Share

บทที่สิบเจ็ด

“ฉันนิชาค่ะเป็นคนออกแบบให้บ้านคุณเมฆวันนั้นเราขึ้นเรือกันไปแต่เช้าเลยไม่ได้เจอคุณค่ะยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

ณัฐนิชาพึ่งเจอลูกชายคนเล็กของมัทนาก็วันนี้เพราะวันนั้นเธอไม่เคยเจอเขาด้วยรีบขึ้นเรือออกเดินทางกันแต่เช้าตรู่

“อืม..หึ่..ตื่นสายตะวันส่องก้นขนาดนี้คงจะเจอใครเค้าหรอกนะ”

รินทร์ธาราแกล้งสบถขำพร้อมพูดอุทานออกมาอย่างเสียงดังเพื่อให้เจ้าตัวที่ตื่นสายได้ยินวายุเองก็ถลึงตาใส่หญิงสาวไปหนึ่งทีที่ทำเขาเสียหน้า

“หวาน!!”

ณัฐนิชาต้องส่งเสียงดุน้องสาวของเธอเบาๆที่ทำตัวเสียมารยาทพลางส่ายหัวให้กับความปากไวของน้องสาว

“งั้นรีบลงเรือกันเถอะ”

เมฆารู้สึกไม่ชอบที่น้องชายของเขานั้นทีท่าทีแบบนั้นกับณัฐนิชาเลยรีบพูดตัดบทเพื่อให้ทุกคนลงเรืออย่างรวดเร็ว

“ผมเคยได้ยินคุณแม่ผมชมฝีมือคุณอยู่บ่อยๆคุณเก่งมากเลยนะครับ”

วายุนั้นพยายามอย่างที่สุดเพื่อที่จะทำตัวสนิทสนมกับณัฐนิชาอย่างน้อยการนั่งเรือของเขาก็ไม่น่าเบื่อ

“ขอบคุณค่ะคุณไวท์...นิก็เคยได้ยินจากเพื่อนนิว่าคุณแข่งรถเก่งมากๆเหมือนกันค่ะ”

ณัฐนิชาได้รับคำชมจากชายหนุ่มเธอเองก็ยิ้มรับพร้อมชมเขากลับแก้เขินเพราะเธอเองก็พจะรู้จากป๋อมแป๋มมาเหมือนกันว่าลูกชายคนเล็กของคุณมัทนาเป็นนักแข่งที่มีฝีมือคนหนึ่งเลย

“ขอบคุณเช่นกันครับ”

ตลอดการเดินทางวายุก็จะหาเรื่องมาคุยกับณัฐนิชาบ่อยๆจนเมฆาที่ขับเรืออยู่ต้องคอยเหลือบสายตามองอย่างระแวงจนมาถึงครึ่งทางเขาคิดว่าจะปล่อยให้น้องชายของเขาทำตัวใกล้ชิดณัฐนิชาต่อไปไม่ได้

“ไวท์แกไปขับเรือแทนฉันทีฉันค่อนข้างเพลียๆ”

“พี่เนี่ยนะเพลีย...ก็ได้ครับเดี๋ยวผมไปขับให้”

เมฆาเรียกน้องชายจอมกะล่อนของเขาให้ไปขับเรือแทนโดยให้เหตุผลว่าเขานั้นมีอาการเพลียเมื่อพี่ชายให้เหตุผลแบบนี้มีหรือเขาจะไม่ไปขับแทนแต่ก็เสียดายโอกาสที่เขากำลังคุยกับหญิงสาวอย่างสนุก

“อิๆ...ดีมากว่าที่พี่เขยช้านนน”

รินทร์ธาราที่มองดูสถานการณ์ทั้งหมดอย่างเงียบๆก็แอบขำอยู่คนเดียวพลางสมน้ำหน้าวายุที่พี่ชายของเขานั้นไม่ยอมให้เขามาปาดหน้าเค้กง่ายๆ

“นี่คุณฉันรู้นะว่าคุณคิดไม่ดีกับพี่สาวฉัน..ขอเตือนไว้ก่อนเลยนะพี่สาวฉันมีลูกสองแล้วอย่ามาล้อเล่นกับเธอเหมือนพวกพริตตี้ที่เป็นข่าวกับคุณ”

รินทร์ธาราเปิดโอกาสให้พี่สาวของเธอกับชายหนุ่มอยู่กันแค่สองคนโดยเธอนั้นเดินมาตรงที่วายุขับเรืออยู่พร้อมบอกกับวายุให้รู้ว่าเธอนั้นไม่ชอบให้เขาอยู่ใกล้พี่สาวของเธอเพราะรู้ว่าชายหนุ่มนั้นมีนิสัยกะล่อนแค่ไหนเธอเองก็เจอมากับตัวอีกอย่างข่าวฉาวของชายหนุ่มก็มีมาให้เห็นบ่อยๆ

“ผมไม่ได้คิดอะไรไม่ดีกับพี่สาวคุณเลยรู้สึกดีด้วยต่างหากผมได้ยินจากคุณแม่ผมมาว่าพี่สาวคุณโสดมีลูกแล้วไงดีเสียอีกจะได้ไม่ต้องทำเอง”

