บทที่สี่สิบเจ็ด

“โห...สายเปย์งั้นดิ..ฉันขอเข้าทำงานเลยค่ะคุณเจ้านาย”

รินทร์ธาราไม่ปฏิเสธที่จะรับข้อเสนอของชายหนุ่มเพราะเรื่องดูแลคนที่ป่วยอยู่เธอก็ถนัดอยู่แล้วอีกอย่างหากเธอเป็นผู้จัดการให้เขาก็จะได้ช่วยคัดคนที่จะมาเข้าทีมของเขาอีกด้วยเพราะเธอไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นกับชายหนุ่มอีก

หนึ่งวันมาแล้วที่เมฆารู้สึกตัวฟื้นขึ้นมาเมื่อชายหนุ่มรู้สึกตัวฟื้นขึ้นมาวินาทีนั้นมันเหมือนยกภูเขาออกจากอกของณัฐนิชาเธอยิ้มกว้างต้อนรับเขาอย่างดีใจและหลังจากที่เขาตื่นเธอก็คอยดูแลถามไถ่อาการของเขาอยู่ไม่ห่างคอยอยู่ให้เขานั้นเห็นหน้าเธอตลอดเวลา

“ทานยาก่อนนะคะ”

หลังจากที่ชายหนุ่มทานข้าวต้มและผลไม้ที่พยาบาลนำมาให้เรียบร้อยแล้วหญิงสาวก็จัดการป้อนยาตามทันทีเธอดูแลเขาอย่างไม่ขาดตกบกพร่องเพราะอยากจะเห็นคนตรงหน้ากลับมาแข็งแรงโดยเร็ววัน

“ขอบคุณครับ”

“ถ้าปวดหัวหรือจะเข้าห้องน้ำเรียกนิได้ตลอดเลยนะคะ”

“ครับ”

“คุณเมฆอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะเดี๋ยวนิจะหามาให้คุณหมอบอกว่าตอนนี้คุณเมฆทานได้แทบทุกอย่างแล้วแต่นิว่าถ้าเป็นของหวานควรจะงดไว้ก่อนเพราะแผลยังไม่หายดีค่ะ”

“ผมทานอะไรก็ได้ครับ”

“ค่ะ”

คำถามและท่าทีที่แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใยของหญิงสาวแสดงออกให้ตัวเมฆาเห็นได้ชัดเขาชอบเวลาที่เธอเอาใจใส่เขาแบบนี้ที่สุดเปรียบเสมือนตอนนี้เขาคือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอ

“เป็นยังไงบ้างคะคุณเมฆ”

ป๋อมแป๋มเดินถือกระเช้าผลไม้ของเยี่ยมคนป่วยเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับธาดา

“ดีขึ้นมากแล้วครับพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว”

เมฆาที่กำลังนั่งพิงหมอนหันมายิ้มทักทายคนมาใหม่ทั้งเอ่ยตอบคำถามคนถามอาการด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนให้รู้ว่าเขานั้นแข็งแรงขึ้นมากแล้วจริงๆ

“คงจะดีขึ้นจริงๆนะคะเนี่ยไม่อย่างนั้นเพื่อนแป๋มคงไม่หน้าบานแบบนี้หรอกค่ะ”

ป๋อมแป๋มเหลือบไปเห็นสีหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของเพื่อนเธอก็พอจะรู้ว่าชายหนุ่มดีขึ้นมากจริงๆลองไม่ดีขึ้นหน้าของเพื่อนเธอคงได้ละห้อยเหมือนวันแรกที่เมฆานอนโรงพยาบาล

“ฟาดเคราะห์ไปนะครับคุณเมฆ”

“อืม...ก็เจ็บดี”

ธาดาและเมฆาก็ทักทายกันตามประสาหนุ่มๆแต่ลึกๆแล้วก็มีความเป็นห่วงปนอยู่ด้วยครั้งนี้ธาดาก็ถือว่าเมฆานั้นฟาดเคราะห์ไปดีที่ไม่ได้เป็นอะไรที่ถึงแก่ชีวิตไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีคนเป็นนายให้รับใช้เป็นเช่นนั้นเขาคงเหงาแย่

“แป๋มมีข่าวดีจะมาบอกคุณเมฆด้วยนะคะว่าบ้านที่เกาะตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วค่ะ”

ป๋อมแป๋มกลับมาอยู่ที่เชียงใหม่ได้ตลอดเพราะตอนนี้งานที่เกาะเสร็จเรียบร้อยแล้วพอดีกับที่เจ้าของบ้านฟื้นขึ้นมาพอดี

“ดีครับ...ส่วนเรื่องเงินเวนายจัดการด้วย”

“ครับคุณเมฆ”

ในเมื่อบ้านเสร็จแล้วเรื่องค่าใช้จ่ายก็ไม่ได้เป็นปัญหาหญิงสาวจะเรียกเท่าไรเขาให้ธาดาเป็นคนจัดการได้เลยตอนนี้เขาก็เหลือแค่ทำให้บ้านหลังนั้นเป็นเรือนหออย่างที่แม่เขาตั้งใจไว้ก็เท่านั้นเอง

วันต่อมา

“คุณเมฆยังมีอาการปวดหัวบ้างหรือเปล่าคะ”

“ไม่เลยครับตอนนี้ผมโอเค”

