บทที่ยี่สิบเอ็ด

“คุณเป็นได้แค่คุณอาเท่านั้นย่ะ”

รินทร์ธาราต้องย้ำสถานะให้วายุได้ฟังอีกรอบว่าเขานั้นเป็นได้แค่สถานะไหนเพราะเธอจะไม่ยอมให้เขาเป็นได้มากกว่านี้เป็นอันขาดเพราะเธอนั้นเลือกพี่เขยของเธอเอาไว้แล้ว

“รู้แล้วล่ะน่าย้ำเก่งจริงจริ๊งงงงงง”

วายุรู้ตัวว่าเขานั้นอยู่ได้ในสถานะไหนแล้วเขาเองก็ไม่ได้คิดอะไรอย่างที่หญิงสาวคิดด้วย

ตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมารินทร์ธาราอยู่ดูแลเด็กๆแทบจะทุกอย่างจึงทำให้ป๋อมแป๋มกับณัฐนิชานั้นทำงานได้สะดวกและรวดเร็วขึ้นส่วนวายุก็ยังคงคอยกัดกับรินทร์ธาราเหมือนเดิมและตอนนี้เขาก็พ่วงตำแหน่งช่วยรินทร์ธาราดูแลเด็กๆไปด้วยเพราะรินทร์ธาราจะวานให้วายุนั้นมาช่วยดูแลเด็กๆเสมอเมื่อวายุทำท่าที่จะเข้าใกล้พี่สาวของเธอธาดาเองนอกจากดูแลความเรียบร้อยทุกอย่างแล้วเขาก็ยังต้องคอยปรามวายุกับรินทร์ธาราให้เลิกเถียงกันอยู่บ่อยครั้งจนเขาก็เริ่มระอาเสียแล้ว

“เหนื่อยไหมครับคุณนิ”

ในขณะที่ณัฐนิชานั่งทำงานอยู่เงียบๆเมฆาก็จะนำขนมหรือเครื่องดื่มมาส่งให้เธอเป็นของว่างแทบทุกวันพร้อมทั้งหาเรื่องคุยกับเธออยู่บ่อยๆป๋อมแป๋มเองก็รู้งานเวลาเห็นว่าชายหนุ่มเข้ามาหาเพื่อนเธอเองก็จะแกล้งออกไปยืดเส้นยืดสายเป็นอันรู้กันกับเมฆา

“โอเคค่ะ...ไม่ได้เหนื่อยอะไรเลย”

ณัฐนิชาจะส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มทุกครั้งที่เขานั้นเข้ามาหาเธอใจเธอตอนนี้ก็รู้สึกได้ว่ามันเป็นเหมือนที่ป๋อมแป๋มและรินทร์ธาราพูดไว้จริงๆแต่เธอก็ยังชั่งใจของตัวเองไว้อยู่ว่ามาที่นี่เพื่ออะไรและเธอกับชายหนุ่มก็พึ่งจะรู้จักกันด้วย

เมฆานั้นตามเกาะติดหญิงสาวอยู่ตลอดจนใครๆก็มองออกทั้งหมดแล้วว่าเมฆานั้นเดินหน้าทำคะแนนกับณัฐนิชาเบอร์ไหน ลูกๆของเธอตอนนี้ก็ดันชอบเข้าหาเมฆาอยู่บ่อยๆทั้งสามยังดูเข้ากันดีด้วยเพราะเวลาว่างๆชายหนุ่มชอบพาเจ้าสองแสบเดินเที่ยวเล่นจนตอนนี้หญิงสาวเองก็เริ่มมีแอบหวั่นไหวอยู่บ้างแต่ก็พยายามบอกตัวเองว่าเธอมาที่นี่เพราะงานเท่านั้น

“เย่!!!...เสร็จซะที...ว่าแต่งานนี้จบแกก็จะไม่ได้เจอคุณเมฆแล้วคนแถวนี้จะคิดถึงเค้าไหมน้า”

