บทที่สี่สิบสอง

“อยู่สนามแข่งXXXจะมาทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะ”

ณัฐนิชาถึงกับทำหน้าเซ็งที่ป๋อมแป๋มจะมาก็ไม่บอกไม่กล่าวกันก่อน

“ก็อยากจะเซอร์ไพรซ์นี่นาโอเคอีกไม่ถึงสิบนาทีเจอกันเดี่ยวไปหา”

ป๋อมแป๋มเห็นว่าตอนนี้เธอก็ไม่ได้อยู่ไกลกับสนามแข่งที่ณัฐนิชาบอกมากก็เลยนัดไปเจอกันที่นั่นทีเดียว

10 นาทีต่อมา

“เป็นไงพี่ฝีมือผม”

ซ้อมรอบแรกวายุทำเวลาได้ดีก็อดมาอวดความเก่งกับคนที่นั่งดูอยู่ไม่ได้ตอนนี้เขาขอเวลาพักสักสิบนาทีเพื่อการซ้อมรอบต่อไปต่อ

“ขอให้รักษาระดับนี้ไว้ให้ดีก็แล้วกัน”

เมฆาเห็นฝีมือการขับรถของน้องเขาดีขึ้นก็ยิ้มออกดีใจกับวายุที่ทำในสิ่งที่ตัวเองรักออกมาได้ดีเขาเองก็เอาใจช่วยให้น้องชายของเขารักษามาตรฐานแบบนี้และพยายามทำให้มันดีขึ้นตลอดก็แล้วกัน

“สวัสดีค่ะทุกคน”

ป๋อมแป๋มเดินจอดรถที่ลานจอดเมื่อมองเห็นไกลๆจำได้ว่าเป็นรินทร์ธารานั่งอยู่จึงเดินเข้ามาหาพร้อมกับทักทายทุกคนที่กำลังคุยกันอยู่

“อ้าวคุณแป๋ม”

วายุเห็นเป็นป๋อมแป๋มก็ทักขึ้นเขาคิดว่าเธอจะอยู่ที่เกาะเสียอีกเลยแปลกใจเมื่อเห็นเธออยู่ที่นี่

“พี่แป๋มหวานนึกว่าอยู่ที่เกาะซะอีก”

รินทร์ธาราเองก็คิดเช่นเดียวกับวายุเพราะรู้ว่าป๋อมแป๋มต้องพาทีมไปทำงานที่เกาะ

“พอดีแวะมาดูงานที่นี่แค่วันสองวันเท่านั้นแหละค่ะแล้วนี่นิชาอยู่ไหนคะเนี่ย”

ป๋อมแป๋มเคลียร์งานที่เกาะแทบจะเรียบร้อยทุกอย่างแล้วไม่มีอะไรน่าห่วงเธอจึงแวบหายกลับมาดูงานที่นี่ได้และวันนี้ก็ว่าจะมาหาณัฐนิชากับเจ้าสองแสบด้วย

“อยู่ด้านล่างครับเฝ้าเด็กๆหลับอยู่”

เมฆาชี้มือบอกหญิงสาวว่าณัฐนิชากับลูกๆของเขาอยู่ที่ห้องด้านล่าง

“ค่ะเดี่ยวแป๋มขอตัวไปหายัยนิก่อนนะคะ”

ป๋อมแป๋มรู้ว่าเพื่อนเธอกับหลานๆของเธออยู่ที่ไหนก็รีบเดินออกไปหาเพื่อนเธอทันทีเพราะว่ามีงานบางอย่างที่อยากจะปรึกษากับเพื่อนเธอด้วยอยู่พอดี

“เดี๋ยวผมต้องเตรียมตัวแข่งรอบต่อๆไปแล้วหละ”

“อืมไปเถอะ...”

เมื่อพักจนโอเคแล้ววายุเห็นว่าทางทีมของเขาก็เตรียมรถไว้ให้พร้อมแล้วกับการซ้อมอีกรอบเขาอยากจะทำเวลาให้มันดีขึ้นเรื่อยๆทุกรอบไปเพราะเขาก็หวังว่าการแข่งครั้งหน้าเขาจะทำเวลาได้ดีและได้รางวัลที่ดีที่สุดด้วย

“มาแล้วเหรอ”

ณัฐนิชาเห็นป๋อมแป๋มเปิดประตูเข้ามาก็รีบเขยิบที่นั่งบนโซฟาให้เพื่อนเธอนั่ง

“เสียดายเจ้าสองแสบหลับว่าจะฟัดให้หายคิดถึงซะหน่อย”

ป๋อมแป๋มมองเห็นหลานๆทั้งสองของเธอหลับอุตุก็ทำหน้าเซ็งเพราะเธอกะว่าจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงให้หายคิดถึงเสียหน่อย

“ตื่นมาค่อยฟัดก็ได้แล้วนี่งานทางนั้นเรียบร้อยแล้วหนอถึงปลีกตัวออกมาได้”

