บทที่เจ็ด

“ผู้ชายก็แบบนี้แหละค่ะคงจะรักชีวิตโสดมันอิสระดี”

ป๋อมแป๋มเข้าใจว่าชีวิตคนสมัยนี้หากทำแต่งานและยิ่งเป็นเจ้าของธุรกิจแล้วล่ะก็เรื่องพวกนี้ไม่ต้องพูดถึงเลยเพราะเธอเองก็ยังรักชีวิตโสดเลย

“พูดแบบนี้แสดงว่าหนูแป๋มก็โสดเหมือนกันใช่ไหม”

มัทนาอมยิ้มมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตามีเลศนัยเธอพอจะดูออกว่าคนที่มีความคิดแบบนี้น่าจะยังโสดเหมือนๆลูกชายเธอแน่

“ค่ะแป๋มว่ามันอิสระดีนะคะ...ขอโสดยาวๆเลย”

ป๋อมแป๋มเองก็ตอบหญิงตรงหน้าไปตามตรงเพราะเธอนั้นก็ยังรู้สึกว่าชีวิตโสดของเธอตอนนี้มันก็มีความสุขดีและเธอก็ยังนึกไม่ออกด้วยว่าถ้าหากเธอนั้นมีครอบครัวแล้วเธอจะมีชีวิตเป็นแบบไหน

“นมได้แล้วค่ะเด็กๆ”

ณัฐนิชาถือขวดนมขวดใหญ่สองขวดมาตั้งที่โต๊ะพร้อมนั่งลงที่เก้าอี้ก่อนส่งนมให้กับลูกๆของเธอใยไหมเมื่อได้รับขวดนมก็ปีนขึ้นมานอนตักของคนเป็นแม่ทันทีโดยที่คนเป็นแม่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเป็นแบบนี้แทบทุกครั้งไป

“มาใบหม่อนมานอนตักยายก็ได้”

มัทนาเห็นว่าหญิงสาวคงอุ้มลูกทีเดียวสองคนไม่ไหวแน่จึงอุ้มใบหม่อนมานอนบนตักอย่างเอ็นดู

“เอ่อ..คุณมัทจะเมื่อยเอานะคะ”

ณัฐนิชาเห็นว่ามัทนาจะเมื่อเอาเพราะใบหม่อนตัวก็ไม่ได้เบาไปกว่าใยไหมเลย

“ไม่เป็นไรฉันอยากอุ้ม”

มัทนาหันมาส่ายหน้าพร้อมยิ้มให้กับหญิงสาวเธอไม่รู้สึกหนักเลยสักนิดเพราะเธอชอบที่จะอุ้มเด็กเล็กๆแบบนี้

“หนูนิชารับงานฟรีแลนซ์อย่างเดียวเลยเหรอ”

เมื่อเด็กๆนอนดูดนมกันอยู่มัทนาก็ได้ทีถามเรื่องที่ณัฐนิชารับงานเพราะบางเธอเธอก็อยากจะจ้างงานเล็กๆน้อยๆให้หญิงสาวทำโดยที่ไม่ผ่านบริษัทของป๋อมแป๋มเพราะเธอรู้ว่าหากผ่านป๋อมแป๋มก็ควรที่จะต้องเป็นงานใหญ่ๆ

“ค่ะ...นิจะได้มีเวลาดูลูกไปด้วย”

หญิงสาวพยักหน้าพร้อมกอดมือก็ตบก้นลูกสาวของเธอเบาๆอยู่

“งั้นถ้าฉันอยากติดต่อหนูให้ทำงานเล็กๆน้อยๆติดต่อกับหนูโดยตรงเลยได้ไหมจ้ะ”

มัทนาอยากจะช่วยสนับสนุนในอาชีพของหญิงสาวอีกอย่างเธอเองก็ชอบแต่งบ้านอยู่บ่อยๆจึงอยากมีช่องทางติดต่อกับหญิงสาวโดยตรง

“ได้เลยค่ะ”

“นี่นามบัตรนิชาค่ะ”

ป๋อมแป๋มเห็นว่าเพื่อนเธออุ้มลูกอยู่จึงช่วยหยิบนามบัตรออกจากกระเป๋าของเพื่อนสาวเธอส่งให้มัทนาเธออนุญาตให้ณัฐนิชารับงานได้ก็เพราะว่าบริษัทเธอไม่ได้รับงานแบบนี้อยู่แล้วส่วนมากจะดิวกันแต่ลูกค้าที่จ้างงานใหญ่

“รับรองเลยนะคะ...ว่างานเล็กงานน้อยนิชาเค้าก็ตั้งใจทำทุกงานค่ะ”

ป๋อมแป๋มยังช่วยโปรโมทฝีมือของณัฐนิชาด้วยว่าถึงจะเป็นงานเล็กงานน้อยคนอย่างเพื่อนเธอก็ตั้งใจทำทุกงานเพราะรักในงานออกแบบนั่นเอง

“ณัฐนิชา ธีธารา...หนูนิพอจะรู้จักพิริสา ธีธาราไหมจ้ะ..พอดีฉันเห็นหนูนามสกุลเหมือนคนที่เคยรู้จักน่ะจะ”

มัทนาเห็นว่าหญิงสาวมีนามสกุลเหมือนคนที่เธอเคยรู้จักเพราะตอนนั้นเธอจำได้ว่าพิริสาแต่งงานแล้วเปลี่ยนเป็นนามสกุลนี้และห่างหายกันไปนานแต่เธอก็ไม่เคยลืมจึงถามหญิงสาวถึงชื่อคนที่เธอนึกถึงตลอดทันที

“เธอเป็นแม่ของนิค่ะคุณมัท”

ณัฐนิชาเริมมีสีหน้าแปลกใจพอสมควรว่ามัทนานั้นรู้จักชื่อแม่ของเธอได้อย่างไร

“ตายแล้ว...จริงเหรอจ้ะ...โลกกลมจังเลยนะแล้วตอนนี้แม่หนูอยู่ไหนแล้ว”

มัทนามีสีหน้าท่าทีดีใจอย่างมากที่ได้วันนี้ได้เจอกับลูกสาวของคนที่เคยสนิทกับเธอพร้อมทั้งถามคำถามกับหญิงสาวด้วยตาเป็นประกายอย่างมีความหวังว่าจะได้เจอคนสนิทของเธออีกครั้ง

“เอ่อ...แม่นิเสียไปตั้งห้าปีแล้วค่ะ...คุณมัทรู้จักแม่นิได้ยังไงคะ”

ณัฐนิชาหลบตามัทนาลงเล็กน้อยก่อนจะเริ่มฉีกยิ้มอ่อนให้กับหญิงตรงหน้าพูดถึงเรื่องของแม่เธอว่าไม่อยู่แล้ว

“ก็พิมเป็นเลขาให้ฉันตอนที่ทำงานอยู่ที่กรุงเทพพอตั้งท้องก็เลยออกจากงานแล้วย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดกับสามีเธอน่ะจะสมัยนั้นก็ติดต่อกันยากเลยไม่ได้ติดต่อกันเลย...เสียใจด้วยนะฉันก็ไม่คิดว่าพิมจะจากไปเร็วแล้วพ่อหนูนิล่ะจ้ะ”

พิริสาเป็นคนสนิทของมัทนาตั้งแต่สมัยที่เธอยังทำงานอยู่ที่บริษัทกู้วิกฤตมาได้หลายครั้งก็มีส่วนเป็นเพราะฝีมือของแม่หญิงสาวเธอจึงรักคนสนิทคนนี้มากเมื่อตั้งท้องเธอก็ลาออกไปอยู่จ่างจังหวัดและไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยเพราะสมัยนั้นช่องทางการติดต่อก็ยากลำบากอีกด้วยตอนที่เธอไปหาพิริสาที่บ้านก็ได้ความว่าเธอย้ายไปอยู่ที่บ้านของสามีมัทนาเองก็ไม่ได้รู้ข้อมูลเกี่ยวกับสามีคนสนิทเธอเท่าไรนักก็เลยไม่ได้ตาม

“พ่อของนิเสียตั้งแต่นิยังเล็กๆอยู่เลยค่ะตอนนั้นแม่ก็ยังท้องน้องสาวของนิอีกคนอยู่เลย”

ใบหน้าของณัฐนิชายังคงมีรอยยิ้มเปื้อนอยู่ทุกครั้งแม้จะต้องพูดถึงเรื่องการสูญเสียในครอบครัวเพราเธอนั้นไม่อยากจะแสดงออกว่าเธอยังหลงเหลือความเสียใจอยู่นั่นเอง

“เฮ้อ...แล้วพวกหนูใช้ชีวิตกันมายังไงลำบากกันมากไหม”

“หลังจากที่พ่อเสียนิจำได้ว่าแม่ก็ขายขนมเลี้ยงพวกหนูมาจนโตเราอยู่กันอย่างพอเพียงถึงรายได้ไม่เยอะก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรค่ะพอเข้ามหาลัยนิกับน้องก็ช่วยกันทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนก็เลยไม่ได้ลำบากแม่เท่าไรแต่ตอนนิเรียนจบแม่ก็มาเสียเพราะป่วยออดๆแอดๆมานานแล้ว”