บทที่สิบเอ็ด

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า...เอ่อ...คุณ”

เมื่อลงมาจากรถเมฆาเห็นเป็นผู้หญิงที่กำลังนั่งกอดเด็กๆทั้งสองเอาไว้อยู่เขาจึงรีบย่อตัวลงไปจับที่ไหล่ของหญิงสาวแต่เมื่อจับตัวเธอหญิงสาวกลับตัวอ่อนพับลงมาทันทีเขาจึงรีบรับเธอเอาไว้ในอ้อมอกใบหน้าของหญิงสาวที่แหงนขึ้นมาใกล้กับหน้าของเขามันเหมือนมีมนต์สะกดทำให้เขานั้นอึ้งไปชั่วขณะใบหน้าจิ้มลิ้มขาวใสปากนิดจมูกหน่อยของเธอช่างดูน่ารักสะกดสายตายิ่งนักใบหน้าแบบนี้เขาคับคล้ายคับคลาว่าเคยเห็นเธอที่ไหนแต่ก็ยังนึกไม่ออก

“สวัสดีคร้าบ/สวัสดีค่า”

“เอ่อ..ครับ”

เมฆาหลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงเด็กๆทั้งสองเอ่ยทักทายพร้อมยกมือไหว้เขาแปลกใจอยู่มากที่เด็กๆทั้งสองไม่ได้รู้สึกตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่เลยสักนิดอีกทั้งยังส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับเขาอีกดวงตาใสแป๋วของเด็กทั้งสองที่มองมาที่เขานั้นมันช่างน่าเอ็นดูเสียจริงมันทำให้เขายิ้มออกตามเด็กๆอย่างอัตโนมัติแม้ในสถานการณ์น่าตกใจเช่นนี้

“เป็นยังไงบ้างครับ”

ธาดารีบวิ่งมาสำรวจความปลอดภัยของเด็กๆทั้งสองว่าเป็นอะไรหรือเปล่าจากเหตุการณ์ที่เขาเห็นเมื่อครู่มันทำให้เขาใจหายเหมือนกันดีที่เจ้านายของเขาเบรกรถทัน

“นิเป็นอะไรรึเปล่าเสียงดังโวยวาย”

หลังจากป๋อมแป๋มเข้าห้องน้ำเสร็จเธอก็รีบวิ่งออกมาข้างนอกเพราะได้ยินเสียงเพื่อนของเธอกรีดร้องลั่นเมื่อออกมาภาพตรงหน้าก็ทำให้เธอตกใจจนหน้าเสียแล้วจึงรีบมาอุ้มเด็กๆเอาไว้

“รีบเข้าบ้านก่อนเมื่อกี้ผมไม่ทันดูเกือบขับรถชนพวกเค้า”

เมฆาอุ้มหญิงสาวที่นอนไม่ได้สติในอ้อมแขนของเขาเข้าไปในบ้านเรื่องนี้เป็นความผิดเขาเองที่ประมาทจนเกือบทำให้ทั้งสามได้รับอันตราย

“เดี๋ยวแป๋มฝากดูยัยนิก่อนนะคะแป๋มจะพาเด็กๆไปอาบน้ำ”

ป๋อมแป๋มเห็นว่าตัวเด็กๆมีแต่ดินทรายอีกอย่างก็เย็นแล้วด้วยจึงขอตัวพาเด็กๆไปอาบน้ำก่อนเธอเห็นว่าทางนี้มีทั้งธาดาและเมฆาดูณัฐนิชาอยู่แล้วจึงไม่ต้องห่วงอะไรคิดว่าอีกไม่นานเพื่อนเธอคงฟื้น

“นายไปช่วยคุณแป๋มเถอะเด็กตั้งสองคนกว่าจะจัดการพาอาบน้ำเสร็จคงเหนื่อยเดี๋ยวทางนี้ฉันดูแลเอง”

“ครับคุณเมฆ”

“อืม...ลูก”

ณัฐนิชารู้สึกตัวตื่นมาบนโซฟาใหญ่เธอก็รีบดีดตัวขึ้นยืนเรียกหาลูกๆของเธอทันทีเพราะเธอนึกขึ้นได้ว่าลูกของเธอจะโดนรถชน

“คุณ..เดี๋ยว”

เมฆาดึงมือหญิงสาวไว้แทบไม่ทันจู่ๆแม่สาวเจ้าก็ลุกพรวดขึ้นเสียอย่างรวดเร็ว

“โอ้ยย...”

ณัฐนิชาล้มตัวลงกับโซฟาอีกรอบด้วยรู้สึกหน้ามืดเพราะลุกเร็วไปเธอใช้มือกุมขมับเอาไว้เพราะรู้สึกปวดหัวขึ้นมากะทันหัน

“คุณอย่าพึ่งรีบลุกสิ....เด็กๆปลอดภัยตอนนี้คุณแป๋มพาไปอาบน้ำผมต้องขอโทษคุณด้วยที่ผมขับรถมาไม่ทันได้ดูจนเกือบชนคุณกับลูกๆ”

เมฆารีบเขามานั่งประคองหญิงสาวเอาไว้พร้อมบอกกับเธอให้หญิงสาวสบายใจว่าเด็กๆนั้นปลอดภัยดีพร้อมทั้งขอโทษเธอเรื่องเมื่อครู่ ณัฐนิชาปรับสายตาให้เป็นปกติได้เธอก็มองจ้องชายหนุ่มเขม็งด้วยสีหน้าสงสัยในใจพอสมควร

