บทที่สี่สิบหก

“คุณพ่อนอนนานจังเลยค่ะ”

ใยไหมเริ่มสงสัยเพาะเด็กหญิงจำได้ว่าคนเป็นพ่อของเธอนอนที่เตียงนี้มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ววันนี้ก็ยังนอนเหมือนเดิมอยู่เลยจึงเอ่ยถามด้วยความไร้เดียงสา

“แบบนี้คุณพ่อขี้เซาใช่ไหมคร้าบ”

คนเป็นน้องชายก็มีทีท่าสงสัยพอๆกันพลางยืนคิดถึงคำพูดของคนเป็นแม่ที่เวลาตัวเองนอนตื่นสายคนเป็นแม่จะบอกว่าขี้เซาเด็กชายก็มีความคิดว่าคนเป็นพ่อก็คงจะขี้เซาเหมือนที่ตัวเองเคยเป็นเหมือนกันพร้อมเอ่ยถามคนเป็นแม่ด้วยท่าทีสงสัยตามพี่สาว

“หืมม...ตอนนี้คุณพ่อไม่สบายค่ะเลยต้องนอนพักอีกไม่นานเดี๋ยวคุณพ่อก็ตื่นแล้วค่ะ”

ณัฐนิชาฉีกยิ้มกว้างเอ็นดูกับคำพูดของเจ้าแฝดเหลือเกินก่อนจะบอกเหตุผลให้ลูกๆเธอได้เข้าใจว่าพ่อของพวกเขานั้นไม่ได้ขี้เซาอย่างที่คิด

“จุ้บคุณพ่อค่ะ”

“โอเคค่ะ.”

ณัฐนิชาหันไปหาลูกสาวตัวกลมของเธอด้วยสีหน้าแปลกใจในคราแรกแต่เมื่อนึกขึ้นได้และรู้ว่าลูกของเธอจะทำอะไรก็รีบอุ้มลูกสาวตัวกลมของเธอให้โน้มตัวไปหอมแก้มคนเป็นพ่อที่นอนหลับอยู่ทันที

“เดี๋ยวคุณพ่อก็หายแล้วค่ะ”

ณัฐนิชาดีใจที่ลูกสาวของเธอนั้นจำพฤติกรรมของเธอได้เมื่อลูกทั้งสองของเธอป่วยเธอก็จะเข้าไปจูบที่แก้มแล้วอวยพรให้หายเร็วๆทุกครั้งแล้วลูกๆของเธอก็จะหายป่วยกันอย่างรวดเร็วเธอถือว่าการทำแบบนี้เป็นสิ่งที่ดีโดยเสมอมา

ภาพตรงหน้าอยู่ในสายตาของมัทนาและธำมรงค์ทุกฉากทุกตอนทั้งสองยอมรับว่าหญิงสาวเลี้ยงลูกได้ดีเท่าที่แม่คนหนึ่งจะทำได้และเด็กๆทั้งสองก็น่ารักมากจริงๆ

สองวันต่อมา

ในระยะเวลาสองสามวันที่ผ่านมาตำรวจได้เร่งทำการจับกุมคนร้ายได้อย่างรวดเร็วตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าตัวการของคนที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นมาก็คือคู่แข่งของวายุนั่นเองที่ส่งคนมาแฝงตัวเข้าทีมของวายุด้วยความที่ผู้ร้ายไม่เคยชนะวายุเลยสักครั้งและอันดับก็ไล่เลี่ยกันโดยตลอดหากกำจัดวายุได้การแข่งครั้งหน้าเขาต้องขึ้นมาเป็นอันดับหนึ่งอย่างแน่นอน

ส่วนการบาดเจ็บของเมฆานั้นคนร้ายที่ร่วมมือกันทำสารภาพว่าเห็นเมฆารู้เห็นเรื่องในวันนั้นเลยต้องการกำจัดเพื่อไม่ให้สืบมาถึงตัวเองแต่ด้วยความที่ทางฝ่ายผู้ร้ายไม่เป็นมืออาชีพมากพอเลยทำให้ทิ้งหลักฐานไว้ค่อนข้างที่จะเยอะเลยทำให้สาวถึงตัวได้ง่าย

“แล้วลูกจะเอายังไงต่อ”

เมื่อทุกคนรู้เรื่องคดีจากตำรวจก็ถึงกับมีอาการเซ็งไปตามๆกันเพราะไม่คิดว่าจะมีคนร้ายวางแผนเข้ามาแทรกแซงในทีมของวายุเพื่อทำเรื่องแบบนี้

“ให้ตำรวจดำเนินคดีตามกฎหมายให้ถึงที่สุดเลยครับ”

วายุหมดคำจะพูดตอนนี้เขาก็ลงแข่งในครั้งหน้าไม่ได้แล้วเท่ากับความตั้งใจที่เขาพยายามฝึกซ้อมมาทั้งหมดสูญเปล่าแถมพี่ชายเขายังมาเจ็บตัวนอนเป็นผักก็เพราะเรื่องของเขาอีก

