บทที่12.ความเปลี่ยนแปลงและจดหมาย

หลังจากคืนนั้น ทุกสิ่งรอบตัวของฮันน่าดูเหมือนจะเปลี่ยนไปจนไม่เหลือเค้าเดิม ความสัมพันธ์ที่เคยเรียบง่ายและอบอุ่นกับแจน เพื่อนร่วมงานที่เคยเป็นเหมือนจุดพักใจเล็กๆ ท่ามกลางวันที่วุ่นวายบัดนี้กลับกลายเป็นคนเงียบงันและหลีกเลี่ยงสายตา

สิ่งที่รุนแรงกว่าความเฉยชาจากแจนคือสายตาจากเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ที่ไม่เหมือนเดิม  พวกเขามองเธอราวกับเธอเป็นคนนอก หรือแปลกหน้าที่ไม่ควรอยู่ตรงนั้น ทุกครั้งที่เธอเดินผ่าน เสียงซุบซิบดังขึ้นตามหลังเธอ แม้จะฟังไม่ถนัด แต่เธอสัมผัสได้ว่ามันเกี่ยวกับตัวเธอ

เธอรู้สึกเหมือนถูกกลืนหายไปในฝูงชนที่มองมาด้วยสายตาเย็นชา เหมือนทุกคนรอบตัวไม่ต้องการให้เธออยู่ที่นั่น ความเงียบรอบข้างที่ขัดแย้งกับเสียงซุบซิบที่แผ่วเบา กลายเป็นเสียงก้องในหัวใจของเธอ

"มันเกิดอะไรขึ้น..?"

คำถามนั้นวนเวียนอยู่ในหัว เธอพยายามปะติดปะต่อเหตุการณ์ที่นำไปสู่ความเปลี่ยนแปลงนี้ แต่ทุกอย่างกลับพร่าเลือนราวหมอกปกคลุม สภาพแวดล้อมที่เคยคุ้นเคย กลายเป็นพื้นที่แปลกหน้า เสียงหัวเราะที่เคยได้ยินบ่อยครั้ง ตอนนี้กลับฟังเหมือนเสียงหัวเราะเยาะ

ความจริงที่เธอไม่อาจปฏิเสธได้คือ เธอเป็นเพียงเด็กสาวที่ใสซื่อจากต่างจังหวัด ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมหรือความช่ำชองในเกมของโลกใบนี้ เธอใช้ชีวิตอย่างตรงไปตรงมา ไม่ทันเกมการเมืองในที่ทำงาน ไม่เข้าใจว่าสายตาและคำพูดที่ไม่ได้พูดออกมาตรงๆ เหล่านั้นแฝงความหมายอะไร เธอพยายามแค่ทำงานหนักและมุ่งมั่นตามหน้าที่ของตัวเอง

แต่ในโลกที่เต็มไปด้วยความซับซ้อนของผู้คน เธอไม่เคยตระหนักเลยว่า การเป็นคนซื่ออาจกลายเป็นดาบสองคม ที่ทำให้เธอถูกมองว่าไร้เดียงสาหรือแม้แต่เป็นเป้าหมายที่ง่ายดาย เธอไม่เคยตั้งใจจะเป็นศูนย์กลางของความสนใจหรือความขัดแย้ง แต่ดูเหมือนชะตากรรมจะบังคับให้เธอยืนอยู่ตรงนี้ โดยที่เธอไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใด

ทุกก้าวย่างในที่ทำงานตอนนี้เหมือนเดินอยู่บนพื้นน้ำแข็งบางๆ ที่พร้อมจะแตกออกใต้เท้า ความกดดันและความสับสนถาโถมเข้าใส่เธอจนยากจะหนี...

 แต่ถึงกระนั้น ภายใต้ความเคร่งขรึมและเข้มงวด ฮันน่ายังคงมีมุมเล็กๆ ที่ไม่เคยละทิ้งไปไหน นั่นคือ โลกส่วนตัวบนขอนไม้ ซึ่งเป็นที่ที่เธอสร้างขึ้นเพื่อหลีกหนีจากความจริงอันโหดร้ายในชีวิต

ในบางวันเมื่อเธอคิดว่าไม่มีใครมอง เธอจะออกไปยังพื้นที่เล็กๆ ขอนไม้เก่าๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ดูเหมือนไม่มีใครสนใจ กลับกลายเป็นที่ที่ฮันน่าใช้เวลาอยู่กับตัวเอง เธอนั่งอยู่บนนั้น มองท้องฟ้าผ่านกิ่งไม้ที่โยกไหวในสายลม เธอมักจะหยิบสมุดเล่มเล็กออกมาเขียนและอ่านจดหมายถึงครอบครัว  หรือบางครั้งแค่หลับตาและสูดลมหายใจลึก ราวกับกำลังหาที่หลบภัยในโลกที่ไม่เคยหยุดเคลื่อนไหว

เป็นอีกวันที่เธอพยายามใช้เวลาในช่วงพักเบรกจมอยู่กับงาน หวังจะหลีกหนีความอึดอัดและความคิดที่ตีกันยุ่งเหยิงในหัว แต่เสียงเรียกของหัวหน้างานที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย

"นี่! มีจดหมายด่วนส่งมาถึงเธอ รีบมารับด้วย!" หัวหน้างานพูดน้ำเสียงขึงขัง ราวกับน้ำหนักของจดหมายในมือสำคัญกว่าปกติ

เธอหันไปเห็นซองจดหมายสีขาวเรียบ แต่มีตราประทับสีแดงสดที่มุม พร้อมคำว่า "ด่วนพิเศษ" ตัวหนา มันดูเรียบง่าย แต่กลับแผ่กลิ่นอายของบางสิ่งที่เร่งด่วนและหนักหนา เธอรู้สึกถึงสายตาของคนรอบข้างที่แอบมองอย่างสงสัย แต่ก็พยายามไม่ใส่ใจ เธอเดินไปรับจดหมายอย่างช้าๆ และเมื่อจับมันไว้ในมือ น้ำหนักของกระดาษกลับดูหนักกว่าที่ควร

หัวใจของเธอเต้นแรง เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่จดหมายทั่วไป ความคิดแวบแรกคือปู่ย่าของเธอ หรือบางทีอาจเป็นเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวที่เธอพยายามหลีกเลี่ยงมานาน เมื่อเปิดซองออก ลายมือที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นมาทันที เป็นจดหมายจากครอบครัว

เนื้อความในจดหมายสั้นและกระชับ แต่คำพูดกลับบาดลึก

“ถึงฮันน่า ตอนนี้ ปู่ป่วยหนัก อยู่ห้องไอซียู หมอให้เตรียมตัวสำหรับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น สุดท้าย... รีบกลับบ้านด่วนก่อนจะสายเกินไป”

ข้อความเรียบง่ายนั้นเหมือนแรงกระแทกมหาศาลที่ทลายกำแพงความรู้สึกทั้งหมด เธอหลุบตามองคำว่า "ก่อนจะสายเกินไป" ซ้ำแล้วซ้ำเล่า หัวใจเธอเต้นรัวเหมือนจะหลุดออกจากอก

เสียงหัวหน้างานพูดอะไรบางอย่างเพื่อดึงสติ แต่เธอไม่ได้ยินชัด เธอรู้เพียงอย่างเดียวว่าต้องทำอะไรต่อ น้ำหนักของความเป็นจริงกดทับอยู่บนบ่า เธอปิดจดหมายและพึมพำกับตัวเองว่า “ต้องกลับไป”

เธอเดินไปที่ห้องหัวหน้างานอย่างเร่งรีบ โดยไม่แม้แต่จะเตรียมคำพูดไว้ล่วงหน้า เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยขณะที่พูดออกไป

"ฉันต้องขอลางานด่วนค่ะ... ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่"

หัวหน้างานดูประหลาดใจ แต่สีหน้าที่เคร่งเครียดของเธอคงบ่งบอกได้ว่ามันเป็นเรื่องสำคัญเกินกว่าจะซักถามคำอธิบายใดๆ หัวหน้าพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ แต่ไม่ได้เอ่ยคำใดเพิ่มเติม

เธอตรงกลับไปที่หอพัก เก็บข้าวของอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้บอกลาเพื่อนร่วมงานสักคน เธอหิ้วกระเป๋าใบเดิมที่เคยบรรจุทั้งความฝันและความหวังในวันแรกที่ก้าวเข้ามาทำงาน แต่ตอนนี้มันกลับดูเก่าโทรมเหมือนเป็นตัวแทนของความผิดหวังและความเจ็บปวดที่ผ่านมา

เธอก้าวเดินออกจากสถานที่ที่เคยเป็นทั้งที่พักพิงและสนามแห่งความฝันในช่วงเวลาหนึ่ง

เมื่อมาถึงลานใกล้เขตโรงงาน เธอชะงักฝีเท้า สายตาเหลือบไปเห็น ขอนไม้เก่าๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่เธอคุ้นเคย มันยังคงตั้งอยู่ตรงนั้นเหมือนเดิม ขอนไม้ที่เคยเป็นที่พักพิงในวันที่เหนื่อยล้าจากงาน วันที่หัวใจอ่อนแรงและต้องการความสงบ เธอเคยนั่งที่นั่น มองท้องฟ้ากว้าง ปล่อยให้ลมพัดผ่าน และปลอบประโลมตัวเองด้วยความเงียบ วันนี้เธอไม่มีเวลาพอจะนั่งพักอีกแล้ว แต่การยืนมองขอนไม้เก่าครั้งนี้กลับเหมือนคำอำลาเล็กๆ กับมุมสงบที่เคยเป็นของเธอ มันเป็นสัญลักษณ์ของชีวิตที่เธอเคยควบคุมได้ แต่ตอนนี้ทุกสิ่งกลับแขวนไว้กับโชคชะตา

เธอก้าวเดินอย่างมั่นคงในแบบที่พยายามบอกตัวเองว่า จะไม่มีวันกลับมาที่นี่อีก ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม เธอบอกตัวเองในใจ ก่อนจะเร่งฝีเท้าออกจากลานนั้นไปสู่โลกใบใหม่ที่ยังไม่รู้ปลายทาง..