บทที่สี่สิบแปด

“คือคุณไม่ได้เป็นภาระนิสักนิดเลยนะคะ...คุณอย่าไปเลยนะคะอยู่ที่นี่ช่วยนิดูแลลูกๆได้ไหมคะอยู่กันเป็นครอบครัวอย่างที่คุณเคยขอนิไงคะ...”

ณัฐนิชานิ่งงันหลังจากที่ชายหนุ่มพูดจบประโยคเล็กน้อยตอนนี้เธอมีน้ำตาคลอออกมาก่อนจะเข้าไปสวมกอดที่ด้านหลังของชายหนุ่มพร้อมขอร้องให้เขาอยู่กับเธออย่างไม่สนศักดิ์ศรีอะไรทั้งนั้น

“คุณนิไม่ลำบากใจแน่นะครับ”

“ค่ะ”

เมฆายังคงไม่หันหน้าไปหาหญิงสาวเขายังปล่อยให้เธอกอดเขาเอาไว้แบบนั้นก่อนจะถามหญิงสาวให้แน่ใจอีกทีว่าเธอนั้นคิดไม่ผิด

“งั้นผมขอถามได้ไหมว่าทำไมเวลาที่ผ่านมาคุณถึงพยายามออกไปจากชีวิตผม”

เมฆายังคงตั้งคำถามให้หญิงสาวได้ตอบเขาอยู่ไม่เลิกเมื่อมีโอกาสเคลียใจเขาก็อยากจะเคลียทันทั้งหมดกับเรื่องที่ยังค้างคาใจอยู่

“นิแค่ยังกลัวกับเหตุการณ์ในวันนั้นแต่นิพยายามสลัดมันออกไปได้แล้วนะคะอีกอย่างก็คือนิรู้ว่าคุณเมฆไม่อยากมีครอบครัวหากนิกับลูกๆเข้ามาในชีวิตคุณในช่วงเวลาที่คุณเมฆไม่อยากมีพันธะนิคิดว่ามันคงทำให้ครอบครัวมีความสุขไม่ได้หรอกค่ะ...แต่ตอนนี้นิไม่สนอะไรแล้วค่ะจากเหตุการณ์ที่คุณเมฆเจ็บนิรู้ว่าควรใช้ชีวิตตามเสียงหัวใจโดยไม่มีทิฐิจะดีกว่า...เพราะเราไม่สามารถรู้ได้ว่าคนที่เรารักจะจากกันไปวันไหน”

ณัฐนิชาตอบชายหนุ่มไปอย่างไม่มีเขินอายใจของเธอคิดอย่างไรเธอก็พูดปอย่างนั้น

“โถ่เอ้ย...เรื่องไม่อยากมีครอบครัวเมื่อก่อนมันก็จริงที่ผมชอบพูดปัดเพื่อไม่ให้คุณแม่หาผู้หญิงมาให้แต่คุณรู้ไหมวินาทีแรกที่ผมได้เจอคุณมันทำให้ความคิดผมเปลี่ยนไปจนสิ้นเชิงเลย...อืมแล้ววว...ที่คุณพูดว่ากลัวคนที่รักจากไปนี่ผมคิดเข้าข้างตัวเองว่าคุณรักผม...เหมือนที่ผมรักคุณแล้วกันนะ”

เมฆารีบหันกลับมาหาหญิงสาวรวบร่างบางกอดเอาไว้แนบอกอย่างชื่นหัวใจเขาปรับความเข้าใจเรื่องที่หญิงสาวเข้าใจผิดมาโดยตลอดให้เธอได้ฟังตอนนี้ก็ได้รู้จริงๆเสียทีว่าเธอกับเขาใจตรงกันการที่เขาต้องนอนเจ็บอยู่ที่โรงพยาบาลแบบนี้ก็มีข้อดีหลายอย่างเหมือนกันชีวิตครอบครัวมันไม่ใช่แค่ความรักเท่านั้นแต่มันต้องอยู่กันด้วยความสงสารเห็นใจเข้าใจซึ่งกันและกันแบบที่หญิงสาวมอบให้เขานั่นเอง

21.00 น.

ก๊อกๆๆ

“คุณเมฆยังไม่นอนอีกเหรอคะ”

ณัฐนิชากำลังนั่งทำงานของเธอเพลินๆได้ยินเสียงเคาะประตูจึงรีบเปิดออกตอนนี้มันก็ดึกแล้วเธอคิดว่าชายหนุ่มจะหลับแล้วเสียอีก

“ผมจะมานอนกับคุณไง”

เมฆาเอ่ยหน้าตาเฉยในเมื่อเขาและเธอก็คืนดีและตกลงที่จะยอมอยู่กับแบบครอบครัวกันเรียบร้อยแล้วตอนนี้เขาก็มีสิทธิ์ที่จะนอนกับเธอได้แล้วตามความคิดของเขา

“คะ???”

