บทที่ยี่สิบสอง

“งั้นพรุ่งนี้แกไปดูบ้านกับคุณเมฆนะเดี๋ยวฉันต้องเร่งส่งแบบให้กับทีม”

“อืมม...ก็ได้”

ป๋อมแป๋มนั้นจำต้องหาข้ออ้างสารพัดให้ชายหนุ่มกับเพื่อนเธออยู่กันสองต่อสองเผื่อทั้งคู่จะได้มีโอกาสใกล้ชิดกันมากกว่าที่ผ่านมาแผนทำให้เพื่อนรักตกถังข้าวสารเธอไม่ปล่อยให้ล่มง่ายๆแน่

เช้าวันต่อมา

09.30 น.

หลังจากที่เมฆาและณัฐนิชาทานอาหารเช้าเสร็จก็เตรียมตัวออกเดินทางไปที่บ้านท้ายเกาะทันที

“คุณแม่ขา...ไปด้วย”

“หม่อนจะไปด้วยคร้าบ”

“อ้าว...เด็กๆ”

ทั้งใยไหมและใบหม่อนเห็นว่าคนเป็นแม่กำลังจะขึ้นรถอยู่ที่หน้าบ้านจึงรีบวิ่งออกมาหาพลางบีบน้ำตาร้องตามกันทั้งคู่ทำเอาคนเป็นแม่เริ่มลำบากใจ

“เด็กๆมาอยู่กับน้าดีกว่านะคะ...เดี๋ยวน้าหวานเปิดการ์ตูนเรื่องโปรดให้ดูเอาไหม”

รินทร์ธารารู้ว่าถ้าเด็กๆไปด้วยอาจจะรบกวนทั้งสองจึงพยายามหลอกล่อให้หลานๆของเธอกลับเข้าไปในบ้านกับเธอแต่ดูท่าการหลอกล่อจะไม่เป็นผลเพราะเจ้าก้อนทั้งสองเดินไปหลบอยู่ที่หลังของเมฆาพลางใช้มือป้อมจับมือของชายหนุ่มเอาไว้คนละข้างเหมือนจะรู้ว่าคนไหนตามใจ

“ให้เด็กๆไปกับเราก็ได้ครับคงไม่มีปัญหาอะไร”

เมฆาหันมาบอกกับณัฐนิชาให้หายกังวลเด็กๆทั้งสองจะไปด้วยเขาไม่ได้มีปัญหาเชื่อว่าคงไม่ได้รบกวนอะไรมาก

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวหวานไปหยิบกระเป๋านมเด็กๆมาให้นะคะ”

รินทร์ธาราเห็นว่าถ้าเมฆาอยากจะพาเด็กๆไปด้วยเธอเองก็ไม่ได้อยากขัดจึงบอกให้ทั้งสองรอเธอสักครู่แล้วจึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อไปจัดการเตรียมนมกับเสื้อผ้าของหลานเธอคนละชุดใส่กระเป๋าและรีบวิ่งออกมาให้พี่สาวของเธอ

“ทางมันค่อนข้างลำบากหน่อยนะครับเดี๋ยวให้ใยไหมนั่งที่ตักคุณส่วนใบหม่อนเดี๋ยวให้นั่งกับผมก็แล้วกัน”

“แล้วคุณเมฆจะขับรถสะดวกเหรอคะ”

“สบายมากครับ”

เมฆาต้องให้เด็กๆทั้งสองนั่งบนตักของเขาและหญิงสาวในขณะที่เดินทางหากปล่อยให้นั่งเบาะหลังคงกลิ้งไปกลิ้งมาแน่เพราะทางมันค่อนข้างลำบากอันที่จริงถ้าเขาจะทำถนนให้มันดีๆก็ทำได้แต่อยากจะอนุรักษ์ความเป็นธรรมชาติไว้ให้มากที่สุดเท่านั้นเอง

“บู๊นนน...สนุกจังเลย”

ใบหม่อนที่อยู่ในอ้อมแขนของเมฆาที่คอยประคองไว้ตลอดเวลาเด็กชายชอบใจและดูจะตื่นตาอย่างมากที่ได้นั่งรถแบบทุลักทุเลแบบนี้

ผิดกับใยไหมที่นั่งกับคนเป็นแม่หน้าคว่ำเพราะเด็กหญิงไม่ได้รู้สึกสนุกกับการนั่งรถบนทางที่มันไม่ปกติแบบนี้เลยสักนิด

“ใบหม่อนชอบนั่งรถเล่นใช่ไหมครับ”

“ชอบคร้าบบ”

เมฆาเห็นใบหม่อนตื่นเต้นก็พลางคุยเล่นกับเด็กชายไปเพลินๆ

“แต่ดูท่าใยไหมจะไม่ชอบนะคะคุณเมฆ”

