คิดถึง

ตอนที่8

คิดถึง

          วันที่อลิสไม่อยากให้มาถึง แต่มันก็ต้องยอมทำใจเมื่อชุดตำรวจตระเวนชายแดนอีกชุดเดินทางมาถึงที่หมู่บ้าน ชุดของผู้กองธนาตุลก็ได้พัก ตำรวจหลายคนก็คิดถึงภรรยาและลูกๆกันจะแย่อยู่แล้ว

          “ดูแลตัวเองให้ดีนะคุณครู แล้วผมจะซื้อของมาฝาก ไม่งอแงนะคนเก่ง”

         เมื่อรถของชายหนุ่มเคลื่อนออกจากหมู่บ้าน อลิสก็หันหลังให้ทันที เพราะเธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

          “ร้องไห้ตามผู้กองธนาตุลหรือครับคุณครู”

          เสียงทักทายดังมาจากด้านหลัง แต่เป็นเสียงที่น่าจะมีอายุน้อยกว่าบิดาของอลิสไปกี่ปี

          “สวัสดีค่ะ หนูชื่อลิสนะคะ คุณคงเป็นผู้กองสุชาติใช่ไหมคะ”

          “ใช่ ผมผู้กองสุชาติ ดูแล้วครูน่าจะอายุเท่าๆกับลูกสาวผม ยังเป็นเด็กสาวต้องมาอยู่ไกลพ่อไกลแม่แบบนี้ ลำบากหน่อยนะ”

          น้ำเสียงและท่าทางของผู้กองสุชาติ แสดงถึงความเข้มแข็งและมากด้วยประสบการณ์ ถึงแม้เขาจะส่งยิ้มให้หญิงสาว แต่เธอกลับรู้สึกทั้งเคารพและก็เกรงใจ ไม่กล้าจะตีสนิทด้วย

          “ขอบคุณหนูนะที่เสียสละทิ้งความสบายมาเลือกลงโรงเรียนที่นี่ หลายปีแล้วที่โรงเรียนบ้านน้ำฝายต้องให้ครูชะลอมาคอยสอนให้ ทั้งที่ท่านก็อายุมากแล้ว ลำบากช่วงแรกๆ เดี๋ยวนานๆไป หนูก็จะรักที่นี่เหมือนผู้กองตุล”

          “คือที่หนูร้องไห้ ไม่ใช่เพราะหนูคิดอะไรกับผู้กองธนาตุลนะคะ แต่หนูแค่กลัวจะเหงาเพราะไม่มีเพื่อนเท่านั้นเอง”

          สุชาติยิ้มมุมปาก ด้วยความเอ็นดูหญิงสาวคราวลูกที่อยู่ดี ๆก็ร้อนตัวขึ้นมา รีบปฎิเสธว่าไม่ได้คิดอะไรกับผู้กองที่เธอเพิ่งร้องไห้ถึง

          “ผมก็ยังไม่ได้คิดแบบนั้นเลย คนอายุใกล้เคียงกัน มาอยู่ในที่แบบนี้ด้วยกัน เมื่ออีกคนต้องกลับบ้านไป ก็คงคิดถึงกันเป็นธรรมดา เอาเป็นว่ายินดีที่ได้รู้จักนะ มีอะไรก็ไปตามที่หมู่บ้านได้ ผมพักที่นั่น แต่ทุกวันจะมีตำรวจเปลี่ยนกันมาดูแลอยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวไป”

          อลิสเดินกลับมาที่โรงเรียนมีนักเรียนรอเธอสอนหนังสืออยู่ หญิงสาวพยายาไม่คิดเรื่องผู้กอง พยายามคิดถึงความฝันและหน้าที่ ที่เธอต้องทำมันให้ดีที่สุดในทุกๆวัน

          “ครูคะพ่อบอกเย็นนี้ตอนมารับจะทำกับข้าวมาให้ครูด้วย”

          ฟองจันทร์รีบบอกทันทีที่คุณครูคนสวยของเธอเดินเข้ามาในห้องเพราะกลัวจะลืม

          “ขอบใจมานะจ๊ะฟองจันทร์”