ป๋อมแป๋มลุกขึ้นยืนชูมือดีใจเป็นพิเศษเพราะงานของเธอนั้นเสร็จเสียทีหลังจากที่พยายามเร่งมือกันอยู่นานพร้อมหันไปมองเพื่อนสาวที่กำลังนั่งยิ้มหน้าบานที่งานเสร็จลุล่วงไปด้วยดีพลางพูดลอยๆแซวเพื่อนสาวเธอออกมา

“หืม...ฉันจะไปคิดถึงเค้าทำไมไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”

ณัฐนิชาคิ้วขมวดพร้อมส่ายหัวปกปิดความคิดของตัวเองอยู่

“ฉันจะรอดูก็แล้วกานนน...กลับไประวังซึมไม่รู้ด้วยนะ”

ป๋อมแป๋มเดินมาจับที่เก้าอี้ด้านหลังของเพื่อนสาวพร้อมกระซิบกระซาบด้วยถ้อยคำที่แอบกวนใจเพื่อนเธอนิดหน่อยเธอจะรอดูว่าเพื่อนสาวจะปากแข็งได้สักกี่น้ำ

“แกนี่ไร้สาระตลอด”

ณัฐนิชาลุกขึ้นหนีเพื่อนเธอจากเก้าอี้พร้อมยืนกอดอกส่งสายตาเชิงตำหนิให้เพื่อนของเธอที่ชอบจะเชียร์เธอกับชายหนุ่มอยู่ร่ำไป

ก็อกๆๆ

“ไปทานอาหารเย็นกันค่ะ”

รินทร์ธาราเคาะกระจกด้านนอกห้องทำงานของพี่สาวทั้งสองพร้อมชี้มือไปที่โต๊ะอาหารบอกให้ทั้งสองไปทานอาหารเย็นเพราะตอนนี้ทุกคนรออยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว

“คุณเมฆคะพวกเราจัดการทุกอย่างเสร็จแล้วนะคะแป๋มกับยัยนิว่าจอยู่ต่ออีกสองวันให้ผ่านงานวันเกิดของคุณเมฆก่อนแล้วค่อยกลับค่ะ”

เมื่อทุกคนนั่งกันพร้อมหน้าพร้อมตาที่โต๊ะอาหารแล้วป๋อมแป๋มก็เปิดประเด็นพูดข่าวดีให้กับเมฆาได้ฟังว่างานของพวกเธอเสร็จเรียบร้อยแล้วแต่เธอไม่แน่ใจว่าชายหนุ่มจะคิดว่าข่าวที่เธอบอกเป็นข่าวดีหรือเปล่าเพราะเห็นท่าทางของเขาไม่ดีใจเลยสักนิด

“เอ่อ...อ๋อ...งั้นเหรอครับ”

เมฆายิ้มตอบหญิงสาวที่บอกข่าวกับเขาก่อนจะเหลืบสายตามองไปที่ณัฐนิชามองเธอตาละห้อยเขาไม่คิดว่าหญิงสาวทั้งสองจะทำงานกันเสร็จไวกว่าที่คิดไว้บ่นอุกในใจว่าแบบนี้เขาก็จะไม่ได้ใกล้ชิดเธอกับเด็กๆแล้วล่ะสิ

“แบบนี้ผมก็คิดถึงเด็กๆแย่เลยล่ะสิป้อนข้าวอยู่ทุกวัน”

วายุพลางมองไปที่เด็กๆและรินทร์ธาราอยู่ครู่หนึ่งเมื่อได้ยินแบบนั้นก็อดใจหายไม่ได้เขารู้สึกหลงรักพวกเด็กๆเสียแล้วสิยิ่งนึกถึงตอนที่ไม่มีเด็กๆอยู่ด้วยเขาคงเหงาแปลกๆและถ้าเกิดว่าไม่มีหญิงสาวคอยเถียงกับเขาเหมือนที่ผ่านมาชีวิตเขาคงห่อเหี่ยวลงเยอะเพราะตั้งแต่เขามาอยู่ที่นี่คนที่เขาต้องคุยและทะเลาะด้วยมากที่สุดก็เห็นจะเป็นรินทร์ธารานี่แหละ

“อืม...คุณเมฆมีอะไรให้พวกเราได้ทำงานเพิ่มไหมคะ...หรือ ไม่ มี...”

