บทที่ยี่สิบแปด

“หืม...นี่”

ณัฐนิชาไม่คิดว่าชายหนุ่มจะกวนประสาทเธอได้มากขนาดนี้มือเล็กที่ไม่เคยคิดจะทำร้ายใครตอนนี้มันเงื้อมมือออกอัตโนมัติหมายจะฟาดไปที่ปากเสียๆของเขา

“อืมม...คุณไม่สนใจตำแหน่งเมียผมจริงๆเหรอถึงสั่งให้ผมห้ามยุ่งกับคุณ...อืมไม่ใช่สิคุณก็เป็นเมียผมแล้วนี่นาต้องถามว่าคุณจะกลับมาเป็นเมียผมอีกไหม”

เมฆาจับข้อมือหญิงสาวเอาไว้ทันและขึงไว้กับกำแพงก่อนที่มันจะถึงใบหน้าเขาไม่รู้สึกโกรธเธอที่จะทำแบบนี้สักนิดกลับอยากจะแกล้งเธอมากขึ้นอีกต่างหากเลยเริ่มมีท่าทีและน้ำเสียงที่กวนอารมณ์เธอเพิ่มขึ้นไปอีกเท่าตัว

“หยุดพูดแล้วออกไปเลยนะ”

ณัฐนิชาทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้ได้แต่ไล่เขาให้ออกห่างจากตัวเธอเท่านั้น

“ผมออกไปก็ได้...จะไปหาลูกๆของผม”

เมฆาปล่อยหญิงสาวแล้วค่อยๆเดินหันหลังออกไปจากห้องอย่างผู้ชนะเขาไม่ได้อยากทำกับเธอแบบนี้แต่ความพยศของหญิงสาวต่างหากที่บังคับให้เขาต้องทำ

“เด็กๆไปไหนกันหมดครับ”

เมฆาเดินออกมาด้านนอกก็ไม่เห็นเด็กๆแล้วจึงเดินเข้ามาถามหนุ่มสาวทั้งสี่คนที่กำลังยืนดื่มกันอยู่ที่หัวเรือ

“นอนแล้วค่ะคุณเมฆ..เด็กๆอยู่ในห้องหวานน่ะค่ะ”

“โอเคครับ...อืมเดี๋ยวคืนนี้คุณหวานไปนอนห้องผมก็ได้ครับเดี๋ยวผมไปนอนกับเด็กๆเอง”

“คะ...เอ่อ..เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ”

รินทร์ธาราตอบตกลงชายหนุ่มอย่างอึกๆอักๆแปลกใจเล็กน้อยที่จู่ๆเขานั้นอยากจะนอนกับเด็กๆแต่เธอเองก็ไม่ได้ขัดอะไร

“เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ”

วายุเห็นสีหน้าและท่าทีของพี่ชายเขาแปลกๆไปจึงลุกขึ้นเดินตามพี่ชายของเขาไปติดๆ

“พี่เป็นอะไรของพี่”

วายุรีบสาวเท้ายาวๆประชิดตัวเมฆาที่กำลังจะเข้าไปในห้องพร้อมถามพี่ชายของเขาด้วยอาการที่สงสัยอย่างมาก

“ถ้าฉันบอกอะไรแกไปแกห้ามกระโตกกระตากเข้าใจไหม”

เมฆาปิดประตูลงเมื่อน้องชายของเขาเข้ามาในห้องแล้วเตือนน้องชายของเขาเอาไว้ก่อนว่าหากเขาบอกแล้วอย่าพึ่งตกใจพลางมองไปที่เด็กๆทั้งสองที่กำลังนอนตัวกลมตอนนี้ตัวอยู่คนละทิศคนละทางจนเขาต้องเข้าไปจัดท่านอนให้ลูกๆของเขาใหม่ไม่อย่างนั้นคงจะตกเตียงเป็นแน่

“อืม..โอเคแล้วเรื่องไร”

วายุรีบพยักหน้าและไปนั่งที่ปลายเตียงข้างๆพี่ชายตนเขานั้นพร้อมที่จะฟังมากๆแล้ว

“เด็กๆเป็นลูกของฉัน”

เมฆากัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสันพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่และจ้องมองที่หน้าน้องชายของเขาเขม็งก่อนจะบอกความจริง

“หืม...เอ่อ...พี่ละเมอเปล่าครับ”

วายุจ้องหน้าพี่ชายตนด้วยสายตาตกใจเมื่อตั้งสติได้ก็เอ่ยแซวเมฆาว่าเขานั้นคิดเกินเลยกับณัฐนิชาไปไกลจนอยากได้ลูกเธอมาเป็นลูกตัวเอง

“ฟังฉันให้จบก่อน...คือ”

เมฆามองหน้าน้องชายของเขาจริงจังเพราะเรื่องนี้เข้าไม่ได้ล้อน้องชายเขาเล่นและพยายามเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้คนที่คิดว่าเขามโนไปไกลได้ฟัง

