บทที่ห้าสิบสาม

“ฮึก...คุณเว”

คำพูดจี้ใจหญิงสาวที่ออกจากปากธาดาทำให้เธอโผเข้ากอดเขาปล่อยโฮอย่างที่ชายหนุ่มไม่ทันตั้งตัวน้อยคนนักที่จะพูดกับเธอและห่วงใยความรู้สึกของเธอแบบนี้ปกติแล้วคนอย่างเธอจะร้องให้กับณัฐนิชาเพียงคนเดียวเท่านั้นแต่ตอนนี้ชายหนุ่มทำให้เธอรู้สึกว่าเธอสบายใจที่จะทำตามเสียงหัวใจตัวเองในเวลาที่อยู่กับเขา

เมื่อตอนที่ใช้ชีวิตอยู่บนเกาะก็มีธาดานี่แหละที่เป็นเพื่อนคุยทั้งยังให้คำปรึกษาเรื่องงานกับเธอตลอดจนหญิงสาวค่อนข้างแปลกใจว่าชายหนุ่มนั้นดูจะเก่งเกินบอดี้การ์ดธรรมดาไปเสียมากทั้งเชิงวิชาการและการต่อสู้หรือทักษะอื่นๆไม่ได้น้อยหน้าใครเลยธาดาคงจะเป็นผู้ชายคนที่สองละมั้งที่เธอไว้ใจกับเขาที่จะพูดคุยรองจากคนเป็นพ่อของเธอ

ธาดาไม่ได้พูดอะไรยังคงกอดปลอบเธอกลับและรอให้หญิงสาวปล่อยโฮออกมาให้เต็มที่ไม่นานเธอก็หยุดร้องให้ลงเขาจึงทิ้งรถของเขาไว้ที่นี่และกลับไปส่งเธอที่บ้าน

บ้านธีธารา

“เวโทรมามีอะไรหรือเปล่า”

เมฆาเห็นหญิงสาวคุยกับธาดาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่นานสองนานจนเขาต้องกลายเป็นคนเสียมารยาทถามหญิงสาวเรื่องที่คุยโทรศัพท์ด้วยความสงสัย

“คือพอดีมีปัญหานิดหน่อยค่ะ...”

ณัฐนิชาเล่าสถานการณ์ทั้งหมดให้กับชายหนุ่มได้ฟังเธอรู้ว่าตอนนี้ป๋อมแป๋มคงจิตใจอ่อนแออยู่มากจึงขอร้องให้ธาดาอยู่ดูแลเพื่อนเธอไปก่อนเพราะหากปล่อยให้ป๋อมแป๋มอยู่คนเดียวคงไม่วายร้องให้ทั้งคืนเป็นแน่เพราะเธอเคยเห็นเพื่อนเธอเสียใจมากับตาแล้ว

“อืมม...เมื่อกลางวันที่คุณเมฆบอกว่าคุณธาวินเป็นพี่ชายของคุณเวนิจำได้ว่าคุณธาวินเป็นถึงเจ้าของบริษัทที่นำเข้าเรือหรูกับผลิตเรือขายเองด้วยไม่ใช่เหรอคะถ้าหากคุณธาวินเป็นพี่ชายของคุณเวแล้วทำไมคุณเวถึงมาอยู่กับคุณเมฆได้ล่ะคะ”

ณัฐนิชานั่งคิดมาทั้งวันว่าทำไมเธอถึงคุ้นหน้าธาวินเหลือเกินเมื่อช่วงเย็นจึงนึกขึ้นได้ว่าเธอเคยเห็นเขาขากข่าวธุรกิจอะไรพวกนี้แต่เธอก็ยังแปลกใจอยู่ดีว่าถ้าหากธาดาเป็นน้องของธาวินแล้วทำไมถึงต้องมาเป็นลูกน้องของชายหนุ่มด้วยเมื่อมีโอกาสจึงได้ถามชายหนุ่มให้หายคาใจเสียเลย

“พึ่งจะนึกสงสัยหรือไง...เรื่องมันค่อนข้างจะยาวเดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟังตอนนี้ขอกอดคุณให้ชื่นใจก่อนก็แล้วกัน”

“อีกแล้วนะคะ..อื้มม”

วันทั้งวันชายหนุ่มก็ไม่ยักเห็นหญิงสาวเข้ามาถามอะไรแต่ตอนนี้พึ่งจะมาเริ่มสงสัยเขารู้แล้วว่าคนตรงหน้าเขานี้ค่อนข้างความรู้สึกช้าเสียจริงแต่มีหรือที่เขาจะยอมคุยเรื่องคนอื่นกับเธอในตอนนี้เวลานี้มันควรเป็นเวลาสวีทของเขาและเธอมากกว่า

