เพราะเธอคือกำลังใจ

ตอนที่ 4

เพราะเธอคือกำลังใจ

         “เชนคุณจะพาฉันไปไหน ขับออกมานอกเมืองแบบนี้”

         นาเดียร์ไม่รู้หรอกว่าเส้นทางที่เชนกำลังพาเธอไปคือเส้นทางที่จะไปยังที่ไหน เธอรู้แค่เพียงว่ามันออกมาพ้นจาก                 ตัวกรุงเทพแล้ว รถเริ่มติดน้อยลง บรรยากาศข้างทางเริ่มดูสบายตามากขึ้น

         “ผมจะพาไปบ้านผม ตอนนี้มีคุณแม่อยู่คนเดียว ส่วนตัวผมเองมาเช่าคอนโดอยู่เพราะจะได้สะดวกในการทำงาน”

         “แล้วคุณจะพาไปบ้านทำไมคะ ป่านนี้คุณแม่คุณคงหลับแล้ว เกรงใจท่าน”

         ราเชนหันมาส่งยิ้มให้กับหญิงสาวที่ตอนนี้เธอหยุดร้องไห้แล้ว และดูจะสนใจปลายทางที่เขาจะพาไปจนลืมความทุกข์ไปได้พักหนึ่ง

         “ผมบอกแม่ไว้แล้ว ที่ผมพาคุณไปเพราะเราจะได้รู้จักกันมากขึ้นที่บ้านผมวิวดีนะอยู่ติดแม่น้ำและที่สำคัญถ้าคุณได้คุยกับแม่ของผม คุณจะรู้ว่าแม่มักจะมีทางออกที่ดีให้กับทุกคน”

         นาเดียร์เชื่อในคำพูดของคนที่เพิ่งรู้จักกันอีกครั้ง อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้พาเธอไปที่ที่ต้องอยู่กันสองต่อสองและคืนนี้เธอก็มั่นใจว่าเขาจะอยู่เป็นเพื่อนเธอไปจนเช้าแน่นอน

         บ้านของราเชนเป็นบ้านไม้ที่จัดได้ว่าสวยงามถึงจะมีขนาดไม่ใหญ่มาก ไฟที่บ้านยังเปิดอยู่แสดงว่าแม่ของเขายังคงรอลูกชายอยู่

         “จะสี่ทุ่มแล้วแม่คุณเลยไม่ได้นอน ทีหลังอย่ารบกวนผู้ใหญ่แบบนี้อีก”

         นาเดียร์ลืมตัวสอนหนุ่มน้อยที่อายุน้อยกว่าเธอเพียงไม่กี่ปีเหมือนพี่สอนน้อง

         “บ่นผมเป็นคุณป้าเลยนะครับ”

         ราเชนแซวสาวรุ่นพี่ที่ตอนนี้ดูจะลืมความทุกข์ได้แล้ว แต่มันก็คงเป็นเพียงแค่ชั่วคราว

         “มากันแล้วเหรอลูก แม่เตรียมกับข้าวแล้วก็ที่นอนเอาไว้ให้แล้ว ราเชนดูแลเพื่อนเลยนะ มาถึงกันแล้วแม่ก็สบายใจจะได้เข้านอน”

         “ขอบคุณมากค่ะคุณแม่ ขออนุญาตเรียกตามเชนนะคะ”

         หญิงสาวรู้สึกได้ถึงความใจดีของผู้หญิงวัยกลางคนตรงหน้า และเธอก็รู้สึกขอบคุณจากหัวใจจริง ๆ ที่ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี

         โต๊ะอาหารตั้งอยู่ระเบียงบ้านที่ยื่นลงไปในน้ำ กับข้าว             บนโต๊ะทำให้คนที่ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่กลางวันท้องร้องจนเสียงดังออกมาข้างนอก

         “น้ำพริกผักต้ม หากินยากมากค่ะ ตอนอยู่ที่บ้านได้กินบ่อยแต่พอแต่งงานก็ไม่ได้กินอีกเลย”

         นาเดียร์รู้สึกตัวก็พลั้งปากไปแล้ว เพราะความจริงเธอตั้งใจที่จะไม่ให้ราเชนรู้เรื่องราวของเธอมากเกินไป

         “คุณเดียร์แต่งงานแล้ว คุณออกมาแบบนี้สามีคุณไม่ว่าเหรอครับ”

         ใบหน้าที่ตอนแรกยังดูสดใสบ้าง เริ่มสลดลงเพราะคำถามที่แทงใจ

         “ถ้าเชนมีภรรยาแล้ว และเธอออกมาแบบนี้ทั้งคืน เชนจะว่าอะไรไหม”

         “ทำไมถามแบบนี้ครับ ผมคงไม่ปล่อยให้ออกมาตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าจะไปไหนผมก็คงพาไปเองถ้าเป็นเวลากลางคืนแบบนี้ มันอันตรายผมคงเป็นห่วงแย่ ”

         หญิงสาวส่งยิ้มให้กับคำตอบถึงแม้มันจะตอกย้ำว่าวิธานไม่ได้รักเธอเลย เขาถึงได้ทำแบบนี้ แต่อย่างน้อยนาเดียร์คิดว่าเธอควรที่จะได้รู้เหตุผลที่แท้จริงจากปากของสามี ว่าเพราะอะไรเขาถึงได้กล้าขอหย่ากับเธอ

         “ไม่เอา ๆ ไม่เศร้า คุณเห็นไรนั่นไหม นั่นเรือหาปลา ตอนเด็ก ๆ ครอบครัวผมพ่อจะออกหาปลาและแม่ก็เอาไปขายตลาดเช้า ผมคิดมาตลอดเลยว่าเราลำบากมาก พอโตขึ้นมาถึงได้รู้ว่าแม่ได้กำไรเยอะมากจนปลูกบ้านได้หลังใหญ่ แต่พอพ่อจากไปเราก็เลยได้ลำบากกันจริง ๆ ”

         “เวลาคุณทุกข์ใจ คุณจัดการกับมันอย่างไรคะเชน”

         นาเดียร์เริ่มเรียกชายหนุ่มดูคุ้นเคยมากขึ้น ทำให้เจ้าของชื่อรู้สึกดีใจที่เขาเริ่มทำให้อีกฝ่ายเริ่มไว้ใจ

         “ผมก็จะถามตัวเองว่าผมทุกข์เพราะใครหรือเพราะอะไรแล้วถ้าผมตัดสิ่งนั้นไปผมจะอยู่ได้ไหม ตอบแบบจริงใจนะครับไม่ได้ตอบแบบหลอกตัวเอง”

         หญิงสาวลุกจาเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเปลี่ยนมานั่งเก้าอี้ไม้ยาวข้างราเชนก่อนที่จะล้มตัวลงไปนอนหนุนตักชายหนุ่มที่พาเธอมาที่แห่งนี้

         “คุณพูดถูกแต่ฉันยังตอบตัวเองไม่ได้ ว่าถ้าตัดคนที่ทำให้ฉันทุกข์ออกไปแล้วฉันจะอยู่ได้ไหม”

         ราเชนลูบผมสาวสวยรุ่นพี่ที่นอนหนุนตัก ด้วยความรู้สึกอยากปกป้องเธอจากความทุกข์ที่เธอมี ชายหนุ่มไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไรแค่แรกสบตาก็ทำให้เขารู้สึกหลงรักผู้หญิงคนนี้ได้ง่ายดาย ทั้งที่ชีวิตของเขาก็ผ่านผู้หญิงมามากมาย ทั้งสวยกว่านี้ เซ็กซี่กว่านี้ แต่ไม่มีใครเหมือนคนนี้สักคน

         ที่นอนที่แม่ของราเชนเตรียมไว้ให้ เป็นห้องนอนที่อยู่บนระเบียงบ้านนั้นมีแค่ที่นอนและมุ้งตอนแรกราเชนตั้งใจจะนอน ข้างนอกและให้นาเดียร์นอนข้างในแต่สุดท้ายทั้งสองคนก็หลับไปด้วยกัน

         เช้านี้หญิงสาวโดนปลุกแต่เช้ามืดเพื่อเตรียมทำกับข้าวและรอใส่บาตร พระจะมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างดี จึงต้องรีบทำกับข้าว

         “คุณแม่คะเดียร์ต้องขอโทษด้วยที่ช่วยอะไรไม่ค่อยได้เลย ไม่ค่อยได้ทำกับข้าวแบบนี้ค่ะ ไว้วันหลังจะมาให้คุณแม่สอนนะคะ”

         “ได้จ้า แม่ก็อยู่บ้านเฉย ๆ ตอนนี้เชนเขาไม่ให้แม่ทำอะไรเลย ดีที่แม่ยังแอบทำกับข้าวขายช่วงเย็นเพราะเขาจะไม่ค่อยมาหาแม่ช่วงนั้น”

         ราเชนเดินเข้ามากลางวงเพราะเขาลืมบอกนาเดียร์เรื่องที่แม่ของเขาไม่รู้ว่าตัวเขาเองทำอาชีพอะไร เพราะถ้าแม่รู้อธิบายอย่างไรคนหัวโบราณไม่มีทางเข้าใจแน่ ๆ

         “คุยอะไรกันสาว ๆ แม่ครับแม่ทำน้ำปลาหวานให้หน่อยสิครับมะม่วงผมเก็บมาไว้ในครัว คุณเดียร์จะได้รู้จักฝีมือแม่วิภาว่าน้ำปลาหวานอร่อยที่สุด”

