บทที่ยี่สิบหก

เมื่อทุกคนขึ้นเรือกันครบธาดาก็ขับเรือยอร์ชสุดหรูลำใหญ่ที่มีพื้นที่อำนวยความสะดวกเพียงพอสำหรับทุกคนออกจากฝั่งไม่นานก็จอดเรือพร้อมเริ่มงานปาร์ตี้บนเรือกันอย่างสนุกสนานตอนนี้ธาดาทำหน้าที่ย่างบาร์บีคิวและดูแลเรื่องอาหารให้กับทุกคนส่วนป๋อมแป๋มก็ทำตัวเป็นดีเจเปิดเพลงคลอบรรยากาศไปทางด้านวายุและรินทร์ธาราก็ไม่ทิ้งหน้าที่เดิมยังคงเป็นพี่เลี้ยงให้เด็กๆทั้งสองอีกทั้งยังพาเด็กๆมาออกสเตปแดนซ์กันอย่างน่ารักอีกด้วย

“นี่ฉันต้องเปิดเพลงเด็กด้วยหรือเปล่าเนี่ย”

“ฮ่าๆๆ”

ป๋อมแป๋มและณัฐนิชาอดขำเจ้าสองแสบที่ออกมาเต้นกับรินทร์ธาราและวายุไม่ได้ที่เด็กๆดูจะสนุกกันจนลืมขวดนมในมือไปเลย

“เอ่อ...นี่แกเค้กอยู่ในตู้แกไปเอามาสิ่นี่ก็จะได้เวลาคุณเมฆเป่าเค้กแล้ว”

ป๋อมแป๋มเห็นว่ามันได้เวลาที่จะให้เมฆานั้นเป่าเค้กเธอเห็นชายหนุ่มกำลังยืนชมวิวอยู่ที่ด้านบนพอดีเลยให้ณัฐนิชาถือเค้กไปให้เมฆาเป่าน่าจะทำให้เจ้าของวันเกิดรู้สึกดีอยู่ไม่น้อย

“แกก็ไปเองสิทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ”

ณัฐนิชารีบส่ายหัวระริกไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นเธอที่ต้องถือเค้กไปให้เมฆาด้วย

“ก็แกนั่นแหละเหมาะสุดแล้วฉันว่าคุณเมฆเค้าต้องประทับใจ...”

ณัฐนิชายังคงยืนนิ่งทำหน้าบอกบุญไม่รับ

“ไปเหอะน่าแค่ถือเค้กไปให้คุณเมฆเป่าคงไม่ตายหรอกมั้ง”

ป๋อมแป๋มเห็นว่าเพื่อนเธอทำหน้างอไม่ค่อยจะตอบรับคำขอของเธอก็พยายามคะยั้นคะยอให้ณัฐนิชาไปให้ได้

“อืม...ก็ได้”

และแล้วณัฐนิชาก็ต้องเป็นฝ่ายยอมทำตามที่ป๋อมแป๋มบอกแต่โดยดี

“คุณเมฆคะ”

ณัฐนิชายืนทำใจอยู่ครู่หนึ่งจึงขึ้นมาหาชายหนุ่มที่ยืนชมวิวอยู่ด้านบน

“ครับ”

เมฆารีบหันกลับมาด้านหลังเมื่อได้ยินเสียงของณัฐนิชาเรียกเขายิ้มออกเมื่อเห็นเธอนั้นถือเค้กพร้อมเทียนที่จุดอยู่หนึ่งเล่มมายื่นที่ตรงหน้าของเขาสายตาของเมฆาตอนนี้มันไม่ได้จับจ้องอยู่ที่เค้กแต่เป็นใบหน้าหญิงสาวที่อยู่ใกล้ๆกับแสงเทียนต่างหากแต่ก็แอบหงุดหงิดตรงที่แม่สาวเจ้าหลบหน้าหลบตาเขาตลอด

ตอนนี้เสียงเพลงอึกกระทึกคราแรกเงียบลงพร้อมเปลี่ยนเป็นเพลง Happy Birth daysคลออยู่เบาๆ

“สุขสันต์วันเกิดนะคะ”

“สุขสันต์วันเกิดนะคร้าบพี่”

เมื่อเพลงจบลงทุกคนข้างล่างก็ตะโกนขึ้นมาหาชายหนุ่มเจ้าของวันเกิดอย่างเสียงดังและเปิดเพลงอื่นและนั่งปาร์ตี้กันต่อและปล่อยให้เมฆาและณัฐนิชาอยู่ด้านบนกันสองต่อสอง

“งั้นนิขอตัวก่อนนะคะ”

ณัฐนิชาเห็นชายหนุ่มเป่าเค้กเรียบร้อยแล้วเธอจึงวางเค้กก้อนนั้นลงที่โต๊ะวางของลายไม้หรูข้างๆกับชายหนุ่มก่อนจะหันหลังหมายจะเดินลงไปด้านล่างเพราะถือว่าหมดหน้าที่ของเธอแล้ว

“เดี๋ยว...คุณทำไมไม่ใส่ชุดที่ผมเลือกให้”

เมฆารั้งแขนหญิงสาวเอาไว้จนเธอหยุดชะงักการเดินแต่ไม่ยักจะหันกลับมามองหน้าของเขาทำให้ชายหนุ่มเริ่มไม่พอใจในท่าทีที่เมินเฉยของเธอ

“คือ...มันใส่ไม่พอดีน่ะค่ะก็เลยไม่ใส่ดีกว่า”

ณัฐนิชาหันกลับมาหาชายหนุ่มหาข้ออ้างในการที่ไม่ได้ใส่ชุดที่เขาให้เธอมาในวันนี้

“ผมว่าชุดที่ผมเลือกให้คุณมันน่าจะพอดีกว่าชุดที่คุณใส่อยู่ตอนนี้อีกนะ”