เดือนต่อมา

เกาะเพตรา

ตอนนี้ณัฐนิชาและลูกๆของเธอย้ายมาอยู่ที่ภูเก็ตแล้วเพราะเมฆาต้องมาช่วยพ่อของเขาดูแลงานตอนนี้ณัฐนิชาก็เลยต้องมาอยู่ที่คฤหาสน์เพตราพิทักษ์วันไหนที่ชายหนุ่มว่างงานก็จะพาลูกๆกับครอบครัวไปพักผ่อนที่เกาะตอนนี้ก็เป็นช่วงที่ชายหนุ่มว่างจากงานก็เลยชวนทั้งครอบครัวมาพักผ่อนที่เกาะกันเสียเลยอีกอย่างตอนนี้น้องชายของเขาก็อยู่ในช่วงรักษาตัวให้เป็นปกติด้วยจึงมีโอกาสอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน

“คุณขนอะไรมา”

วายุเดินออกมาหน้าบ้านก็เห็นรินทร์ธาราที่พึ่งกลับมาจากฝั่งขนของกลับมาพะลุงพะลังจึงรีบเข้าไปช่วยถือ

“ก็ของคุณที่พวกสาวๆของคุณเค้าส่งมาให้กำลังใจให้คุณหายป่วยเร็วๆฉันเป็นผู้จัดการคุณก็ต้องหอบหิ้วมาให้นี่แหละ..อ้อมีการ์ดฝากความคิดถึงด้วยนะแกะอ่านเองก็แล้วกันฉันไม่ช่วยนะขอตัว”

รินทร์ธาราส่งของให้ชายหนุ่มด้วยสีหน้าบึ้งตึงรู้สึกไม่ค่อยชอบใจที่มีสาวๆส่งของให้วายุเท่าไรเมื่อวางของเรียบร้อยแล้วจึงเดินหลบหน้าชายหนุ่มออกไปทันที

“คุณหึงผมเหรอ”

วายุเห็นอาการรินทร์ธาราก็พอจะดูออกเพราะอาการของเธอจับง่ายยิ่งกว่าอะไรด้วยหญิงสาวจะแสดงออกชัดเจนทุกอย่างอย่างไม่มีเสแสร้งอยู่แล้วแบบนี้แหละเขาถึงชอบเธอ

“หืมม...เราไม่ได้เป็นอะไรกันฉันจะหึงคุณทำไม”

รินทร์ธารายังคงยืนกอดอกมองไปด้านนอกไม่ได้สนใจที่จะมองชายหนุ่มพร้อมปัดปฏิเสธคำที่ชายหนุ่มกล่าวหาเธอ

“ผมถามจริงๆนะความรู้สึกการกระทำบางอย่างที่ผมแสดงออกให้คุณเห็นคุณไม่รู้บ้างเลยหรือไงว่าผมคิดยังไงกับคุณ”

เวลานี้วายุคิดว่ามันเหมาะและควรแล้วที่เขาและเธอจะได้เคลียใจกันจริงๆเสียทีพร้อมเข้าไปสวมกอดจากทางด้านหลังของหญิงสาวที่มีอาการแอบงอนเขาอยู่

“คิดอะไร..ก็คุณไม่เคยบอกฉันนี่ว่าคุณคิดอะไร”

หญิงสาวพยายามดิ้นออกจากวงแขนของชายหนุ่มแต่ก็ไม่ได้กล้าดิ้นอะไรมากเพราะความรู้สึกลึกๆข้างในยังห่วงอาการบาดเจ็บที่แขนของชายหนุ่มอยู่ถึงแผลจะหายดีแต่ก็ไม่ควรจะมีอะไรมากระทบกระเทือนมาก

“ก็คิดแบบที่คุณคิดกับผมไง...ผมรู้นะว่าที่คุณเป็นห่วงผมคอยดูแลผมอยู่ไม่ห่างคุณก็ต้องมีใจให้ผมบ้างแหละ”

รินทร์ธารายังคงนิ่งเงียบแต่หัวใจของเธอตอนนี้เต้นรัวดั่งกลองเพลก็ว่าได้

“เงียบผมถือว่าใจเราตรงกันก็แล้วกันนะ”

วายุรู้อยู่แก่ใจว่าพักหลังมานี้หญิงสาวแสดงออกค่อนข้างชัดเจนว่ารู้สึกยังไงกับเขาแต่แค่ปากแข็งเอาไว้อยู่เท่านั้นเขาจึงต้องเป็นฝ่ายเปิดประเด็นกับเธอเสียก่อนและดูท่าว่าตอนนี้เรื่องมันน่าจะจบสวยและหลังจากนี้เขาก็จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเสียทีเมื่อผ่านเรื่องราวร้ายๆมาคนที่คอยอยู่เคียงข้างให้กำลังใจเขามากที่สุดที่ก็คงจะเป็นเธอคนที่เขายืนกอดแน่อยู่นี่แหละ

“อุ้ยย...หนูนิแม่ว่าแม่เดินไปทางโน้นดีกว่า”

“นิก็ว่าอย่างนั้นแหละค่ะคุณแม่”

มัทนาและณัฐนิชาต่างก็เดินมาเห็นช็อตเด็ดตรงที่วายุและรินทร์ธารายืนหวานกันอยู่พอดีจึงรีบทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นและพากันอมยิ้มมีเลศนัยเดินออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดก่อนที่ทั้งสองจะรู้ตัว