บทที่สามสิบหก

“นิชา”

“คะ???”

“ผมต้องขอโทษคุณอีกครั้งขอโทษจริงๆที่ผมทำอะไรแย่ๆไว้กับคุณต่อไปนี้ผมจะไม่บังคับอะไรคุณอีกผมรู้ตัวว่าผมมันแย่แต่ผมจะพยายามเป็นคนที่ใจเย็นขึ้น”

เมฆาเห็นสีหน้าของหญิงสาวยังมีความกังวลอยู่เขาจึงอยากบอกให้เธอได้รับรู้และแน่ใจว่าเขาสำนึกผิดกับเรื่องที่ผ่านมาและอีกอย่างการบังคับจิตใจเธอจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีกแล้วเพื่อให้เธอสบายใจได้และไม่ระแวงในระหว่างที่เขาอยู่ที่นี่

“อืม...ค่ะ...งั้นเดี๋ยวนิไปจัดห้องให้คุณก่อนนะคะ”

ณัฐนิชาได้ยินแบบนี้ก็โล่งอกไปเปราะหนึ่งอย่างน้อยเธอก็จะได้ไม่ต้องคอยระแวงอะไรชายหนุ่มเธอหวังในใจว่าชายหนุ่มจะปรับปรุงนิสัยได้จริงๆ

“แล้วเด็กๆไปไหนกันหมดเหรอ”

เมฆาเห็นว่าตั้งแต่มายังไม่เห็นเด็กๆอยู่บ้านเลยเขาคิดว่ามาถึงแล้วจะได้เจอลูกๆเขาเสียอีก

“ไปเที่ยวกับคุณไวท์แล้วก็น้ำหวานตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”

“อ่อ...ครับ”

ชายหนุ่มเข้าใจแล้วว่าเมื่อวานทำไมน้องชายของเขาจะต้องให้เขามาวันนี้ให้ได้ที่แท้ก็เปิดทางเขาได้อยู่กับเธอสองต่อสองก่อนนี่เอง

20 นาทีต่อมา

“ห้องคุณเมฆเรียบร้อยแล้วนะคะคุณเมฆเอาของเข้าไปเก็บได้เลยค่ะเดี๋ยวนิขอตัวทำกับข้าวก่อนนะคะ”

“โอเคครับ”

ณัฐนิชาจัดเตรียมห้องสำหรับชายหนุ่มเรียบร้อยแล้วจึงบอกให้เขาเอาของไปเก็บได้หญิงสาวเห็นว่าใกล้จะถึงเวลาอาหารเย็นแล้วต้องรีบเข้าครัวไปทำกับข้าวก่อนเผื่อน้องสาวเธอและลูกๆของเธอกลับมาจะได้ทานอาหารเย็นกันเลย

10 นาทีต่อมา

“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”

เมฆาจัดของเข้าที่เสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกมาหาหญิงสาวที่อยู่ในครัวตอนนี้กลิ่นอาหารตลบอบอวลหอมฟุ้งยั่วน้ำลายเขามากเลยทีเดียว

“ไม่เป็นไรค่ะ..คุณเมฆไปนั่งรอด้านนอกก่อนก็ได้ค่ะเดี่ยวทางนี้นิจัดการเอง”

ณัฐนิชาทำครัวคนเดียวจนชินเธอรู้สึกว่าการทำคนเดียวจะทำให้ไวกว่าอีกอย่างเธอก็คิดว่าชายหนุ่มก็คงจะทำอะไรไม่เป็นหากช่วยก็จะเป็นภาระให้งานเธอช้าเสียเปล่าๆจึงให้เขาไปนั่งรอด้านนอกจะดีกว่า

“นั่นเดี๋ยวผมช่วยยกครับ”

เมฆารีบเข้าไปช่วยหญิงสาวที่กำลังยกหม้อน้ำซุปที่กำลังเดือดปุดๆหม้อใหญ่ออกมาจากเตาเพราะคิดว่าหญิงสาวอาจจะหนัก

“ว้ายยย”

“โอ้ยยย”

ณัฐนิชาที่ไม่คิดว่าเมฆาจะพุ่งเข้ามาช่วยเธอทำให้เมื่อชายหนุ่มช่วยเอื้อมมือมาช่วยเธอถือกลายเป็นชนกันแล้วน้ำซุปที่กำลังเดือดก็ลวกไปที่มือของเขาทันทีทำเอาคนตัวโตร้องเสียงหลง

“ล้างน้ำก่อนค่ะเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะเนี่ย...นิบอกแล้วไงคะว่าไม่ต้องช่วย”

ณัฐนิชารีบวางหม้อน้ำซุปลงที่เคาเตอร์ครัวแล้วจับมือทั้งสองของชายหนุ่มมาล้างน้ำตอนนี้มันเริ่มที่จะบวมแดงขึ้นมาอย่างทันตา

