บทที่หก

“เรามานั่งคุยกันตรงนี้ดีกว่าค่ะ”

ป๋อมแป๋มเห็นว่าเจอมัทนาก็เป็นการดีจะได้ถือโอกาสนี้คุยเรื่องสเปคของงานที่อยากได้เลยจะดีกว่าคืนนี้จะได้มีเวลาเตรียมตัวก่อนที่จะไปสถานที่จริงด้วย

“เห็นคุณเมฆบอกว่าคุณมัทเป็นคนอยากแต่งบ้านคุณมัทอยากได้ประมาณไหนบอกเราไว้ก่อนได้นะคะเผื่อเป็นแนวทาง”

เมื่อทั้งสามมานั่งที่โต๊ะหน้าบ้านเรียบร้อยแล้วป๋อมแป๋มจึงเปิดประเด็นคุยเรื่องงานทันทีเพราะเธออยากได้แนวทางก่อนที่เธอจะไปดูงานจะได้ตัดสินใจกับณัฐนิชาในเรื่องการออกแบบให้ถูกใจกับเจ้าของบ้าน

“อืมม...อันที่จริงฉันก็อยากให้บ้านหลังนั้นเป็นเรือนหอของตาเมฆเค้าน่ะ...แต่ตาเมฆอยากให้บ้านหลังนั้นเป็นที่พักผ่อนมากกว่า”

มัทนาทำสีหน้าครุ่นคิดพร้อมบอกสิ่งที่ต้องการกับสองสาวเธอเองก็ยังนึกภาพไม่ออกเหมือนกันว่าอยากให้มันเป็นแบบไหน

“นิว่าทั้งสองอย่างมันสามารถรวมกันได้ค่ะคุณมัท...แล้วคุณมัทพอจะรู้ไหมคะว่าคุณเมฆกับแฟนคุณเมฆเค้าชอบอะไรแบบไหน”

ณัฐนิชากำลังจดสิ่งที่มัทนาต้องการอยู่พร้อมถามถึงความชอบของคนที่จะต้องอยู่ว่าพวกเค้านั้นมีรสนิยมประมาณไหนเธอจะได้ออกแบบถูก

“คือตาเมฆยังไม่มีแฟนหรอกจะแต่ฉันแค่อยากจะเตรียมไว้เฉยๆ..เอาแบบนี้ฉันให้พวกหนูเป็นคนตัดสินใจกันเองจะดีกว่าว่าจะให้มันออกมาเป็นแบบไหนหลังจากที่เห็นสถานที่จริงฉันเชื่อมือพวกหนูจะ”

มัทนาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่จะมาเป็นภรรยาของลูกชายเธอมีรสนิยมแบบไหนเพราะว่าลูกชายเธอยังไม่มีแฟนตอนนี้เธอตัดสินใจได้แล้วว่าควรที่จะให้คนที่มาดูสถานที่คิดก่อนดีกว่าเธอเชื่อว่าหญิงสาวต้องออกแบบมาถูกใจเธอแน่นอนดูจากผลงานที่ผ่านๆมา

“พวกเราจะไม่ทำให้คุณมัทผิดหวังแน่นอนค่ะ”

ป๋อมแป๋มชอบลูกค้าที่ไม่เรื่องมากแบบนี้จริงๆเธอรีบรับคำมัทนาว่าพวกเธอจะไม่ทำให้ผิดหวัง

“คุณแม่ขา”

“คุณแม่คร้าบบ”

“ตื่นแล้วเหรอคะ”

ในขณะที่ทั้งสามกำลังคุยงานกันอยู่ณัฐนิชาก็ต้องรีบหันไปตามเสียงเรียกของลูกๆทั้งสองของเธอที่กำลังวิ่งตัวกลมออกมาหาเธอด้วยสีหน้างัวเงียเพราะพึ่งตื่นนอน

“หิวนมค่ะแตงโมแห้งแล้ว”

ใยไหมขยี้หูขยี้ตาพร้อมบอกคนเป็นแม่ว่าตอนนี้รู้สึกหิวก่อนจะใช้มือป้อมทั้งสองลูบไปที่พุงของเธอ

“อุ๊ยตาย...มีแตงโมแห้งด้วยเหรอคะน่าเอ็นดูจังเลยลูก”

มัทนาเห็นเจ้าแฝดชายหญิงทั้งสองนี้ช่างน่ารักน่าชังเหลือเกินพลางคิดในใจว่าอยากจะมีหลานให้อุ้มแบบนี้บ้างเธออดขำกับคำพูดของเด็กหญิงผิวขาวตัวกลมนี้ไม่ได้ที่ตื่นมาก็รีบมาบอกคนเป็นแม่ว่าแตงโมแห้งแล้วทันที

