คุณครูคนใหม่

ตอนที่2

คุณครูคนใหม่

          ถึงแม้ว่ากว่าจะมาถึงก็มืดมากแล้ว แต่ชาวบ้านหลายคนยังคงรอต้อนรับครูใหม่ อยู่ที่หน้าโรงเรียน

         “พวกเราชาวบ้านน้ำฝาย ยินดีต้อนรับคุณครูคนใหม่ครับ”

          สิ้นสุดคำทักทายของผู้ใหญ่บ้านก็ตามมาด้วยเสียงปรบมือของทุกคนที่มายืนรอ

          ผู้ใหญ่บ้านและภรรยาเดินนำคุณครูคนใหม่ โดยมีบรรดาตำรวจและชาวบ้านช่วยกันขนของเดินตามมาที่บ้านพักครู ซึ่งอยู่ติดกับอาคารเรียน

          “พวกเราทำความสะอาดไว้ให้เรียบร้อยแล้วนะครับ”

          “แล้วหนูต้องนอนที่นี่คนเดียวเหรอคะ”

          อลิสถามผู้ใหญ่บ้าน เพราะบ้านพักครูอยู่ห่างจากบ้านของชาวบ้านอยู่พอสมควร แต่ก็ไม่เกินร้อยเมตร

          “ห้องข้างล่างผมอยู่” ธนาตุลตอบแทนผู้ใหญ่

          “แต่ถ้าเปลี่ยนเวร ตำรวจที่มาแทนผมเขาจะนอนที่เรือนหลังเล็กที่อยู่ด้านหน้าโรงเรียน”

          ผู้กองอธิบายแต่มันก็ไม่ทำให้สีหน้าของครูคนใหม่ดีขึ้นเลย เพราะถ้าธนาตุลไม่อยู่เธอก็ต้องนอนคนเดียวอยู่ดี

          “คุณครูไม่ต้องกลัวไปหรอกจ้า เดี๋ยวพวกเด็กๆมันก็แย่งกันมาขอนอนด้วยทุกคืน” ภรรยาของผู้ใหญ่บ้านพูดให้คนตัวเล็กสบายใจมากขึ้น

          “แล้วคุณครูอีกคน เขาพักที่ไหนคะ”อลิสหมายถึงครูผู้ชายที่ชื่อชะลอ

          “ครูชะลอแกก็นอนบ้านแก ที่อยู่ออกไปจากหมู่บ้าน”

          ชาวบ้านคนหนึ่งตอบพร้อมกับชี้ไปที่ถนน ที่หญิงสาวนั่งรถผ่านมา

          เมื่อชาวบ้านทุกคนได้ต้อนรับทักทายครูใหม่แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ทิ้งไว้แต่ตำรวจทั้งสามนาย ที่กำลังช่วยกันยกของขึ้นไปชั้นบนซึ่งเป็นห้องนอนของหญิงสาว

          “ห้องน้ำมีแค่ห้องเดียว แล้วอยู่ชั้นล่าง เราต้องใช้ร่วมกัน” คนอยู่ก่อนอธิบาย

          “ทำไมเปิดไฟน้อยจังค่ะ” อลิสมองไปรอบบ้านมีไฟที่เปิดอยู่แค่สองดวง

          “ที่นี่ใช้พลังงานจากแสงอาทิตย์ บ้านหลังนี้จะเก็บพลังงานได้มากกว่าที่อื่น แต่ถ้าคุณไม่ประหยัด มันเกิดหมดกลางดึกขึ้นมาคุณจะต้องอยู่กับความมืดไปทั้งคืน”

          จากที่ตั้งใจแน่วแน่ ว่าจะไม่กลัวตอนนี้อลิสเริ่มรู้สึกหวาดๆ เพราะมองไปทางไหนก็มืดไปหมด

          “พวกผมขอตัวกลับเข้าที่พักก่อนนะครับ” ลูกน้องทั้งสองคนขนของจนเสร็จแล้วจึงมาขอตัวกลับที่พักก่อน

          ผู้กองพยักหน้า ก่อนจะเดินนำหญิงสาวขึ้นไปบนบ้าน เพื่อไปดูห้องนอนของตัวเอง

          “ไม่มีเตียงเหรอคะ ฉันเอามาแต่ที่นอนบางๆเสียด้วย”        หญิงสาวทำหน้าเหมือนเด็กลืมขวดนม

          “นอนเป็นที่นอนดีกว่า ชาวบ้านที่นี่เขาทำขาย พรุ่งนี้ผมจะพาไปอุดหนุนพวกเขา ทำจากนุ่นแท้ๆ รับรองนอนสบายผมก็ใช้อยู่”

          ภายในห้องว่าเปล่าไม่มีแม้แต่ชั้นวางของ คืนนี้อลิสไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อน เพราะเธอทั้งเหนื่อย ทั้งรู้สึกกลัว

          “ผมลงไปข้างล่างก่อนนะ คุณจะได้จัดของ”

          “ผู้กองคะ”

          อลิสร้องเรียกเมื่อธนาตุลหันหลังกำลังจะเดินลงบันไดไปยังห้องนอนของเขา

          “เอ่อ...คืนนี้ฉันเอาที่นอนไปปูนอนกับคุณก่อนได้ไหม”

          หญิงสาวคิดว่านาทีนี้ เธอจะมามัวอายและถือตัวไม่ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นไม่ได้นอนทั้งคืนแน่

