บทที่สามสิบเอ็ด

“เฮ้อ...ให้เวลาเธอหน่อยก็แล้วกัน”

วายุคิดว่าเขาเข้าใจทั้งสองฝ่ายตอนนี้เรื่องมันยังใหม่ๆอยู่ต้องรอให้ทั้งคู่ปรับตัวกันอีกสักพัก

“พี่นิ”

รินทร์ธาราเข้ามาในห้องก็รีบโผไปกอดปลอบพี่สาวของเธอพร้อมลูบหลังคนที่สะอื้นกอดเข่าอยู่ด้วยสีหน้ากังวล

“ใจเย็นๆแก”

ป๋อมแป๋มเองก็ทำอะไรมากไม่ได้นอกจากให้เพื่อนเธอใจเย็นลงกว่านี้ก่อน

“คุณเมฆเค้าจะพรากลูกไปจากฉัน...ฮือๆๆ...ฉันไม่ยอม”

ณัฐนิชาสะอื้นไปพูดไปเพราะตอนนี้เธอเหมือนคนจนหนทางที่ไม่สามารถต่อต้านอะไรชายหนุ่มได้

“คุณเมฆเค้าไม่ได้จะพรากลูกไปจากพี่นินะคะเค้าก็แค่อยากจะให้พี่กับเด็กๆอยู่กับเค้าเป็นครอบครัวเท่านั้นเอง”

รินทร์ธาราเองเข้าใจว่าพี่สาวของเธอรู้สึกเสียใจกับเรื่องที่มันผ่านมาแล้วแต่เธอก็เข้าใจเมฆาเหมือนกันและเธอเห็นว่าสิ่งที่ชายหนุ่มตัดสินใจนั้นเป็นสิ่งที่ถูกที่สุดและดีสำหรับเด็กๆแล้วในแบบที่เธอมอง

“นี่หวานเข้าข้างเค้าเหรอ”

ณัฐนิชาเงยหน้ามามองน้องสาวของเธออย่างน้อยใจที่ดูน้องสาวของเธอนั้นจะเข้าข้างชายหนุ่มไปอีกคนทำเอารินทร์ธาราที่ถูกตำหนินั้นถึงกับหน้าจ๋อยไปไม่เป็น

“หวานไม่ได้เข้าข้างหรอกแก...น้องมันก็อยากเห็นแกมีครอบครัวไหนเรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้วฉันว่าเด็กๆก็ต้องการครอบครัวที่สมบูรณ์เหมือนกันนะอีกอย่างคุณเมฆเค้าก็พร้อมรับผิดชอบแกทุกอย่างด้วยเรื่องคืนนั้นมันก็เป็นอุบัติเหตุถึงอดีตมันจะเป็นเรื่องที่เลวร้ายแต่เราก็สามารถทำให้ปัจจุบันมันดีได้ไม่ใช่เหรอแก”

ป๋อมแป๋มเห็นพี่น้องกำลังจะผิดใจกันเพราะตอนนี้คนเป็นพี่กำลังเครียดเธอจึงช่วยพูดอีกแรงว่ารินทร์ธารานั้นไม่ได้คิดเข้าข้างใครทั้งนั้นเธอเห็นว่าเรื่องนี้มันมาถึงจุดนี้ก็ดีแล้วเด็กๆจะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์และเธอเชื่อว่ามันมั่นคงแน่นอนดูจากฐานะของเมฆาและเธอก็เชื่อว่าเมฆาจะรักและดูแลเพื่อนเธออย่างดีด้วยแต่ติดที่ชายหนุ่มนั้นยังใช้ไม่อ่อนกับผู้หญิงไม่เป็นเท่านั้นเอง

“แกรู้ไหมว่าฉันต้องเสียใจกับเหตุการณ์เลวร้ายในคืนนั้นมานานแค่ไหน....ฮือๆๆ”

ณัฐนิชาที่เคยเป็นคนที่รับฟังเหตุผลแต่ตอนนี้ที่กำลังเครียดเธอจึงใช้อารมณ์ของเธอเป็นใหญ่อยู่มากเธอเสียใจกับเหตุการณ์นั้นจริงๆมันทำให้เธอนอนผวานานมากจนมีเด็กๆจึงเยียวยาให้เธอนั้นกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้จะให้เธอไม่โกรธเค้าคงจะเป็นไปไม่ได้

รินทร์ธาราในตอนนี้ก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกสงสารพี่สาวของเธอก็สงสารอยากให้หลานๆและพี่สาวของเธอมีชีวิตที่ดีขึ้นก็อยากตอนนี้เธอทำได้แค่เงียบเพราะกลัวพูดอะไรออกไปกระทบกระเทือนจิตใจพี่สาวของเธออีก

“อีกอย่างฉันก็รู้อยู่แก่ใจว่าคุณเมฆไม่ได้อยากจะมีครอบครัวถ้าเขาไม่อยากมีเขาจะมาพรากลูกฉันไปเพื่ออะไรฉันเชื่อว่าคนที่ไม่อยากจะมีครอบครัวมันไม่สามารถทำให้ชีวิตครอบครัวมีความสุขได้หรอก”

อีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้ณัฐนิชากังวลก็คือหากชายหนุ่มที่ไม่อยากจะมีครอบครัวนั้นพรากลูกเธอไปจนได้เขาจะสามารถให้ความสุขกับลูกเธอได้อย่างไรจะมาเลี้ยงแต่เงินเธอคงไม่ยอมแน่

“อืม...เรื่องนี้ฉันก็ตอบยากนะ...เอาเป็นว่าตอนนี้ทำใจให้สบายๆก่อน”

ป๋อมแป๋มเองก็เคยได้ยินเรื่องนี้จากปากมัทนาเหมือนกันว่าลูกชายของเขาทั้งสองไม่อยากมีครอบครัวแต่เธอก็รู้ก่อนที่เรื่องนี้จะแดงออกมาด้วยซ้ำเธอคิดว่าชายหนุ่มอาจจะเปลี่ยนใจแล้วก็ได้แต่ก็ยังไม่แน่ใจที่จะเอ่ยพูดอออกมาตอนนี้เธอก็เลยทำได้แค่ยืนปลอบให้เพื่อนเธอหยุดร้องให้ก่อนเท่านั้น

“คุณแม่”

วายุที่กำลังยืนคุยกับพี่ชายของเขาอยู่แถวๆหน้าบ้านเมื่อเห็นคนเป็นแม่มาถึงที่นี่ก็อุทานด้วยสีหน้าตกใจเพราะเขาเป็นคนบอกเรื่องนี้กับแม่เขาเองแต่ก็ไม่ยักจะคิดว่าแม่ของเขาจะใจร้อนมาถึงที่นี่เร็วขนาดนี้

เพียะๆๆๆ “นี่แน่ะๆๆ...มันน่าตีนัก”

มัทนามาถึงก็เดินดุ่มๆเข้ามาตีที่แขนแกร่งของลูกชายคนโตเพราะเรื่องที่ได้รู้มามันทำให้เธอค่อนข้างที่จะช็อคอยู่พอสมควรถึงว่าเธอคิดอยู่ในใจไม่มีผิดว่าลูกของณัฐนิชานั้นหน้าเหมือนลูกชายของเธออย่างกับเคาะกันมายิ่งรู้เรื่องว่าลูกชายของเขาไปล่วงเกินหญิงสาวยิ่งโมโหหนัก

“โอ้ยย...ผมเจ็บนะครับคุณแม่...ผมโตจนป่านนี้แล้วยังจะตีผมอยู่อีกเหรอครับ”

เมฆาหลบมือคนเป็นแม่พัลวันแต่ก็ไม่ได้หนีไปไหนอีกทั้งยังทำเสียงอ้อนคนเป็นแม่อีกต่างหากดีที่ตอนนี้ไม่มีใครเห็นไม่อย่างนั้นเขาคงอายจนแทบมุดดินหนีเพราะโตจนจะสี่สิบแล้วแม่เขายังตีเขาเป็นเด็กๆอยู่เลย

“ไม่ต้องมาทำเสียงออดอ้อนเลย...”

มัทนาหยุดมือชี้หน้าลูกชายของเธอตาเขม็งคาดโทษกับเรื่องที่พึ่งรู้มา

“ผมขอตัวนะครับ”

วายุไม่ค่อยชอบอยู่ในสถานการณ์แบบนี้สักเท่าไรเขาจึงรีบปลีกตัวออกไปที่อื่นทันที

“ตาไวท์จะไปไหน...นี่ก็อีกคนเจอหน้าแม่แล้วต้องคอยแต่จะหนีตลอด”

มัทนาหันไปเรียกลูกชายที่รีบเดินหันหลังไวๆออกไปเมื่อครู่เห็นแบบนั้นแล้วก็ต้องส่ายหัว

“แล้วหนูนิว่ายังไงบ้างเห็นน้องเราบอกว่าลูกใช้วิธีบังคับจิตใจเธอแม่ว่าแม่ไม่เห็นด้วยนะ”

มัทนานั่งคุยกับเมฆาอยู่ที่หน้าบ้านรู้มาว่าลูกชายของเธอใช้วิธีบังคับจิตใจณัฐนิชาเธอคิดว่าวิธีนี้มันไม่โอเคสำหรับผู้หญิงเลยสักนิดเพราะเธอก็ไม่ชอบให้ใครมาบังคับเหมือนกันยิ่งคนที่เคยทำร้ายจิตใจยิ่งไม่ชอบ

“ก็เธอไม่ยอมผมนี่ครับผมอุตส่าห์ให้เธอกับลูกมาอยู่เป็นครอบครัวจะได้สบายๆเธอก็ไม่เอาสั่งให้ผมห้ามยุ่งกับเธออีกต่างหากแบบนี้ผมไม่โอเค”

เมฆาหน้าเหี่ยวลงบ่นอู้อี้เขาก็หนักใจเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน