เมื่อทุกอย่างไม่เหมือนเดิม

ตอนที่ 2

เมื่อทุกอย่างไม่เหมือนเดิม

         หลังจากกลับมาจากทะเลได้เพียงแค่ไม่ถึงเดือน นาเดียร์ก็สัมผัสได้ว่าสามีของเธอเปลี่ยนไป จากที่เคยกลับบ้านตรงเวลาตอนนี้เขาก็กลับบ้างไม่กลับบ้าง ด้วยเหตุผลที่เกี่ยวกับงานที่มีปัญหา

         “พี่วิธานคะ มีปัญหาอะไรที่พอจะให้พ่อของเดียร์ช่วยไหมคะ เห็นพี่ทำงานหนักทุกวันเดียร์เป็นห่วง”

         ภรรยาคนสวยเดินมาคล้องแขนสามีที่เพิ่งกลับมาจากทำงานเพื่อหวังเอาใจ

         “อยากช่วยไหม ถ้าอยากช่วย เลิกถามสักทีผมรำคาญ”

         วิธานไม่ได้พูดคำพูดแบบนี้กับนาเดียร์เป็นครั้งแรก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะพูดบ่อย หญิงสาวจึงให้อภัยและคิดว่าสามีคงเหนื่อยจากเรื่องงานมาจริง ๆ

         ชายหนุ่มทำท่ารำคาญและหงุดหงิด จากที่จะนั่งโซฟาตามปกติ เขากลับเอาขาทั้งสองข้างขึ้นมาวางบนโต๊ะ

         “มาถอดถุงเท้าให้หน่อย เหนื่อยไม่อยากก้ม”

         วิธานชี้นิ้วไปที่เท้าทั้งสองข้างด้วยกิริยาที่ดูหยาบคายเหมือนต้องการทำร้ายจิตใจของอีกฝ่ายให้รู้สึกต่ำต้อย

         นาเดียร์ทำท่าลังเลว่าเธอจะถอดหรือจะปฏิเสธ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะตัดสินใจ แก้วน้ำที่วางอยู่ข้างหน้าชายหนุ่มก็ถูกปาไปที่กำแพง

         “ไม่ต้องทำมาเป็นสะดุ้ง แค่แก้วแตก ถ้ายังทำตัวเป็นคุณหนูใช้อะไรไม่ได้แบบนี้ อีกหน่อยจะไม่ใช่แค่แก้ว แต่จะเป็นหน้าเธอที่แตก”

         หญิงสาวยืนตัวสั่นกอดตัวเองร้องไห้ นาเดียร์ไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่พ่อกับแม่ของเธอเลือกให้จะกลายเป็นคนแบบนี้ได้

         แก้วที่แตกกระจายอยู่ตามพื้น มันเหมือนหัวใจของ                 หญิงสาวที่ตอนนี้กำลังแตกเป็นเสี่ยง ๆ เธอไม่อยากขึ้นไปเจอ            หน้าวิธานตอนนี้และเธอก็คงกลับไปที่บ้านของพ่อกับแม่ไม่ได้

         เรื่องราวที่เธอเจอจะเลวร้ายแค่ไหน นาเดียร์ตั้งใจไว้แล้วว่าคนที่จะรู้ไม่ได้คือพ่อกับแม่ของเธอ ทั้งสองมองวิธานดีเสมอ เธอไม่อยากให้ทั้งคู่ต้องผิดหวังเสียใจ และสุดท้ายก็จะเกิดเป็นเรื่องราวใหญ่โต

         หญิงสาวตัดสินใจโทรหาส้มซึ่งเป็นเพื่อนสนิท ที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ประถมจนถึงมหาวิทยาลัย เพราะส้มเป็นสาวโสดเธอคิดว่าจะไปขอนอนกับเพื่อนสักคืน

         “ส้มเราขอไปนอนด้วยนะ มีปัญหากับพี่วิธานนิดหน่อย ไว้เจอกันแล้วจะเล่าให้ฟัง”

         “เสียงแกไม่นิดหน่อยแล้วแบบนี้ ให้ไปรับไหมหรือจะมาเอง”