ณัฐนิชาอยากรู้ว่าความคืบหน้าของงานที่บ้านบนเกาะไปถึงไหนแล้วเพื่อนเธอถึงได้ปลีกตัวมาอยู่ที่นี่ได้

“เกือบร้อยเปอร์เซ็นแล้วหละ...ไม่อยากไปดูผลงานบ้างเหรอ”

ป๋อมแป๋มตอบณัฐนิชาและยังไม่วายที่จะมีแอบหยอกเพื่อนรักให้ไปดูงาน

“เอ่อ...คงไม่หรอกหมดหน้าที่ฉันแล้วนี่”

ณัฐนิชาหลบหน้าป๋อมแป๋มเธอพูดปัดไปว่าหมดหน้าที่แล้วไม่จำเป็นที่จะต้องไปยุ่งเกี่ยวกับบ้านหลังนั้นอีก

เมฆาเดินมาเข้าห้องน้ำด้านในเมื่อเห็นชายแปลกหน้าคนหนึ่งท่าทางไม่น่าไว้ใจกำลังคุยกับทีมงานที่ดูแลรถให้น้องชายของเขาอยู่เมื่อเห็นเช่นนั้นจึงหลบแอบฟังทั้งสามก่อนเพื่อให้แน่ใจว่าทั้งสามกำลังคุยเรื่องอะไรอยู่กันแน่

“มันจะเกิดเมื่อไร”

ชายแปลกหน้าถามทีมงานทั้งสองของน้องชายเขาด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

“ผมรับรองไม่เกินสามรอบ”

ทีมงานหนึ่งคนนั้นเมฆาจำหน้าได้ดีเพราะน้องชายของเขาบอกว่าพึ่งรับมาทำงานใหม่และเขาก็มั่นใจว่าเรื่องที่ทั้งสามกำลังคุยกันอยู่นั้นต้องไม่ใช่เรื่องที่ดีกับตัววายุเป็นแน่

“อืม...นี่เงินครึ่งแรกเอาไปก่อนถ้าหากมันเจ็บหนักแกค่อยมารับก้อนหลังที่ฉันอีกที”

“ครับ...รอดูได้เลยรอบหน้ามันลงแข่งไม่ได้แน่”

“พวกแกทำอะไรกัน”

เมฆาตัดสินใจเดินดุ่มๆเข้าไปหาชายทั้งสามเพราะรู้สึกหัวร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าทั้งสามร่วมมือกันจะทำให้น้องชายของเขาลงแข่งไม่ได้ในสนามแข่งครั้งหน้า

ปลั้ก

“โอ้ยยย...”

เมฆารู้สึกว่ามีของแข็งฟาดที่ท้ายทอยของเขาจากด้านหลังไม่นานสติของเขาก็ดับวูบไป

“แส่หาเรื่องก็ต้องโดนแบบนี้...ไป...มีคนเห็นแล้วต้องรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด”

ชายชุดดำร่างใหญ่คนนี้เห็นว่าชายหนุ่มยืนแอบฟังแต่แรกแล้วจึงต้องหาวิธีกำจัดชายหนุ่มให้พูดไม่ได้ก่อนที่อุบัติเหตุจะเกิดขึ้นกับวายุไม่เช่นนั้นแผนที่วางมาทั้งหมดจะเสียเปล่าพร้อมพากันออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

“ว้ายย”

รินทร์ธาราถึงกับกรี๊ดลั่นตัวชาวาบที่จู่ๆรถของวายุก็เกิดอุบัติเหตุต่อหน้าต่อตาด้วยความเร็วของรถพอชายหนุ่มล้มตัวของเขากระเด็นไปข้างสนามมิหน้ำซ้ำรถยังกระแทกกับตัววายุจนตอนนี้เขานอนแน่นิ่งไปอีกด้วยตอนนี้เธอเบลอไปหมดภาพตรงหน้าที่มีคนกรูเข้าไปช่วยชายหนุ่มช่างเลือนลางเพราะตอนนี้น้ำตาเธอคลอเบ้า

“คุณไวท์..!!.”

เมื่อมีสติขึ้นมาได้หญิงสาวก็รีบวิ่งรนรานไปดูว่าชายหนุ่มเป็นอย่างไรบ้างทันที

“ข้างนอกเค้ามีอะไรกันอะแก”

ด้วยความที่ห้องด้านในค่อนข้างเงียบป๋อมแป๋มเลยได้ยินเสียงเอะอะโวยวายด้านนอกค่อนข้างที่จะชัด

“นั่นคุณไวท์เกิดอุบัติเหตุนี่”

ณัฐนิชาเหลือบไปดูที่ด้านนอกห้องกระจกเมื่อเห็นว่าทีมงานที่ดูแลทีมของวายุเริ่มวิ่งกรูกันออกไปก็เห็นเต็มๆตาว่าตอนนี้วายุได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุเป็นแน่เพราะนอนแน่นิ่งอยู่กับที่จึงกวักมือเรียกป๋อมแป๋มมาดู