บทที่สามสิบ

“อืม...พึ่งรู้เมื่อคืนนี้แหละ”

วายุพยายามเล่าเรื่องราวให้ละเอียดที่สุดเท่าที่ได้รู้มาเขาเห็นสีหน้าของทุกคนเขาก็พอจะเดาภาพออกว่าสีหน้าของเขาเมื่อคืนคงจะไม่ต่างกับทุกคนในตอนนี้เพราะในความคิดของเขามันก็เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นเลยก็ว่าได้สองคนชายหญิงที่พลาดมีสัมพันธ์กันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจหวนกลับมาเจอกันอีกครั้งแถมยังมีโซ่ทองไว้คล้องใจเป็นเจ้าสองก้อนกลมหลานแฝดของเขาอีกต่างหาก

แต่ตอนนี้เหมือนเรื่องมันจะไม่ง่ายอย่างที่คิดที่จะให้ทั้งสี่มาเป็นครอบครัวเดียวกันในเวลาอันรวดเร็วเพราะดูท่าแล้วณัฐนิชาคงจะใจแข็งน่าดูเขาไม่ได้คิดโทษเธอที่เธอเลือกแบบนี้เพราะเขาเข้าใจว่าเธอคงจะทนอยู่กับความเจ็บปวดเรื่องคืนนั้นมานานเหมือนกัน

“คุณนี่ท่าทางจะพูดไม่รู้เรื่องนะ...อีกอย่างคุณยังทำงานให้ผมไม่เสร็จผมไม่ให้คุณกลับ”

เมื่อเมฆาพาหญิงสาวเข้ามาในห้องของเขาได้เขาก็ต้องเล่นบทโหดเป็นคนเสียงแข็งใส่เธอทันที

“นิขอยกเลิกงานค่ะ...แล้วก็จะพาลูกๆนิกลับด้วย”

ณัฐนิชาไม่อยากจะมองหน้าของเขาเท่าไรนักเพราะตอนนี้เขาน่ากลัวไม่ใช่แค่ท่าทางกับคำพูดความคิดของเขาก็ยังดูน่ากลัวสำหรับเธอด้วย

“คุณคิดว่าคนอย่างผมจะยอมง่ายๆอย่างนั้นเหรอในเมื่อใยไหมกับใบหม่อนเป็นลูกของผม...เราจะมาตกลงกันดีๆไม่ได้หรือไง”

เมฆายืนกอดอกพูดด้วยโทนเสียงที่อ่อนกว่าเดิมเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ยอมให้หญิงสาวพาลูกๆของเขากลับไปอยู่ดีพลางลองพูดดีเป็นในทำนองปรึกษากับหญิงสาวอีกครั้งว่าเขาและเธออาจจะมีอะไรที่ตกลงกันใหม่ได้แล้วผลจะได้ออกมาดีกว่านี้

“นิไม่ตกลงอะไรกับคุณทั้งนั้นยังไงนิก็จะพาลูกนิกลับแล้วคุณก็อย่ามายุ่งกับพวกเรา”

ณัฐนิชายังคงตอบด้วยน้ำเสียงแข็งเช่นเดิมเธอนั้นก็ยังเป็นคนที่ยืนยันความคิดในแบบของเธอ

“อย่าให้ผมต้องใช้วิธีบังคับ...คุณจะโกรธอะไรผมนักหนาเรื่องวันนั้นผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณ”

เมฆาเริ่มมีอารมณ์ที่ครุกรุ่นเพิ่มขึ้นมาบ้างด้วยหญิงสาวดูจะดื้อตาใสเสียจริงเขายืนยันกับเธอไม่รู้กี่รอบว่าเรื่องคืนนั้นเขาไม่ได้ตั้งใจและพร้อมที่จะรับผิดชอบเธอด้วย

“จะพูดถึงอีกทำไมไม่ได้ตั้งใจก็อย่ามายุ่งสิจบๆกันไปทำเหมือนเราไม่เคยรู้จักกันเลยก็ได้”

ณัฐนิชามีเสียงสั่นเครือเมื่อชายหนุ่มพูดถึงเรื่องอดีตที่ผ่านมาเพราะเรื่องนี้แหละทำให้เธอกลายเป็นคนที่กลัวเขาถึงเขาจะพูดว่าไม่ได้ตั้งใจแต่เธอก็ทำให้หายกลัวเรื่องวันนั้นไม่ได้จริงๆ

“คุณทำไมพูดง่ายแบบนี้ลูกผมตั้งสองคนนะนั่นอะ...ผมรู้ว่าผมมีพวกเค้าแล้วคุณจะให้ผมคิดว่าไม่มีไม่ตลกไปหน่อยเหรอคุณ..แล้วถ้าผมบอกว่าให้คุณลืมว่ามีลูกบ้างล่ะคุณจะรู้สึกยังไง”

เมฆารู้สึกว่าหญิงสาวพูดอะไรมันก็ดูง่ายไปหมดแต่จะให้เขาทำแบบนั้นได้อย่างไรเมื่อเขารู้อยู่แก่ใจแล้วว่าอะไรเป็นอะไรเขาไม่อยากจะเสียเวลาทะเลาะกับเธอแบบนี้เลยทั้งหงุดหงิดในใจว่าเมื่อไรเรื่องมันจะจบลงอย่างที่มีความสุขกันทั้งสองฝ่ายเสียที

“มันไม่เหมือนกันคุณไม่มีพวกเค้าคุณก็อยู่ได้แต่ถ้านิไม่มีพวกเค้านิอยู่ไม่ได้..ฮือๆๆๆ”

ณัฐนิชารู้ว่าในสิ่งที่ชายหนุ่มพูดมันก็ถูกแต่ถ้าหากเธอย้อนเวลากลับไปได้เธอจะไม่ขอรับงานนี้ตั้งแต่แรกจะได้ไม่มาเจอกับชายหนุ่มแล้วต้องมาเป็นเรื่องบานปลายแบบนี้

สมองรู้ว่าอะไรถูกแต่ปากก็ยังพูดเอาแต่ใจแถเข้าข้างตัวเองอยู่ร่ำไปพลางร้องให้ไปด้วยเพราะรู้สึกว่าเรื่องนี้มันช่างทำให้เธออึดอัดหัวใจเหลือเกิน

“ไม่รู้แหละ...ถ้าคุณไม่ยอมใช้ชีวิตแบบครอบครัวกับผมคุณจะไปไหนก็ไปผมไม่ได้ห้ามแต่ลูกต้อง อยู่ กับ ผม”

เมฆากัดกรามกรอดมองหญิงสาวที่กำลังสะอื้นตัวโยนอยู่อย่างอ่อนใจพร้อมพูดทิ้งท้ายและหันหลังออกมาจากห้องอย่างรวดเร็วทั้งสบถในใจว่าเป็นอีกครั้งแล้วน้ำตาของเธอมันจำให้เขาใจอ่อนยวบอีกแล้ว

“ฮือๆๆ...ฮือ...อือ..ฮืออๆ”

ชายหนุ่มเดินหันหลังออกไปได้สาวเจ้าก็นั่งกอดเข่าปล่อยโฮอยู่ในห้องด้วยอารมณ์ที่หลากหลายมันถาโถมเข้ามาจนทำให้เธอต้องระบายออกเป็นน้ำตาชุดใหญ่

“มันอะไรกันพี่ทำไมต้องโวยวายกันด้วย”

“นั่นน่ะสิ”

ตอนนี้ทั้งธาดาและวายุต่างก็พาเด็กๆเดินเล่นข้างนอกเพราะได้ยินเสียงเอะอะจากในห้องกลัวว่าหากเด็กๆอยู่แถวนี้ต่อคงไม่ดีเท่าไร

ป๋อมแป๋มกับรินทร์ธาราเองก็นั่งใจจดใจจ่อรอทั้งสองออกมาแต่ก็ไม่ยักจะออกมากันเสียทีเสียงข้างในก็กระทบกระทั่งกันดังขึ้นเรื่อยๆจนทั้งสองอดเป็นห่วงกันไม่ได้

“คุณสองคนเข้าไปดูคุณนิก่อนเถอะ”

เมฆาเดินทำสีหน้าเซ็งออกมาเขาเห็นสองสาวนั่งมองเขาอยู่กันเป็นตาเดียวพอดีก็ดูออกว่าน้องชายของเขาคงจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังไปหมดแล้วจึงเดินเข้ามาหาทั้งสองวานให้พวกเธอนั้นไปช่วยปลอบณัฐนิชาหน่อยก็น่าจะดี

“ค่ะ/ค่ะ”

รินทร์ธาราและป๋อมแป๋มได้ยินเช่นนั้นก็รีบลุกพรวดกรูกันเข้าไปในห้องเพื่อไปหาณัฐนิชาทันทีเพราะรู้สึกเป็นห่วงอยู่นานแล้ว

“เป็นยังไงบ้างพี่”

วายุเห็นพี่ชายของเขาเดินหน้าจ๋อยออกมาหน้าบ้านจึงทักถึงสถานการณ์ในตอนนี้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง

“ก็ยังดื้อเหมือนเดิม”

เมฆาส่ายหัวพร้อมมองไปที่เด็กๆกำลังเล่นทรายกันอยู่อย่างหนักใจที่เขาไม่สามารถทำให้หญิงสาวนั้นยอมตกลงกับเขาแต่โดยดีเสียที