“โอ้โหแล้วทำไมโลกมันกลมแบบนี้เนี่ยถึงว่าทำไมเจ้าสองแสบหน้าเหมือนพี่มากเลยแล้วคุณนิเธอไม่โอเคจริงๆเหรอ”

วายุไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องราวของพี่ชายเขาและณัฐนิชาจะน่าทึ่งขนาดนี้นับว่าโลกมันกลมมากที่เหวี่ยงให้หญิงสาวกับพี่ชายของเขาได้มาเจอกันอีกครั้งแถมเจ้าสองแสบมาด้วยอีกต่างหาก

“เธอไม่ยอมให้ฉันยุ่งกับเธอน่ะสิฉันจึงต้องทำอะไรเผด็จการไปสักหน่อย”

เรื่องนี้นี่แหละที่ทำให้เมฆาต้องคิดหนักทำตัวเป็นคนใจร้ายก็เพราะว่าหญิงสาวไม่ยอมทำตามข้อเสนอของเขาแต่โดยดีเขาเข้าใจว่าเธอคงโกรธเรื่องที่ผ่านมาแต่เขาก็แก้ไปสถานการณ์อะไรไม่ได้นอกจากรับผิดชอบเธอและเขาก็เต็มใจมากๆด้วย

“อืม...ยังไงก็อย่าให้มันรุนแรงนักนะพี่...แล้วจะบอกกับคุณพ่อคุณแม่ยังไง”

วายุรู้ดีว่าพี่ชายของเขาเวลาเล่นบทโหดมันดูใจร้ายขนาดไหนเขายังคิดไม่ออกเลยว่าถ้าพ่อกับแม่เขารู้เรื่องนี้จะว่ายังไงเพราะพี่ชายเขาต้องโดนตำหนิหนักเป็นแน่

“ก็ต้องบอกไปตามความจริง...แต่เรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้แกก็ทำตัวปกติไปก่อนก็แล้วกันเพราะฉันคิดว่านิชาก็ยังไม่ได้บอกคนอื่นเหมือนกัน”

เมฆาไม่กลัวว่าเขาจะโดนต่อว่าอะไรแล้วเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายพอกล้าทำก็ต้องกล้ารับก่อนจะย้ำน้องชายของเขาว่าเรื่องนี้ให้เงียบเอาไว้ก่อน

“อืม...ผมขอตัวไปดื่มต่ออีกหน่อย”

วายุสบายใจแล้วที่รู้ว่าพี่ชายของเขาเป็นอะไรจึงขอตัวไปสังสรรค์ต่อไม่รู้ว่าวันนี้งานวันเกิดของพี่ชายเขาหรือของตัวเองเลยดูเขาจะสนุกกว่าพี่ชายตัวเองเสียอีก

หลังจากที่วายุออกไปแล้วเมฆาก็มานอนมองหน้าลูกทั้งสองของเขายิ่งมองยิ่งทำให้เขาหลงรักเด็กๆมากขึ้นพลางคิดว่าถ้าเขาได้เห็นเจ้าแฝดตั้งแต่อ้อนแต่ออกก็คงดีแต่ก็ขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้เขาได้รู้ว่าเขานั้นมีลูกในวันที่ยังไม่สายไปไม่อย่างนั้นเขาคงเสียใจแย่ยังไงเขาก็จะทำให้แม่ของลูกเขานั้นยอมมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับเขาให้ได้ไม่ได้ด้วยการพูดดีก็ต้องได้ด้วยการบังคับเพราะเขานั้นถูกใจเธอไปแล้ว

“แล้วพรุ่งนี้คุณหวานจะให้ผมไปส่งกี่โมงครับ”

ธาดาเห็นว่าก่อนที่รินทร์ธาราจะดื่มหนักไปกว่านี้เขาจึงต้องถามเวลาที่เธอจะเดินทางกลับพรุ่งนี้เสียก่อนเขาจะได้เตรียมตัวเอาไว้

“เดี๋ยว...คุณจะไปไหน”

วายุเดินกลับมายังทั้งสามที่นั่งสังสรรค์กันอยู่เมื่อได้ยินว่าหญิงสาวจะให้ธาดาไปส่งก็ต้องรีบถามเธอขึ้นว่าเธอจะไปไหน

“ฉันก็จะกลับบ้านน่ะสิต้องกลับไปทำงาน”

“คุณไม่เห็นบอกผมก่อนเลยว่าจะกลับ”

วายุรู้ว่าหญิงสาวจะกลับบ้านเขาก็ใจหายแปลกๆอีกทั้งยังต่อว่าเธอว่าจะกลับบ้านพรุ่งนี้แล้วแต่ยังไม่เคยที่จะบอกเขาให้รู้เรื่องบ้าง