         วิภาเดินเข้าครัวไปแล้ว ราเชนจึงรีบบอกกับนาเดียร์ว่าแม่ของเขายังไม่รู้เรื่องที่เขาทำงานในบาร์โฮส เธอรู้แค่เพียงว่าลูกชายทำงานกลางคืนเป็นร้านเหล้าแค่นั้น

         “แล้วคุณคิดจะเลิกอาชีพนี้ไหม หรือคิดว่าเงินดีจะทำไปตลอด” หญิงสาวถามเพราะดูแล้วอาชีพนี้ได้เงินมาง่าย ๆ

         “ผมกำลังเก็บเงิน เกือบได้ตามที่ตั้งใจคงอีกสักปีก็คงเลิกทำ ผมจะเปิดร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์แต่ถ้าเปิดก็อยากให้มันครบวงจร จะได้ชดเชยรายได้ที่หายไปได้ และที่สำคัญผมอยากมีครอบครัวคงไม่มีผู้หญิงคนไหนให้สามีตัวเองทำอาชีพที่ผมทำอยู่แน่ ๆ ”

         ความคิดของหนุ่มบาร์โฮสยิ่งฟังก็ยิ่งแสนอบอุ่น มันไม่เหมือนชีวิตของเธอเลยที่ตอนนี้มันทั้งเหงาทั้งรู้สึกเดียวดาย

         “สามีฉันขอหย่า”

         ราเชนตกใจที่อยู่ดี ๆ ที่หญิงสาวก็พูดออกมาทั้งที่เขายังไม่ได้ถาม วิภาก็เดินเข้ามาทันได้ยินพอดี

         “แม่ขอโทษนะลูกที่เข้ามาโดยไม่ได้ให้เสียงก่อน คุยกันต่อเลย แม่แค่เอาน้ำปลาหวานมาให้”

         ชายหนุ่มรอให้มารดาเดินกลับเข้าบ้านไป เขาจึงถามต่อเพราะแค่ประโยคสั้น ๆ เขาคงช่วยคิดอะไรไม่ได้

         “เกิดอะไร”

         “ไม่รู้ ฉันไม่รู้จริง ๆ นะเชน อยู่ดี ๆ เขาก็เปลี่ยนไปเหมือนต้องการบีบอะไรฉันสักอย่างจนเขาคงทนไม่ไหว จึงหลุดปาก           ขอหย่าออกมา”

         “แล้วคุณคิดว่าจะ.....เอ่อคือผมหมายถึงคุณจะทำอย่างไรต่อไป”

         ราเชนไม่กล้าถามตรง ๆ ว่านาเดียร์ตัดสินใจว่าจะหย่าหรือไม่ เพราะกลัวเป็นการยุ่งเรื่องส่วนตัวมากเกินไป

         “ฉันจะกลับไปคุยกับเขา ถามว่าฉันมีอะไรไม่ดี ฉันพร้อมจะแก้ไขและเริ่มต้นใหม่ เชนเธอคิดว่าเขาจะให้โอกาสฉันไหม”

         ชายหนุ่มได้ยินคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า หัวใจของเขามันรู้สึกทั้งสงสารตัวเองและสงสารคนตัวเล็กที่เหมือนคนที่ยอมทุกอย่างขอให้ได้คนรักกลับมา

         “ผมตอบแทนสามีคุณไม่ได้ แต่ถ้าเป็นผม จะไม่มีคำว่าหย่าถ้าผมยังรักภรรยาของผมอยู่”

         น้ำตาไหลอาบแก้มขาวนาเดียร์รู้ว่าที่ราเชนพูดทุกอย่างมันคือความจริงแต่เธอยังขอหลอกตัวเองต่อไป

         “กลับกันเถอะ ฉันจะกลับไปทำหน้าที่ภรรยาที่ดี เอาใจช่วยเดียร์นะเชน”

         หญิงสาวโผเข้ากอดชายหนุ่มตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่มีหยดน้ำตาอาบแก้ม เป็นภาพที่ราเชนเห็นแล้วรู้สึกเจ็บปวดเพราะเขารู้ว่าเธอกำลังจะกลับไปหลอกตัวเองอีกครั้ง

         “ไม่ว่าต่อไปคุณจะเป็นอย่างไร ทุกครั้งที่ทุกข์ใจขอให้รู้ว่าห้องนอนห้องนี้จะรอคุณอยู่ กลับมาหามันอย่างน้อยอ้อมกอดผมและที่นี่จะไม่ทำให้คุณเสียน้ำตา”

         วิภามองภาพทั้งสองคนเธอก็พอจะเข้าใจในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่ผ่านชีวิตครอบครัวมาก่อน แต่เวลานี้คงไม่ใช่เวลาที่เธอจะพูดอะไร แต่เมื่อไหร่ที่เธอมีโอกาสเธอคงจะเตือนลูกชายว่าการรักคนที่เขามีเจ้าของแล้ว มันผิดและให้เผื่อใจไว้เสมอ