วายุยอมรับว่าเห็นว่าหญิงสาวน่ารักแถมยังคุยกับเขาอย่างเข้ากันได้ดีแต่เขาเองก็ไม่ได้คิดจะจีบเธอเพราะยังไม่อยากมีแฟนเป็นตัวเป็นตนพลางตอบคำถามหญิงสาวอย่างกวนประสาทเพราะเขาอยากจะแกล้งเธอให้โมโหเล่นๆก็เท่านั้น

“นี่คุณ...ฉันขอเตือนอยู่ให้ห่างพี่สาวฉันไว้เข้าใจไว้ด้วย”

รินทร์ธาราเริ่มมีสีหน้าไม่สบอารมณ์ขั้นสุดเพราะโมโหชายหนุ่มที่เหมือนไม่คิดจะฟังคำของเธอพร้อมย้ำให้เขาได้ฟังให้ชัดอีกรอบว่าเธอไม่ยอมง่ายๆแน่หากคิดจะมากะล่อนกับพี่สาวของเธอ

“คุณเมฆเพลียมากไหมคะนอนพักก่อนไหม”

ณัฐนิชาได้ยินว่าชายหนุ่มมีอาการเพลียเธอเลยถามอาการของคนที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆเธออย่างเป็นห่วง

“..ไม่เป็นไรครับพอดีไม่มีหมอน..”

อันที่จริงเขาไม่ได้เพลียแม้แต่นิดเพียงแต่รู้สึกไม่ชอบให้น้องชายของเขาอยู่ใกล้ณัฐนิชาเท่านั้นเองจึงหาข้ออ้างเพื่อให้น้องชายของเขาอยู่ให้ห่างเธอที่สุด

“เอ่อ...ถ้าไม่รังเกียจนอนที่ตักนิก็ได้นะคะ”

ณัฐนิชาเห็นว่าในเรือมันก็ไม่มีอะไรพอที่จะรองคอชายหนุ่มได้เธอเห็นว่าสิ่งที่รองได้ดีที่สุดก็น่าจะเป็นตักของเธอเอง

“..ขอบคุณมากนะครับ..”

เมื่อครู่ชายหนุ่มไม่คิดว่าจะนอนบนเรือด้วยซ้ำแต่เมื่อเห็นว่าข้อเสนอของเธอน่าสนใจเขาจำต้องทำตัวเป็นคนอ่อนแรงนอนเอาหัววางที่ตักของหญิงสาวทันทีพร้อมปิดเปลือกตาลงด้วยท่าทีอารมณ์ดี

“คุณเมฆคะถึงแล้วค่ะ”

เรือแล่นมาได้พักใหญ่ก็จอดเทียบที่ท่าที่มีเรือจอดอยู่สามลำจะมีลำใหญ่อีกสองลำส่วนลำเล็กเมื่อรวมกับลำที่มาจอดก็รวมเป็นสองลำที่นี่มีเรือทั้งหมดสี่ลำณัฐนิชามองกี่ทีก็ไม่เข้าใจว่าที่นี่ต้องมีเรือไว้เยอะๆเพื่ออะไรก่อนจะหันมาจับที่ไหล่ของชายหนุ่มเขย่าเล็กน้อยเพื่อให้เขานั้นรู้สึกตัว

“อืม...ครับ”

เมฆาไม่ได้หลับสักนิดตลอดการเดินทางจะให้เขาหลับลงได้อย่างไรเมื่อใกล้กับหญิงสาวขนาดนี้หัวใจของเขานั้นแทบจะออกมาเต้นด้านนอกอยู่รอมร่อเขาไม่รู้ว่าเธอจะรู้ตัวหรือเปล่าแต่การที่เธอให้เขานั้นใกล้ชิดเธอแบบนี้มันทำให้เขาคิดไปเองว่าหญิงสาวนั้นก็น่าจะแอบรู้สึกดีกับเขาบ้าง

“ไปขนของลงสิคุณ”

ภาพตรงหน้าปรากฏแก่สายตาวายุและรินทร์ธาราหญิงสาวเห็นว่าวายุเอาแต่ยืนจ้องสองคนนั้นที่กำลังสวีทกันอยู่เธอจำต้องบอกให้ชายหนุ่มไปช่วยเธอขนของขึ้นจากเรือ

“อืมม”

วายุเห็นว่าเขาคงจะเกาะแกะอะไรหญิงสาวไม่ได้แล้วสิเมื่อพี่ชายเขาแสดงตัวขนาดนี้นี่เขาพึ่งจะเคยเห็นพี่ชายเขาอยู่ใกล้ผู้หญิงครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผ่านมาเลย

“สองแสบ”

“น้าหวานขา/น้าหวานคร้าบ”

เมื่อเดินเข้ามาในบ้านได้รินทร์ธาราก็รีบเข้าไปรวบกอดเจ้าสองแสบที่นั่งเล่นกันอยู่ทันทีดูท่าเจ้าสองก้อนกลมก็คงจะคิดถึงคนเป็นน้าเหมือนกันตอนนี้ทั้งสามเลยกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันพัลวัน

“เอากระเป๋าไปเก็บก่อนหวาน...ห้องหวานอยู่ข้างๆห้องพี่”

ป๋อมแป๋มเห็นว่ารินทร์ธารามาเหนื่อยๆเลยให้เอากระเป๋าไปเก็บในห้องก่อนเพราะเธอเห็นสายตาของณัฐนิชาเพื่อนสาวเธอที่คาดโทษมาแต่ไกลเธอคิดว่าควรไปจากตรงนี้ให้เร็วดีกว่า

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status