“เดี๋ยวแม่ไปเอานมให้นะคะ...แต่เจอผู้ใหญ่ต้องทำยังไงกันก่อนคะ”

ณัฐนิชาไม่ลืมที่จะบอกลูกๆของเธอให้ทำความเคารพผู้ใหญ่

“สวัสดีคร้าบ/สวัสดีค่า”

เจ้าสองแสบได้ยินคนเป็นแม่บอกก็รีบยกมือป้อมๆทั้งสองประกบกันหันไปทางมัทนาที่นั่งอยู่จนมัทนาจับมือเด็กๆรับไหว้แทบไม่ทัน

“ดีมากค่ะ”

ณัฐนิชาเดินออกไปชงนมให้ลูกๆของเธอทันทีหลังจากที่เด็กๆทำความเคารพผู้ใหญ่เรียบร้อยแล้ว

“น่ารักน่าชังจังเลยดูสิตัวกลมกันทั้งคู่..กี่ขวบกันแล้วล่ะ”

มัทนาหันมาคุยกับป๋อมแป๋มหลังจากณัฐนิชาเดินออกไปเตรียมนมให้ลูกๆของเธอ

“พึ่งจะสองขวบค่ะคุณมัท”

ป๋อมแป๋มเอ่ยตอบพร้อมยื่นมือเรียวลูบหัวเด็กทั้งสองคนเบาๆด้วยสีหน้าที่เอ็นดู

“แล้วหนูนิพาลูกๆมาสามีเค้าไม่คิดถึงลูกแย่เหรอกำลังน่ารักขนาดนี้”

มัทนาเห็นว่าเด็กๆกำลังน่ารักณัฐนิชาพาลูกมาแบบนี้คิดว่าคนเป็นสามีของเธอคงคิดถึงแย่

“เอ่อ..นิชาไม่มีสามีค่ะ”

ป๋อมแป๋มหน้าเสียเล็กน้อยที่จู่ๆมัทนาก็พูดถึงสามีของเพื่อนหญิงสาวพยายามกระซิบบอกกับอีกฝ่ายว่าเพื่อนเธอไม่มีสามีดีที่ณัฐนิชาไม่ถูกมัทนาถามไม่อย่างนั้นบรรยากาศการสนทนาคงอึมครึมน่าดู

“อ้าวเหรอ...ขอโทษทีจะ”

มัทนายกมือทาบอกทำสีหน้าเลิ่กลั่กไม่ถามอะไรต่อเพราะไม่อยากจะก้าวก่ายต่อความยาวสาวความยืดเท่าไรแค่รู้ว่าเจ้าสองแฝดเป็นเด็กกำพร้าพ่อก็สะเทือนใจพอแล้ว

“ไหนหนูๆชื่ออะไรกันจ๊ะ”

มัทนาเปลี่ยนบริบทหันมาสนใจเด็กๆทั้งสองต่อเป็นการดีกว่าที่จะพูดถึงเรื่องของณัฐนิชา

“หนูชื่อใยไหมค่ะ/ชื่อใบหม่อนคร้าบ”

“พูดเก่งจังเลย...มาคุณยายขอกอดหน่อยเร็ว”

มัทนารู้สึกชื่นชมณัฐนิชาที่เลี้ยงลูกได้น่ารักมากมารยาทไม่เคยตกพูดครับพูดค่ะทุกคำที่พูดกับผู้ใหญ่เธออดไม่ได้ที่จะขอกอดเจ้าสองก้อนกลมนี้ให้ชื่นใจและเด็กๆเองก็ไม่ได้มีท่าทีที่ปฏิเสธด้วย

“คุณมัทดูท่าจะชอบเด็กๆนะคะ”

ป๋อมแป๋มอมยิ้มแก้มแทบแตกที่หลานเธอไปไหนก็มีคนเอ็นดูเธอเห็นมัทนาดูจะเอ็นดูเด็กๆมากเป็นพิเศษก็ดูออกว่าเธอคงจะชอบเด็กๆมากแน่นอน

“ก็ฉันอยากจะอุ้มหลานอย่างคนอื่นเค้าบ้างพ่อลูกชายทั้งสองก็ยังไม่ยอมจะมีครอบครัวกันซะที”

เมื่อได้ยินที่ป๋อมแป๋มถามมัทนาเองก็มีสีหน้าเศร้าลงมาเล็กน้อยที่เธอชอบเด็กๆก็เพราะเธอยากจะอุ้มหลานเต็มแก่แล้วเพียงแต่ลูกชายของเธอไม่ยอมมีครอบครัวให้เธอได้ชื่นใจเสียทีน่ะสิ