ขอนอนด้วยนะคะ

ตอนที่4

ขอนอนด้วยนะคะ

          เมื่อได้ที่นอนแล้ว อลิสก็ยังขอนอนกับผู้กองอีกหนึ่งคืน เพราะห้องยังไม่มีข้าวของมันทำให้ดูโล่งน่ากลัว ชายหนุ่มก็ทำได้แค่ต้องยอมทำตาม

          อาหารเย็นวันนี้ผู้ใหญ่บ้าน จัดงานเลี้ยงต้อนรับครูใหม่ เป็นงานเลี้ยงเล็กๆ ที่แสนน่ารัก หญิงสาวได้รู้จักเด็กๆในหมู่บ้านหลายคน โดยเฉพาะฟองจันทร์ลูกสาวผู้ใหญ่ดูจะชอบคุณครูคนใหม่เป็นพิเศษ

          “พวกเราขอต้อนรับคุณครูคนใหม่ของเราอย่างเป็นทางการอีกครั้ง เธอชื่อคุณครูอลิส ขอให้พวกเราทุกคนช่วยกันดูแล และช่วยเหลือ เพื่อคุณครูจะได้อยู่ที่นี่กับเราไปนานๆ”

         ผู้ใหญ่บ้านแนะนำหญิงสาวอีกครั้ง โดยครั้งนี้ทางผู้ใหญ่ขอนัดชาวบ้านที่ว่าง พรุ่งนี้ให้มใช่วยกันทำความสะอาดดรงเรียน เพื่อเด็กๆจะได้เรียนหนังสือกันเสียที

          “พวกผมจะอยู่ที่นี่อีก13วัน และจะมีตำรวจชุดใหม่มาสับเปลี่ยนเช่นเคย นำทีมโดนผู้กองสุชาติ เรื่องที่ผมติดค้างไว้ เกี่ยวกับการหาวิธีการเพิ่มพลังงานแสงอาทิตย์เพื่อให้พวกเรามีไฟใช้มากขึ้น ตอนนี้มีห้างร้านต่างๆบริจาคเงินมาจำนวนหนึ่ง ผลัดต่อไป ผมและลูกน้องจะมาลงมือจัดการทันที แต่ครั้งนี้เรายังหาซื้ออุปรณ์ได้ไม่พร้อม”

          หญิงสาวนั่งฟังผู้กองหนุ่มพูดกับชาวบ้านอย่างชื่นชม หน้าตา รูปร่าง เขาดูเป็นคนหน้าตาดี ดูดีคนหนึ่ง แต่กลับเลือกมาทำงาน ในถิ่นทุรกันดารแบบนี้ อลิสยิ่งเห็นยิ่งมีกำลังใจ ที่เธอจะเดินตามความฝันให้สำเร็จ

          ความฝันของการเป็นครูบนดอย และใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เลย คือความฝันที่หญิงสาวหวังมาตลอด และวันนี้เธอก็ได้มาบรรจุที่นี่จริงๆ

          “คุณครูกินคอหมูย่างไหม แม่หนูย่างอร่อยมากเลยนะ”

         ปอเด็กน้อยที่ดูจากรูปร่างอายุไม่น่าเกินแปดขวบเดินถือจานคอหมูย่างพร้อมกับน้ำจิ้มนำมายื่นให้อลิสที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆผู้กองตุล

          “อร่อยจริงๆด้วย ถ้าคุณครูกินหมด จะขอเติมอีกได้ไหมจ๊ะ”

          หญิงสาวไม่ได้แกล้งชม แต่คอหมูย่างของที่นี่หมักเครื่องเทศเข้าเนื้อส่งกลิ่นหอมแถมรสชาติก็หวานอร่อย

          “มีอีกเยอะเลย เดี๋ยวหนูไปบอกให้แม่ย่างเยอะๆเลยนะ”

          เด็กน้อยดีใจ ที่คุณครูชอบหมูย่างของแม่เธอ ที่บ้านของปอทำเนื้อหมูขายแต่ไม่ได้เลี้ยงหรือฆ่าเอง แต่รับมาจากชาวพม่าที่มามีเมียเป็นคนไทยอีกที

