เวลาที่ไม่มีใคร

ตอนที่ 3

เวลาที่ไม่มีใคร

         “เป็นไงบ้าง เห็นคุยกันถูกคอเชียว ติดใจบอกได้นะพรุ่งนี้ให้พามาอีกก็ได้”

         ส้มถามเพื่อนที่เธอเพิ่งเคยพามาเที่ยวบาร์โฮสเป็นครั้งแรก เพราะตัวเธอมาเที่ยวบ่อยมาก

         “เขาก็คุยสนุกดีนะ แต่เราไม่ชอบเที่ยวแบบนี้ ส้มเราไปนอนด้วยนะ พรุ่งนี้เช้าเราค่อยกลับยังไม่อยากเจอหน้าพี่วิธาน”

         ส้มมองนาเดียร์ด้วยความสงสารแม้แต่ชีวิตของตัวเองยังไม่มีสิทธิ์เลือกทางเดิน

        

         นาเดียร์กลับถึงบ้านด้วยสภาพที่ยังง่วงนอนเพราะเธอเองไม่ค่อยได้นอนดึกตื่นเช้าจึงตั้งใจว่าจะขึ้นไปนอนข้างบนแล้วค่อยลงมาทำงานบ้าน

         “ถ้าจะกลับเช้าแบบนี้หย่ากันดีไหม”

         วิธานเดินลงมาจากบ้านด้วยชุดที่ไม่ใช่ชุดทำงาน พร้อมด้วยกระเป๋าเดินทางใบใหญ่

         “เดียร์ไปนอนกับส้มมา แล้วพี่วิธานจะไปไหนคะ”

         หญิงสาวรู้สึกใจหายแบบบอกไม่ถูกที่อยู่ดี ๆ ก็ถูกสามีชวนหย่าและเขาก็กำลังจะเดินออกจากบ้านพร้อมกระเป๋าเดินทาง

         “ไม่ต้องเสือกนะคะคนดี”

         วิธานยื่นหน้าจนแทบจะชนกับหน้าของหญิงสาว และพูดด้วยน้ำเสียงเน้นเหมือนรู้สึกสะใจที่ได้พูด

         เสียงรถออกไปแล้วหญิงสาวทรุดตัวลงข้างบันได เธอไม่เข้าใจทำไมอยู่ดี ๆ ชีวิตของเธอถึงเป็นแบบนี้

         นาเดียร์ร้องไห้โทษตัวเองว่าเธอไม่ดีอย่างนั้นไม่ดีอย่างนี้ จนเธอไม่รู้ว่าเธอมีอะไรดีบ้าง

         น้ำตาไหลจนมันหยุดไหลเอง หญิงสาวพาตัวเองขึ้นไปอาบน้ำ ถึงจะง่วงแค่ไหนแต่ก็ข่มตาไม่หลับ เธอพยายามส่งข้อความไปหาวิธานเพื่อถามว่าเธอไม่ดีตรงไหน แต่ไม่มีแม้แต่การอ่าน

         ความเหนื่อยล้าจากการร้องไห้ ทำให้นาเดียร์เผลอหลับไป ตื่นขึ้นมาเธอก็พบว่าตัวเองแสบตาและตาบวมไปหมด

         ท้องฟ้าด้านนอกที่เริ่มมืด ลมพัดเย็นแต่เธอกลับร้อนไปทั้งหัวใจ รูปแต่งงานที่อยู่บนหัวเตียงทำให้น้ำตาเธอกลับมาไหลอีกรอบ

         บ้านหลังนี้มันอ้างว้างและใหญ่เกินไปเมื่อเธอต้องอยู่คนเดียว นาเดียร์ไม่อยากอยู่ที่นี่คนเดียวแต่เธอไม่อยากให้ส้มเห็นเธอในสภาพนี้เพราะเธอรู้ว่าเพื่อนคงต้องการให้เธอเลิกกับสามีแต่เธอทำไม่ได้

         นามบัตรราเชนถูกหยิบขึ้นมา เธอตัดสินใจอยู่นานว่าเธอควรจะโทรดีไหม แต่ความอ่อนแอมันบอกหัวใจว่าเธอทนอยู่คนเดียวในเวลานี้ไม่ได้อีกแล้ว

         “เชนเราเดียนะ ที่เจอกันเมื่อคืน”

         “ครับผมจำได้ เสียคุณดูไม่ดีเลย มีอะไรหรือเปล่า ให้ผมไปหาไหม”

         หญิงสาวนิ่งเงียบไป เหมือนไม่รู้ว่าเธอควรจะตอบแบบไหนดี เธอกับเขาควรเจอกันที่ไหนหรือแท้จริงไม่ควรเจอกันอีก

         “คุณเดียร์อย่าเงียบแบบนี้สิ คุณทำให้ผมเป็นห่วงนะ ให้ผมไปหาคุณแล้วกันเดี๋ยวผมค่อยเข้างานช่วงดึกเอา”

         “ไม่เอา ๆ ไม่ต้องมารับ ถ้าฉันจะเหมาเชนทั้งคืน ต้องทำอย่างไรบ้าง คือ...ฉันหมายถึง เวลานี้ฉันอยู่คนเดียวไม่ไหว”

         หญิงสาวไม่สามารถห้ามน้ำตาได้ เธอร้องไห้ใส่คนในโทรศัพท์ยิ่งทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดีเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ               หญิงสาว

         “คุณเดียร์ครับตั้งสตินะ ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังมีปัญหาอะไร แต่ผมอยากให้คุณออกมาเจอผม มาระบายให้ผมฟัง ถึงจะช่วยอะไรคุณไม่ได้ แต่ผมจะอยู่กับคุณจนกว่าคุณจะดีขึ้น”