ตลอดการใช้ชีวิตเป็นนักแข่งมาเขาไม่อยากมีปัญหากับใครหรืออยากแข่งกับใครแค่อยากจะทำให้อาชีพของเขามันขึ้นไปอยู่ที่จุดสูงสุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้นมันคือการท้าทายความสามารถตัวเองแต่เขาก็ไม่เคยคิดว่าจะมีคนจ้องทำร้ายเขาทั้งที่เขาไม่เคยคิดที่จะทำร้ายใครด้วยคนอย่างเขาใครดีมาเขาดีกลับแต่ถ้าใครร้ายมาเขาก็ไม่ยอมให้อีกฝ่ายร้ายอยู่ฝ่ายเดียวอยู่แล้ว

“คุณเป็นไรมากป่ะเนี่ย...อย่าเศร้าแบบนี้สิคุณอย่างน้อยตำรวจก็จับตัวคนผิดได้แล้วนะ”

หลังจากที่มัทนาและธำมรงค์ออกจากห้องไปแล้วรินทร์ธาราก็สังเกตอาการวายุมาพักใหญ่แล้วว่าเขานั้นเงียบผิดปกติแถมยังแอบมีน้ำตาคลออยู่เล็กน้อยด้วย

“ผมแค่เสียดายโอกาส...ผมอุตส่าห์ซ้อมแทบตายจนมันดีขึ้นมาแต่ผมต้องพลาดโอกาสการแข่งครั้งหน้าไปเพียงเพราะแค่คนขี้อิจฉาคนเดียวเท่านั้น...คนแบบนี้เมื่อไรมันจะหมดไปจากโลกนี้เสียที”

วายุพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเขาตั้งความหวังไว้กับการแข่งครั้งนี้มากแต่ก็ต้องมาจบเพราะคนบางคนที่ไม่ประสงค์ดีต่อเขาถึงจะให้คนผิดโดนลงโทษอย่างไรเขาก็คิดว่ามันไม่คุ้มค่ากับสิ่งที่เขานั้นต้องเสียไปเลยสักนิด

“ฉันเข้าใจคุณนะ...ก็ถือซะว่าเป็นบทเรียนไง...ครั้งนี้พลาดไปครั้งหน้าก็ยังมีโอกาสวันพระไม่ได้มีหนเดียวนะคุณเชื่อฉันตอนนี้คุณก็ต้องพยายามฟื้นฟูร่างกายของคุณให้หายไวๆเพื่อที่จะได้ทำตามสิ่งที่คุณตั้งใจไว้เร็วๆไงหมอบอกว่าพรุ่งนี้คุณก็กลับไปพักฟื้นที่บ้านได้แล้วเดี๋ยวฉันจะไปคอยอยู่เป็นเพื่อนคุณเองไม่ต้องกลัวเหงาหรอก”

รินทร์ธาราเข้าใจว่าตอนนี้วายุรู้สึกอย่างไรแต่เมื่อมันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วเธอคิดว่าเรื่องนี้คงจะเป็นบทเรียนให้กับชายหนุ่มได้มากเลยทีเดียวตอนนี้เธอเองก็ทำได้แต่ให้กำลังใจคนที่นอนอยู่ตรงหน้าก็เท่านั้นคงจะไปบังคับให้ใครหายเศร้าไม่ได้เพราะถ้าเป็นเธอเองเจอแบบนี้ก็มีช้ำใจหนักเหมือนกัน

“แล้วคุณไม่ต้องทำงานหรือไง”

วายุหันมาถามหญิงสาวด้วยสีหน้าที่สงสัยเขารู้ว่าเธอหยุดงานหลายวันเพื่อมาเฝ้าเขาและหลังจากนี้เธอก็จะอยู่เป็นเพื่อนเขาอีกแบบนี้ที่ทำงานของเธอจะยอมง่ายๆหรือไง

“คือ...พอดีฉันขาดงานเกินสามวันโดยที่ไม่ได้มีธุระจำเป็นเลยต้องออก..แต่ก็ดีแล้วไงระหว่างนี้ฉันจะได้อยู่เป็นเพื่อนคุณเผื่อคุณคิดสั้นขึ้นมาฉันจะได้ช่วยทัน”

รินทร์ธาราโดนไล่ออกเพราะเธอขาดงานหลายวันโดยไม่ได้มีธุระจำเป็นทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็พักร้อนมาแล้วเธอไม่ได้รู้สึกเคืองที่ทำงานเพราะกฎมันก็ต้องเป็นไปตามกฎหญิงสาวพูดไปยิ้มไปเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันดูตึงเครียดมากเพราะเธอก็ไม่ได้เครียดอะไรกับเรื่องนี้สักเท่าไร

“คนอย่างผมไม่คิดสั้นหรอกคุณเรื่องแค่นี้...คุณออกก็ดีเหมือนกันนะเอาแบบนี้คุณมาเป็นพยาบาลส่วนตัวผมแล้วหลังจากที่ผมหายแล้วคุณก็มาเป็นผู้จัดการผมส่วนเรื่องเงินเดือนผมให้สามเท่าจากที่คุณเคยได้เลย”

วายุส่ายหัวให้กับความคิดของหญิงสาวที่คิดว่าเขาจะคิดสั้นคนอย่างวายุไม่มีทางคิดเรื่องนี้เด็ดขาดเพราะชีวิตของเขานั้นมีอะไรให้ทำอีกตั้งมากมายพร้อมทั้งยื่นข้อเสนอให้กับหญิงสาวเขารู้ดีว่าคนที่จะดูแลเขาและไว้ใจได้อย่างดีก็น่าจะเป็นเธอ