บทที่11.หนีจากความกลัว

“อยากกินอะไร สั่งเพิ่มได้เลยนะ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง” จอนห์พูดขึ้น พร้อมรอยยิ้ม ที่ดูเหมือนจะเป็นมิตรราวกลับว่าเขาเป็นเจ้ามือใหญ่ของเย็นนี้ แต่กลับทำให้ฮันน่ารู้สึกอึดอัดเธอไม่แน่ใจว่าคำพูดนั้นเป็นเพียงความหวังดี หรือเป็นการแฝงนัยบางอย่างแต่แล้วสถาณการณ์ยิ่งแย่ลงไปกว่าเดิม

เมื่อจอนห์ลุกจากเก้าอี้และข้ามฝั่งมานั่งข้างเธอ ฮันน่ารู้สึกถึงแรงกดดันเพิ่มขึ้นเมื่อเขาเลื่อนมือออกมาพยายามล่วงเกินเธอจนเกินขอบเขตที่เธอรู้สึกสบายใจ

จนฮันน่าต้องลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที

“ฮันน่า..กลับก่อนดีกว่าค่ะ”

“อยู่ต่ออีกหน่อยสิครับ”

แต่แล้วเขาเอื้อมมือเข้ามาใกล้เธออีกครั้ง จนทำให้ความอดทนของฮันน่าหมดลงในทันทีเธอยกมือขึ้น

เพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือที่กระทบแก้มดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ฮันน่าหายใจแรงด้วยความโกรธที่ก่อตัวขึ้นจากการกระทำที่ไม่เหมาะสม

จอนห์ชะงักไปทันที ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขายกมือขึ้นแตะแก้มที่แดงเป็นรอยอย่างไม่เชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น เสียงในร้านที่เคยจอแจพลันเงียบกริบ ทุกสายตาในร้านต่างหันมามองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความสงสัยและตกตะลึง

ฮันน่ายืนตัวตรง แม้ร่างกายจะสั่นเล็กน้อย แต่ใบหน้าเธอฉายแววกร้าวและแน่วแน่ น้ำเสียงของเธอเฉียบขาดเมื่อเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธที่เก็บกดจนถึงขีดสุด

“อย่ามายุ่งกับฉันอีก!”

คำพูดนั้นเหมือนตัดทุกความเกรงใจที่เคยมีลงทันที ท่ามกลางบรรยากาศที่กดดัน จอนห์อ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่มีเสียงใดหลุดออกมา ฮันน่าไม่ปล่อยให้เขามีโอกาสตอบโต้ เธอหันหลังและเดินออกจากร้านไปในทันที

เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังถี่รัว ขณะที่ฮันน่าเดินออกไปอย่างเร่งรีบ เธอรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนในอก หัวใจเต้นรัวจนแทบควบคุมไม่ได้ อากาศเย็นยามค่ำคืนปะทะใบหน้าของเธอ

ทันทีที่ก้าวพ้นประตูร้านออกมา แต่ถึงอย่างนั้น ความรู้สึกอึดอัดและโกรธที่อัดแน่นในใจยังไม่จางหาย

ถนนยามค่ำคืนดูเงียบสงัดมากขึ้นในความคิดของเธอ เสียงลมหายใจหอบกระชั้นดังสะท้อนในหัว ฮันน่าก้าวเดินเร็วขึ้นโดยไม่หันกลับไปมอง

เมื่อมาถึงแสงไฟที่ส่องสว่างบนถนนสายใหญ่ ฮันน่าหยุดเดิน หอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า ราวกับเธอเพิ่งหลุดพ้นจากความมืด เธอกุมมือแน่น พยายามรวบรวมสติ น้ำตาที่กลั้นไว้เริ่มเอ่อคลอ ดวงตาจับจ้องไปยังเส้นทางข้างหน้า มือยกขึ้นโบกรถแท็กซี่คันแล้วคันเล่าอย่างกระวนกระวาย ใจของเธอเต้นแรงด้วยความกังวล เธอจำชื่อโรงงานซึ่งอยู่ในรั้วเดียวกันกับหอพักได้เพียงลาง ๆ แต่ก็ยังพอจะนึกถึงเส้นทางที่เคยผ่านไปบ้าง

เมื่อรถแท็กซี่คันหนึ่งชะลอจอดตรงหน้า ฮันน่าก้าวขึ้นไปในทันที เธอเอ่ยปลายทางอย่างรวดเร็ว แต่ด้วยความสับสนในใจ คำบอกเส้นทางของเธอเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ คนขับพยักหน้าอย่างเข้าใจ และรถก็เคลื่อนออกไป ท่ามกลางความเงียบในคืนที่ดูยาวนาน

