บทที่สี่สิบสี่

20 นาทีต่อมา

“สองคนเป็นยังไงบ้าง”

มัทนารู้ข่าวก็รีบบินมาที่เชียงใหม่อย่างเร่งด่วนคราแรกพอรู้ข่าวก็แทบลมจับแต่เมื่อรู้ว่าลูกทั้งสองของเธอปลอดภัยก็โล่งใจขึ้นมาอีกเปราะ“สวัสดีค่ะคุณมัทคุณรงค์ตอนนี้คุณเมฆยังไม่ฟื้นค่ะส่วนคุณไวท์ตอนนี้เข้าเฝือกอ่อนไว้อยู่ค่ะเย็นๆหมอน่าจะผ่าตัดให้ค่ะ”

ป๋อมแป๋มยืนลูบหลังให้กำลังใจณัฐนิชาที่นั่งน้าตาไหลไม่เหือดแห้งเอาแต่จับมือม่านเมฆไม่วาง เมื่อเห็นมัทนาและธำมรงค์เปิดประตูเข้ามาก็ยกมือสวัสดีท่านทั้งสองพร้อมบอกอาการของชายหนุ่มทั้งสองให้คนเป็นพ่อกับแม่ของพวกเขาได้รับรู้

“นี่เจ้าลูกชายเรามันไปเหยียบหางใครเค้ามาหรือเปล่าถึงได้โดนแบบนี้”

ธำมรงค์พอจะมองเหตุการณ์ออกว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนที่ทุกคนสงสัยเพียงแค่ตอนนี้เขาก็เหลือแต่ปรึกษากับตำรวจให้แน่ใจอีกที

“พวกเราก็คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะตอนนี้ก็ต้องรอทางตำรวจตรวจสอบอีกทีค่ะ”

ป๋อมแป๋มพยักหน้าคือตอนนี้ใครๆก็พอจะมองออกว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดาเพราะเป็นไปไม่ได้ที่จู่ๆรถของชายหนุ่มที่ใช้ซ้อมอยู่เป็นประจำและมีทีมงานที่มีฝีมือตรวจสอบอยู่ตลอดจะเกิดเหตุการณ์ขัดข้องกะทันหันจนเป็นสาเหตุให้วายุได้รับบาดเจ็บและจู่ๆเมฆาก็มาโดนทำร้ายไปด้วยอีกคนพร้อมๆกัน

“เห้อ...ทำไมต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ด้วยนะ...ถ้ารู้ว่าใครทำฉันจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดเลยคอยดู”

มัทนาได้ว่าเรื่องมันคล้ายจะเป็นเหตุจงใจเช่นนั้นเธอก็รู้สึกร้อนรุ่มอยู่ในใจและโกรธคนที่จงใจทำร้ายลูกชายเธอทั้งสองคนเรื่องนี้ถ้าเธอรู้ตัวการเมื่อไรเธอจะไม่มีวันยอมให้มันจบง่ายๆเป็นแน่

“เด็กๆมาหาปู่ดีกว่าเดี๋ยวปู่พาไปซื้อขนม”

ธำมรงค์เห็นว่าสถานการณ์ในห้องค่อนข้างตึงเครียดจึงถือโอกาสนี้พาหลานๆของเขาไปสานสัมพันธ์ด้วยจะดีกว่าเพราะครั้งก่อนก็ไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไร

“หา..ขนม”

“ไปคร้าบบ”

เจ้าสองแสบได้ยินว่าคุณปู่ของพวกเขาจะพาไปหาของโปรดก็หูผึ่งรับเข้าไปเกาะแขนคนเป็นปู่อย่างรวดเร็วบ่งบอกว่าพร้อมที่จะไปข้างนอกที่สุด

“ดูหลานๆให้ดีล่ะคุณ”

“ผมเอาอยู่น่า”

มัทนาเห็นว่าดีแล้วที่สามีเธอจะพาหลานๆออกไปด้านนอกเพราะเธอก็ไม่ได้อยากให้เด็กๆได้อยู่ในสถานการณ์แบบนี้สักเท่าไรที่คนเป็นพ่อก็มานอนป่วยส่วนแม่ก็หดหู่ตลอดเวลาแบบนี้

“เดี๋ยวเด็กๆฉันกับคุณรงค์จะดูแลให้เองไม่ต้องห่วงนะนานๆทีจะได้อยู่กับหลานบ้างส่วนตาเมฆฉันฝากหนูนิด้วยละกันนะ”