          วันนี้ฝนตกแต่เช้ากว่าจะหยุดก็สายแล้ว นักเรียนจึงมีแค่เพียงไม่กี่คน ส่วนมาเป็นเด็กๆในหมู่บ้าน เวลาที่มีนักเรียนมาน้องหญิงสาวจะสอนในก้าวหน้ามาก จนเด็กๆพวกนี้ช่วย อลิสสอนน้องเล็กๆที่ยังอ่านไม่ออกได้

         “ครูนอนคนเดียวได้ไหม ให้หนูมานอนเป็นเพื่อนเอาไหม”

          ฟองจันทร์กำลังเก็บของกลับบ้าน เมื่อพ่อผู้ใหญ่มารอรับพร้อมปิ่นโตอาหาร แต่เด็กน้อยเห็นหน้าคุณครูของเขาแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้

          “ครูนอนได้ ไม่ต้องห่วงครูนะ กลับบ้านไปอย่าลืมท่องสูตรคูณด้วย พรุ่งนี้เจอกัน”

          อลิสโกหกเพราะเธอคิดว่าเธอต้องนอนไม่หลับแน่ๆ หญิงสาวนั่งพักที่เก้าอี้หน้าบ้าน เธอมองไปที่กองไฟที่ชายหนุ่มชอบใช้ตั้งกาน้ำสำหรับชงกาแฟ แต่ตอนนี้มันเปียกฝน และคงไม่มีใครตื่นแต่เช้ามาใช้มันอีกนาน

         เมื่อบ้านหลังนี้มีเพียงแค่เธออยู่คนเดียว หญิงสาวจึงปิดบ้านแล้วออกไปเดินเล่นรอบๆหมู่บ้านแต่ก็ไม่กล้าไปไกลมาก เพราะเธอยังไม่ค่อยรู้จักที่นี่ดี

          “คืนนี้ฝนคงไม่ตกใช่ไหมผู้กอง”

          อลิสมองขึ้นไปบนฟ้าและพูดกับก้อนเมฆที่ลอยอยู่บนนั้น เพื่อหวังจะฝากข้อความไปหาคนที่ป่านนี้คงถึงที่กองร้อยเรียบร้อยแล้ว

          “ไปไหนล่ะครู” ชาวบ้านที่กำลังเก็บผักอยู่หันมาทักหญิงสาว

          “เดินเล่นค่ะ อยู่บ้านเหงาๆเลยออกมาเดินออกกำลังกาย”

          “ครูเอาผักไปผัดกิน มาฉันใส่ถุงให้ คนผัดให้ไม่อยู่แล้วครูผัดเป็นไหม”

          เป็นคำถามที่ยิ่งทำให้ครูสาวรู้สึกคิดถึงผู้กองขึ้นไปอีก เพราะเขาเป็นคนที่ชอบทำผัดผักมากๆ

          “เป็นค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ”

          หญิงชาวบ้านส่งถุงที่ใส่ผักพื้นบ้านหลายชนิดให้กับคุณครูที่ใบหน้าดูเหงาหงอยเหลือเกิน

          “คิดถึงผู้กองตุล แต่เดี๋ยวแกก็มา เปลี่ยนกันไปพักบ้าง แล้วครูอย่าเดินไปไกลนักนะ ที่นี่งูมันเยอะ มืดไปจะมองไม่เห็นเอา”

          พระอาทิตย์เริ่มต่ำลง อลิสจึงเดินกลับบ้านเพราะกลัวจะมืดก่อน เธอรีบกินข้าวที่ผู้ใหญ่ทำมาฝาก ส่วนผักที่ได้มาพรุ่งค่อยผัดกินตอนเช้า

          โชคดีที่คืนนี้ฝนไม่ตก ไม่อย่างนั้นคงยิ่งเป็นบรรยากาศที่เศร้ามาก ถึงแม้จะนอนไม่หลับ แต่ด้วยภาระหน้าที่อลิสจึงพยายามทำตามที่ผู้กองเคยสอนไว้เพื่อช่วยให้เธอหลับได้ง่ายขึ้น