ป๋อมแป๋มเห็นว่าส่วนใหญ่จะไม่มีใครดีใจที่งานเธอเสร็จเลยสักนิดเลยเปิดประเด็นถามเมฆาที่นั่งหน้าเศร้าเป็นหมาหงอยให้เขานั้นหาวิธีที่จะยื้อพวกเธอให้ได้อยู่นานกว่านี้หน่อยเธอหวังว่าเขาจะคิดออก

“อืม...อันที่จริงมันก็มีครับแต่ไม่รู้ว่าจะรบกวนพวกคุณหรือเปล่า”

เมฆารู้สึกขอบคุณป๋อมแป๋มมากที่ทำให้สมองที่กำลังตันอยู่ตอนนี้คิดอะไรออกที่เกาะนี้เขานั้นยังมีบ้านอยู่อีกหลังตอนนี้เขาเริ่มใจชื้นขึ้นมาบ้างแล้ว

“ไม่เลยค่ะ...พวกเราพร้อมค่ะ”

ป๋อมแป๋มเห็นท่าทีที่ชายหนุ่มดูจะคิดอะไรออกเธอเองก็ทำหน้าที่เป็นกองหนุนเชียร์เต็มที่รินทร์ธาราเองก็เอาใจช่วยสุดฤทธิ์ให้ว่าที่พี่เขยเธอนั้นมีไอเดียดีๆที่จะรั้งพี่สาวของเธอให้อยู่ที่นี่นานอีกหน่อยเพราะเธอก็ยังสามารถดูแลเด็กๆต่อได้

“คือบ้านที่ท้ายเกาะผมก็อยากตกแต่งใหม่ให้มันเข้ากับธรรมชาติมากกว่านี้น่ะครับ”

และแล้วเมฆาก็ได้พูดสิ่งที่ต้องการออกมาทำเอาหญิงสาวที่นั่งเชียร์อยู่ในใจโล่งอกในใจของสองสาวอยากจะกระโดดกรี๊ดออกมาตรงนั้นแต่ก็กลัวว่าณัฐนิชาจะว่าพวกเธอรวมหัวกันอีกแล้วจะโดนคาดโทษกันชุดใหญ่

“แบบธรรมชาติเหรอคะงานถนัดของเพื่อนแป๋มเลย...”

ป๋อมแป๋มเห็นว่าชายหนุ่มอยากแต่งบ้านอีกหลังให้เข้ากับธรรมชาติเธอเลยเสนอว่าเป็นงานถนัดณัฐนิชาเลยอันนี้เธอไม่ได้ชงแต่อย่างใดแต่เพื่อนเธอถนัดเรื่องนี้จริงๆและจะทำมันออกมาได้ดีแทบทุกครั้งด้วย

“รบกวนด้วยนะครับคุณนิ”

เมฆาฉีกยิ้มพร้อมหันไปหาหญิงสาวพลางพูดกันท่าให้เธอนั้นปฏิเสธไม่ได้เพราะยังไงเขาก็จะพยายามรั้งให้เธออยู่ให้ได้

“ยินดีค่ะ...”

ณัฐนิชาเองก็ไม่ได้ติดขัดอะไรในใจของเธอมันก็กำลังตีกันอยู่ว่าตกลงเธอจะอยากอยู่ที่นี่หรืออยากจะกลับกันแน่แต่พอได้รู้ว่าจะได้อยู่ที่นี่ต่อเธอก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก