บทที่ยี่สิบ

“ฮ่าๆๆ..ครับ...เอ่อคุณหวานครับ..อืมม”

เมฆารีบกลบเกลื่อนความคิดของเขาที่มันแล่นไปไกลแล้วด้วยการขำออกมาพร้อมนึกถึงเรื่องที่เขาอยากจะถามเธออยู่พอดีแต่พอนึกขึ้นได้ว่าของที่เขาจะถามเธอดันลืมไว้ที่บ้านท้ายเกาะจึงคิดว่าเดี๋ยวให้เขาไปเอากลับมาก่อนแล้วค่อยถามจะดีกว่า

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

รินทร์ธาราเห็นท่าทีชายหนุ่มอ้ำๆอึ้งๆจึงเปิดประเด็นถามคนตรงหน้าออกไปว่ามีอะไรคาใจอยู่หรือเปล่าเพราะเธอพร้อมตอบทุกคำถามของเขาอยู่แล้วโดยเฉพาะเรื่องพี่สาวเธอ

“อ๋อ...เปล่าครับเดี๋ยวผมต้องขอตัวก่อนนะครับ”

เมฆารีบบอกปฏิเสธหญิงสาวออกไปว่าไม่มีอะไรพร้อมขอตัวออกไปจากตรงนี้เพราะเขาเองก็ต้องไปเชคเมลรายงานผลที่บริษัทที่จะต้องตรวจทานอยู่เป็นประจำแทบทุกวัน

“ค่ะ”

หลังจากที่เมฆาเดินออกไปแล้วรินทร์ธาราก็หันมาดูหลานๆที่กำลังนั่งเล่นง่วนกันต่อใยไหมนั้นด้วยความที่เป็นเด็กผู้หญิงเมื่อได้ตุ๊กตามาอย่างแรกเด็กหญิงถอดชุดตุ๊กตาก่อนเป็นอันดับแรกและหยิบชุดเปลี่ยนใส่อย่างชำนาญกับชุดที่มีแถมอยู่ในเซ็ทส่วนใบหม่อนก็สนุกตามประสาเด็กผู้ชายที่เล่นรถแต่ทำเหมือนมันบินได้โดยการชูขึ้นเพดานพร้อมส่งเสียงดังปากจู๋อย่างน่าเอ็นดู

“บู๊นนนนน....” ปั้กกกก

“โอ้ย...”

วายุที่ไม่ทันระวังหวังว่าจะเดินเข้ามาเล่นกับเด็กๆแต่รถในมือของใบหม่อนนั้นจู่ๆมันก็พุ่งมาที่หัวของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัวเรียกเสียงร้องของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี

“แม่นจริงๆเลยหลานน้าอิๆๆ”

รินทร์ธารารีบกลั้นขำไม่คิดว่ามือของหลานชายเธอจะแม่นขนาดนี้

“ใบหม่อนไม่ปาของนะคะดูสิโดนหัวคุณลุงแล้วเห็นไหม”

หญิงสาวรีบปั้นสีหน้าให้หายระรื่นให้เร็วที่สุดก่อนจะหันไปบอกหลานชายของเธอว่าห้ามขว้างปาสิ่งของถึงแม้จะพอใจกับผลที่ได้ก็เถอะแต่ยังไงเธอก็จะต้องสั่งสอนคนเป็นหลานให้ทำในสิ่งที่ถูกต้องอยู่แล้ว

“นี่ๆคุณให้เด็กๆเรียกผมอาก็พอมั้งลุงมันแก่ไปเปล่า”

วายุกุมหัวคลึงเล็กน้อยพร้อมนั่งลงที่โซฟาใกล้ๆกับทั้งสามก่อนจะบอกให้หญิงสาวสอนเด็กๆให้เรียกเขาใหม่เพราะว่าเขาไม่ได้อยากดูแก่ขนาดนั้น

“ขอโทษคุณอาก่อนเร็วค่ะใบหม่อน”

“ขอโทษคร้าบบ”

“ครับผม”

ใบหม่อนเป็นเด็กที่สอนง่ายพูดง่ายเขารู้ตัวว่าตัวเองทำผิดจึงเข้าไปขอโทษวายุอย่างรวดเร็วตามที่คนเป็นน้าสาวได้บอกวายุเองไม่ได้ถือโทษอะไรที่เขาร้องดังก็เพราะเจ็บและตกใจเท่านั้นไม่ได้ถือสาอะไรเด็กๆเลยสักนิดจะหมั่นไส้ก็คนเป็นน้าสาวที่เขาแอบเห็นเธอหัวเราะเยาะเขาในคราแรก

