บทที่ยี่สิบห้า

“เรือพร้อมแล้วครับ...ใครจะเป็นคนขับครับ”

ธาดาเดินเข้ามาหาชายหนุ่มสองพี่น้องที่นั่งคุยกันพร้อมถือถ้วยข้าวเด็กๆเหมือนกับพวกพ่อลูกอ่อนไม่มีผิดก่อนจะถามว่าวันนี้ใครจะเป็นคนขับเรือออกไป

“เรือใครคนนั้นก็ขับสิ”

เมฆาหันไปมองธาดาว่าพลางอมยิ้มงานนี้เขาคงไม่เป็นคนขับเองแน่เพราะเขาเป็นเจ้าของวันเกิด

“อืม...โอเคครับงั้นเดี๋ยวผมไปรอด้านนอกก็แล้วกัน”

ธาดาพยักหน้าเข้าใจเขาขอตัวออกไปรอด้านนอกด้วยรู้ตัวอยู่แล้วว่าวันนี้ยังไงเขาก็ต้องเป็นคนขับเองแต่ก็แค่แกล้งถามเพื่อให้แน่ใจเท่านั้นเองว่าจะมีใครอยากจะขับเรือแทนเขาหรือเปล่า

“เมื่อไรเวจะกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม”

วายุส่ายหัวให้กับธาดาที่ชอบเหลือเกินจะมารับใช้พวกเค้าทั้งที่ตัวเองก็มีชีวิตที่สบายกว่านี้ได้หลายเท่าถ้าเป็นเขาคงเบื่อตาย

“ไม่รู้สิเวอยู่อย่างนี้คงมีความสุขดีล่ะมั้ง”

เมฆาคิดว่าเขานั้นเข้าใจธาดาดีเขาคิดว่าวันหากธาดามีความสุขกับชีวิตแบบนี้เขาก็ไม่ได้อยากขัดความสุขใครเมื่อถึงจุดที่ธาดารู้สึกอยากจะเปลี่ยนแปลงอะไรในชีวิตใหม่เขาก็ไม่ได้คิดจะห้ามออกจะยินดีด้วย

“วันนี้แกสวยมากเลยนะนิคุณเมฆต้องประทับใจแน่เลย”

ป๋อมแป๋มกำลังยืนทำผมให้ณัฐนิชาอยู่ที่หน้ากระจกบานใหญ่อดชื่นชมใบหน้าเพื่อนเธอไม่ได้อีกทั้งยังคิดว่าหากเมฆาเห็นเพื่อนเธอในลุคนี้รับรองต้องประทับใจมากแน่ๆขนาดเธอเป็นผูหญิงเธอยังชอบใบหน้าของเพื่อนเวลาแต่งหน้าดีๆเลย

“ใช่ๆพี่สาวหวานน่ารักที่สุดเชื่อสิว่าคุณเมฆต้องมองจนตาหลุดแน่”

รินทร์ธาราที่แต่งตัวเสร็จแล้วหญิงสาวนั่งเล่นมือถือถ่ายรูปตัวเองเล่นอยู่บนเตียงพร้อมอวยพี่สาวของเธอยกใหญ่ว่าวันนี้พี่สาวของเธอสวยจริงๆยิ่งนึกถึงภาพพี่สาวเธอสวยจนคนอื่นตะลึงเธอก็ยิ่งฟินเป็นพิเศษ

“เฮ้ออ!!!”

ณัฐนิชาอยากจะมองบนเป็นล้านรอบนี่ถ้าเธอไม่รับปากไว้ก่อนเธอไม่ไปปาร์ตี้วันนี้เป็นแน่อีกทั้งยังไม่สนใจอีกด้วยว่าชายหนุ่มจะมองเธอยังไงเพราะเธอก็ไม่ได้อยากให้เขามามองเธอสักนิดเดียว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ตอนนี้เด็กๆทานข้าวกันเรียบร้อยแล้วจึงมานอนทานนมบนตักของชายหนุ่มทั้งสองใยไหมนั้นนอนตักของเมฆาส่วนใบหม่อนนั้นก็นอนอยู่ที่ตักของวายุตอนนี้ชายหนุ่มทั้งสองเริ่มกระวนกระวายแล้วว่าเมื่อไรพวกสาวๆจะแต่งตัวเสร็จเพราเขารอกันนานแล้วจริงๆเมฆาเองก็ยกนาฬิกาดูแล้วดูอีกส่วนวายุก็นั่งดูทีวีไปจนรายการจบไปแล้วสองสามรายการ

“เสร็จแล้วค่า...รอนานกันไหมคะ”