“ผมเมฆาครับ”

เมฆาเห็นสีหน้าของหญิงสาวดูสงสัยเขาจึงรีบแนะนำตัวให้เธอได้รู้จัก

“เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะนิเองก็ไม่ได้ดูลูกๆให้ดี”

ณัฐนิชาได้ยินว่าชายหนุ่มบอกว่าลูกเธอปลอดภัยเธอก็โล่งใจแล้วอีกอย่างเหตุการณ์เมื่อครู่เธอเองก็มีส่วนผิดที่ไม่ดูลูกๆให้ดีแต่ที่เธอมองเขาเมื่อครู่ไม่ใช่เพราะเธอเดาไม่ออกว่าเขาเป็นใครแต่เธอนั้นรู้สึกคุ้นหน้าของเขาแปลกๆ

“คุณแม่คร้าบบ”

“คุณแม่ขา”

“อ้าวเด็กๆ”

ณัฐนิชาหันหน้าไปทางเสียงของลูกๆของเธอที่กำลังวิ่งถือขวดนมเข้ามาตัวป้อมลูกสาวและลูกชายของเธออยู่ในชุดนอนสีฟ้ากับชมพูปะแป้งซะขาวจนแทบจะลงไปทอดได้กลิ่นหอมจากเจ้าตัวกลมทั้งสองก็ฟุ้งจนน่าฟัด

เมื่อใยไหมวิ่งเข้ามาหาคนเป็นแม่ก็เริ่มปีนตามสเตปเดิมคือไปนอนดูดนมบนตักของณัฐนิชาส่วนใบหม่อนนั้นไม่รู้ว่าไปคุ้นกับชายหนุ่มที่นั่งข้างๆแม่ตัวเองตั้งแต่เมื่อไรจู่ๆก็ปีนขึ้นไปนอนบนตักของเมฆาอย่างรวดเร็วจนเจ้าตัวชายหนุ่มแทบจะอุ้มรับไว้ไม่ทัน

“ใบหม่อน...เอ่อ...นิต้องขอโทษคุณด้วยนะคะ”

ณัฐนิชาถึงกับหน้าเสียที่ลูกชายของเธอไปรบกวนคนข้างๆเธอจึงรีบขอโทษเขายกใหญ่

“ไม่เป็นไรครับให้แกนอนไปเถอะ”

เมฆาก้มมองเด็กชายบนตักของเขาที่นอนเขี่ยขนตาเล่นอยู่อย่างสบายอารมณ์ก็อดยิ้มไม่ได้เขาค่อยๆขยับให้ตัวเองนั่งให้สบายที่สุดเพื่อให้เจ้าตัวแสบบนตักเขานอนดูดนมได้อย่างสบายใจโดยที่เขาเองก็ไม่เมื่อย สายตาของเมฆาดูจะชอบไม่รักดีลักลอบแอบมองใบหน้าหวานๆของแม่เด็กๆสองใบหน้าหวานๆของเธอมันทำให้เขาไม่อยากจะละสายตาเลยจริงๆยิ่งมองเธออยู่กับลูกๆความอบอุ่นที่เธอมีให้เด็กๆทั้งสองมันอบอุ่นจนมาถึงหัวใจเขาไปด้วย ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่ไม่ได้สนใจใครอย่างเขาจะมาคิดทำบาปแอบปิ๊งภรรยาคนอื่นไปได้

“แหม่...หลานฉันนี่รู้งานจริงๆ”

ป๋อมแป๋มที่กำลังจะเดินตามหลานๆของเธอมาเมื่อเห็นภาพตรงหน้าเลยต้องหยุดชะงักเอาไว้ก่อนเธอแอบเห็นเมฆานั้นชอบลักลอบมองณัฐนิชาเวลาเผลอเธอก็พอจะดูออกว่าเพื่อนเธอได้โปรยเสน่ห์ให้กับเมฆาได้ติดกับไปเสียแล้วแถมหลานชายของเธอก็รู้งานเสียอีกด้วย

“คุณเวจะไปไหนคะ”

ป๋อมแป๋มเห็นธาดากำลังจะเดินตรงดิ่งเข้าไปหาณัฐนิชากับเมฆาเธอจึงรีบดึงมือของเขาเอาไว้ก่อน

“ผมจะเข้าไปหาคุณเมฆครับว่าจะคุยเรื่องงานวันนี้”

ธาดาชะงักงันเล็กน้อยที่จู่ๆป๋อมแป๋มก็มาดึงตัวเขากลับไปเสียอย่างนั้น

“อย่าพึ่งค่ะ...คุณไปช่วยแป๋มเก็บของเด็กๆก่อนค่ะ”

“เอ่อ...ได้สิครับ”

ป๋อมแป๋มจำต้องหาทางให้ธาดาออกไปกับเธอจะได้ไม่ต้องไปเป็นก้างขวางคอสองคนนั้นเผื่อว่าเพื่อนสาวของเธอจะเป็นหนูตกถังข้าวสารและงานนี้เธอก็พร้อมจะดันช่วยเต็มที่

“ลูกๆคุณนิน่ารักดีนะครับมาที่นี่หลายวันแบบนี้สามีคุณไม่คิดถึงลูกๆแย่เหรอครับ”