มัทนาเข้าไปใกล้ๆกับณัฐนิชาเธอดูออกว่าหญิงสาวคงจะเป็นห่วงลูกชายของเธออยู่มากไม่เช่นนั้นคงไม่มีอาการแบบนี้ถึงแม้ในเรื่องร้ายๆก็ยังมีเรื่องดีอีกหนึ่งอย่างที่ทำให้เธอพอได้ใจชื้นขึ้นมาได้เพราะอย่างน้อยวันที่ลูกชายของเธอหวังไว้ก็ใกล้เข้ามาแล้ว

มัทนาเอ่ยปากขอให้ณัฐนิชาอยู่ดูแลลูกชายของเธอทางนี้เพราะเธอคิดว่าลูกชายของเธออาจจะหายเร็วก็เป็นได้เมื่อมีคนที่รักอยู่ใกล้ๆส่วนเรื่องหลานๆของเธอนั้นเธอกับสามีจะเป็นคนดูแลเองถือเอาโอกาสนี้ใช้เวลาอยู่กับหลานๆไปตัวด้วย

“เรื่องเด็กๆนิกลัวจะรบกวนคุณมัทค่ะเดี๋ยวนิกลับไปดูเด็กๆเองจะดีกว่านะคะ”

ณัฐนิชาเห็นว่าเรื่องดูแลเด็กๆจะเป็นการรบกวนมัทนากับธำมรงค์จนเกินไปเธอคิดว่าเธอสามารถดูแลเด็กๆและชายหนุ่มไปพร้อมๆกันได้

“ให้พวกท่านอยู่กับหลานๆบ้างคงไม่เป็นไรหรอกนิฉันว่าแกอยู่ดูแลคุณเมฆจะดีกว่า”

ป๋อมแป๋มรู้ว่าเพื่อนสาวเธอเกรงใจพ่อกับแม่ของชายหนุ่มแต่เวลานี้เธอคิดว่าเพื่อนเธอคงไม่ไหวเป็นแน่หากจะดูแลทั้งคนเป็นพ่อของลูกกับลูกๆอีกสองคนจึงช่วยมัทนาพูดอีกแรง

“ใช่จะ”

“แบบนั้นก็ได้ค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวฉันขอตัวไปดูตาไวท์สักหน่อยนะ”

“เดี๋ยวแป๋มไปด้วยค่ะคุณมัท...”

ป๋อมแป๋มอยากจะให้ณัฐนิชาและเมฆาได้อยู่กันสองต่อสองเมื่อเห็นว่ามัทนาจะไปดูอาการของวายุจึงขอตามไปด้วยเพราะเธอก็ยังไม่ได้ไปดูอาการของชายหนุ่มเช่นกันมีแต่รินทร์ธาราเท่านั้นที่เฝ้าอยู่

“คุณรีบหายไวๆนะคุณเมฆรู้ไหมคุณเป็นแบบนี้นิใจไม่ดีเลยรีบๆตื่นมาช่วยนิดูแลเด็กๆเหมือนเดิมนะคะ”

เมื่อในห้องเหลือแค่เธอกับชายหนุ่มเท่านั้นหญิงสาวกอบกุมมือชายหนุ่มแน่นขึ้นตอนนี้เธอไม่อยากเห็นเขาอยู่ในสภาพนี้นานเท่าไรนักมันหดหู่อยู่ในใจของเธออย่างบอกไม่ถูกเธอสงสารคนตรงหน้าจนอยากจะเป็นแทน

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าในใจของเธอต้องการอะไรเธอจะไม่สนคำพูดของเมฆาที่ติดอยู่ในใจของเธอหรืออะไรทั้งนั้นเธอรู้แต่ว่าหากชายหนุ่มตื่นมาเธอจะทำให้ครอบครัวเป็นครอบครัวอย่างที่เขาเคยขอร้องเพราะเธอจะทำให้ทุกวันเป็นวันที่มีความสุขที่สุด

เธอไม่รู้ว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเองหรือหรือชายหนุ่มอีกหรือเปล่าครั้งนี้ยังโชคดีที่ยังไม่ถึงแก่ชีวิตแต่วันข้างหน้าเธอก็ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้างณัฐนิชาจึงย้ำกับตัวเองว่าต่อจากนี้ไปเธอจะไม่ให้ทิฐิมาบงการชีวิตเธออีกแล้วเธอจะใช้ชีวิตตามเสียงของหัวใจและธรรมชาติที่มันควรจะเป็น

วันต่อมา

วันนี้รินทร์ธาราลางานอีกวันเพื่อมาเฝ้าดูอาการของวายุในเมื่อชายหนุ่มยังไม่หายดีเธอเองก็ไม่มีกะจิตกะใจทำงานเพราะรู้สึกเป็นห่วงอีกคนที่นอนป่วยอยู่ตลอดเวลา