บทที่สี่สิบ

“ฮ่าๆๆคุณแม่กัดหูเลย”

ใยไหมที่คิดว่าคนเป็นพ่อและคนเป็นแม่แกล้งกันเฉยๆเหมือนที่เธอก็เคยแกล้งกับน้องชายของเธอจึงหัวเราะร่าเมื่อเห็นคนเป็นพ่อร้องออกมา

“คุณพ่อเจ็บไหมครับ”

ใบหม่อนเด็กชายผู้อ่อนโยนเมื่อเห็นคนเป็นพ่อร้องก็เลยหันมาถามด้วยความสงสัยว่าคุณพ่อของเขานั้นเจ็บมากหรือเปล่าต่างจากคนเป็นพี่ที่เอาแต่หัวเราะร่า

“ไม่เจ็บเลยครับให้คุณแม่กัดอีกก็ยังได้”

เมฆายังมีกะใจหันไปพูดเล่นกับเด็กๆทั้งที่ยังรู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่ใบหูของเขาอยู่เมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาวที่กำลังแดงระเรื่อเป็นลูกตำลึงก็คิดว่าการเจ็บตัวครั้งนี้มันคุ้มค่ากันแล้ว

ณัฐนิชาปั้นสีหน้าไม่ถูเพราะยังเขินอายกับวินาทีที่ใบหน้าใกล้กันกับชายหนุ่มเธอได้แต่ใช้สายตามองค้อนคนฉวยโอกาสเล็กน้อยที่ดูคำพูดที่เขาพูดกับลูกๆเป็นการเอ่ยแซวเธอให้รู้ตัว

ครู่ต่อมา

“คุณเมฆไม่ต้องกลับไปทำงานบ้างหรือไงคะ”

ณัฐนิชานั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าวกับเด็กๆและเมฆาเธอค่อนข้างที่จะเกรงใจเขาอยู่มากที่มาอยู่ที่นี่ช่วยเธอดูแลลูกๆและยังไม่เห็นมีวี่แววว่าเขาจะกลับไปทำงานของเขาเสียทีเหมือนที่เธอคิดไว้คราแรก

“อืม...นี่ไล่ผมหรือเปล่าครับ”

เมฆาวางช้อนลงอย่างเบามือชายหนุ่มใจเสียเล็กน้อยพร้อมหันมาถามหญิงสาวให้หายคาใจว่าเธออยากไล่เขาไปเหมือนที่เขาคิดหรือเปล่า

“เอ่อ..เปล่าค่ะ...คือนิหมายถึงงานธุรกิจของคุณเมฆก็มีหลายอย่างอีกอย่างเห็นป๋อมแป๋มบอกว่าคุณก็ไม่ได้ไปดูตอนที่ทีมไปที่เกาะด้วย”

ณัฐนิชาไม่ได้อยากที่จะไล่เขาแต่กลัวว่าเธอและลูกๆจะทำให้เขาเสียงานเปล่าๆคิดไปคิดมาพอนึกถึงว่าถ้าหากชายหนุ่มไม่อยู่ที่นี่แล้วเธอก็คงใจหายแปลกๆเหมือนกัน

เพราะตอนนี้เธอเองก็มีแอบจะหวั่นไหวไปกับเมฆาบ้างแค่ไม่รู้ตัวเท่านั้นเองอีกทั้งก็ยังเก็บคำพูดของชายหนุ่มที่เธอได้ยินว่าเขาไม่อยากมีครอบครัวมาเก็บไว้ในหัวสร้างกำแพงกั้นไว้อีกต่างหาก

“เรื่องบ้านเวจัดการได้ครับส่วนเรื่องงานตอนนี้คุณพ่อผมก็ดูแลให้อยู่ไม่ได้มีปัญหาอะไรผมอยู่กับคุณกับลูกได้ตลอดเลย”

เมฆารู้ว่าหญิงสาวไม่ได้อยากไล่เขาไปไกลๆแค่นี้ก็พอแล้วส่วนเรื่องงานมันก็ไม่ได้ยุ่งจนเขานั้นต้องไปดูด้วยตัวเองเขามีเวลาอยู่กับเธออีกนานเลย

“เอ่อ...ค่ะ”

“เดี่ยวทานข้าวเสร็จแล้วผมว่าจะเข้าเมืองไปหาซื้อของให้เด็กๆทานข้าวแล้วเดี่ยวเราเตรียมตัวไปกันเลยนะครับ”

เมฆารู้ว่าวันนี้หญิงสาวว่างเลยจะถือโอกาสนี้ชวนเธอเข้าเมืองไปหาซื้อของใช้ใหม่ให้เด็กๆเสียเลยครั้นเขาจะไปคนเดียวก็กลัวจะเลือกไม่ถูกแล้วก็อยากจะพาเด็กๆไปเที่ยวข้างนอกด้วย

“ค่ะ”

ณัฐนิชาไม่ได้ปฏิเสธที่ชายหนุ่มจะพาเธอกับลูกๆออกไปข้างนอกเพราะเธอเองก็ว่าจะวานให้เขาพาไปอยู่แล้วมีเขาอยู่ก็แบ่งเบาภาระเธอได้เยอะอยู่เหมือนกัน

ร้านยา

“อ้าวคุณมาทำอะไรยังไม่ถึงเวลาเลิกงานฉันเลย”

รินทร์ธาราเห็นวายุเดินเข้าร้านมาตั้งแต่ยังไม่เที่ยงจึงทักขึ้นด้วยความสงสัย

“ผมมารับคุณไปดูผมซ้อม...ส่วนงานผมลากับเจ้าของร้านคุณให้แล้วไม่เชื่อดูในไลน์คุณสิ”

พักหลังๆมานี้วายุชอบทำตัวให้ติดอยู่กับรินทร์ธาราตลอดเวลาวันไหนเธอหยุดเป็นไม่ได้จะต้องลากเธอตะลอนๆไปไหนมาไหนเรื่อยเปื่อยดูท่าวันนี้จะหนักเอาการเพราะเล่นลางานให้เธอเสร็จสรรพ

“อืม...นี่คุณทำไมชอบทำอะไรไม่บอกฉันก่อนฮะ”

รินทร์ธารามองดูมือถือปรากฏว่ามีข้อความจากเจ้าของร้านอนุญาตให้เธอลางานได้จึงเงยหน้ามาต่อว่าวายุที่ทำอะไรไม่ปรึกษาเธอเลยสักนิด

“ไปเหอะน่า...ผมว่าจะไปทานข้าวที่ห้างแถวนี้ก่อนแล้วคุณก็ต้องไปกับผมด้วยพอทานข้าวแล้วเราก็ไปที่สนามซ้อมกัน”

วายุจัดการเดินไปหยิบกระเป๋าและจูงมือหญิงสาวออกมาจากร้านอย่างรวดเร็วจนเด็กที่อยู่ในร้านถึงกับงงพร้อมพาเธอลงมายัดในรถที่ข้างเบาะคนขับอย่างรวดเร็วอีกต่างหาก

“ทำไมต้องลากฉันไปดูคุณประจำเลยมันร้อนคุณเข้าใจไหม”

รินทร์ธาราบ่นอุกเธอไม่เข้าใจว่าทำไมชายหนุ่มชอบลากเธอไปด้วยนักหนาอากาศก็ออกจะร้อนที่เธอไม่ชอบไปนั่งดูก็เพราะแบบนี้แหละ

“ก็ผมอยากให้คุณดูผมนี่นา...ผมรู้สึกว่าเวลาคุณนั่งดูผมมันทำให้ผมทำผลงานได้ดี”

วายุเปรยสายตามองรินทร์ธาราครู่หนึ่งและหันกลับไปดูทางเพื่อขับรถต่อเขารู้สึกว่าการมีหญิงสาวไปนั่งดูเขามันทำให้เขานั้นมีกำลังใจในการซ้อมขึ้นเยอะและทำเวลาได้ดีอีกด้วยถ้าเป็นไปได้อยากจะให้เธอนั่งเฝ้าเขาทุกวินาทีที่ซ้อมแข่งและลงแข่งเลยด้วยซ้ำ

“แบบนี้ไม่พาฉันซ้อนท้ายด้วยเลยล่ะจะได้ชนะถ้าฉันทำให้คุณทำผลงานได้ดีขนาดนั้น”

รินทร์ธาราอดที่จะประชดไม่ได้เพราะเธอไม่ค่อยจะเชื่อถือในคำพูดของวายุเท่าไรว่าอันไหนพูดจริงอันไหนพูดเล่นคำพูดที่ดูเหมือนจีบเธอที่ออกมาจากปากเขาหญิงสาวเองก็ไม่เคยสนใจเพราะเข้าใจว่าวายุเป็นคนกะล่อน

“คุณจะไปกับผมไหมล่ะ”

“ฉันล้อเล่นย่ะ”

ทั้งสองยังคงถกเถียงกันเป็นประจำแบบนี้อยู่เรื่อยมาทั้งที่ก็เจอกันแทบทุกวันแต่ทุกครั้งก็ยังไม่วายที่จะกัดกันอย่างไม่มีใครยอมใครแต่มันก็ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองดูสนิทสนมกันมากก็เพราะเถียงกันทุกวันนี้แหละ