บทที่สามสิบห้า

“ถ้าเป็นเรื่องพี่สาวฉันกับคุณเมฆฉันช่วยเต็มที่”

รินทร์ธาราเองก็ไม่ได้คิดจะขัดขวางอะไรหรอกถ้าแผนการของชายหนุ่มทำให้พี่สาวเธอและเมฆาเข้าใจกันมากขึ้น

“ผมกลับก่อนพรุ่งนี้เราค่อยคุยกันอีกทีผมจะมารับคุณกับเด็กๆตอนเก้าโมงเช้าตรงเวลาด้วย”

วายุไม่ยอมบอกหญิงสาวว่าแผนของเขาคืออะไรเพียงแค่บอกเวลาที่เขาจะมารับเธอกับเด็กๆก่อนจะขับรถออกไปทันที

“อีตานี่จะบอกสักนิดก็ไม่ได้”

รินทร์ธาราบ่นอุกหงุดหงิดใจพอสมควรที่วายุไม่คิดจะบอกอะไรให้เธอรู้เลยสักนิด

เกาะเพตรา

เมฆาเตรียมเก็บของหลังจากที่ได้รับข้อความจากน้องชายตอนนี้เขากำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆเกี่ยวกับคำพูดของคนเป็นแม่เมื่อมองย้อนดูตัวเองเขาก็ต้องยอมรับว่าเขาเป็นคนที่อ่อนไม่ค่อยเป็นจริงๆแต่เขาจะพยายามปรับปรุงตัวให้ได้มากที่สุดเพื่อหญิงสาวและลูกๆของเขา

เช้าวันต่อมา

“เที่ยวให้สนุกนะคะเด็กๆ”

“ค่ะคุณแม่/คร้าบบ”

หลังจากที่วายุมารับน้องสาวของเธอและเด็กๆไปแล้วณัฐนิชาก็ยืนมองดูรถแล่นไปจนสุดลูกตาแล้วยืนอมยิ้มส่ายหัวที่ลูกๆของเธอนั้นดูตื่นเต้นเป็นพิเศษที่จะได้เที่ยวก่อนจะเดินกลับเข้ามาในบ้านเตรียมของเพราะเธอนั้นต้องไปหาป๋อมแป๋มที่บริษัทต่อ

“นี่ถ้าทุกอย่างจัดเรียบร้อยนะบ้านนั้นต้องน่าอยู่มากแน่ๆ”

ป๋อมแป๋มและณัฐนิชากำลังดูคนในทีมจัดการเตรียมพวกเฟอร์นิเจอร์แต่งบ้านให้กับเมฆาป๋อมแป๋มเห็นรูปแบบตอนร่างก็ว่าสวยแล้วของจริงยิ่งสวยยิ่งกว่าเธอไม่อยากจะคิดเลยว่าบ้านหลังนั้นเสร็จออกมาแล้วจะสวยขนาดไหน

ณัฐนิชาทำได้เพียงแค่ยืนนิ่งเมื่อเพื่อนของเธอพูดถึงบ้านหลังนั้นเธอยอมรับว่ามันคงจะสวยจริงถ้าทุกอย่างเรียบร้อยแต่เธอก็ไม่ได้อยากกลับไปเห็นอีกเพราะรู้ว่าใครเป็นเจ้าของ

“อืมจะเที่ยงแล้วไปหารับทานกันดีกว่าส้มตำแบบเดิมไหมแก”

ป๋อมแป๋มที่ทำตัวเผลอลืมหลุดปากพูดออกมาจนทำให้เพื่อนสาวของเธอหน้าจ๋อยลงจึงรีบเบี่ยงประเด็นพูดถึงเรื่องอื่นทันที

“ก็ดีเหมือนกันนะ...อยากทานอะไรแซ่บๆพอดี”

“งั้นไปกันเถอะ”

สองสาวพูดถึงเรื่องอาหารจบก็เดินไปที่ร้านส้มตำสุดแซ่บหน้าบริษัทณัฐนิชาแวะมาที่นี่เมื่อไรจำต้องมาทานทุกที

ช่วงเย็นของวัน

“ทำไมยังไม่กลับกันมาอีกนะ”

ณัฐนิชากลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบจะห้าโมงเย็นแล้วแต่ก็ไม่ยักจะเห็นน้องสาวกับเด็กๆจะกลับมากันเสียทีจึงรีบถอดเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำอาบน้ำอย่างสบายใจเพราะวันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันหากเธออาบน้ำเรียบร้อยแล้วเด็กๆยังไม่กลับมาเธอก็จะของีบสักพัก

30 นาทีผ่านไป

“เฮ้อ...สดชื่นจัง...คุณ!!!”

ณัฐนิชาเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูกระโจมอกเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ที่ประตูหน้าห้องหญิงสาวก็มีอาการตกใจกะทันหันกอดอกแน่นไม่รู้ว่าเมฆาจะตามเธอมาที่นี่เพื่ออะไร

“ผมคิดถึงลูกๆขอให้ผมได้มาเจอพวกเค้าบ้างได้ไหม”

เมฆาเดินดุ่มๆเข้าไปคุกเข่าก้มหน้าต่อหน้าหญิงสาวพลางพูดเสียงอ่อนในทำนองขอร้องคนตรงหน้าให้เห็นใจ..ณัฐนิชาเริ่มนิ่งอึ้งกับพฤติกรรมของเมฆาที่วันนี้ชายหนุ่มนั้นมาแปลกแต่เธอก็ยังไม่ค่อยไว้ใจเขาอยู่ดี

“เดี๋ยวๆ..ค่อยคุยกันคุณออกไปก่อนนิขอแต่งตัวก่อน”

ณัฐนิชาคิดว่าเธอควรจะใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนที่จะคุยกับเขาจะดีกว่าแบบนี้เธอรู้สึกแปลกๆยังไงชอบกล

“อืม...โอเค”

เมฆาเดินออกไปจากห้องหญิงสาวอย่างช้าๆแอบอมยิ้มเล็กน้อยที่หน้าหญิงสาวแดงเป็นลูกตำลึงเขาเข้าใจแล้วว่าวิธีที่แม่ของเขาบอกมันจะได้ผลถึงเธอจะดูไม่ค่อยไว้ใจเขาแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะคุยกับเขาเหมือนครั้งก่อน

“แล้วนี่คุณเมฆขนอะไรมาเยอะแยะคะ”

ณัฐนิชารีบแต่งตัวแล้วออกมาหาชายหนุ่มที่ห้องรับแขกเธอเดินออกมาก็เห็นกระเป๋าใบใหญ่ของเขาสองสามใบจึงถามคนตรงหน้าด้วยความสงสัยว่าเขาขนอะไรมานักหนา

“คือ...ผมจะมาขออยู่กับลูกสักพักได้หรือเปล่า...ผมสัญญาว่าผมจะไม่กวนใจอะไรคุณทั้งนั้นเลยสัญญา”

เมฆาเปิดประเด็นถึงเรื่องที่เขามาหาเธอวันนี้โดยทันทีพร้อมส่งสายตาออดอ้อนและใช้น้ำเสียงให้ดูน่าสงสารที่สุดให้หญิงสาวได้เห็นใจ

“....คือ....”

ณัฐนิชาถึงกับสองจิตสองใจขึ้นมาทันทีเพราะถ้าหากเธอเองจะห้ามคนเป็นพ่อให้เจอกับลูกก็ดูจะใจร้ายเกินไปแต่ถ้าหากเขาอยู่ที่นี่เธอก็กลัวว่าเขานั้นจะกลับมามีความคิดแบบเดิมอีกอย่างถ้าเขาอยู่ที่นี่นานๆเธอก็ต้องพยายามข่มใจไม่ให้คิดถึงเรื่องเก่าอยู่ร่ำไป

“ผมขอร้องนะให้ผมได้มีโอกาสอยู่กับลูกบ้างเถอะ”

เมฆาเห็นว่าหญิงสาวยังมีท่าทีที่ครุ่นคิดเขาจึงต้องใช้ลูกอ้อนสุดน่าสงสารสุดฤทธิ์เขานั่งหน้าเศร้าพร้อมใช้สายตาสุดละห้อยมองไปที่หญิงสาวในหัวก็คิดว่าอยากจะให้เธอตอบตกลงเขาเร็วๆเหลือเกิน

“...ก็ได้ค่ะ...”

และแล้วหญิงสาวก็แพ้ให้กับลูกอ้อนของชายหนุ่มจนได้เธอคิดว่าเขาอาจจะอยู่แค่เดี๋ยวเดียวก็เป็นได้เพราะเขานั้นมีงานอีกตั้งหลายอย่างที่ต้องทำอีกอย่างเธอคิดว่าอนาคตยังไงเธอก็ต้องได้เจอกับเขาตลอดอยู่ดีในเมื่อชายหนุ่มรู้แล้วว่าลูกๆของเขาอยู่ที่ไหน