็บภาพความสวยงามที่ปรากฏอยู่รอบตัว ชายหาดที่ทอดยาวและน้ำทะเลที่เซาะเข้าหาฝั่ง สร้างความรู้สึกสดชื่นและมีชีวิตชีวา

เขาก้าวไปทีละก้าวเหยียบนพื้นทรายที่เขาหลงใหล น้ำทะเลเย็นสบายไหลมาสาดซัดเบาๆ แหย่เล่นกับปลายเท้าของเขา เสียงคลื่นกระซิบแผ่วเบาเข้ากับความสงบที่ล้อมรอบ

ดวงตาของเขาเป็นประกายเมื่อมองเห็นปูตัวเล็กขยับตัวอยู่ไม่ไกล ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เขาย่อตัวลงช้าๆ มือข้างหนึ่งยื่นไปอย่างระมัดระวังเพื่อสัมผัสเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวจ้อย

“อาดัม... อาดัม!” เสียงตะโกนดังก้องมาจากถนนชายหาดใต้ต้นปลา์ม ชายหนุ่มแน่นกล้ามเป็นมัดๆราวกับว่าเขาออกกำลังกายเป็นประจำ ยืนโบกมือเรียกอย่างกระตือรือร้น

เสียงนั้นดังกังวานไปถึงฮันน่า เธอนั่งอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว ท่ามกลางลมทะเลที่พัดแผ่วเบา เธอหันมองตามเสียงด้วยความสงสัย ก่อนจะเห็นอาดัมส่งยิ้มกว้าง รอยยิ้มนั้นดูราวกับเปี่ยมไปด้วยความสุขและความหวังที่ส่องประกายเจิดจ้า ราวกับเขาพร้อมแบ่งปันทุกความรู้สึกอันอบอุ่นให้โลกทั้งใบ

หลังจากนั้น อาดัมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ร่างของเขาโดดเด่นตัดกับฉากหลังของแสงแรกของรุ่งอรุณที่สะท้อนลงบนผืนน้ำระยิบระยับ

เขาหันกลับไปยังเพื่อนชายที่ยังคงยืนโบกมือเรียกอยู่ใต้เงาของต้นปาล์ม

ฮันน่ามองตามอาดัมไปด้วยแววตาที่แฝงความสงสัย ดวงตาของเธอจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของเขา ราวกับพยายามค้นหาอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในท่าทางเหล่านั้น อาจเป็นความหมายของเสียงเรียกที่ดังขึ้นเมื่อครู่ หรือบางที อาจเป็นเพียงความอยากรู้ในสิ่งที่เขากำลังคิด เสียงคลื่นกระซิบและลมทะเลที่พัดไล้เส้นผมของเธอเพิ่มความสงบให้ช่วงเวลานั้น ขณะที่เธอนิ่งงันอยู่ในความคิด

ติ้ง ติ้ง ติ้ง

เสียงมือถือของเธอดังขึ้น แทรกความเงียบของความครุ่นคิด ฮันน่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พลันสายตาก็เห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ ลินลี่ เธอถอนหายใจแผ่วเบา ปลายนิ้วเลื่อนเปิดข้อความอย่างลังเล ก่อนอ่านข้อความที่ขึ้นมาใต้แสงแห่งอรุณที่เริ่มทอแสงอบอุ่น

“ถ้าเธอพร้อม เจอกันที่บาร์เย็นนี้นะ”

เธออ่านข้อความนั้นช้าๆ แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ฮันน่าปล่อยให้โทรศัพท์อยู่ในมือขณะที่ดวงตาหันไปมองทะเลอีกครั้ง ราวกับกำลังครุ่นคิดถึงคำตอบที่เหมาะสม ทว่าในใจของเธอรู้ดีอยู่แล้วว่า การที่เธอจะไปเจอลินลี่ในเย็นวันนี้ คือคำตอบที่เธอเลือกแล้วอย่างชัดเจนโดยไม่ต้องเอ่ยคำใด.

……

อาดัมและวินนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟเล็กๆ ที่ตกแต่งเรียบง่ายแต่ดูอบอุ่น เสียงพูดคุยของพวกเขาดังแว่วขึ้นเบาๆ ท่ามกลางบรรยากาศของร้านที่มีทั้งกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นและเสียงเครื่องบดกาแฟที่ทำงานอยู่ไม่ไกล

“เป็นไงเพื่อน วิน นายกลับมาเมื่อไหร่?” อาดัมถามพร้อมรอยยิ้มพลางยกแก้วกาแฟขึ้นจิบอย่างผ่อนคลาย

วินหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนตอบ “อาทิตย์ที่แล้ว พักอยู่โรงแรมแถวๆ นี้แหละ ดีใจมากเลยที่ได้เจอนายอีก นายยังเหมือนเดิมเป๊ะเลยนะ บอกตรงๆ การหานายไม่ยากเลย ฉันแค่ดักรอแถวๆ ที่นี่”

ทั้งคู่หัวเราะไปพร้อมกัน เสียงหัวเราะของวินเต็มไปด้วยความสุขและความอบอุ่นที่ได้พบเพื่อนเก่าหลังจากเวลาผ่านไปนาน

วินเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น “คืนนี้ว่างไหม ไปแฮงค์เอ้าท์กันหน่อยสิ?”

อาดัมยิ้มกว้าง ขณะวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ “คืนนี้ฉันมีงานร้องเพลงที่โรงแรม Azure Horizon Hote ตรงหน้าหาดน่ะ ถ้าสนใจ ไปเจอฉันที่นั่นสิ ร่วมแจมด้วยกันยังคิดถึงวันเก่าๆตลอด”

วินพยักหน้าอย่างตื่นเต้น “แน่นอน! ฉันจะไปแน่ คิดถึงบรรยากาศเก่าๆในห้องซ้อมดนตรี ที่เราได้ร่วมสนุกกัน”

ทั้งคู่ยังคงพูดคุยกันอย่างออกรส ราวกับเวลาหลายปีที่ผ่านไปไม่ได้ทำให้มิตรภาพของพวกเขาจืดจางลงแม้แต่น้อย.