บทที่สี่สิบเอ็ด

ห้างสรรพสินค้า

เมื่อทั้งสี่คนพ่อแม่ลูกเดินทางมาถึงห้างสรรพสินค้าในตัวเมืองได้ก็เดินดิ่งตรงมาที่ร้านขายของใช้เด็กพร้อมเลือกของกันอยู่ร่วมชั่วโมงจนได้ของครบเกือบทุกอย่างแล้ว

“แบบนี้ใหญ่ที่สุดในร้านเลยค่ะ”

พนักงานสาวที่ร้านหยิบอ่างอาบน้ำของเด็กที่ใหญ่ที่สุดในร้านมาให้เมฆาดูพร้อมบอกว่าที่เธอเลือกมาก็ใหญ่สุดของในร้านแล้วเธอเหลือบมองเด็กทั้งสองเธอก็เข้าใจได้ว่าทำไมลูกค้าของเธอจึงต้องการอ่างอาบน้ำที่ใหญ่ที่สุดของเด็ก

“อืม...งั้นเอาสองใบนี้สีฟ้ากับชมพูครับ”

เมฆาเห็นว่าอ่างอาบน้ำที่พนักงานสาวหยิบมาให้เขาดูนั้นมันก็ใหญ่กว่าแบบเดิมที่ใช้อยู่ที่บ้านของหญิงสาวจริงแต่เมื่อเทียบกับตัวเด็กๆแล้วมันก็ยังดูใช้ได้ไม่นานเท่าไรแต่ก็มีแก้ขัดไปก่อนก็ยังดีจึงตัดสินใจซื้อของสองชิ้นสุดท้ายนี้แล้วออกมาจากร้านอย่างรวดเร็วเพราะเห็นว่าลูกๆของเขาทั้งสองจะเริ่มงอแงไม่อยากอยู่กับที่นานๆแล้ว

“เดี๋ยวนิขอพาเด็กๆไปเล่นตรงบ้านบอลก่อนนะคะดูท่าอยากจะเล่นแย่แล้ว”

“ไปค่าคุณแม่”

“อยากเล่นแล้วคร้าบ”

ณัฐนิชาเลือกซื้อของใช้เสร็จเรียบร้อยแล้วเธอจึงเดินออกมาจากร้านเพื่อพาเจ้าสองแสบไปเล่นตรงโซนเครื่องเล่นเด็กตามคำขอของลูกๆหากไม่พาไปตอนนี้คงฉุดรั้งเสื้อของเธอขาดวิ่นแน่

“งั้นเดี่ยวผมเอาของไปเก็บที่รถแล้วตามไปนะครับ”

“ค่ะ”

เมฆาเห็นอาการของเจ้าสองแสบก็พอจะรู้ว่าคงจะเล่นกันอีกนานเพราะช่วยกันดึงมือคนเป็นแม่ตัวโยนกันซะขนาดนั้นเขาคิดว่าควรเอาของไปเก็บก่อนจะดีกว่าจะได้ช่วยณัฐนิชาดูแลลูกๆอย่างคล่องตัวด้วย

“นี่คุณจะทานอะไรก็เลือกสักร้านสิฉันขี้เกียจเดินแล้วนะหิวมากแล้วด้วย”

รินทร์ธาราบ่นอุกเมื่อถึงห้างสรรพสินค้าแล้ววายุก็ไม่ยักจะเลือกร้านทานข้าวกลางวันได้เสียทีพาเธอเดินวนแล้ววนอีกเป็นครึ่งๆชั่วโมงได้จนตอนนี้ท้องเธอร้องออกมาด้วยความหิวหลายรอบแล้ว

“คุณอยากได้เสื้อผ้าหรือกระเป๋าอะไรแบบนี้ไหมเดี่ยวผมซื้อให้”

วายุยังคงไม่รู้สึกหิวเขาเพียงแค่อยากเดินเล่นกับเธอมากกว่าเขาพยายามเอาใจหญิงสาวเหมือนที่เขาเคยเอาใจผู้หญิงคนอื่นๆที่ผ่านมาแต่ไม่ยักเห็นว่าเธอจะสนใจสักนิดเขาล่ะแปลกใจกับผู้หญิงอย่างเธอจริงๆ

“ไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นตอนนี้ฉันอยากทานข้าวถ้าคุณไม่เลือกฉันจะเลือกเองแล้วนะ”

หญิงสาวหยุดชะงักการเดินด้วยอาการหน้านิ่วคิ้วขมวดพร้อมพูดให้วายุรู้ว่าหากเขาไม่เลือกเสียทีเธอจะไม่สนใจแล้วและเธอก็จะหาอะไรทานเองด้วย

“อะ...โอเคๆ..ร้านนี้ก็ได้”

วายุถึงกับต้องยอมตามใจรินทร์ธาราก่อนจะชี้ไปที่ร้านอาหารตรงหน้าว่าเขาเลือกที่จะทานร้านนี้ก็ได้

“ซะที...หึ้ยยย”

รินทร์ธาราเดินส่ายหัวน้ำหน้าชายหนุ่มเข้าร้านไปด้วยอาการหงุดหงิดพร้อมพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่เธอจะได้หาอะไรลงท้องเสียทีขืนเดินต่อเธอได้ประสาทกินเป็นแน่

“อ้าวพี่”

วายุเดินเข้ามาในร้านสายตาของเขาก็ดันเหลือบมองเห็นพี่ชายของเขากับหลานๆและณัฐนิชาจึงดึงมือรินทร์ธาราเดินเข้าไปหาทั้งสี่ที่นั่งอยู่ในโต๊ะอาหารก่อนแล้ว

“พี่นิ”

“หวาน..วันนี้ไม่ทำงานเหรอ”

ณัฐนิชาเห็นน้องสาวเดินอยู่ที่นี่ได้จึงแปลกใจพอสมควร

“ก็คุณไวท์น่ะสิลากหวานมาที่นี่แล้วก็จะพาไปดูเค้าซ้อมแข่งรถต่อ”

รินทร์ธาราตอบพี่สาวเธอด้วยสีหน้าที่แอบเซ็งเล็กน้อย

“หึ่”

เมฆารู้ว่าน้องชายตัวดีของนั้นกำลังคิดอะไรอยู่แต่แค่ไม่อยากจะก้าวก่ายอะไร

“อืม...งั้นก็นั่งทานข้าวด้วยกันเลย”

ณัฐนิชารู้ว่าทั้งสองคงจะกำลังจะทานอาหารกันเป็นแน่จึงถือโอกาสชวนนั่งด้วยกันเสียเลย

“วันนี้พี่ไปดูผมซ้อมแข่งไหมพักหลังมานี้ผมรู้สึกว่าผมทำเวลาได้ดีมากกว่าเก่าเยอะเลยน”

วายุอยากจะอวดฝีมือที่พัฒนาขึ้นมามากของเขาให้คนเป็นพี่ได้เห็นจึงถือโอกาสชวนพี่ตนเสียเลย

“ก็อยากไปอยู่นะแต่...ว่ายังไงครับคุณนิ”

ในใจเมฆานั้นก็อยากไปแต่ติดที่เขาเกรงใจณัฐนิชาเพราะไม่รู้ว่าเธออยากจะไปด้วยหรือไม่ด้วยวันนี้ก็มีลูกๆมาด้วยกลัวว่าเธอจะไม่สะดวก

“ไปก็ได้ค่ะไหนๆวันนี้นิก็ว่างแล้วอีกอย่างก็อยากเห็นฝีมือคุณไวท์ด้วย”

ณัฐนิชาเห็นว่าไหนๆวันนี้เธอก็ว่างแล้วอีกอย่างก็อยากเห็นฝีมือการแข่งรถของวายุเพราะเคยได้ยินความสามารถของชายหนุ่มจากปากคนอื่นวันนี้เธอก็จะได้เห็นด้วยตาเสียที

“ดีเลยครับงั้นทานข้าวเสร็จเดี๋ยวเราไปกันเลย”

วายุรู้สึกสนุกขึ้นมาอีกขั้นที่วันนี้คนในครอบครัวจะพากันไปดูฝีมือของเขาก่อนจะหันมาเหลือบมองพี่ชายด้วยสายตามีเลศนัยที่เดี่ยวนี้นั้นทำอะไรจะต้องขออนุญาตจากณัฐนิชาเสียก่อนดูออกเลยว่าอนาคตครอบครัวของพี่ชายเขาใครจะเป็นใหญ่

2 ชั่วโมงต่อมา

สนามแข่งXXX

เป็นเวลาบ่ายสองที่ทุกคนตางก็นั่งใจจดใจจ่อดูการซ้อมแข่งรถของวายุที่สนามตอนนี้เจ้าสองแสบหลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วณัฐนิชาจึงได้ดูวายุโชว์ฝีมือแค่รอบเดียวแล้วจึงต้องไปเฝ้าเด็กๆต่อที่ห้องพักนักกีฬา

Rrrrrrrrr

“ว่ายังไงแก”

ณัฐนิชาหยิบมือถือที่กำลังสั่นในกระเป๋าขึ้นมากดรับเพราะเห็นว่าเห็นเบอร์ของป๋อมแป๋มโทรมา

“นี่แกอยู่ไหนฉันมาหาที่บ้านไม่เห็นเจอ”

ป๋อมแป๋มกลับมาทำธุระที่เชียงใหม่เมื่อแวะมาหาณัฐนิชาที่บ้านแล้วไม่เห็นจะมีใครอยู่บ้านเลยต้องโทรหาเพราะไม่อยากแวะมาเสียเที่ยวยังไงวันนี้เธอก็จะต้องได้เจอณัฐนิชาให้ได้เพราะคิดถึงหลานๆของเธอด้วย