บทที่9.ทุ่งนาที่แห้งแล้ง

แต่เวลานี้ครอบครัวฮันน่าและชาวบ้านในชนบทแทบจะสิ้นหวังก็ว่าได้เมื่อถึงกลางฤดูร้อนที่แสนโหดร้ายจนทำให้ผู้คนท้อแท้กับอาชีพทำไร่ทำสวน

  ท้องฟ้าสีครามที่เคยงดงามบัดนี้ถูกแทนที่ด้วยหมอกควันจางๆ ที่เกิดจากไอร้อนระอุ นาข้าวที่เคยเขียวขจีและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา กลับกลายเป็นเพียงทุ่งกว้างที่ปกคลุมด้วยความแห้งแล้ง ดินแตกระแหง สีน้ำตาลหม่น ฝุ่นทรายปลิวฟุ้งอยู่ในอากาศ เหมือนกับเสียงสะท้อนของธรรมชาติที่กำลังร้องไห้

ในลำคลองที่เคยเต็มไปด้วยน้ำใสและฝูงปลาว่ายวน บัดนี้กลับกลายเป็นแค่ทางน้ำแคบๆ ที่แห้งขอด ปลาน้อยใหญ่ที่เคยมีให้จับกินทุกวัน เริ่มหร่อยหรอจนแทบจะมองไม่เห็น ความแร้นแค้นทำให้ชีวิตของชาวไร่ชาวนาหนักหนากว่าเดิม สถานการณ์การเงินของทุกครอบครัวในหมู่บ้านดิ่งลงเหว การขายผลผลิตที่เคยเป็นที่พึ่งในฤดูก่อนกลายเป็นเพียงฝันเลือนราง

ในบ้านไม้หลังเล็กที่ตั้งอยู่กลางทุ่งแห้งผาก สองปู่ย่าของฮันน่าก็ไม่ต่างจากธรรมชาติรอบตัว พวกท่านนับวันยิ่งแก่ชราลง กำลังวังชาที่เคยมีเริ่มหมดไป การเดินเหินกลายเป็นเรื่องยากยิ่ง ลำพังการใช้ชีวิตประจำวันก็เหนื่อยล้า การทำไร่ทำสวนที่เคยเป็นความภาคภูมิใจในอดีตก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไป ท้องฟ้าและดินดูจะเป็นปรปักษ์กับพวกท่าน

แต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงเป็นแสงสว่างในสายตาของปู่ย่าคือ ฮันน่า เธอคือความหวังและที่พึ่งพิงของครอบครัว ในยามที่ทุกสิ่งดูเหมือนจะมืดมน ฮันน่าคือคนที่ช่วยแบ่งเบาภาระ เธอช่วยทำนาในวันที่ดวงอาทิตย์แผดเผา ช่วยดูแลบ้านและจัดหาอาหารในวันที่ปู่ย่าไม่สามารถลุกออกจากที่นอนได้

แต่เมื่อฮันน่ามองไปที่บ้านไม้หลังเล็ก ทุ่งนาที่เคยเขียวชอุ่ม บัดนี้ 

เหมือนฝันที่ไม่อาจเป็นจริง ดวงตาเธอฉายแววเศร้าปนมุ่งมั่น ภาพของปู่ย่าที่โรยราด้วยวัยชราและความเหนื่อยล้าจากการทำไร่สวนยังติดอยู่ในใจเธอ

เมื่อความยากจนกัดกินชีวิตในชนบท และฝันที่จะพาครอบครัวให้พ้นจากความทุกข์ทนยังไม่จางหาย ฮันน่ารู้ดีว่าเธอจำเป็นต้องเลือกเส้นทางใหม่ เธอตัดสินใจครั้งสำคัญ เดินทางไปเมืองกรุง เมืองแห่งแสงสีและความหวังที่เธอได้ยินมาจากคนในหมู่บ้าน แม้จะไม่รู้ว่ารออยู่ข้างหน้าคืออะไร แต่เธอก็รู้ว่าที่นี่ไม่มีทางออกอื่นอีกแล้ว

เช้าวันหนึ่ง ฮันน่าเก็บสัมภาระใส่กระเป๋าผ้าใบเก่าที่เคยใช้มาหลายปี ของในนั้นมีเพียงไม่กี่ชิ้น เสื้อผ้า สมุดบันทึกเล่มโปรดเธอมองบ้านที่เคยเป็นที่หลบภัยอีกครั้งก่อนออกเดินทาง หัวใจเธอปวดร้าวกับการจากลาที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

เส้นทางลูกรังทอดยาวออกจากหมู่บ้านสู่ถนนใหญ่ ฮันน่าก้าวเดินไปพร้อมลมร้อนที่พัดใบไม้ปลิว เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าที่แผดเผา และบอกตัวเองในใจว่าเธอจะต้องผ่านพ้นทุกอย่างไปให้ได้ การเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่แค่การย้ายที่อยู่ แต่เป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ ชีวิตที่เธอต้องเผชิญหน้ากับความไม่แน่นอนและความท้าทาย

เมื่อรถบัสพาเธอเข้าสู่เขตเมือง ฮันน่ามองเห็นสิ่งที่แตกต่างจากบ้านเกิดอย่างสิ้นเชิง อาคารสูงเสียดฟ้ารายล้อมไปด้วยเสียงรถยนต์และผู้คนที่เดินขวักไขว่ ท้องถนนดูพลุกพล่านไม่มีที่สิ้นสุด แสงไฟจากป้ายโฆษณาส่องสะท้อนกระจกของรถ เธอรู้สึกทั้งตื่นเต้นและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน

เธอเคยได้ยินเสียงร่ำลือถึงแสงไฟระยิบระยับ เสียงผู้คนที่จอแจ และโอกาสที่ซ่อนอยู่ในซอกมุมของเมืองนั้น แต่สำหรับเธอ เมืองหลวงคือสถานที่ที่เต็มไปด้วยสิ่งไม่คุ้นเคย การเดินทางครั้งนี้เหมือนการกระโดดลงไปในแม่น้ำเชี่ยวกรากที่เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะว่ายข้ามไปได้หรือไม่

….

