บทที่ยี่สิบเจ็ด

“มันเป็นของพี่นิค่ะคุณเมฆเก็บได้ตรงไหนคะสงสัยพี่นิจะทำหล่นไว้แน่เลย...หวานไม่เห็นมันนานมากแล้วนะคะไม่คิดว่าพี่นิจะเอาติดมาด้วย”

รินทร์ธาราตอบชายหนุ่มออกไปว่าสร้อยเส้นนี้เป็นของพี่สาวเธอและคิดว่าชายหนุ่มคงจะเก็บได้แน่เธอเองก็ไม่ได้เห็นสร้อยเส้นนี้ของพี่สาวเธอนานแล้วคิดพี่สาวเธอเก็บไว้อย่างดีเสียอีกแต่นี่ดันมาทำหล่นให้คนอื่นเก็บได้เฉยเลย

“อ่อ...เอ่อ...ด...เดี๋ยวผมเอาไปให้เธอเองก็ได้ครับ”

เมฆาตัวชาวาบแทบจะหยุดหายใจคนที่เขาอยากจะเจออยู่ใกล้ตัวเขาแค่นี้เองเขาพอจะเดาออกแล้วว่าทำไมตั้งแต่เมื่อวานตอนกลางวันณัฐนิชาถึงมีท่าทีที่เปลี่ยนไปขนาดนั้นพลางมองไปที่เจ้าสองแสบตัวกลมที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ตอนนี้ภาพมันลางเพราะน้ำตาที่มันเริ่มคลอออกมาหูที่อื้อไม่ได้ยินอะไรทำให้ชายหนุ่มเหมือนถูกตรึงไว้ตอนนี้เขาแทบยืนไม่อยู่และพยายามทบทวนคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาค่อยๆลำดับเหตุการณ์

“นี่คุณ...มาดูเด็กๆ”

วายุที่เห็นรินทร์ธาราคุยกันกระหนุงกระหนิงกับพี่ชายของตนเขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยพร้อมเรียกให้หญิงสาวกลับมาดูเด็กๆที่กำลังวิ่งเล่นกันอยู่อย่างคึกครื้นและดูจะไม่หมดแรงง่ายๆ

“โอเคๆ...หวานขอตัวนะคะ”

รินทร์ธาราหันไปตามเสียงเรียกของวายุพร้อมขอตัวจากจากหนุ่มตรงหน้าไปดูหลานๆของเธอทันที

ตอนนี้เมฆาเดินสะเปะสะปะอย่างคนเมาทั้งที่ไม่ได้เมาหน้าเขายังชาไม่หายพยายามพาร่างของเขากลับมาที่ห้องของตัวเองถ้าคืนนั้นหญิงสาวเป็นคนที่อยู่กับเขามันก็ไม่ผิดเป็นแน่ที่เขาจะมั่นใจได้ว่าเจ้าแฝดนั้นเป็นลูกของเขา

“ทำไมคุณถึงไม่บอกผม...ทำไม”

เมฆาเริ่มสับสนว่าหญิงสาวรู้ต้องรู้อยู่แก่ใจว่าเขาเป็นพ่อของใยไหมกับใบหม่อนแต่ทำไมไม่คิดจะบอกกับเขาแม้แต่ครั้งเดียวอีกทั้งยังตีตัวออกห่างจากเขาอย่างเห็นได้ชัดอีกด้วย

ก๊อกๆๆๆ

“คุณเมฆ!!!”

ณัฐนิชาอยากจะเขกหัวตัวเองสักร้อยรอบที่ก่อนจะเปิดประตูออกมาไม่ทันได้ดูตาแมวก่อนหากรู้ว่าเป็นชายหนุ่มเธอเองก็จะทำมึนไม่เปิดประตูออกมา

“สร้อยนี้ของคุณใช่ไหม???”

เมฆาชูสร้อยร็อคเก็ตสีเงินต่อหน้าต่อตาหญิงสาวเขาอยากจะรู้นักว่าทำไมเธอถึงตั้งใจปิดบังเขา

“....เอ่อ....”

ณัฐนิชาหน้าถอดสีทำอะไรไม่ถูกหญิงสาวพยายามที่จะปิดประตูแต่ก็โดนชายหนุ่มดันตัวของเธอเข้ามาข้างในห้องเสียก่อน

“อย่าหนีผม”

เมฆาดันตัวหญิงสาวเข้ามาด้านในก่อนจะเดินตามเธอเข้ามาและปิดประตูล็อคอย่างแน่นหนาทันทีวันนี้ยังไงเขาก็ต้องเคลียกับเธอให้รู้เรื่อง

“คุณจงใจปกปิดผมทั้งที่ก็รู้อยู่แก่ใจเพื่ออะไรคุณไม่อยากให้เด็กๆมีพ่อหรือไง”

เมฆาพยายามเดินเข้าไปใกล้กับหญิงสาวเขาไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเขาไม่ได้ยินจากปากรินทร์ธาราว่าสร้อยเส้นนี้เป็นของใครอีกนานเท่าไรเขาถึงจะรู้ว่าเขานั้นมีลูก

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้...คุณไม่รู้หรอกว่าเรื่องคืนนั้นเป็นเหมือนฝันร้ายสำหรับนิมาจนถึงทุกวันนี้คุณมันใจร้ายคุณอย่ามามั่นใจไปหน่อยเลยว่าเด็กๆคือลูกคุณ”

