บทที่ห้าสิบห้า ตอนพิเศษ

คฤหาสน์เพตราพิทักษ์

ณัฐนิชาตื่นแต่เช้าเพราะวันนี้ถึงจะเป็นวันปิดเทอมของลูกๆเธอแต่เด็กๆก็มีเรียนพิเศษที่ทั้งสองอยากจะเรียนโดยใยไหมนั้นชอบที่จะเรียนบัลเล่ต์ส่วนใบหม่อนนั้นชอบดนตรีเป็นพิเศษเลยเลือกที่จะเรียนดนตรีทั้งหญิงสาวและสามีไม่เคยที่จะบังคับลูกๆของเธอว่าให้เรียนอะไรแต่จะให้เรียนสิ่งที่ลูกๆของเธอเลือกเองและพร้อมสนับสนุนเท่านั้น

“คุณเมฆคะเดี๋ยวนิส่งใยไหมกับใบหม่อนเรียบร้อยแล้วจะเข้าไปซื้อของต่อกับคุณแม่ฝากดูแม็คกับมาร์คด้วยนะคะวันนี้นิน่าจะรอรับเด็กๆกลับด้วยเลย...จุ้บ..นิจะรีบไปรีบมานะคะ”

วันนี้ณัฐนิชาต้องไปส่งเจ้าสองแฝดวัยห้าขวบกว่าแต่เช้าเพราะวันนี้เธอจะต้องไปเลือกซื้อของเข้าบ้านกับมัทนาต่อตามประสามแม่สามีกับลูกสะใภ้หญิงสาวเห็นว่าวันนี้เป็นวันหยุดของสามีเธอเลยวานให้สามีเธอดูแลลูกๆอีกสองคนเสียเลยก่อนจะก้มลงมาจูบแก้มของเมฆาที่นอนหลับอุตุอยู่บนที่นอนที่ตอนนี้สามีของเธอยังไม่อยากตื่นก็เพราะเมื่อวานมีประชุมที่บริษัทและกลับบ้านมาจนดึก

“คร้าบ...”

เมฆาตอบรับปากคนเป็นภรรยาทั้งที่ตาก็ยังจะลืมไม่ขึ้นวันนี้เขาต้องรับหน้าที่ดูแลลูกชายวัยสองขวบกับสี่เดือนเองแล้วล่ะสิแต่พ่อลูกอ่อนที่ผ่านการเลี้ยงลูกมาอย่างเขาไม่คณามือเสียหรอกแค่นี้เขาเอาอยู่แค่ตอนนี้ของีบอีกสักหน่อยก็เท่านั้น

ปลั้กก...เพล้งงงงง

“หืมม...เฮ้ยย!!”

“แฮร่ๆ..คริๆๆ..มันแตกแล้วครับคุณพ่อ”

หลังจากณัฐนิชาออกไปได้พักใหญ่เมฆาสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงของหล่นแตกดังสนั่นในห้องเมื่อลืมตาขึ้นมาดูก็เห็นว่าลูกชายวัยสองขวบของเขากำลังยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ข้างแจกันที่มันหล่นแตกอยู่จึงรีบลุกจากเตียงนอนมาอุ้มลูกชายให้ออกห่างแจกันที่แตกนั่นก่อนแต่ดูท่าลูกของเขาตะไม่สลดและรู้สึกว่าตัวเองทำข้าวของเสียหายเลยสักนิดกลับยิ้มหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

เขาเองก็จะโทษลูกก็ไม่ได้เพราะภรรยาเตือนเขาหลายครั้งแล้วเรื่องของตกแต่งในห้องที่มันแตกได้ให้เอาไปไว้ที่อื่นเพราะลูกๆของพวกเขาซนเหลือเกินวันนึงอาจจะหล่นแตกหรือทำให้เด็กๆได้รับบาดเจ็บขึ้นมาได้แล้วมันก็เกิดขึ้นจริงๆดีที่ลูกของเขาไม่ได้รับอันตรายอะไร

ครู่ต่อมา

“แอะ...แอะ..แอ้ๆๆแง้งง”

เมฆาจัดการกับแจกันที่หล่นแตกในห้องของเขาเรียบร้อยแล้วเป็นจังหวะพอเหมาะพอดีกับมาร์คลูกชายคนเล็กของเขาวัยสี่เดือนตื่นพอดีถึงเขาจะมีลูกกับหญิงสาวถึงสี่คนก็ไม่เคยจ้างพี่เลี้ยงเด็กเลยสักคนเพราะปกติแม่ของเขาและณัฐนิชาจะเป็นคนช่วยกันดูแลอยู่แล้วอีกอย่างณัฐนิชาก็อยากจะเลี้ยงลูกเองด้วย

“น้องตื่นแล้วครับคุณพ่อ”

แม็คหันมาเรียกคนเป็นพ่อเสียงชัดแจ๋วเพราะตอนนี้เด็กชายวัยสองขวบกำลังนั่งจ้องน้องชายแก้มย้วยวัยสี่เดือนอยู่พอดีเมื่อเห็นน้องตื่นมาร้องจึงรีบเรียกคนเป็นพ่อ

“แม็คดูน้องก่อนนะครับเดี๋ยวพ่ออุ่นนมให้น้องก่อน”

“ครับ”

เมฆารีบเดินไปเปิดตู้เย็นที่เป็นตู้เก็บสต็อกนมของคนเป็นภรรยาแล้วรีบอุ่นให้ลูกชายคนเล็กที่กำลังร้องอยู่ทันทีดีที่แม็คนั้นถึงจะซนแต่ก็เป็นเด็กที่อ่อนโยนเฉกเช่นเดียวกับใบหม่อนแม็คจึงสามารถที่จะนั่งเฉยๆดูแลน้องของเขาตามที่คนเป็นพ่อบอกได้เพราะเด็กชายนั้นเห็นจะเอ็นดูน้องเล็กเป็นพิเศษ

ช่วงเย็นของวัน

“กลับมาแล้วค่ะ...เป็นไงบ้างคะคุณพ่อลูกอ่อนเลี้ยงลูกคนเดียวทั้งวันเลย”

ณัฐนิชากลับมาถึงบ้านก็เกือบจะห้าโมงเย็นพอดีเมื่อกลับมาถึงก็รีบมาดูความเรียบร้อยของคุณพ่อลูกอ่อนทันทีว่าวันนี้เลี้ยงลูกเป็นอย่างไรบ้าง

“ระดับไหนแล้วแค่นี้สบายมาก”

ตอนนี้เมฆานอนอยู่ข้างๆเปลของลูกชายคนเล็กนอนกกลูกชายวัยสองขวบของเขาอยู่ที่ฟูกนอนด้านล่างเมื่อเห็นคนเป็นภรรยาเปิดประตูเข้ามาก็รีบยกมือบอกหญิงสาวให้สบายใจได้ว่าวันนี้เขาควบคุมลูกๆอยู่หมัด

“สบายจนแจกันหายไปใบนึงเลยใช่ไหมคะ”

ณัฐนิชารีบเข้ามานั่งใกล้ๆคนเป็นสามีพร้อมกระซิบข้างๆหูของเขาเบาๆถึงเรื่องที่เธอพึ่งจะสังเกตเห็น

“ทำไมเมียผมจับผิดเก่งขนาดนี้เนี่ย...แล้วเจ้าสองแสบไปไหนล่ะครับ”

เมฆาจำต้องใช้แขนแกร่งโน้มตัวหญิงสาวมากอดหอมหมั่นเขี้ยวที่เธอช่างรู้ดีไปหมดพร้อมถามหาลูกแฝดของเขาทันทีเพราะไม่ยักเห็นจะเดินตามขึ้นมาด้วย