เมฆารู้ว่าหญิงสาวกำลังโกหกชุดที่เขาเลือกให้เธอมันน่าจะพอดีตัวของเธอสุดแล้วผิดจากชุดนี้ที่ยังจะดูหลวมไปเสียกว่าจนอะไรๆมันก็จะโผล่ออกง่ายๆเมื่อเธอขยับตัวก้มๆเงยๆตอนอยู่กับเด็กๆ

ณัฐนิชาไม่ได้โต้ตอบอะไรเพียงแค่ดึงมือที่เหนียวเป็นตุ๊กแกของชายหนุ่มออกจากแขนของเธอและรีบสาวเท้าเดินออกจากตรงนี้ทันที

“หึ่!!!”

เมฆายืนกระฟัดกระเฟียดเป็นวัวบ้าเพราะเขาชักจะไม่โอเคกับท่าทีของหญิงสาวที่มันเริ่มจะหนักขึ้นเรื่อยๆโดยที่เขาก็ไม่เข้าใจในอารมณ์ของเธอ

“หวานฝากดูเด็กๆก่อนนะเดี๋ยวพี่ขอตัวไปพักก่อน”

ณัฐนิชาเดินมาด้านล่างเธอก็เข้าไปบอกกับรินทร์ธาราให้รู้ว่าเธอจะขอเข้าไปพักก่อนด้วยไม่มีอารมณ์จะสนุกอะไรที่ตรงนี้ต่อ

“ได้...พี่นิเป็นอะไรรึเปล่า”

รินทร์ธาราเห็นท่าทางพี่สาวของเธอไม่ค่อยดีเท่าไรจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“เปล่าหรอกพี่แค่อยากพัก”

ณัฐนิชาฉีกยิ้มให้น้องสาวกลบเกลื่อนอารมณ์ที่ขุ่นมัวในตอนนี้เพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจและไม่ต้องห่วงเธอ

“อ้าวแกจะไปไหน”

“ขอพักก่อน”

“อ้าว”

ป๋อมแป๋มที่ยืนดื่มไวน์ราคาแพงมองชื่นชมบรรยากาศยามค่ำคืนอยู่เห็นเพื่อนเธอรีบเดินเข้าไปด้านในจึงร้องทักแต่ก็ได้คำตอบจากเพื่อนเธอมาว่าเพื่อนอยากจะพักผ่อนอีกทั้งยังรีบจนไม่หันหน้ามาพูดกับเธอด้วยซ้ำทำเอาเธอต้องทำหน้ายู่เล็กน้อยไม่เข้าใจอารมณ์ของณัฐนิชาเท่าไร

“เด็กๆมาทานเค้กกับลุงไหมครับ.”

เมฆาถือก้อนเค้กลงมาด้านล่างพร้อมเรียกเด็กๆที่กำลังวิ่งเล่นมาทานเค้กของเขา

“..เค้ก”

เจ้าสองก้อนกลมที่วิ่งเล่นกันอยู่เมื่อได้รู้ว่าจะได้ทานเค้กก็รีบวิ่งกรูเข้ามาหาชายหนุ่มที่ถือเค้กสีหวานอยู่

“อ้าปากเร็วคนเก่ง”

“อร่อยคร้าบ”

“เอาอีกค่ะ”

เมฆานั่งย่อเข่าตักเค้กป้อนเด็กๆทั้งสองอย่างพอดีคำดูท่าเจ้าสองก้อนจะถูกใจในรสชาติเค้กของเขาเสียด้วย

“โอเค”

“ให้หวานป้อนเด็กๆดีกว่าค่ะ...คุณเมฆคงอยากสนุกกับกลุ่มโน้นมากกว่า”

รินทร์ธาราเห็นว่าหน้าที่ป้อนเด็กๆปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเธอจะดีกว่าพลางชี้บอกให้ชายหนุ่มไปสนุกกันตามประสาผู้ชายที่ยืนดื่มกันตรงหัวเรือ

“ครับ...เอ่อแล้วคุณนิไปไหนแล้วล่ะครับ”

เมฆาคิดว่าเขาเดินตามหลังณัฐนิชามาติดๆแล้วแต่ลงมากลับไม่เห็นเธอเสียอย่างนั้น

“เข้าไปพักในห้องแล้วค่ะ”

รินทร์ธาราเห็นชายหนุ่มมองกวาดไปรอบเรือเธอจึงต้องรีบบอกว่าพี่สาวของเธอเข้าไปพักในห้องแล้วชายหนุ่มร็เช่นนั้นจึงพยักหน้าเล็กน้องก่อนจะลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินไปหาธาดากับวายุที่ยืนดื่มกันอยู่

“คุณเมฆคะ...สร้อยค่ะ..เอ๋มันของพี่นินี่นา”

รินทร์ธาราสังเกตเห็นสร้อยร็อคเก็ตที่มันหล่นลงมาตอนที่ชายหนุ่มลุกขึ้นเธอเห็นว่ามันเหมือนกับของพี่สาวเธอมากจึงหยิบขึ้นมาดูก็ปรากฏว่ามันเป็นของพี่สาวเธอจริงๆเพราะร็อคเก็ตที่มันเปิดอ้าอยู่มีรูปของพ่อกับแม่ของเธออยู่ด้วย

“เมื่อกี้คุณหวานว่าสร้อยนี้เป็นของใครนะครับ”

เมฆาอยากจะฟังจากปากหญิงสาวอีกรอบว่าที่เขาได้ยินเมื่อครู่มันไม่ผิด