เธอกำมือแน่น รู้สึกถึงเนื้อผ้าหยาบ ๆ ของกระเป๋า สัมผัสถึงความฝันที่เปราะบาง เธอบอกตัวเองว่าเธอต้องเข้มแข็ง เธอเดินไปข้างหน้า แม้เท้าที่เปื้อนฝุ่นจะแสบและร้อนผ่าว แต่แววตาของเธอสะท้อนถึงความมุ่งมั่นที่ไม่อาจดับมอด

เธอได้งานเป็นสาวโรงงาน ทำงานในสายการผลิตซึ่งต้องยืนทั้งวัน เสียงเครื่องจักรดังตลอดเวลา แต่ฮันน่าไม่เคยบ่น เธอบอกตัวเองว่า นี่เป็นเพียงช่วงเวลาที่ต้องอดทน

ทุกเช้าก่อนฟ้าสาง ฮันน่าตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงปลุกของนาฬิกาเรือนเล็กที่พกมาจากบ้าน ตรงเข้าไปตอกบัตรให้ทันเวลาก่อนเริ่ม

งานในโรงงานซ้ำซาก เช้าเข้ากะ เย็นเลิกงาน แต่สิ่งที่ฮันน่าทำให้ทุกวันพิเศษ คือ "จดหมาย" ถึงครอบครัว เธอเลือกคำอย่างระมัดระวังในทุกบรรทัด จดหมายของเธอไม่มีคำว่าท้อแท้ มีแต่คำว่า "สบายดี" และ "ไม่ต้องห่วง" แม้ในใจของเธอจะเต็มไปด้วยความคิดถึงไร่ คิดถึงกลิ่นฝนที่ตกลงบนดิน คิดถึงเสียงปู่ย่าที่พร่ำบ่นเธอเช้าเย็น

ขากลับ เธอมักเดินผ่านพื้นที่เงียบสงบในเขตโรงงาน มีต้นไม้ไม่กี่ต้นที่ยืนต้นโดดเดี่ยว และขอนไม้เก่าๆ ที่วางตัวอยู่ใกล้ๆ มันกลายเป็นมุมที่ฮันน่าชอบแวะพักทุกครั้งหลังเลิกงาน ที่ตรงนั้นเหมือนหลุดออกจากความวุ่นวายรอบข้าง เป็นพื้นที่เล็กๆ ที่มีเพียงเธอกับธรรมชาติ

ฮันน่านั่งลงบนขอนไม้ด้วยความคุ้นเคย กระเป๋าผ้าสีซีดถูกวางลงข้างตัว เธอพิงแผ่นหลังกับต้นไม้ใหญ่ รู้สึกถึงผิวของเปลือกไม้ที่ขรุขระแต่ให้ความรู้สึกปลอดภัย ลมเย็นๆ ที่พัดผ่านเบาๆ พาเอากลิ่นของดินและหญ้าขึ้นมาเจือจางในอากาศ ที่นี่ไม่มีเสียงเครื่องจักร ไม่มีเสียงผู้คน มีเพียงเสียงใบไม้ที่พลิ้วไหวไปตามสายลม กับเสียงนกตัวเล็กๆ ที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้

เธอหยิบสมุดเล่มเล็กออกมาจากกระเป๋า สมุดเล่มนี้เป็นเหมือนเพื่อนสนิทที่ไม่เคยห่างหายไปไหน หัวใจของเธอเหมือนถูกคลายจากความตึงเครียดในทันที ขณะที่เธอเริ่มจรดปากกา เขียนความรู้สึกที่อัดแน่นมาตลอดวันลงไป

ที่นี่...เป็นเหมือนโลกส่วนตัวของเธอ เป็นมุมเล็กๆ ที่เธอสามารถพูดคุยกับตัวเองได้อย่างอิสระ เธอเขียนถึงความฝันที่ยังคงรอคอยวันเป็นจริง เขียนถึงบ้านที่เธอคิดถึง และเขียนถึงความตั้งใจที่เธอมีต่อครอบครัว

ขอนไม้เก่าๆ และเงาของต้นไม้ใหญ่ช่วยโอบอุ้มเธอจากความเหนื่อยล้า แสงแดดยามเย็นที่ลอดผ่านกิ่งไม้ลงมากระทบผิวเธอ เหมือนกำลังปลอบโยน ฮันน่าปิดสมุดหลังจากเขียนจบ เธอนั่งนิ่งสูดลมหายใจลึก เธอชอบที่นี่ ไม่ใช่เพียงเพราะมันเงียบสงบ แต่เพราะมันทำให้เธอรู้สึกว่าเธอมีที่ของตัวเองในโลกใบนี้