“อยู่กับคุณไวท์กับน้ำหวานค่ะ”

“ว้าวสองคนนั้นกลับบ้านถูกด้วยหรือไง”

“พวกเค้าพึ่งถึงกันเมื่อกี้นี้เองค่ะ”

ปกติแล้ววายุกับรินทร์ธาราจะนานๆกลับมาที่บ้านนี้สักครั้งจนเมฆาอดที่จะแซวไม่ได้ว่าน้องชายและน้องสะใภ้ของเขาหาทางกลับบ้านกันไม่ค่อยจะถูก

20 นาทีต่อมา

“ไงไอ้เสือพึ่งจะหาทางกลับบ้านถูกหรือไง”

หลังจากที่ลูกๆทั้งสองของเขาตื่นแล้วเมฆาก็อุ้มลูกชายวัยสี่เดือนของเขาพร้อมจูงลูกชายวัยสองขวบเดินลงมาด้านล่างเข้าไปทักทายน้องชายของเขาตามประสา

“โถ่พี่...แซวแบบนี้อีกแล้วนะผมไม่ไปไหนแล้วครับครั้งนี้น่าจะอยู่ยาว”

“ทำไมเหรอคะ”

ณัฐนิชาไม่เข้าใจที่ชายหนุ่มพูดเท่าไร

“ก็หวานเค้ากำลังท้องอ่อนๆอยู่ไม่อยากพาเที่ยวมาก”

“จริงเหรอหวาน”

“ค่ะพี่นิ”

สองสาวพี่น้องกอดกันกลมเมื่อรู้ถึงข่าวดีว่าจะมีสมาชิกเพิ่มในที่สุดน้องสาวของเธอก็จะมีลูกเป็นของตัวเองเสียที

“แบบนี้แม่ก็จะมีหลานเพิ่มอีกคนสินะ”

มัทนาดีใจที่ลูกชายคนเล็กของเธอจะมีทายาทตามพี่ชายบ้างแล้วพร้อมเข้าไปกอดยินดีลูกสะใภ้คนเล็กของเธอ

“ได้ยินว่าใครจะมีหลานนะ”

“ก็หนูน้ำหวานกำลังจะมีหลานให้เราไงคะ”

“ข่าวดีจริงๆแบบนี้ผมก็เป็นคุณปู่หลานห้าแล้วสินะ”

ธำมรงค์เดินเข้าบ้านมาเหมาะเจาะกับที่ทุกคนรู้ข่าวดีกันพอดีเขาเลยพลอยรู้ไปด้วยตอนนี้เขาก็มีหลานเยอะสมใจอย่างที่หวังเสียที

“วันนี้เห็นพี่แป๋มบอกว่าจะมายังไม่ถึงอีกเหรอคะ”

รินทร์ธาราคิดว่าตัวเองมาที่นี่ค่อนข้างช้าแล้วป๋อมแป๋มที่โทรบอกเธอว่าจะมาตั้งแต่วันก่อนยังไม่มาเลยจึงถามหากับคนเป็นพี่สาว

“นั่นสิพี่ก็ว่าจะโทรตามเหมือนกันไม่รู้ว่ามาคนเดียวหรือเปล่า”

ณัฐนิชาเองก็ว่าจะโทรหาป๋อมแป๋มเหมือนกันเพราะก็คิดแบบเดียวกันกับรินทร์ธาราว่าป๋อมแป๋มทำไมถึงยังไม่ถึงเสียทีเมื่อเช้าก็โทรมาว่าจะนั่งเครื่องมาแล้วเธอเองก็ลืมถามว่ามากันกี่คนตอนนี้จึงรู้สึกเป็นห่วง

“คงไม่คนเดียวหรอกค่ะคุณเวหวงออกซะขนาดนั้น”

รินทร์ธาราคิดว่ายังไงธาดาก็คงจะไม่ยอมให้ป๋อมแป๋มมาคนเดียวเป็นแน่ดูจากเปอร์เซ็นความหวงภรรยาที่เธอเคยได้รู้

“มีใครนินทาผมอยู่รึเปล่าครับ”

“อุ้ยยย”

ธาดาเดินเข้ามาด้านในพร้อมกับป๋อมแป๋มที่อุ้มลูกชายวัยสองขวบของพวกเค้าทำเอารินทร์ธาราถึงกับสะดุ้งเฮือกที่เหมือนนินทาคนที่มาใหม่ในระยะเผาขน

“งั้นพวกเราคุยกันตามสบายเลยนะเด็กๆมาทานขนมกับย่าดีกว่าเร็ว”

มัทนาเห็นว่านานๆทีทุกคนก็มาพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้วเธอก็อยากให้พวกลูกๆของเธอสังสรรค์กันตามสบายเลยพาพวกหลานๆกับลูกชายของป๋อมแป๋มไปนั่งเล่นที่ห้องของเล่นเด็ก

“คนอื่นเค้ามีลูกกันหมดแล้วเมื่อไรเราจะมีบ้างล่ะจ้ะ”

ป๋อมแป๋มเดินเข้าไปนั่งข้างๆรินทร์ธาราเธอเห็นว่าน้องสาวของเพื่อนเธอไม่ยอมมีทายาทเสียทีจึงต้องเอ่ยปากกระตุ้นกันหน่อย

“ใครบอกกันล่ะ...ตอนนี้หวานกำลังท้องอ่อนๆแล้ว”

รินทร์ธาราตอบกลับป๋อมแป๋มด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มว่าเธอนั้นกำลังท้องอ่อนๆแล้วต่อไปนี้ก็จะได้ไม่ต้องมีคนคอยถามเสียทีว่าจะมีลูกกันเมื่อไร

“จริงเหรอคะแหมแป๋มนึกว่าคุณไวท์จะไม่มี..”

ป๋อมแป๋มดีใจที่เห็นว่าน้องสาวของเพื่อนเธอที่เธอรักเหมือนน้องตัวเองจะมีทายาทกับเค้าเสียทีพร้อมหันไปเอ่ยแซวคนที่กำลังจะเป็นคุณพ่อมือใหม่

“หืมม...อย่าบอกว่าผมไม่มีน้ำยานะครับคุณแป๋มก่อนหน้านี้ผมแค่อยากใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนต่างหากเวลามีลูกจะได้ให้เวลากับเค้าเต็มที่คอยดูนะครับหลังจากคนนี้คลอดมามีคนที่สองต่อเลยแน่นอน”

วายุไม่ยอมให้ป๋อมแป๋มเอ่ยคำนั้นมาแน่นอนเขาไม่ใช่คนไม่มีน้ำยาหลังจากนี้เขาก็จะตั้งหน้าตั้งตาผลิตทายาทออกมาอีกสักสองสามคนแข่งกับพี่ชายของเขาไปเลย

“คุณไวท์คะ!!!..”

“ฮ่าๆๆ”

รินทร์ธาราถึงกับเขินหน้าดำหน้าแดงที่คนเป็นสามีพูดจาแบบนั้นออกมาทำเอาทุกคนที่อยู่ในที่นั้นต่างหัวเราะกันออกมายกใหญ่

ถือว่าวันนี้เป็นวันที่ดีที่ทุกคนนั้นมาสังสรรค์กันพร้อมหน้าพร้อมตาแถมยังมีแต่เรื่องดีๆมาเล่าสูกันฟังอีกส่วนมากก็จะคุยกันแต่เรื่องลูกๆเสียมากกว่าวันนี้ทุกคนได้รับรู้แล้วว่าการมีครอบครัวที่สมบูรณ์ครอบครัวที่มีแต่ความรักความเข้าใจกันมันมีความสุขขนาดไหน...