ณัฐนิชามีสีหน้าตกใจจู่ๆเขาก็มาขอนอนกับเธอหน้าตาเฉยเมื่อก่อนมีลูกอยู่ด้วยเธอยังพอเข้าใจได้อีกอย่างถึงเธอจะคืนดีกับเขาแล้วก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะชินกับการที่มีชายหนุ่มมานอนด้วยโดยไม่มีลูกๆของเธอขั้นกลางหรอกนะตอนนี้หญิงสาวจึงมีสีหน้าที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกพอสมควร

“นี่คุณยังไม่เลิกทำงานอีกเหรอ”

เมฆาเดินแทรกตัวเข้าประตูผ่านณัฐนิชาเข้ามาในห้องของเธอเมื่อเห็นโน๊ตบุ๊คของเธอยังเปิดอยู่ก็รู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวนั้นยังไม่เลิกทำงาน

“ค่ะ...นิยังทำงานอยู่คุณเมฆจะนอนก็นอนก่อนได้เลยนะคะ”

อันที่จริงณัฐนิชาจะหยุดพักแล้วเข้านอนแต่ชายหนุ่มมาหาเธอก่อนจำต้องบอกปัดกับเขาไปว่าเธอจะต้องทำงานต่อให้เขานอนก่อนได้เลยหากชายหนุ่มหลับแล้วเธอก็จะได้มีกะใจที่จะข่มตานอนได้บ้าง

“ผมว่าคุณเข้านอนเลยก็ดีนะ”

เมฆาถือวิสาสะปิดไฟในห้องเปิดไว้แต่เพียงคมไฟดวงน้อยที่ให้แสงสีเหลืองสลัวในห้องเพื่อเพิ่มความโรแมนติกเวลาที่เขาอยู่กับเธอสองต่อสองพร้อมรวบกอดร่างบางของหญิงสาวให้ลงมานอนที่ฟูกนอนนุ่มสีขาวโดยมีตัวของเขากอดกุมหญิงสาวที่นอนตัวเกร็งไว้อยู่

ณัฐนิชาไม่ใช่เด็กๆที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปแต่ตอนนี้ร่างกายเธอมันเกร็งไปหมดรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกหัวใจของเธอที่เต้นแรงตอนนี้มันแทบจะพุ่งกระเด็นออกมาด้านนอกเป็นเพราะมือไม้ของชายหนุ่มที่มันปัดป่ายตามเนื้อตัวของเธอ

“เชื่อผมนะคนดีว่าผมจะทำให้คุณลืมเรื่องคืนนั้นให้สนิทเลย”

เมฆากระซิบข้างหูณัฐนิชาที่นอนตัวเกร็งหลับตาปี๋ให้เธอได้รับรู้ว่าสิ่งที่เขาจะดำเนินต่อไปคืออะไรแอบอมยิ้มให้กับอาการของหญิงสาวที่ดูตื่นกลัวจนตัวมือไม้จิกเกร็งอยู่ที่ฟูกนอน

เมฆาค่อยๆพรมจูบตามเนื้อตัวของหญิงสาวค่อยๆใช้มือหนาถอดถอนชิ้นผ้าที่บดบังกายหญิงสาวออกทีละชิ้นจนเนื้อนวลปรากฏแก่สายตาของเขาจนชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายลงคอร่างบางงามสวยไม่มีที่ติเพียงแต่เธอไม่ยอมลืมตามามองเขาเท่านั้นเป็นสิ่งที่น่าขัดใจในตอนนี้

“มองหน้าผมนะครับ”

เมฆาบอกกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงแหบพร่าด้วยอารมณ์ที่กำลังครุกรุ่นมือหนากอบกุมอยู่ที่เต้างามสองข้างสลับไปมาจมูกก็คอยสูดดมกลิ่นกายสาวที่หอมอ่อนๆซอกซอนไปเรื่อยๆที่ลำคอระหงจนถึงพวงแก้มงาม

“...เอ่อ...”

ณัฐนิชาหายใจติดขัดเล็กน้อยเพราะความรู้สึกตื่นเต้นแปลกใหม่ที่เมฆามอบให้เธอค่อยๆลืมตามองหน้าของชายหนุ่มอย่างช้าๆตามที่เขาบอกแต่ก็ต้องหลบสายตาที่กำลังหยาดเยิ้มของเขาลงเพราะความเขินอาย