บทที่หนึ่ง

เชียงใหม่

บ้านธีธารา

20.00 น.

หลังจากที่ลูกแฝดทั้งสองวัยสองขวบนอนหลับแล้วณัฐนิชาก็ต้องแบกร่างของเธอมาทำงานต่อให้เสร็จเพราะเธอรับงานออกแบบภายในของบ้านให้กับเพื่อนสาวของเธอหลังจากที่หญิงสาวตั้งท้องได้เจ็ดเดือนเธอก็ต้องออกจากงานประจำมาเพื่อดูแลตัวเองและรับงานออกแบบฟรีแลนซ์อยู่กับบ้านแล้วส่งต่องานให้กับเพื่อนของเธอไปเสนอกับลูกค้าอีกทีหญิงสาวทำแบบนี้มาจนลูกทั้งสองของเธอโตจนสองขวบแล้ว

หญิงสาวตัวเล็กผอมแห้งดวงตากลมโตใบหน้าจิ้มลิ้มผิวขาวเนียนนั่งอยู่หน้าจอคอมอย่างใจจดใจจ่อเพราะอยากให้งานชิ้นนี้เสร็จโดยเร็วเพราะเธอจะได้พาลูกๆของเธอไปเที่ยวทะเลตามที่อยากจะพาลูกแฝดของเธอไป

“เด็กๆหลับแล้วเหรอคะพี่นิชา”

รินทร์ธาราพึ่งเลิกงานกลับมาบ้านเธอก็ถามหาเจ้าสองแสบหลานของเธอทันทีพร้อมสอดส่องสายตามองลอดเข้าไปในห้องนอนของพี่สาวเธอที่เปิดอยู่

“หลับไปเมื่อกี้นี้เอง...ดีแล้วพี่จะได้ทำงานให้เสร็จเร็วๆ..วันนี้ทำไมกลับช้าล่ะ”

ณัฐนิชาละมือจากการทำงานพร้อมหันเก้าอี้มาหาน้องสาวของเธอพลางสงสัยเรื่องเวลาเลิกงานของน้องสาวเธอวันนี้เพราะปกติแล้วรินทร์ธารานั้นจะกลับมาทันเล่นกับใยไหมกับใบหม่อนก่อนนอนทุกครั้งแต่วันนี้เจ้าสองแสบหลับไปแล้วน้องสาวเธอพึ่งจะกลับมา

“ก็เจ้าลัคกี้น่ะสิมันงอแงอีกแล้ว”

รินทร์ธาราพูดถึงรถเก๋งคันเก่าที่เป็นมรดกตกทอดจากรุ่งพ่อแม่เธอที่ช่วงนี้มันช่างมีปัญหาบ่อยด้วยใบหน้าที่แอบเซ็งเล็กน้อย

“อืม...มันก็เก่ามากแล้วก็คงตามสภาพ...”

ณัฐนิชาเองก็นึกถึงสภาพรถของที่บ้านเธอใช้อยู่คันเดียวทุกวันนี้มันก็เก่ามากจริงๆเธอเองตอนนี้ก็ยังไม่กล้าที่จะหาคันใหม่มาเป็นภาระเพราะงานฟรีแลนซ์ของเธอมันก็ได้รายได้ที่ไม่แน่นอนเธอต้องสำรองเอาไว้ให้ลูกของเธออีกน้องสาวของเธอถึงจะทำงานเป็นเภสัชแต่เงินที่เป็นลูกจ้างตามร้านยามันก็ไม่ได้รายได้สูงอะไรมากมายนักแค่พอใช้ไปเดือนๆมีเก็บบ้างแค่นั้นเองยิ่งคิดเธอก็ยิ่งเครียด

“เฮ้อ!!!...เมื่อยจัง”

ณัฐนิชาบิดขี้เกียจและถอนหายใจเบาๆพร้อมทิ้งตัวลงนอนบนฟูกผืนหนากว้างข้างๆลูกแฝดของเธอทั้งสองที่กำลังนอนหลับปุ๋ยขาก่ายเกยทับกันอยู่

กว่าเธอจะรีบปั่นงานให้เสร็จก็เป็นเวลาเกือบจะตีหนึ่งหญิงสาวนอนหันหน้ามาทางลูกทั้งสองของเธอพร้อมอมยิ้มเบาๆและลงยื่นหน้าไปหอมแก้มเจ้าแฝดชายหญิงตัวกลมทั้งสองคนละทีแบบเบาๆและหลับตาลงอย่างสบายใจเธอนอนดึกตื่นเช้าแทบจะทุกครั้งที่ได้รับงานมาแต่ถึงเธอจะเหนื่อยแต่พอได้รู้ว่าทำเพื่อใครเธอก็ไม่เคยคิดจะปริปากบ่นเลยสักนิด

เช้าวันต่อมา

“คุณแม่ขา..”