เมื่อแท็กซี่มาจอดที่หน้าเขตโรงงาน ฮันน่าก้าวลงจากรถและพบว่าประตูใหญ่ของโรงงานถูกปิดสนิทแล้ว

“ประตูปิดแล้วครับ เปิด 6 โมงเช้าจะมีคนที่อยู่ด้านในออกมาเปิด” ยามหน้าโรงงานทักขึ้นเมื่อเห็นเธอยืนจ้องประตูเหล็กสูง

เธอยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปที่ป้อมยาม

"พี่คะ ขออนุญาตรอตรงนี้ได้ไหมคะ" ฮันน่าพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า และในแววตาเต็มไปด้วยความหวาดระแวง

ยามมองเธอด้วยความสงสัยแต่พอเห็นสีหน้าของเธอที่ดูเหมือนคนเพิ่งผ่านเหตุการณ์ร้ายแรงมาก็ยอมพยักหน้า "นั่งตรงนี้ก่อนก็ได้ครับ เช้า ๆ ประตูน่า จะเปิด"

ฮันน่านั่งกอดกระเป๋าแนบอก สายตาของเธอยังคงจับจ้องไปยังถนนที่มืดสนิทข้างหน้า ลมหายใจของเธอสั่นไหวในความเงียบที่ปกคลุมรอบตัว แม้จะมีแสงไฟสลัวจากป้อมยามที่ส่องรำไร แต่กลับไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกปลอดภัยเข้ามาแทนที่ความหวาดระแวง

ในหัวของเธอเต็มไปด้วยความคิดวุ่นวาย ภาพเหตุการณ์ของแจนที่ดูเหมือนจะชวนออกไปด้วยความหวังดี แต่สุดท้ายกลับเหมือนเป็นการผลักเธอเข้าสู่เกมบางอย่างที่ดูราวกับประสงค์ในร่างของเธอ คำพูดและการกระทำของแจนย้อนกลับมาในความทรงจำ ความผิดหวังในตัวเขาทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวดเหมือนถูกกรีด

ยิ่งไปกว่านั้น ความรู้สึกเกลียดชังต่อตัวหัวหน้างานที่ล่วงเกินเธอในคืนนี้ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงและไร้หนทาง เธอไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ควรจะให้คำปรึกษาและปกป้องเธอ กลับกลายเป็นคนที่สร้างความอึดอัดและล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวของเธอ

ฮันน่าพยายามหลับตาลงเพื่อพักสายตา แต่เปลือกตาที่ปิดลงกลับพาให้ภาพเหตุการณ์ที่เธอพยายามลืมยิ่งชัดเจนขึ้น เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุยที่เคยดูปกติกลับเปลี่ยนเป็นเสียงที่น่ากลัวและกดดัน

เธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง มองเส้นขอบฟ้าที่เริ่มมีแสงเรืองรองลอดผ่านตึกสูง ความมืดมิดที่เคยปกคลุมเริ่มจางหาย พร้อมกับความรู้สึกว่าเธอผ่านค่ำคืนที่ยาวนานและหนักหนาที่สุดในชีวิตมาได้ ความหวังเดียวที่เธอยึดมั่นมาตลอดคือการได้กลับไปยังห้องของตัวเอง พื้นที่ที่ปลอดภัยและเป็นของเธอ

ดวงตาของเธอจดจ่ออยู่ที่ประตูเหล็ก เมื่อหญิงสาวเดินตรงมาตามเวลา ฮันน่าลุกขึ้นทันที ร่างกายที่อ่อนล้าจากการนั่งรอทั้งคืนเหมือนได้รับพลังจากเสียงฝีเท้าของเธอ หัวใจเต้นแรงเมื่อได้ยินเสียงกลอนประตูถูกปลด เสียงเหล็กเลื่อนเปิดออกดังก้องในเช้าวันใหม่ ราวกับเป็นสัญญาณแห่งการปลดปล่อยจากพันธนาการที่เธอแบกรับ

ฮันน่าเดินก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แต่ละก้าวเหมือนพาเธอเข้าใกล้ความสงบในใจ น้ำตาที่กลั้นไว้ทั้งคืนเริ่มไหลลงมาอย่างช้า ๆ ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีความอ่อนแอ มีเพียงหยดน้ำใสที่พาเอาความเจ็บปวดและความกลัวออกไปทีละน้อย

ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกถึงความโล่งใจที่เริ่มทอแสงขึ้นในใจ เหมือนเธอสามารถปล่อยวางน้ำหนักบางส่วนที่แบกมาตลอดคืนไว้ในความมืดที่ผ่านมา แม้จะไม่ทั้งหมด แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองจะก้าวต่อไปได้อีกวัน