          “คือฉันไม่รู้จะเริ่มจากจัดอะไร เพราะชั้นหรือโต๊ะก็ยังไม่มี ให้ฉันไปนอนด้วยคนนะคะ ผู้กองสุดหล่อ”

          เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะไม่ยอม หญิงสาวก็ทำเสียงออดอ้อน และคว้ามือเขามาจับไว้

          “ถ้าอย่างนั้นคุณนอนห้องผม เดี๋ยวผมไปนอนกับลูกน้อง”

          “ถ้าทำแบบนั้นฉันก็นอนคนเดียว ไม่เอาคุณนอนกับอลิสนะ นะนะ ฉันขอร้อง”

          ธนาตุลได้แต่ส่ายหัวแต่ก็จำใจต้องยอม เขาจึงยกเครื่องนอนของหญิงสาวลงไปจัดการปูให้

         อลิสเริ่มรู้สึกคิดถึงพ่อกับแม่ แต่ที่นี่โทรศัพท์ไม่มีสัญญาณเลย เธอจึงได้แต่หยิบรูปขึ้นมาดูแทน

          “คิดถึงพ่อกับแม่เหรอคุณครูขี้แย”

          ชายหนุ่มเดินขึ้นมา เสียงเบาจนหญิงสาวไม่ทันได้รู้ตัว จึงเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มไม่ทัน

          “แรกๆ ผมก็เป็นแบบนี้ พอสักพักเราก็จะมีเพื่อน มีคนรู้จัก มีอะไรให้ทำ ทุกอย่างก็จะดีขึ้น”

          ผู้กองมาดเข้มเดินมานั่งลงข้างคุณครูคนใหม่ที่กำลังนั่งร้องไห้ เหมือนเด็กน้อยที่ไม่เคยห่างครอบครัว

         “ขอบคุณนะคะที่คอยช่วยทุกเรื่องเลย”

          อลิสโน้มศีรษะของเธอลง วางบนบ่าของชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ ทำเอาผู้กองหายใจไม่ทั่วท้องด้วยความตกใจ และรู้สึกไม่ชินที่มีผู้หญิงมาใกล้ชิดแบบนี้

          “เป็นคุณครูต้องเข้มแข็ง ไม่อย่างนั้นเด็ก ๆ จะพึ่งใคร”

          มือหนายกมาลูบผมยาวดำขลับของคนที่กำลังนอนซบไหล่เขาอยู่

         “ผู้กองจะอยู่ที่นี่อีกกี่วันคะ”

          “อีก14วัน ผมเพิ่งมาวันแรกวันนี้พร้อมคุณ เราจะเปลี่ยนเวรกันทุกๆ 15 วัน คุณมีอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มก้มมองหน้าคนถามที่ยังคงซบไหล่เขาอยู่

         “ฉันยังไม่พร้อมจะอยู่คนเดียว แต่เหลือเวลาอีกตั้ง14วัน คงพอที่จะเรียนรู้อะไรได้มาก คนที่มาแทนคุณเขาจะดูแลเหมือนคุณไหม”

          อลิสยกหัวตัวเองออกจากไหล่ของชายหนุ่ม เพื่อมาสบตารอฟังคำตอบ

          “ดูแลก็คงดูแล แต่คุณจะมาอ้อนเหมือนที่อ้อนผมไม่ได้นะ เพราะผู้กองสุชาติเขาอายุมากแล้ว และที่สำคัญเขาเป็นคนไม่ค่อยพูด”

          สุชาติอายุเกือบหกสิบแล้ว เขาเป็นคนจริงจังเรื่องระเบียบและอุดมการณ์ ถ้ามาเจอคุณครูคนสวยอ้อนเป็นเด็กแบบนี้ มีหวังรีบส่งตัวกลับกรุงเทพแน่ๆ

          “ถ้าอย่างนั้น14วันที่เหลือ ฉันขออ้อนคุณให้พอใจก่อนนะ โต๊ะเครื่องแป้ง ชั้นวางของ โต๊ะทำงาน ม่าน มุ้งลวด ยังไม่มีสักอย่าง ทำให้หน่อยนะคะ”

          อลิสซบลงที่ไหล่ของชายหนุ่มอีกครั้ง หญิงสาวคงคิดว่าผู้กองก็เป็นเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง แต่สำหรับธนาตุลเขากลับรู้สึกหวั่นไหว ทั้งที่ตัวเขาเองก็มีคู่หมั้นที่ทางครอบครัวหาไว้ให้แล้ว

          “ไปอาบน้ำจะได้พักผ่อน ส่วนที่อ้อนไว้จะพยายามทำให้เสร็จก่อนที่จะเปลี่ยนเวร”

         ในเมื่อหญิงสาวหน้าเรียว ปากชมพูไม่ยอมเลิกซบไหล่เขาเสียที ชายหนุ่มจึงเป็นฝ่ายลุกออกมาจากตรงนั้นเอง เพราะด้วยหน้าที่และบทบาทตอนนี้ เขากับเธอไม่สมควรใกล้ชิดกันเกินไป

          “อย่าเพิ่งลง รออยู่ตรงนั้นเลย หยิบเสื้อผ้าแป๊บเดียว ค่อยลงพร้อมกัน”

          เมื่อเจอเสียงสั่งที่แสนจะออดอ้อน ทำเอาผู้กองผู้ไม่เคยไหวหวั่นให้ใครถึงกับหยุดรอตามคำสั่งเลยทีเดียว