หนูน้อยใยไหมตื่นขึ้นมาก็รีบลุกขึ้นนั่งพร้อมก้มกระซิบที่ข้างๆหูคนเป็นแม่เพื่อปลุกให้ตื่นอย่างอารมณ์ดี

“อืมม...ตื่นเช้าจังเลยล่ะคะ”

ณัฐนิชารู้สึกตัวตื่นเพราะได้ยินเสียงแหลมๆข้างๆหูหญิงสาวลืมตาตื่นผงกหัวขึ้นมาพร้อมรวบตัวลูกสาวตัวกลมของเธอไปกอดเล่นพลางมองไปที่ใบหม่อนลูกชายแฝดน้องที่นอนแผ่หลาเต็มที่นอนยังไม่ยอมตื่นง่ายๆคนเป็นแม่ฉีกยิ้มออกมาหน้าระรื่น สองพี่น้องถึงจะเป็นแฝดกันแต่นิสัยไม่ค่อยจะเหมือนกันเลยสักนิดดูจากการตื่นนอนก็ไม่เหมือนกันอย่างหนึ่งแล้ว

หลังจากที่ณัฐนิชาให้ลูกๆของเธอทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้วก็ปล่อยให้เด็กๆเล่นกันอยู่ครู่หนึ่ง ส่วนเธอก็มาเตรียมน้ำอาบให้กับลูกๆกะละมังอาบน้ำสีชมพูกับสีฟ้าวางตรงหน้าของหญิงสาวได้ถูกใส่น้ำไว้ประมาณครึ่งกะละมัง

“มาอาบน้ำกันก่อนเร็วค่ะเด็กๆ”

ณัฐนิชาใช้มือวางลงไปที่น้ำตรวจดูว่าได้อุณภูมิที่เหมาะสมแล้วจึงเรียกเจ้าสองแสบที่เล่นกันอยู่ในห้องนั่งเล่นมาที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำในตอนเช้า

“เย่!!../เล่นน้ำ”

เจ้าก้อนกลมทั้งสองที่ได้ยินเสียงคนเป็นแม่เรียกให้มาอาบน้ำก็แข่งกันวิ่งตัวป้อมมาหาคนเป็นแม่เพราะชอบการเล่นน้ำเป็นชีวิตจิตใจพูดได้ว่าให้อยู่กับน้ำทั้งวันยังได้

“ยกแขนขึ้นค่ะ”

คนเป็นแม่ถอดเสื้อผ้าให้ลูกทั้งสองของเธออย่างรวดเร็วเพราะเจ้าสองแสบมายืนเรียงคิวให้ถอดเสื้อผ้าอย่างรู้งานเมื่อคนเป็นพี่สาวอย่างใยไหมถอดเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ลงไปนั่งในกะละมังใหญ่สีชมพูของตัวเองทันทีเด็กหญิงนั่งแล้วขยับไม่ได้มากนักเพราะตัวของเธอแทบจะเต็มกะละมังแต่ก็ยังชอบที่จะนั่งในนี้อยู่เพราะเล่นน้ำได้สะดวก

ใบหม่อนคนเป็นน้องชายก็เช่นกันเมื่อถอดเสื้อผ้าเสร็จก็กระโดดลงกะละมังจนน้ำกระจายเต็มพื้นห้องน้ำไปหมดรวมถึงกระเด็นมาเปียกคนเป็นแม่ด้วยเป็นแบบนี้ปกติเป็นประจำทุกวัน

“อ๊าย...คิๆๆ”

ใยไหมผู้เป็นพี่พอเห็นน้องชายลงกะละมังเล่นน้ำก็ใช้มือตวัดน้ำใส่เจ้าตัวกลมข้างๆหน้าระรื่นแสดงถึงความอารมณ์ดี

“...คุณแม่คร้าบ...”

ใบหม่อนน้องชายที่ดูจะเรียบร้อยกว่าพี่สาวนิดหน่อยเมื่อโดนแกล้งก็จะไม่โต้ตอบแต่หันหน้ามาทำตาละห้อยฟ้องคนเป็นแม่แทน