เมื่อกลับมาถึงบ้านเรียบร้อยแล้วณัฐนิชาก็จัดแจงดูแลชายหนุ่มอย่างดีทุกกระเบียดนิ้วทั้งทำอาหารที่มีประโยชน์ให้เขาได้ทานและให้ชายหนุ่มทานยาตรงตามเวลาเป้ะๆแถมยังคอยสอบถามอาการอยู่เป็นระยะๆเหมือนที่อยู่โรงพยาบาลอีกด้วย

“นี่คุณแม่ผมจะพาเด็กๆมาส่งวันไหนครับ”

เมฆารู้สึกว่าบ้านมันช่างเงียบเหงาเพราะเจ้าสองแสบก็อยู่กับปู่และย่ารินทร์ธาราก็ไปเฝ้าไข้น้องชายของเขาตอนนี้เหลือเขากับหญิงสาวเพียงแค่สองคนจึงพาให้คิดถึงเจ้าสองแสบขึ้นมา

“คุณมัทบอกว่ารอให้คุณหายดีก่อนน่ะค่ะนิจะรับมาเลยคุณมัทก็ไม่ยอม”

ณัฐนิชาก็ไม่รู้ว่าคนเป็นปู่กับย่าจะคืนลูกๆของเธอมาวันไหนเพราะเธอเองก็รู้สึกคิดถึงลูกๆเธออยู่เหมือนกัน

“ระวังคุณปูคุณย่าจะไม่คืนหลานนะครับ”

เมฆาแกล้งเอ่ยแซวหญิงสาวเล่นเขารู้ว่าตอนนี้คุณพ่อกับคุณแม่ของเขาคงจะเห่อการเลี้ยงหลานกันอยู่เป็นแน่

“จริงเหรอคะ”

ณัฐนิชาถึงกับใจเสียเมื่อได้ยินที่ชายหนุ่มพูดถ้าหากเธอไม่ได้อยู่กับลูกคงเฉาตายแน่

“เอ่อ..ผมล้อเล่นครับ”

เมฆาลืมไปว่าหญิงสาวเป็นคนที่ชอบคิดมากเขาก็เผลอหลุดปากแกล้งเธอแรงไปหน้าเธอตอนนี้ดูเฉาลงอย่างเห็นได้ชัดจึงต้องรีบบอกกับคนตรงหน้าว่าเขาแค่ล้อเล่นเท่านั้น

“เดี๋ยวนิขอตัวไปทำอาหารเย็นก่อนนะคะ..คุณเมฆไปอาบน้ำก่อนก็ได้ค่ะเสร็จแล้วจะได้ทำแผล”

“โอเคครับ”

ณัฐนิชาค่อยโล่งอกเมื่อรู้ว่าเมื่อครู่ชายหนุ่มพูดเล่นตอนนี้ก็เย็นแล้วเธอจึงให้เขาไปจัดแจงอาบน้ำอาบท่าเสร็จแล้วเธอจะได้ทำแผลให้เขาเลยเมื่อเรียบร้อยคงจะได้เวลาอาหารเย็นพอดี

ชั่วโมงต่อมา

“โทษทีค่ะช้าหน่อย”

“ไม่เป็นไรครับ”

ณัฐนิชาทำอาหารเย็นเรียบร้อยแล้วเธอเห็นว่าเมฆาน่าจะยังอาบน้ำไม่เสร็จเลยถือโอกาสไปอาบน้ำตอนนี้เสียเลยเมื่อหญิงสาวอาบน้ำเรียบร้อยแล้วออกมาจากห้องก็เห็นชายหนุ่มนั่งรอเธออยู่ที่โซฟาจึงรีบหยิบก่องพยาบาลมาทำแผลให้เขาทันที

“แผลแห้งดีแล้วนะคะ..พรุ่งนี้ตัดไหมได้แล้วค่ะ”

ณัฐนิชานั่งด้านหลังชายหนุ่มทำแผลที่ท้ายทอยให้เขาเธอเห็นว่าแผลโอเคดีแล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงจำได้ว่าพรุ่งนี้หมอก็นัดตัดไหมแล้วจึงบอกกับชายหนุ่มให้ได้รับรู้ว่าพรุ่งนี้เขาต้องเตรียมตัวไปหาหมอกับเธอ

“แผลหายดีแล้วก็ดีแล้วครับ...ผมจะได้ไม่ตองรบกวนอะไรคุณนิอีกคือผมรู้สึกเกรงใจคุณน่ะครับที่ผมมาอยู่ที่นี่ต้องเป็นภาระให้คุณมาดูแลผมพรุ่งนี้หาหมอเรียบร้อยแล้วเดี๋ยวผมจะกลับภูเก็ตทันทีเลยครับ”

เมฆาพูดกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่เศร้าลงเล็กน้อยบอกกับหญิงสาวให้ได้รับรู้ว่าเขาจะไม่อยู่ให้เป็นภาระของเธออีกเขาจับสังเกตได้ว่าหญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่งซึ่งมันก็น่าจะเป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้จู่ๆแขนทั้งสองของเธอก็มากอดรัดเอวหนาของเขาเอาไว้ทำเอาชายหนุ่มยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่เขาสามารถทำให้เธอใจอ่อนให้เขาได้แล้วแผนที่เขาคิดไว้มันดีสุดๆไปเลย