         นาเดียร์ตัดสินใจให้ส้มมารับ เพราะอย่างน้อยวิธานจะได้รู้ว่าเธอไปกับเพื่อนผู้หญิง

         “ไหนเล่ามาสิ มันเกิดอะไรขึ้น เอาแบบจริง ๆ ไม่ต้องมาโกหกปกป้องสามี เพราะฉันจะไม่ฟังแกอีกถ้าแกไม่พูดความจริง”

         ส้มถามทันทีเมื่อเพื่อนสาวขึ้นมานั่งบนรถ ด้วยนิสัยที่เป็นคนตรงไปตรงมาและไม่กลัวใคร ส้มจึงต้องการให้เพื่อนเล่า             ความจริงเพราะเธอไม่อยากเสียเวลาฟังเรื่องโกหก

         “พี่วิธานเขาเปลี่ยนไปตั้งแต่กลับมาจากทะเล เขาก็เริ่มใช้คำพูดไม่ดี กิริยาท่าทางก็ดูร้ายขึ้นทุกวัน อย่างวันนี้เขาให้                   ฉันถอดถุงเท้าให้ พอฉันไปถอดให้ช้าเขาก็ปาแก้วไปที่ข้างฝาแล้วบอกว่าครั้งหน้าจะเป็นหน้าฉันที่แตก”

         ส้มแทบจะเหยียบเบรกด้วยความตกใจ เธอไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่มาจากครอบครัวดี ๆ แบบนั้นจะสามารถพูดจาและแสดงกิริยาแย่ ๆ ได้ถึงขนาดที่เพื่อนของเธอเล่า

         “บอกพ่อกับแม่ของแกเลยเดีย ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แล้วนะ ถ้านานไปแล้วพี่วิธานเขาทำร้ายแกขึ้นมา คราวนี้มันจะเป็นเรื่องใหญ่”

         “ไม่ ไม่เอานะส้ม เรื่องนี้พ่อกับแม่รู้ไม่ได้ เราไม่อยากทำให้ทั้งคู่ไม่สบายใจ ขอนะส้มเอาไว้ให้เราแน่ใจก่อนว่าจะไปกับพี่เขาไม่รอดแล้วเราจะบอกเอง”

         ส้มถอนหายใจด้วยความเข้าใจ เพราะถ้าเพื่อนของเธอยังตัดใจที่จะเลิกกับสามีไม่ได้การบอกผู้ใหญ่ไปจะทำให้เรื่องแย่กว่าเดิม

         “เอาแบบนี้ เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะพาแกไปเที่ยว แล้วแกจะรู้ว่าผู้ชายที่น่ารักอ่อนโยน ละมุนไปทั้งตัวยังมีอยู่”

         เวลานี้นาเดียร์ไม่คิดอะไรแล้ว เธอขอแค่ได้ไปอยู่ในที่ที่ไม่มีวิธานก็พอ

         หญิงสาวมองโทรศัพท์เพราะคิดว่าสามีของเธอคงจะต้องโทรศัพท์มาตามว่าเธอไปไหน แต่ไร้วี่แวว

         “เฮ้ยส้มเราไม่เคยเที่ยวที่แบบนี้เลย”

         หญิงสาวตกใจเมื่อรู้ว่าเพื่อนของเธอกำลังจะพาเข้าไปเที่ยวบาร์โฮส

         “เดียร์แกยังไม่เคยเข้าไปแกจะรู้ไหมว่ามันเป็นแบบไหน มันไม่ได้เหมือนที่เขาพูดกันหรอก เราก็แค่มาหาคนเอาใจ                      ไม่จำเป็นต้องจบบนเตียงเสมอไป เพราะแกเป็นแบบนี้ไง แกถึงได้ทนเก่งกับผู้ชายที่มันทำร้ายจิตใจ ลงจากรถตามฉนมาแล้วเปิดใจให้กับสิ่งใหม่ ๆ บ้างแตชค็้้..ซซ)”

         บรรยากาศในร้านมืดแต่พอมองเห็นจากแสงไฟที่วิบวับอยู่เสียงข้างในดังมาก ดังจนนาเดียร์รู้สึกเหมือนฟังเสียงของเพื่อนไม่ค่อยได้ยิน