ณัฐนิชาถอยหลังกรูจนไปติดผนังเธอมีน้ำตาคลออยู่ตลอดเวลาคำพูดที่พ่นออกมาก็เสียงเป็นเสียงที่สั่นทั้งกังวลเสียใจและไม่พอใจในเวลาเดียวกันเธอไม่อยากให้เขานั้นมั่นใจว่าเด็กๆเป็นลูกของเขาเลยสักนิดเพราะกลัวว่าเธอจะโดนพรากลูกไปจากอก

“หน้าเหมือนผมขนาดนั้นคุณยังกล้าปฏิเสธอีกหรือไง...ตอนแรกผมก็คิดว่ามันเป็นแค่เรื่องบังเอิญแต่ตอนนี้ผมมั่นใจล้านเปอร์เซ็นว่าพวกเขาคือลูกของผม...เรื่องคืนนั้นมันเป็นอุบัติเหตุผมต้องขอโทษคุณและผมจะรับผิดชอบในตัวคุณเอง”

เมฆาไม่เชื่อคำที่หญิงสาวพยายามพูดให้เขาเข้าใจผิดเลยสักนิดเพราหน้าของเด็กๆทั้งสองเคาะเขาออกมาแบบนั้นอีกอย่างอายุก็นับไม่ยากด้วยว่าเกิดมาตอนไหนเพราะเขาจำคืนวันนั้นได้อย่างดียังไงเรื่องนี้เขาก็ต้องขอโทษเธอและรับผิดชอบเรื่องนี้อยู่แล้วแต่ก็แค่อยากจะปราบพยศคนปากแข็งและต้องลงโทษเธอเสียบ้างในฐานะที่เธอพยายามปกปิดเขา

“คุณไม่ต้องมารับผิดชอบฉันอย่ามายุ่งกับฉันก็พอ....”

ณัฐนิชารีบหันไปบอกชายหนุ่มเสียงแข็งว่าเธอไม่ได้ต้องการให้เขานั้นรับผิดชอบเลยสักนิดถ้าเขารู้สึกผิดเธอขอแค่อย่ามายุ่งกับเธอก็พอ

“ได้...ผมจะไม่ยุ่งกับคุณแต่เด็กๆต้องอยู่กับผม”

เมฆาต้องตอบคำถามหญิงสาวอย่างตรงกันข้ามกับหัวใจในเมื่อเธอไม่ยอมดีๆเขาเองก็ต้องเล่นแง่บ้างโดยการให้ลูกๆของเขาต้องอยู่กับเขาอย่างเดียวด้วยรู้ว่าหากลูกๆของณัฐนิชาอยู่ที่ไหนหญิงสาวก็คงจะไม่ปฏิเสธการอยู่ที่นั่นด้วย

“นิไม่ยอมหรอกค่ะลูกของนิ...นิถนอมเค้ามาตั้งแต่อยู่ในท้องคุณไม่เกี่ยวคุณไม่มีสิทธิ์มาพรากพวกเค้าจากนิไป”

ณัฐนิชาไม่คิดว่าชายหนุ่มจะเลือดเย็นกับเธอได้ขนาดนี้ตอนนี้เธออยากจะฉีกเนื้อคนตรงหน้าเป็นชิ้นๆปากก็บอกขอโทษเธอแต่การกระทำไม่เห็นว่ามันจะใช่แม้แต่น้อยเธอรู้ว่าเขาไม่อยากมีครอบครัวถ้าไม่อยากมีทำไมต้องเอาลูกเธอไปด้วยเธอไม่เข้าใจ

“หึ่!!...ผมไม่เกี่ยวเหรอ...คนที่ทำเจ้าสองแสบนั้นออกมาก็ผมไม่ใช่หรือไง”

เมฆาแสยะยิ้มเล็กน้อยที่หญิงสาวพูดออกมาเต็มว่าเขาไม่เกี่ยวเขาว่าเธอคงลืมคิดอะไรไปว่าเขาก็เป็นคนทำให้เจ้าสองแสบเกิดมาเหมือนกันยังไงเขาก็ต้องดูแลลูกของเขาอยู่แล้ว

“อื้ม...ทำอะไรของคุณ”

จู่ๆชายหนุ่มก็เดินดิ่งตรงเข้ามาก้มใช้สองมือหนาจับใบหน้าของหญิงสาวเลยขึ้นแล้วประกบริมฝีปากหนาของเขาบดจูบส่งลิ้นร้ายเข้าไปฉกชิมความหวานจากปากเล็กของหญิงสาวอย่างดูดดื่มครู่หนึ่งแล้วจึงถอนจูบออกเพราะเห็นว่าแม่สาวเจ้านั้นดิ้นเร่าๆไม่ยอมหยุด

“แค่อยากลองอีกครั้งว่าปากของคุณยังหวานเหมือนในคืนนั้นอยู่หรือเปล่า..”

ณัฐนิชาหลุดจากพันธนาการได้ก็แผดเสียงใส่คนตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ดวงตาที่โตอยู่แล้วก็เบิกกว้างด้วยความโกรธแต่ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกกลัวใบหน้าของเธอตอนนี้เลยสักนิดกลับดูว่ามันน่ารักอย่างเพลินตาด้วยซ้ำอีกทั้งยังไม่หยุดที่จะใช้คำพูดกวนประสาทให้เธอนั้นโมโหเพิ่มขึ้นอีกด้วย