วันเวลาที่ผ่านไป

ตอนที่11

วันเวลาที่ผ่านไป

          วันเวลาเดินทางไปเร็วเสมอ เมื่อผู้กองธนาตุลมาอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้

         “อีกไม่กี่วันคุณก็ต้องกลับลงไปข้างล่างแล้ว เฮ้อ! เวลามันเดินไวจริง ๆนะคะ”

          “คุณคิดถึงผมใช่ไหม”

          คำถามที่ดูแล้วคนถามอยากรู้คำตอบจริง บวกกับบรรยากาศที่ร่มรื่นเย็นสบายริมน้ำตกที่สงบเงียบไม่มีคน ทำให้อลิสรู้สึกกล้าที่จะพูดความจริงกลับไป

          “คิดถึง แล้วผู้กองล่ะคะ เวลาที่ไม่เจอกัน คุณคิดถึง อลิสเหมือนกันไหม”

          “ไม่เหมือน”

          คนฟังถึงกับรู้สึกใจหาย เมื่อคำตอยที่ได้ ไม่ใช่อย่างที่เธอคาดหวังไว้

          “ไม่เป็นไรค่ะ อลิสคิดถึงผู้กองอย่างเดียวก็พอ”

หญิงสาวพูดด้วยเสียงน้อยใจ และหันหน้าไปอีกทางเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าตอนนี้หัวใจของเธอมันรู้กำลังรู้สึกเหมือนคนอกหัก

“ที่บอกไม่เหมือน เพราะผมคิดว่า ผมคิดถึงคุณ มากกว่าที่คุณคิดถึงผม”

“เหรอคะ”

คนฟังหันมายิ้มมุมปากแบบไม่เชื่อ อลิสคิดว่าชายหนุ่มคงแค่ต้องการพูดให้เธอรู้สึกดีขึ้น

“ทำเสียงแบบนี้แปลว่าไม่เชื่อ คุณรู้ไหมผมกลับบ้านไป ส่วนมากก็ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวและอีกอย่างที่ผมทุ่มเวลาให้คือการหารซื้อของใช้ต่าง ๆ มาไว้ที่บ้านของเรา เพราะไม่อยากให้คุณลำบาก”

เมื่อได้ยินคำอธิบายอลิสเห็นภาพทุกอย่างชัดเจน จากบ้านพักครูที่ไม่มีอะไรตอนนี้มีเครื่องใช้ไฟฟ้าเพิ่มขึ้น ไม่ว่าจะเป็นโทรทัศน์ พัดลม หม้อหุงข้าว เพราะผู้กองซื้ออุปกรณ์แปลงพลังงานแสงอาทิตย์เป็นพลังงานไฟฟ้ามาติดตั้งเพิ่ม จนที่บ้านพักครูมีไฟฟ้าเพียงพอในการใช้กับอุปกรณ์ที่ถูกซื้อมาใหม่

“ฉันเชื่อค่ะ ขอบคุณนะคะ ซื้อมามากมายแบบนี้ไว้เงินเดือนออก ฉันจะช่วยคุณออกเงินนะ”

หญิงสาวดูจากข้าวของที่ผู้กองซื้อมา ราคารวมๆกันคงหลายหมื่นอยู่แต่ตอนนี้เธอยังไม่ได้เงินเดือนและถ้าได้ก็ไม่รู้จะไปเบิกที่ไหน คงต้องรอปิดเทอมอย่างเดียว

“เรื่องเงินไม่ใช่เรื่องสำคัญ ผมไม่ใช่คนรวยก็จริงแต่ผมทำงานมานาน อย่างน้อยเงินเดือนก็มากกว่าคุณ แต่ผมมีความสุขที่จะได้รู้ว่าคุณไม่ลำบาก ตัวผมเองก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงคุณด้วย”

วันนี้ผู้กองมาแปลกในความคิดของอลิส เขาดูจริงจังไม่พูดจาอะไรชวนเธอทะเลาะเลย

สำหรับผู้กองเขาสัมผัสได้ว่าหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ เขาเปลี่ยนไป ตั้งแต่เขากลับมาคราวนี้ และยิ่งมาได้ยินเธอบอกว่าคิดถึงเขา ชายหนุ่มยิ่งคิดไปไกลแต่ก็ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองเกินไป

“เงินเดือนเยอะแต่ก็ต้องให้ภรรยาไหมคะ เที่ยวเอามาซื้อของแบบนี้ระวังจะโดนดุเอานะคะ”

“โชคดีที่ผมยังไม่มีภรรยาครับ เลยไม่ต้องกลัวใครดุ”

หญิงสาวรู้สึกตัวเบาแอบยิ้มในใจ เมื่อคำตอบที่เธออยากรู้มานาน วันนี้เธอก็ได้รู้คำตอบนั้นแล้ว เขายังโสด

“หลอกถามแต่ผมแล้วคุณครูล่ะครับ มาอยู่บนดอยแบบนี้ระวังแฟนแอบไปมีกิ๊กนะ”

ผู้กองรู้ว่าอีกฝ่ายหลอกถาม แต่เขาก็หลอกถามกลับไปเช่นกัน

“หลอกถามกันไปถามกันมา ฉันยังโสด โสดแบบสนิท และคงจะสนิทไปอีกนาน ยิ่งขึ้นมาอยู่บนดอยแบบนี้ คงไม่มีโอกาสได้เจอใครคงเป็นแฟนกับต้นไม้ ไอหมอก น้ำตก แทนแน่ ๆเลยค่ะ”

“เป็นแฟนกับผมไง”

คำพูดที่สวนขึ้นมาทันที ทำเอาอลิสหันไปมองหน้าผู้กองหนุ่มด้วยความตกใจ เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะกล้าพูดอะไรกับเธอแบบนี้

“สนุกไหมคะ พูดเล่นแบบนี้” อลิสทำโมโหกลบเกลื่อน

“ผมไม่ได้พูดเล่น ผมถามคุณจริงๆ ว่าไง เป็นแฟนกับผมไหม”

เมื่อถูกคาดคั้นเอาคำตอบทั้งจากสายตาและคำพูด หญิงสาวจึงเปลี่ยนเรื่องพูด

“กลับกันเถอะค่ะ เริ่มเย็นแล้ว วันนี้อลิสอยากให้ผู้กองผัดมะระแม้วให้กิน ไม่ได้กินมาหลายวัน เมื่อกี้เห็นข้างทางมีชาวบ้านเอามาขายด้วย ”

เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายยังไม่พร้อมตอบ ผู้กองก็ยังไม่อยากบังคับ แต่เธอจะรู้ไหม ว่าคำตอบของเธอมีความสำคัญต่อการกลับไปทำอะไรบางอย่างที่แสนจะยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของผู้กองในครั้งนี้

“ผมเพิ่งรู้ว่าคุณชอบกินมะระแม้ว”

“ชอบเฉพาะที่ผู้กองผัดให้ ถ้าคนอื่นผัดก็เฉยๆค่ะ”

อลิสคิดว่าการท่เธอพูดแบบนี้คงแทนคำตอบได้ เพราหญิงสาวไม่แน่ใจ ว่าที่ผู้กองขอเธอเป็นแฟนมันมาจากความจริงใจ หรือเขาก็เป็นเพียงแค่ผู้ชายเจ้าชู้คนหนึ่ง

อาหารเย็นจบไปตั้งแต่ท้องฟ้ายังไม่มืด วันนี้ทั้งสองคนไม่ได้อยู่บ้านทั้งวันจึงมีพลังงานไฟฟ้าเหลือพอให้เปิดโทรทัศน์ ผู้กองซื้อแผ่นซีดีหนังมาหลายเรื่องไว้ดูคลายเหงา

“ไม่รู้ว่าเลือกถูกใจคุณไหม แต่ผมว่าน่าจะสนุก”

ธนาตุลเลือกหนังที่คิดว่าหญิงสาวน่าจะชอบ แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าจะเดาใจคนตัวเล็กถูกไหม

ดูหนังไปได้แค่เพียงครึ่งเรื่อง หญิงสาวก็นอนหลับอยู่ข้างตัวของผู้กองหนุ่มที่นั่งมองเธอด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

ธนาตุลไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อน เขาห่วง หวง และก็คิดถึง โดยเฉพาะตอนที่ต้องห่างกัน เขายิ่งรู้สึกเหมือนชีวิตไม่มีความสุข อีกสองวันเขาจะได้กลับบ้าน เขากำลังตัดสินใจ ที่จะทำบางอย่างเพื่อคืนอิสระให้กับตัวเอง แต่มันก็จะต้องทำให้เขากับพ่อและแม่มีปัญหากันแน่นอน

สองวันผ่านไปเร็ว เร็วมากจนอลิสรู้สึกเหมือนผู้กองเพิ่งกลับมาเมื่อวานนี้เอง แต่สุดท้ายเธอก็ต้องอยู่คนเดียวให้ได้ เพราะมันจะต้องเป็นแบบนี้ไปตลอด

“ผู้กองไม่ไปแต่เช้าพร้อมลูกน้องเหรอคะ”

อลิสเห็นรถของตำรวจขับออกจากหมู่บ้านไปแล้ว เมื่อตำรวจชุดใหม่มาแทน

“ผมขับรถกลับเองว่าจะออกสายๆหน่อย รอกินเข้าเช้าและข้าวกลางวันกับคุณก่อน”

ชายหนุ่มผัดมะระแม้วไว้รอหญิงสาวที่กำลังตากผ้า เขาทำใส่กล่องไว้ เพื่อให้เธอไว้กินเย็นนี้ด้วย

“ดูแลตัวเองดีๆ อย่ามัวแต่คิดว่าเคยอยู่มาแล้ว จะอยู่นานแค่ไหนคุณก็ต้องไม่ประมาท อย่าทำให้ผมเป็นห่วงนะ”

ชายหนุ่มบอกอลิสก่อนที่จะเปิดประตูรถ เพราะความเป็นห่วงทำให้เขาไม่อยากกลับเลย

“ไม่ต้องห่วงค่ะ อลิสจะทำทุกอย่างแบบระมัดระวัง ขับรถดีๆ เดินทางปลอดภัย แล้วเจอกันนะคะคุณแฟน ”

คำหลังทำเอาผู้กองถึงกลับเปลี่ยนใจปิดประตูรถและหันกลับมากอดคนตัวเล็กอย่างมีความสุข

เขาคิดว่าตัวเองต้องหมดหวังแล้ว เพราะรอจนถึงนาทีสุดท้ายก็ไม่เห็นหญิงสาวจะพูดเรื่องนี้ ผู้กองคิดว่าสุดท้ายเขาก็คงจะต้องยอมทำตามความต้องการของพ่อแม่ เพราะคนที่เขารักก็ไม่ได้รักเขา แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป คนที่เขารักรับรักเขาแล้ว

“ผมคิดว่าผมคงต้องอกหักแน่ๆ ขอบคุณนะครับ ผมจะรีบกลับมาหาคุณให้เร็วที่สุด”

ธนาตุลจูบลงไปที่หน้าผากนูนสวยของหญิงสาวก่อนจะสวมกอดเธออีกทีและเปิดประตูขึ้นรถกลับออกไป

อลิสมองตามด้วยหัวใจที่รู้สึกพองโต นี่เธอรักเขาจริงๆใช่ไหม หญิงสาวถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา การกลับมาของเขาครั้งต่อไป เขาจะไม่ได้เป็นเพียงตำรวจที่ทำหน้าที่ดูแลเธอ แต่เขาจะกลับมาในฐานะแฟน