“ผมเห็นหม้อมันใหญ่ทาทางจะหนักก็เลยอยากช่วยขอโทษทีนะครับที่ทำให้วุ่นวาย”

เมฆารู้สึกผิดพอสมควรเขากะว่าจะเข้าไปช่วยเธอแต่กลับทำให้มันเป็นเรื่องเสียอย่างนั้นแล้วตอนนี้เขาก็ปวดแสบปวดร้อนที่มือมากด้วย

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...เดี๋ยวคุณเมฆไปรอนิที่โซฟานะคะเดี๋ยวนิเอายามาทาให้”

ตอนนี้ณัฐนิชาไม่ได้โทษว่าใครผิดเธอเองก็ไม่ทันได้ระวังตอนที่ชายหนุ่มยื่นมือเข้ามาช่วยถือเธอล้างมือเมฆาเรียบร้อยเอาทิชชู่ซับมือชายหนุ่มจนแห้งแล้วให้เขาไปนั่งรอเธอตรงด้านนอกก่อนจะรีบไปหายาทาให้เขาไม่อย่างนั้นจะบวมเป็นแผลใหญ่ได้

“ขอบคุณครับ”

เมฆาเดินก้มหน้าออกมานั่งด้านนอกพลางคิดว่ามาถึงที่นี่วันแรกก็ทำเรื่องให้หญิงสาวได้ลำบากเสียแล้วแต่อาการที่เธอเป็นห่วงเขาเมื่อครู่มันก็ทำให้เขาลืมความเจ็บปวดที่มือไปได้เหมือนกัน

“อ้าวพี่เป็นอะไรครับ”

วายุเดินจูงเด็กๆทั้งสองเข้ามาในบ้านเห็นพี่ชายของเขานั่งเอาผ้าเปียกแปะที่มือเอาไว้อยู่เขาสังเกตเห็นว่ามันทั้งบวมและแดงผิดปกติจนต้องถามขึ้น

“กลับมากันแล้วเหรอคะพอดีว่าคุณเมฆโดนน้ำซุปลวกมือน่ะค่ะ”

ณัฐนิชาเห็นทั้งสี่กลับมาก็หายห่วงคราแรกเธอว่าจะโทรตามแล้วเพราะกลัวจะดึกเธอวางกล่องปฐมพยาบาลแล้วแกะเอายามาทาให้เมฆาทันที

“หวานมียาฆ่าเชื้อกับยาแก้อักเสบค่ะเดี๋ยวไปเอามาให้นะคะ”

รินทร์ธาราเห็นว่าเมฆาโดนน้ำร้อนลวกทั้งสองมือเลยรีบวิ่งไปเอายาฆ่าเชื้อกับแก้อักเสบมาให้ชายหนุ่มทานกันไว้จะดีกว่า

“ขอบคุณครับ”

“คุณพ่อขา/คุณพ่อคร้าบบ”

“ไงเด็กๆ...มาให้พ่อหอมหน่อยเร็ว”

เจ้าสองแสบเห็นคนเป็นพ่อนั่งอยู่ตรงหน้าก็รีบปีนขึ้นไปนั่งบนตักด้วยความเคยชินโดยไม่ได้รู้ว่าตอนนี้พ่อของพวกเขากำลังเจ็บอยู่หญิงสาวจะห้ามลูกๆของเธอก็ไม่ทันเพราะต่างคนต่างไวกันจริงๆ

ฟอดด..ฟอดด

เมฆากดจมูกไปที่แก้มป่องของลูกๆทั้งสองพร้อมหอมฟัดฟอดใหญ่ถึงมือของเขาจะกอดลูกๆไม่ได้แต่อ้อมแขนของเขาก็ประคองลูกๆของเขาได้อยู่หญิงสาวส่ายหัวให้เด็กๆที่ดูท่าจะเห่อคุณพ่อของพวกเขาเสียจริงเธอนั่งอยู่ข้างๆแท้ๆยังไม่ยักจะเรียกหา

“นี่ยาค่ะหวานขอตัวพาเด็กๆไปอาบน้ำก่อนนะคะ...ไปค่ะเด็กๆ”

รินทร์ธาราเอายาออกมาให้ชายหนุ่มพร้อมเรียกให้เด็กๆไปอาบน้ำเพราะวันนี้เล่นกันเหนื่อยทั้งวันอีกอย่างถ้าอาบช้ากว่านี้เดี๋ยวจะไม่ทันเวลาทานข้าวเย็นกันพอดี

“เดี๋ยวผมไปช่วย”

วายุเห็นรินทร์ธาราพาเด็กๆเข้าห้องไปเขาเองก็ไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้นานเพราะรู้สึกว่าตัวเองเป็นก้างขวางคอของคนแถวนี้อยู่จึงเดินตามหญิงสาวไปช่วยอาบน้ำให้เด็กๆอีกคน