ทั้งสองหนุ่มหันไปตามเสียงของป๋อมแป๋มที่ส่งเสียงดังมาจากด้านหลังตอนนี้ทั้งสามสาวอยู่ในชุดมินิเดรสแต่งหน้าทำผมกันอย่างน่ารักจนชายหนุ่มทั้งสองหยุดมองชื่นชมกันไม่ได้วายุเองไม่เข้าใจสายตาของเขาเหมือนกันที่เอาแต่จ้องไปที่รินทร์ธาราเพราะวันนี้เธอดูสวยหวานเป็นพิเศษ

ส่วนทางด้านเมฆาก็มองชื่นชมในใบหน้าที่น่ารักจิ้มลิ้มของณัฐนิชาที่แต่งแต้มเครื่องสำอางจนดูน่ามองแต่ที่ทำให้เขานั้นค่อนข้างขัดใจเป็นอย่างมากก็เห็นจะเป็นชุดที่เธอใส่มันไม่ใช่ชุดที่เขาสั่งมาให้เชื่อว่าเธอจงใจจะท้าทายเขารอให้เขาได้จังหวะดีๆก่อนจะจัดการคนที่ชอบท้าทายให้เข็ดเลยคอยดู

“เสร็จแล้วก็ไปกันเถอะครับเวรออยู่ที่เรือแล้ว”

เมฆาละสายตาจากหญิงสาวก็อุ้มใยไหมที่ง่วนอยู่กับการดูดนมขึ้นพร้อมบอกทุกคนให้ไปที่เรือและเดินออกไปทันที

“พวกคุณสวยกันมากเลยนะครับ..”

“ขอบคุณค่ะ”

วายุที่กำลังอุ้มเด็กชายที่ถือขวดนมคาอยู่ในปากเดินลุกขึ้นจากโซฟาและเดินไปหาหญิงสาวทั้งสามพร้อมยิ้มและเอ่ยชมพวกเธออย่างจริงใจและเป็นการเพิ่มความมั่นใจให้กับสาวๆด้วยเมื่อครู่เขาก็ไม่รู้ว่าพี่ชายของเขานั้นจะรีบเดินออกไปทำไมนักหนา

“คุณฉันช่วยถือ”

“อืม”

รินทร์ธาราเห็นชายหนุ่มแบกกระเป๋านมของเด็กๆเธอก็รีบเข้าไปแย่งมาถือทันทีเพราะไม่อย่างนั้นพี่สาวเธอคงมาช่วยเขาถือเป็นแน่เธอไม่ค่อยอยากให้พี่สาวของเธอมีโอกาสพูดคุยหรืออยู่ใกล้กับคนกะล่อนอย่าวายุเท่าไร

“แกว่าสองคนนี้แปลกๆมะ”

ป๋อมแป๋มเองที่มองอะไรไม่เคยพลาดเธอเดินกระซิบกระซาบกับณัฐนิชาตามหลังวายุและรินทร์ธาราอยู่เธอสังเกตสองคนนี้มานานแล้วแต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้พูดเสียที

“แต่แกอย่ามโนไปไกลเลย”

ณัฐนิชาเบื่ออาการจับผิดของป๋อมแป๋มเหลือเกินเธอไม่เห็นว่ามันจะแปลกตรงไหนที่สองคนนั้นดูใกล้ชิดกันเพราะทั้งสองนั้นช่วยกันเลี้ยงลูกของเธอจนแทบจะเป็นลูกตัวเองอยู่แล้ว

“ไม่มโนไม่ได้หรอกแกอยู่ใกล้กันแทบทุกวัน”

ป๋อมแป๋มยอมรับว่าถ้าห้ามให้เธอไม่คิดคงเป็นไปไม่ได้ยิ่งมองยิ่งดูออกว่ามีบางสิ่งแปลกไป

“นี่แกคิดแต่จะจับคู่คนอื่นอยู่เรื่อยฉันขอให้แกโดนจับคู่บ้าง”

ณัฐนิชาเห็นเพื่อนเธอชอบจับคู่เก่งดีนักแต่ตัวเองก็ยังหวงความโสดเธอเลยแกล้งหยอกว่าสักวันหนึ่งขอให้เพื่อนเธอโดนจับคู่บ้าง

“หึ...หึ...ไม่มีทางหรอก”

ป๋อมแป๋มรีบส่ายหัวพัลวันเพราะคนอย่างเธอหวงความโสดอย่างกะอะไรดีและก็จะไม่ยอมให้ใครมาพรากความโสดของเธอไปง่ายๆด้วย