         “เดียร์แกจะเอาคนไหน ส่วนฉันมีประจำอยู่แล้ว”

         ชายหนุ่มเดินเข้ามาเรียงหน้าด้วยกันห้าคนเพื่อให้นาเดียร์เลือก ส่วนส้มเธอมีขาประจำอยู่แล้ว

         “เดียร์ฉันให้แกเลือกผู้ชายมานั่งคุย ไม่ได้ให้เลือกสามี                 ดูทำท่าเข้า”

         ส้มมองเพื่อนที่กำลังส่งสายตามองผู้ชายทีละคน ด้วยสายตาที่ดูระแวดระวังแล้วอดที่จะพูดแซวไม่ได้

         นาเดียร์สบตาผู้ชายที่ยืนอยู่คนสุดท้าย ที่เขามองเธอเหมือนเพื่อนทำให้เธอรู้สึกเป็นมิตร เธอจึงคิดว่าน่าจะเป็นคนที่ดูปลอดภัยที่สุด

         “ผมชื่อเชนนะครับ จะให้ผมเรียกคุณว่าอะไรดีครับ”

         นาเดียร์ถูกส้มทิ้งให้อยู่กับชายหนุ่มที่เธอเลือกสองคน ส่วนส้มออกไปเต้นกลับหนุ่มน้อยขาประจำของเธอ

         “เรียกเดียร์ก็ได้ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คือจริง ๆ เราไม่เคยมาเที่ยวที่แบบนี้เลย และก็ไม่ชอบด้วย”

         “ทำไมล่ะครับถึงไม่ชอบ ทั้งที่ก็ไม่เคยมา”

         ราเชนชงเหล้าแล้วส่งให้กับหญิงสาวพร้อมกับสีหน้าที่รอฟังคำตอบอย่างตั้งใจ

         “ก็เคยได้ยินมาว่า ผู้หญิงที่มาที่แบบนี้ส่วนมากก็เหมือนว่ามาหา....เอ่อ..คู่นอน”

         ราเชนส่งยิ้มแบบที่นาเดียร์ไม่เคยเห็นรอยยิ้มใครดูอบอุ่นเท่านี้มาก่อน แต่หญิงสาวก็พยายามหลบสายตาเพราะคิดว่าผู้ชายที่นี่คงยิ้มเอาใจสาว ๆ เก่ง

         “ไม่ใช่หรอกครับ ผู้หญิงที่มาเที่ยวที่นี่ประเด็กหลักเลย คือทุกคนต้องการเพื่อน อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนที่นั่งคุยแล้วผ่านค่ำคืนนี้ไปด้วยกัน”

         นาเดียร์หยิบแก้วเหล้าขึ้นดื่ม และมันคือการดื่มครั้งแรกของเธอ

         “ขมจังเลยค่ะ เห็นเขาชอบกินกันนึกว่าจะอร่อย”

         นาเดียร์ทำท่าอยากจะอ้วกเอาเหล้าออกมาเธอรีบกินน้ำตามไปเพื่อให้รู้สึกขมน้อยลง

         “เห็นไหมครับ ของที่มีคนชอบเยอะ ๆ ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณเดียร์ต้องชอบด้วย คนเราชอบและต้องการไม่เหมือนกัน         คนที่มาเที่ยวที่นี่ก็เลือกคนมาดูแลไม่เหมือนกัน แต่ผมขอบคุณ            คุณนะที่เลือกผม เพราะผมได้เป็นคนแรกที่ได้ดูแลคุณที่นี่”

         หญิงสาวไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องอะไรของตัวเอง เธอจึงเลือกที่จะให้ราเชนเล่าเรื่องราวของเขาให้ฟัง

         “เพิ่งเรียนจบเองเหรอ แบบนี้ต้องเรียกพี่นาเดียร์นะ”

         หญิงสาวคิดว่าเธอจะอายุน้อยกว่าราเชนเสียอีก เพราะ              ชายหนุ่มดูพูดจาเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเธอ

         “ไม่เอาดีกว่าครับ เรียกพี่ดูไม่เหมาะกับหน้าตาคุณเลย ผมจะเล่าให้คุณฟังนะว่ามีผู้หญิงที่มาเที่ยวที่นี่เพราะอะไรบ้าง คุณจะได้รู้ว่าที่นี่มีดีอะไรบ้างนอกจากผม”

         ราเชนหยอดประโยคสุดท้ายจนหญิงสาวขำจนหน้าแดง จากที่มาถึงตอนแรกนาเดียร์รู้สึกไม่ไว้วางใจผู้ชายที่เธอเลือก แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าเขาคุยสนุก เสียอย่างเดียวที่นี่เสียงดัง จึงคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง

         ราเชนเล่าเรื่องราวตามที่เขาบอกไว้ ทำให้นาเดียร์รู้สึกว่าผู้หญิงที่ไม่ได้มีความสุขในชีวิตครอบครัวไม่ได้มีเธอแค่คนเดียวและไม่ใช่ทุกคนที่เลือกจะทน

         “ผมเล่าให้คุณฟังสนุก ๆ ทำไมทำหน้าจริงจังแบบนี้ล่ะครับ ยิ้มหน่อย เวลาคุณยิ้มแล้วน่ารัก ทำหน้าบึ้งแล้วขี้เหร่”

         อีกครั้งที่ชายหนุ่มที่นาเดียร์เพิ่งรู้จักทำให้เธอยิ้มได้ ทั้งที่ภายในหัวใจของเธอยังคงมีความทุกข์อยู่

         “เลิกทำงานแล้วกลับบ้านเลยไหม หรือต้องออกไปกับแขกคนอื่นหรือเปล่า”

         หญิงสาวถามเพราะเห็นชายหนุ่มอาชีพเดียวกับราเชน               บางคนเดินออกไปพร้อมกับแขกที่มาเที่ยว

         “คงไม่ได้ไปไหนครับ ถ้าคุณเดียร์กลับเร็วผมก็อาจจะได้รับแขกเพิ่มหรือไม่ก็อาจจะกลับคอนโดเลย พรุ่งนี้ตอนเช้าผม                      ต้องพาแม่ไปหาหมอครับ กลัวตื่นไปรับแม่ไม่ทัน”

         “ถ้าอย่างนั้นกลับเลยก็ได้นะ เดี๋ยวตื่นสาย”

         หญิงสาวทำท่ากังวลเมื่อได้ยินแบบนี้ ทำให้ราเชนรู้สึกเอ็นดูในความบริสุทธิ์ใสซื่อของผู้หญิงที่เพิ่งเคยมาเที่ยว

         “ถ้าผมยังไม่อยากกลับเพราะกลัวจะไม่ได้เจอคุณอีก              คุณยังจะไล่ผมไหม”

         นาเดียร์มองหน้าราเชนเหมือนต้องการมองไปถึงหัวใจของคนพูด วันนี้เธอเพิ่งโดนสามีพูดจาร้าย ๆ ใส่ แต่กลับต้องมาได้ยินผู้ชายที่เธอเพิ่งรู้จักพูดจาเหมือนเธอเป็นคนสำคัญแบบนี้

         “ฉันคงไม่มาที่นี่แล้ว แต่เรา...ยังคุยเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม คือฉันแค่หมายถึงเรายังเป็นเพื่อนร่วมโลกใบนี้กันได้เนาะ..”

         หญิงสาวเผลอพูดไปจึงรีบทำท่าเหมือนว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรเกินไปกว่าการคุยเป็นเพื่อนกัน

         ราเชนส่งนามบัตรของเขาให้กับหญิงสาว เพื่อให้เธอเป็นคนตัดสินใจเองว่าจะอยากติดต่อกับเขาอีกไหม

         “ผมเจอคุณได้ทุกที่นะครับ ถ้าคุณไม่ชอบที่นี่ก็ไม่ต้องฝืนมา ผมจะรอวันที่คุณต้องการเพื่อนอย่างผมนะครับ”

         ราเชนลุกออกจากข้างนาเดียร์เพราะเขารู้ว่าส้มไม่เคยกลับเกินเที่ยงคืนและเขาก็อยากให้ผู้หญิงอย่างนาเดียร์ได้กลับบ้านเสียที