บทที่ยี่สิบเก้า

“ทำไมฉันต้องรายงานคุณทุกเรื่องด้วยเล่า”

รินทร์ธาราตวัดสายตามองคนที่พึ่งเอ่ยเสียงดุสีหน้าของเธอตอนนี้เริ่มมีคิ้วขมวดเพราะไม่เข้าใจชายหนุ่มทำไมจะต้องอยากรู้เรื่องของเธอตลอดด้วย

“หวาน..เห็นพาเด็กๆไปหาพี่ล่ะ”

ขณะที่วายุกำลังเถียงกับรินทร์ธาราณัฐนิชาก็เดินหน้ามุ่ยออกมาพอดีเพราะดึกแล้วแต่น้องสาวเธอยังไม่ยักจะพาหลานๆไปส่งที่ห้อง

“อ๋อ...เด็กๆนอนอยู่ในห้องหวานค่ะ”

รินทร์ธาราพูดพรางชี้บอกว่าเธอพาเด็กๆไปที่ห้องของเธอก่อนจะยกแก้วในมือขึ้นมากดื่มอึกใหญ่

“อ่อ...จะ”

ณัฐนิชาได้ยินเช่นนั้นจึงหันหลังมุ่งตรงไปที่ห้องของน้องสาวเธอทันที

“หืมม...เดี๋ยวคุณเมฆอยู่ในห้องป่ะ”

รินทร์ธารานึกขึ้นได้ว่าห้องเธอไม่ได้มีเด็กๆนอนอยู่อย่างเดียวจะบอกพี่เธอตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้ว

“ไม่ทันแล้วล่ะหวาน...อิๆๆ”

ป๋อมแป๋มแอบขำและคิดว่าดีแล้วที่รินทร์ธาราลืมบอกณัฐนิชา วายุเองก็นั่งอมยิ้มกริ่มช่างเป็นจังหวะที่ดีเหลือเกินที่สองคนนั้นจะได้อยู่ด้วยกันเผื่อจะพูดคุยให้อะไรๆมันดีขึ้นก็ได้

แกร็กกก

“อ้าวคุณ”

เมฆาผงกหัวขึ้นเมื่อเห็นณัฐนิชาเปิดประตูเข้ามา

“คุณมานอนในห้องน้องสาวนิได้ยังไงคะ”

จากที่หญิงสาวหน้ามุ่ยอยู่แล้วในคราแรกตอนนี้เริ่มขมวดคิ้วผูกโบว์ยิ่งกว่าเดิมเมื่อภาพตรงหน้าคือเมฆากำลังนอนกกลูกๆของเธออยู่

“ก็ผมแลกห้องกับน้องคุณแล้วเธอไม่ได้บอกหรือไง...อืม...ผมก็แค่อยากจะนอนกับลูกๆของผมบ้างคุณมานอนด้วยกันสิ”

เมฆาพูดเสียงค่อนข้างที่จะเบาเพราะกลัวเด็กๆตื่นอีกทั้งยังไม่วายที่จะย้ำสถานะของเขากับเด็กๆให้เธอได้ฟังจะได้คุ้นหูเอาไว้ทั้งกวักมือชวนเธอมานอนที่เตียงเดียวกับเขาและเด็กๆอีกด้วย

“ไม่...นิจะพาเด็กๆกลับห้อง”

ณัฐนิชามองค้อนใส่ชายหนุ่มที่ชอบพูดจาให้เธอไม่ชอบใจอยู่เรื่อยเธอเดินดุ่มเข้ามาเอื้อมมือหมายจะอุ้มลูกๆไปนอนที่ห้องของเธอ

“โอ้ยย...คุณปล่อยแขนนิเดี๋ยวนี้นะ”

“ไม่ปล่อยคุณก็นอนที่นี่แหละ...”

เมฆาเห็นว่าหญิงสาวเตรียมจะอุ้มลูกของเขาไปจึงจับไปที่ข้อมือเล็กพลางดึงให้เธอขึ้นมาบนเตียงดีที่มีเด็กๆขั้นกลางเอาไว้ไม่อย่างนั้นเขาคงรวบเธอมากอดเอาไว้แล้ว

“...นี่คุณ....”

ณัฐนิชาพยายามแกะมือของเขาออกจากข้อมือของเธอแต่เขาก็ยังไม่ยอมจะปล่อยเธอเสียทีขนาดเธอกระชากจนตัวโยนยังสู้แรงบีบของเขาไม่ได้อยู่ดี

“อย่าเสียงดังสิแล้วก็อยู่เฉยๆเดี๋ยวเด็กๆตื่นนะ...คุณจะนอนหรือไม่นอนก็ช่างผมจะจับคุณไว้แบบนี้”

“หึ่..!!”

เมฆาต้องขู่คนพยศไม่อย่างนั้นเธอก็คงจะต่อต้านเขาอยู่อีกนานคนตัวโตวางหัวบนหมอนนุ่มดังเดิมแต่มือก็ยังไม่วายที่จะจับข้อมือของหญิงสาวเอาไว้อยู่จนเธอนั้นจำต้องนอนลงข้างๆเด็กๆโดยมือของเธออีกข้างวางพาดเอาไว้ด้านบนเพราะชายหนุ่มนั้นยังคงบีบรั้งเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

เช้าวันต่อมา

“แอบพาเด็กๆออกมาทำไมไม่ปลุกนิคะ”

ณัฐนิชาเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าบึ้งตึงพอสมควรวันนี้เธอตื่นสายเพราะกว่าจะได้นอนก็เกือบจะเช้าด้วยไม่ชินกับการที่มีชายหนุ่มนอนจับมือเธออยู่แบบนั้นเท่าไรหญิงสาวเดินออกมาด้านนอกที่มีชายหนุ่มกับเด็กๆนั้นนั่งเล่นกันอยู่ที่หัวเรือจึงเดินเข้ามาตำหนิชายหนุ่มเล็กน้อยพลางทำท่าทางเหมือนจงอางที่หวงไข่อยู่

“เรือจะถึงฝั่งแล้วคุณไปเก็บของเด็กๆเถอะ...”