ณัฐนิชาอมยิ้มเล็กน้อยพร้อมก้มดูหน้าลูกสาวของเธอ

“ฮ่าๆๆ...ดูทำหน้าเข้าสิคนสวยยิ้มหน่อยสิคะ”

เมฆาหันมามองใบหน้าของเด็กหญิงครู่หนึ่งแล้วเขาก็อดที่จะขำไม่ได้ที่ดูท่าเด็กหญิงจะไม่ชอบนั่งรถเล่นกับทางแบบนี้เหมือนคนเป็นน้องพร้อมแกล้งพูดหยอกล้อใยไหมเล่นแต่สายตาก็ยังมองทางข้างหน้าอยู่เพราะว่าเขาไม่อยากประมาท

“ฮ่าๆๆ..นิก็พึ่งจะเคยเห็นลูกสาวนิหน้าคว่ำขนาดนี้ก็วันนี้แหละค่ะ”

ณัฐนิชาจากที่อมยิ้มก็กลายเป็นขำลูกสาวของเธอเองเพราะมันเป็นครั้งแรกเลยที่เธอเห็นใยไหมทำหน้าไม่สบอารมณ์มากอย่างนี้

“ที่นี่เป็นธรรมชาติมากเลยนะคะ”

ณัฐนิชาที่เดินจูงมือเด็กๆดูรอบๆบ้านเธอรู้สึกว่าที่นี่ค่อนข้างที่จะสร้างได้เข้ากับธรรมชาติของที่นี่ได้อย่างลงตัวและเธอเองก็ชอบที่นี่มากๆด้วยมันเป็นบ้านไม้หลังเล็กๆมีเพียงแค่ห้องนอนสามห้องแบบกะทัดรัดที่โอบล้อมด้วยธรรมชาติมีสระว่ายน้ำเล็กๆอยู่ที่หน้าบ้านจัดแต่งสไตล์วินเทจที่ดูลงตัว เท่าที่เธอมองถ้าจะให้แต่งเติมเพิ่มก็คงจะมีวางพวกของตกแต่งที่เป็นสีเขียวแบบพวกต้นไม้ปลอมในห้องนั่งเล่นก็น่าจะพอ

“ได้ไอเดียบ้างหรือยังครับ”

“ค่ะ...เอ่อ..เวลาคุณเมฆมาที่นี่ส่วนมากมาพักผ่อนหรือว่าทำอะไรคะ”

ในขณะที่ณัฐนิชากำลังเดินคิดอะไรอยู่เพลินๆเกี่ยวกับการตกแต่งบ้านนี้ชายหนุ่มก็เข้ามาหาเธอพอดีเธอจึงได้โอกาสถามชายหนุ่มว่าบ้านหลังนี้เขานั้นเอาไว้ทำอะไร

“อืม...ผมก็มาพักผ่อนบางทีก็นั่งทำงานด้วยที่นี่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวไม่วุ่นวายดีเพราะส่วนมากผมจะมาอยู่คนเดียว”

ส่วนมากเมฆามาที่นี่ด้วยเหตุผลที่อยากพักผ่อนแบบเงียบๆคนเดียวหรือบางครั้งก็นั่งทำงานแบบเพลินๆเขาว่าที่นี่มันค่อนข้างทำให้เขานั้นผ่อนคลายสมองได้อย่างดีหากนั่งคิดงานที่นี่ก็ทำให้งานของเขาออกมาดีเสมอ

“งั้นนิว่าจะจัดตรงนี้เป็นมุมนั่งทำงานของคุณเมฆดีไหมคะมันค่อนข้างมองเห็นวิวที่สวยแล้วก็น่าจะทำให้สมองของคุณเมฆผ่อนคลายด้วย...”

“เอาตามที่คุณนิคิดเลยครับ”

เมฆานั้นให้สิทธิ์หญิงสาวตัดสินใจว่าเธอจะจัดมันมาเป็นรูปแบบใดก็ได้เพราะเขาไม่ได้มีแพลนอะไรมากมายในหัวอยู่แล้วขอแค่เป็นธรรมชาติไม่ได้หรูหราอะไรก็เท่านั้น

“ค่ะเดี๋ยวนิดขอเดินดูอีกสักพักนะคะ”

“เชิญคุณนิตามสบายครับเดี๋ยวเด็กๆผมจะดูให้เองว่าจะพาแกไปเล่นน้ำคุณนิไม่ว่าอะไรใช่มัยครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะแต่อย่านานนะคะเดี๋ยวเด็กๆจะเป็นหวัด”

“ครับ”

เมฆานั้นอยากปล่อยให้หญิงสาวได้ใช้ความคิดได้อย่างเต็มที่โดยที่เขาไม่อยากกวนใจเธอจึงพาเด็กๆไปเล่นที่สระน้ำกับเขาข้างนอกจะดีกว่าอีกอย่างเขาก็อยากจะกระโดดน้ำเล่นเพลินๆท่ามกลางธรรมชาติที่นี่อีกด้วย