          “อร่อยหรือหิว”

          ธนาตุลหันมาแซวเพราะเห็นหญิงสาวเอาแต่นั่งกินไม่หันมาชวนเขาสักคำ

          “แฮ่...หิวด้วย อร่อยด้วย อ่ะ..อ้าปากอลิสแบ่งให้หนึ่งชิ้น”

          หญิงสาวทำท่าจะป้อนแต่ผู้กองหนุ่มอายเกินกว่าที่จะอ้าปากรับ จึงใช้นิ้วหยิบชิ้นคอหมูย่างจากมือบางเพื่อกินเอง

         ชาวบ้านที่นี่มีมากกว่าที่หญิงสาวคิด เด็กๆก็ไม่ใช่น้อย ครูชะลอคงเหนื่อยมากที่ต้องสอนอยู่คนเดียว และอายุก็มากแล้ว

          หลังจากคืนนี้อลิสตั้งใจว่า จะวางแผนการสอนนักเรียนที่มีหลายระดับในเวลาเดียวกัน เพื่อให้ทุกคนได้ความรู้ได้เหมาะสมกับช่วงวัย

          “ที่โรงเรียนมีกี่ห้องนะ”

          อลิสหันไปถามผู้กอง เพราะเธอไม่ทันได้นับเมื่อตอนไปทำความสะอาดห้องพักครู

          “มี6ห้อง ถามทำไมเหรอ” ตุลสงสัย

          “ฉันกำลังคิดว่า จะจัดนักเรียนแยกห้อง เพราะดูแล้ว เด็กๆที่นี่มีอายุหลากหลาย ไหนจะมาจากหมู่บ้านอื่นอีก ผู้กองว่าดีไหม”

          หญิงสาวหันไปรอฟังคำตอบ เพราะเธอเชื่อว่าธนาตุลรู้จักเด็กๆที่นี่กว่าเธอ คงช่วยคิดและตัดสินในได้

          “ผมว่าก็ดีนะ แต่คุณจะใช้อะไรในการคัดสินใจแยกเด็กแต่ละคน อายุเหรอ” ผู้กองหนุ่มถามเพราะเข้าไม่รู้ในวิธีการจริงๆ

          “แยกจากอายุไม่ได้ค่ะ ต้องแยกจากความรู้ ถ้าพรุ่งนี้ทำความสะอาดเสร็จ อลิสจะทำการคัดแยกนักเรียนในวันถัดไปทันที เพราะอยากลงมือสอนจะแย่แล้ว”

          “ไฟแรงแบบนี้แหละ เด็กจบใหม่ อยู่ไปนานๆอย่ามาร้องกลับบ้านนะ” คนมาก่อนแซว

          “ไม่มีทางค่ะ การมาที่นี่คือความฝัน มีแต่เขาวิ่งตามความฝันกัน ไม่ทางที่ฉันวิ่งหนีแน่นอน เผลอ ๆ อีกไม่นานผู้กองอาจจะขอย้ายกลับเข้าไปในเมืองก่อนฉันก็ได้”

          หญิงสาวไม่ได้ตั้งใจจะย้อนเขา แต่เธออยากรู้ว่าเขามีความคิดที่จะย้ายไปที่อื่นอีกไหม

          “ถ้าผมจะย้าย คงไปนานแล้ว ไม่ต้องรอจนถึงวันนี้ บ้าน        น้ำฝายคือบ้านของผม คุณเห็นต้นไม้ต้นนู้นไหมที่อยู่ใกล้กับหลอดไฟ”

          ชายหนุ่มชี้ไปที่ต้นมะม่วงที่มีอยู่หลายต้น ใกล้กับทางเข้าของหมู่บ้านและอยู่ไม่ห่างจากโรงเรียน

          “เห็น ทำไมเหรอคะ”

          “ตรงนั้นเป็นที่ดินแปลงเล็กๆ ที่ผมซื้อต่อจากชาวบ้านไว้ มีเงินเมื่อไหร่ ก็ว่าจะปลูกบ้านหลังเล็กๆอยู่สักหลัง”

          “สร้างเผื่อฉันสักห้องนะ”

          หญิงสาวพูดโดยคิดแค่เพียงว่า บ้านของผู้กองคงต้องน่าอยู่กว่าบ้านพักครูแน่ๆ แต่คนฟังกลับรู้สึกหัวใจเต้นแรงแปลกๆ

          “ผมเก็บค่าเช่านะ แล้วต้องกวาดบ้านถูบ้านให้ด้วย”

          ธนาตุลพูดแก้เขิน เพราะกลัวความหน้าแดงของเขาจะทำให้หญิงสาวรู้ว่าเขาคิดไปไกล

         “จ้า...”

          งานเลี้ยงจบแล้ว ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน ธนาตุลกับ อลิสเดินกลับมาด้วยกันสองคน

          หญิงสาวอยากอาบน้ำอีกรอบก่อนนอน ชายหนุ่มจึงต้องทำหน้าที่นั่งเฝ้า เพราะเธอสั่งไว้ว่าห้ามเข้าห้องนอนจนกว่าเธอจะอาบเสร็จ

          คืนที่สองของการนอนด้วยกันผ่านไปด้วยดี ชายหนุ่มยังคงควบคลุมตัวเองไว้ได้ ส่วนอลิสเองไม่คิดอะไรหลับสบาย

         

          วันนี้ชาวบ้านพากันมาช่วยทำความสะอาดโรงเรียน ทาสีโต๊ะที่ธนาตุลทำไว้ให้อลิส ส่วนตำรวจอีกสองคนก็ขึ้นไปทาสีห้องนอนและบริเวณชั้นบนของบ้านเพื่อให้ดูใหม่ขึ้น จะได้ลดความน่ากลัวลง

          พระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน งานก็เสร็จพอดี หญิงสาวแจ้งให้ผู้ใหญ่บ้านประกาศให้เด็กๆในหมู่บ้านมาทดสอบความรู้ช่วงสายของวันพรุ่งนี้เพื่อแยกชั้นเรียน

          “สีเหม็นมาก คืนนี้คงต้องนอนกับคุณเหมือนเดิม”

          อลิสโวยวายทันที เมื่อเดินขึ้นไปบนบ้านชั้นสอง เพราะกลิ่นสียังคลุ้งไปทั่ว

          “อยากนอนก็มานอน แต่ทาสีแล้วรู้สึกดีขึ้นไหม”

          ธนาตุลอยากรู้ว่าสีที่เขาเลือก ช่วยให้หญิงสาวมองแล้วรู้สึกสบายตาหายกลัวขึ้นบ้างไหม

          “สวย สว่างดี แต่อลิสอยากได้วอเปเปอร์มาแปะที่ห้องนอนจัง ถ้าคุณกลับไปคราวนี้ ฝากซื้อบ้างนะ เอาลายหวานๆสีชมพู”

          ผู้กองอดอมยิ้มไม่ได้ หญิงสาวดูแล้วคงตั้งใจจะอยู่ที่นี่นานจริงๆ เพราะถึงได้อยากจัดห้องนอนให้น่าอยู่

          “มานอนได้แล้ว พรุ่งนี้ผมต้องช่วยคุณคัดแยกนักเรียนด้วยไหมนี่”

          “ช่วยสิคะ เดี๋ยวอลิสจะทำแบบฝึกบวกเลขไว้ ผู้กองให้เด็กๆทำแล้วช่วยตรวจให้คะแนนให้หน่อย ที่เหลือเดี๋ยวอลิสจัดการเอง”

          “ครับคุณครู”

          ผู้กองโค้งคำนับรับคำสั่ง ทำเอาหญิงสาวอดหัวเราะไม่ได้ ที่ตัวเองเผลอตัวออกคำสั่งเหมือนกับผู้กองเป็นนักเรียน

          คืนที่สามสำหรับการไกลบ้านกำลังจะผ่านไป หญิงสาวยังปรับตัวไม่ได้แต่ก็มีความสุขดี อลิสรู้สึกว่าตัวเองโชคดี ที่มี                ธนาตุลมาคอยดูแล ไม่อย่างนั้นเธอคงจะทั้งเหงา ทั้งกลัวแน่ๆ ที่ต้องมาอยู่ต่างถิ่นแบบนี้