เมฆาพูดโดยที่ไม่มองหน้าหญิงสาวเขาขี้เกียจมานั่งเถียงกับเธอในตอนเช้าที่มันอากาศดีๆแบบนี้รอให้ถึงฝั่งก่อนแล้วตนนั้นค่อยเคลียทีเดียว ณัฐนิชาจำใจต้องเดินออกไปเพราะว่าเธอก็ยังไม่ได้เก็บของจริงๆตอนนี้จึงปล่อยให้เขาได้อยู่กับลูกๆไปก่อนโดยที่เธอปฏิเสธอะไรไม่ได้

ชั่วโมงต่อมา

หลังจากเรือมาจอดที่เกาะเพตราเรียบร้อยแล้วทุกคนต่างก็แยกย้ายกันทำธุระส่วนตัวกันก่อนแล้วจึงมารวมกันที่โต๊ะอาหารโดยทุกคนจะจับสังเกตได้ว่าณัฐนิชาและเมฆานั้นยังมีท่าทีที่ตึงๆใส่กันอยู่แต่คนที่ไม่สงสัยเห็นจะเป็นวายุที่ยังเล่นกับเด็กๆอย่างไม่รู้ไม่ชี้กับอาการของทั้งสองคน

“สองคนนี้เค้าจะอะไรกันนักหนา”

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ป๋อมแป๋มละรินทร์ธารารู้สึกแปลกใจมาพักใหญ่จนต้องกระซิบกระซาบกันเล็กน้อยแต่ต่างคนต่างก็ยังไม่เข้าใจสาเหตุเหมือนกันจึงต้องนั่งดูสถานการณ์กันไปก่อน

“ป๋อมแป๋มเดี๋ยววันนี้ฉันพาเด็กๆกลับไปพร้อมกับน้ำหวานเลยแล้วกันนะฉันขอตัวไปเก็บของก่อน”

ณัฐนิชาคิดว่าตอนนี้เธอควรจะกลับพร้อมน้องสาวเธอเลยจะดีกว่าเพราะไม่อยากจะอยู่ที่นี่นานแล้วอีกอย่างก็อยากจะพาลูกๆของเธอออกไปให้ห่างจากคนเป็นพ่อที่คิดจะพรากลูกไปจากเธออีกด้วย

“หา...อ้าวแล้......”

ป๋อมแป๋มและรินทร์ธาราจ้องหน้ากันด้วยอาการสงสัยหนักขึ้นไปอีกจากคำพูดและท่าทีของณัฐนิชาที่จู่ๆก็ลุกออกจากโต๊ะอาหารไปเลย

เมฆามีสีหน้าเอือมระอาเขาวางช้อนส้อมลงบนจานและลุกเดินตามหญิงสาวออกไปทันทีเขาเข้าใจว่าเธอฟังเขารู้เรื่องแล้วเสียอีกแบบนี้เขาคงต้องอธิบายร่ายยาวให้เธอฟังอีกสักรอบ

“คุณจะไปก็ไปแต่ลูกต้องอยู่กับผม”

“อะไรของคุณอีกล่ะ...ปล่อยสิ”

ณัฐนิชาหยุดชะงักด้วยแรงดึงของชายหนุ่มที่มาจับแขนเธอจู่ๆเขาก็ลากเธอให้เดินตามเขาไปเสียอย่างนั้นหญิงสาวจอมดื้อมีหรือจะยอมชายหนุ่มง่ายๆเธอดิ้นจนสุกดแรงเกิดเสียงเอะอะโวยวายเงียบหายไปเมื่อทั้งสองเข้าไปในห้องตอนนี้คนบนโต๊ะอาหารถึงกับมีสีหน้ามึนงงกันค่อนข้างหนักวายุเองก็เดาเรื่องต่อไปไม่ถูกว่าพี่ชายตนกับหญิงสาวจะตกลงกันได้เมื่อไร

“สองคนนั้นอะไรกัน”

ป๋อมแป๋มมองดูสถานการณ์จนทั้งสองเข้าห้องกันไปก่อนจะหันมาถามทุกคนพลางคิดว่าต้องมีใครให้ความเห็นเรื่องนี้ให้เธอนั้นกระจ่างได้บ้าง

“เดี๋ยวผมอธิบายให้ฟังก็แล้วกัน”

วายุรู้ว่าทุกคนกำลังสงสัยอีกอย่างพี่ชายของเขาก็เปิดประเด็นมาให้ทุกคนได้อึ้งกันขนาดนั้นงานนี้คนที่อธิบายทุกอย่างก็คงจะเป็นเขาเสียแล้ว

“คุณรู้เรื่อง???”

รินทร์ธาราหันหน้ามาหาชายหนุ่มคิ้วขมวดรวมทั้งคนอื่นๆด้วยเช่นกัน