“ดูซิเด็กๆยังน่ารักทำผิดแล้วยังหัดขอโทษไม่เหมือนคนเป็นน้าสักนิด”

ด้วยความที่ยังมีคดีติดค้างอยู่กับหญิงสาววายุจึงอดไม่ได้ที่จะพูดจากระแนะกระแหนรินทร์ธาราอย่างลอยหน้าลอยตา

“นี่คุณพูดอะไรถ้าจะพูดถึงเรื่องนั้นอีกล่ะก็คุณเองก็เป็นฝ่ายผิดเหมือนกัน”

รินทร์ธารากรอกตามองบนที่เห็นว่าชายหนุ่มยังจะดูหาเรื่องเธอไม่เลิกทั้งที่เธอไม่ได้อยากจะมาทะเลาะอะไรกับเขาแล้วแต่ถ้าเขาเริ่มมาก่อนเธอก็ไม่ยอมเช่นกัน

“ก็ผมบอกคุณกี่รอบแล้วว่าผมไม่ได้ตังใจแล้วคุณจะมาเถียงกับผมต่อหน้าเด็กๆทำไม”

วายุรีบเด้งตัวลงมาจากโซฟาพร้อมพุ่งพรวดมาพูดต่อหน้าหญิงสาวว่าเรื่องนั้นเขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆแต่สิ่งที่หญิงสาวทำกับเขานั้นมันคือจงใจอย่างเห็นได้ชัดเลย

“ก็คุณนั่นแหละที่เป็นฝ่ายหาเรื่องฉันก่อน”

รินทร์ธาราเองก็จ้องหน้าชายหนุ่มไม่ละสายตาเธอเองก็ไม่ได้อยากมีกิริยาไม่ดีต่อหน้าเด็กๆแต่เป็นเพราะวายุต่างหากที่เป็นฝ่ายเปิดประเด็นหาเรื่องเธอก่อน

“คุณทั้งสองไปคุยกันข้างนอกไหมครับเดี๋ยวผมดูเด็กๆให้เอง”

ธาดาส่ายหัวเมื่องสถานการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาของเขาเพราะนั่งอยู่ไม่ห่างเท่าไรเมื่อเห็นทั้งสองจ้องจะกัดกันอย่างเชือดเฉือนไม่มีใครยอมใครเขาจึงต้องเอ่ยปากให้ทั้งสองไปทะเลาะกันด้านนอกส่วนเด็กๆเดี๋ยวเขาจะเป็นฝ่ายดูให้เอง

“เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะคุณเว...เราจะไม่เถียงกันแล้วค่ะ”

รินทร์ธาราหันมาแสยะยิ้มให้ธาดารวมถึงวายุเองก็ต้องกลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิมเมื่อได้ยินเสียงของธาดาทั้งคู่พยายามสงบลงให้ได้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยรู้ว่าเมื่อครู่ทำตัวอย่างที่ไม่ดีให้กับเด็กๆเห็นไปเสียแล้ว

5วันต่อมา

“นี่คุณจะไปไหนช่วยฉันป้อนข้าวเด็กๆก่อน”

รินทร์ธาราเห็นว่าวายุนั้นทำท่าจะตามไปเกาะแกะพี่สาวของเธออีกแล้วจึงรีบเรียกมาทำหน้าที่ของเขาอย่างที่เคยทำในครั้งหลังๆที่ผ่านมา

“นี่ผมกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กๆไปแล้วหรือไง”

วายุต้องหยุดชะงักในทันทีแค่อยากจะเข้าไปคุยกับณัฐนิชาตามประสาคนที่คุยกันถูกคอก็เท่านั้นไม่ได้คิดไปเกาะแกะอะไรเธอเสียหน่อยเพราะรู้ว่าเธอนั้นเป็นที่ถูกใจของคนเป็นพี่ชายของเขา

“หรือจะไม่ช่วยคุณนี่มันใจร้ายใจดำจริงๆเลยนะ”

รินทร์ธาราเห็นว่าชายหนุ่มแอบบ่นเธอเองก็ทำท่าลอยหน้าลอยตาต่อว่าชายหนุ่มใจจืดใจดำที่ไม่มาช่วยเธอ

“ก็ช่วยอยู่ทุกวันไหมครับคุณผู้หญิง...ผมเลี้ยงจนจะเป็นพ่อเค้าแล้วมั้ง”

วายุไม่ได้คิดจะไม่ช่วยเพราะหลังๆมานี้เขาเองก็ทำหน้าที่นี้เป็นประจำพร้อมพูดประชดหญิงสาวกลับนิดหน่อยเพราะเขาโดนเธอประชดก่อน