          เสียงนกร้องทำเอาหญิงสาวสะดุ้งสุดตัว เพราะนอนระแวงว่าจะตื่นไม่ทันสอนนักเรียน พอรู้สึกตัวแล้วก็เลยตื่นมาทำกับข้าวเลย

          ผัดผักไปน้ำตาก็ไหลไป อลิสยังไม่เข้าใจตัวเองเลย ว่าเธอกำลังเป็นอะไร ผู้กองคือคนที่เธอเพิ่งรู้จักได้ไม่นาน แต่ทำไมการหายไปของเขาถึงทำให้เธอเป็นได้ถึงเพียงนี้

          วันเวลาที่ผานไปแต่ละวันช้ามากเหลือเกินในความคิดของหญิงสาว ตอนนี้ก็ผ่านไปได้แค่เพียงหนึ่งสัปดาห์เท่านั้น อีกตั้งหลายวันกว่าที่เธอกับผู้กองจะได้เจอกัน

          จากที่เคยนอนไม่หลับ ตอนนี้อลิสก็สามารถหลับได้เร็วขึ้น และตื่นขึ้นมาทำกับข้าวเช้ากินเองได้ทันทุกวัน

          “ฉันดูแลตัวเองดีที่สุด ตามที่สัญญากับคุณแล้วนะ”

          หญิงสาวพูดกับกาน้ำร้อนที่กำลังเดือดอยู่บนเตาไฟ เหมือนว่ามันเป็นตัวแทนของใครบางคนที่เธอกำลังคิดถึงอย่างสุดหัวใจ

          “ครูตอนกลางคืนปิดประตูบ้านให้ดีๆนะ ทางการได้ข่าวมาว่ามีพวกขนยามันจะข้ามชายแดนมาตามเส้นทางธรรมชาติ แต่มันคงไม่มาทางนี้หรอก เพราะที่นี่มีตำรวจแต่เราก็ไม่ควรประมาท”

          ผู้กองสุชาตินำลูกน้องตำรวจมาดูแลความเรียบร้อยของบ้านพักครู เพื่อป้องกันไว้ก่อน แต่ที่หมู่บ้านนี้ก็ยังไม่เคยมีพวกค้ายาหลงมา ส่วนมากมันจะไปหมู่บ้านเล็กๆที่ไม่มีตำรวจทหารดูแลมากกว่า

         “เป็นไงบ้าง มาอยู่จะเดือนแล้ว คิดถึงบ้านไหม”

          ผู้กองสุชาตินั่งคุยกับอลิส ตั้งแต่ผู้กองสุชาติมาแทน ธนาตุล เขาก็ไม่ค่อยได้มาที่โรงเรียน เพราะตอนนี้ตำรวจกำลังช่วยกันซ่อมแซมบ้านของชาวบ้านกัน

          “คิดถึงค่ะ เป็นห่วงพ่อกับแม่ด้วย แต่ก็เริ่มทำใจได้แล้วค่ะ อีกไม่กี่เดือนก็จะปิดเทอมแล้ว”

          สุชาติมองหญิงสาวตรงหน้าแล้วทำให้คิดถึงลูกสาวเขาขึ้นมาทันที

          “ป่านนี้ลูกสาวกับภรรยาของผม ก็คงนับวันรอผมกลับ ปีหน้าผมก็จะไม่ต้องมาเปลี่ยนเวรอยู่ที่นี่แล้ว อายุมากเขาคงจะเอาพวกเด็กหนุ่มๆมา แต่ก็ดี ผมอยากอยู่กับครอบครัวบ้าง ทำงานรับใช้ชาติมาครึ่งคนแล้ว”

          อย่างน้อยการคุยกับผู้กองสุชาติก็ทำให้อลิสรู้สึกเหมือนได้นั่งคุยกับบิดาของเธอ พอคลายเหงาได้บ้าง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอหายคิดถึงเจ้าของห้องนอนที่อยู่ชั้นล่างน้อยลงเลย