         หญิงสาวนัดกับราเชนเจอกันที่สวนสาธารณะที่อยู่ใกล้กับบ้านของเธอ เพราะนาเดียร์ไม่อยากไปในที่ที่เธอไม่คุ้น

        

         วิธานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความที่ภรรยาส่งมา หัวใจเขาก็รู้สึกผูกพันและไม่อยากเลิกกับนาเดียร์แต่ในเมื่อตอนนี้เขาต้องเลือกและเขาก็เลือกที่จะขอแยกทาง

         “คุณคะนี่เราคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ คุณก็บอกเองว่าจะหาทางหย่ากับเมียคุณให้ได้ แล้วนี่อะไรกันมานั่งอ่านข้อความเมียหน้าละห้อย”

         ทรายทำท่าไม่พอใจ เมื่อวิธานแอบมานั่งเล่นโทรศัพท์ ทั้งที่สัญญากับเธอว่าจะไม่สนใจภรรยาเพื่อแลกกับการให้เธอรักษาชีวิตลูกในท้องไว้

         “ไม่เอาทราย ผมบอกเลิกก็คือเลิกแต่ผมแค่ไม่เข้าใจ ผมทำร้ายเธอหลายอย่างทำไมเธอยังไม่หย่ากับผม จนวันนี้ผมก็เลยบอกเธอไปแล้วว่าผมต้องการเลิก”

         “ไม่มีทางที่มันจะปล่อยคุณง่าย ๆ หรอก ทรายบอกแล้วอย่าให้ลูกมาสร้างปัญหาให้คุณเลย ไหนจะแม่คุณอีก ให้ทรายไปเอาลูกออกเถอะ ทรายยอมบาปคนเดียว”

         วิธานโอบกอดเลขาสาวที่ตอนนี้เธอกำลังตั้งท้องอยู่ด้วยหัวใจที่บีบรัดไปหมด เวลานี้เขารู้สึกเหมือนทุกอย่างมันกำลังบีบให้เขาไม่มีทางเลือกแต่เขาก็ไม่อยากทำร้ายนาเดียร์มากไปกว่านี้แต่ถ้าเธอไม่ยอมหย่าเขาคงต้องทำให้เธอยอมให้ได้

         ราเชนมานั่งรอนาเดียร์ก่อนที่หญิงสาวจะมาถึง เพราะน้ำเสียงที่สั่นเครือในโทรศัพท์ทำให้ชายหนุ่มไม่สบายใจเลย

         “มารอนานไหม” หญิงสาวเดินมานั่งข้าง ๆ

         “คุณมาตอนไหน ไม่ได้เอารถมาจอดตรงนี้เหรอครับ”

         “ไม่ ฉันจอดที่ด้านนอกไม่อยากให้ใครเห็น มาแบบนี้              เสียรายได้แย่เลย เดี๋ยวฉันจ่ายให้นะ”

         หญิงสาวทำท่าจะหยิบกระเป๋าแต่ถูกราเชนเอื้อมมือมาห้ามไว้

         “ถ้าคุณเดียร์คิดว่าอยากทดแทนกับรายได้ที่ผมหายไป             ผมไม่ขอเงินแต่ขอเป็นรอยยิ้มของคุณได้ไหม ผมเจอคุณสองครั้งผมรู้ว่าไม่มีครั้งไหนที่คุณมีความสุขเลย อะไรกันที่ทำให้คุณทนที่จะทุกข์ได้แบบนี้”

         น้ำตาที่ถูกสั่งห้ามไหลต่อหน้าคนอื่น มันไม่ยอมทำตามยิ่งห้ามเหมือนยิ่งทำให้มันไหลออกมามากขึ้น

         “ความรัก ความรักสั่งให้ฉันต้องทนและทุกข์แบบนี้ไง”

         สองมือปิดหน้าพยายามร้องไห้ให้เบาที่สุดแต่มันก็ยิ่งทำให้เธอดูแย่ลงกว่าเดิม

         “ถ้ารักแล้วมันทุกข์ มันก็ไม่เรียกว่ารักหรอกครับ                   อย่างน้อยวันนี้คุณรักตัวเองหรือยัง เลิกร้องไห้และปล่อยให้                วันพรุ่งนี้เป็นเรื่องของมัน เราเริ่มมีความสุขกับวันนี้กันดีกว่า”

         ราเชนจับมือนาเดียร์ให้ลุกขึ้นและชี้ไปที่รถยนต์ของเขาที่จอดอยู่ใกล้ ๆ

         “รังเกลียจรถมือสองราคาไม่แพงไหมครับ ถ้าไม่รังเกลียจเราจะทิ้งความทุกข์ในวันนี้ไว้ที่นี่แล้วไปหาความสุขจากข้างหน้ากัน”

         หญิงสาวทำท่ากล้า ๆ กลัวว่าเธอจะลุกตามดีไหม เพราะอีกใจเธอก็ยังคิดว่าตัวเองควรให้เกียรติสามี

         “ผมสัญญาว่าผมจะไม่เกินเลยกับคุณ ถ้าคุณไม่ต้องการ ห้ามปล้ำผมนะ เพราะผมจะยอม”

         อีกครั้งที่ชายหนุ่มในบาร์โฮสทำให้เธอยิ้มได้ นาเดียร์ไม่รู้เหมือนกันทำไมแค่คำพูดของผู้ชายที่เธอเพิ่งเจอหน้าได้แค่สองครั้งมันกลับทำให้เธอเชื่อใจและยอมไปกับเขาสองคนโดยที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะพาเธอไปที่ไหน รู้แต่ว่าเธอคงมีความสุขมากกว่านั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้แน่นอน