Share

บทที่สิบเก้า

18.00 น.

โต๊ะอาหาร

“อาทิตย์หน้าก็เป็นวันเกิดพี่เมฆนี่เราไปฉลองบนเรือกันสักคืนดีไหม”

วายุจำได้ว่าอาทิตย์หน้าก็จะเป็นวันเกิดของพี่ชายของเขาแล้วปีนี้ดีหน่อยที่เขาได้มีโอกาสอยู่กับพี่ชายพร้อมหน้ากันจึงอยากจะหาอะไรสนุกๆทำ

“นั่นมันความต้องการแกหรือเปล่าไวท์”

เมฆาเหลือบสายตาระอามองน้องชายของเขารู้อยู่ในใจว่าคงเป็นความต้องการของวายุมากกว่าที่ต้องการฉลองบนเรือ

“โถ่!!!...พี่ครับเราไม่ได้ไปสนุกบนเรือกันนานแล้วนะ”

วายุรีบแก้ต่างอย่างรวดเร็วเขาก็แค่เห็นว่าเขาและพี่ชายไม่ได้ล่องเรือเล่นกันมานานแล้วตั้งแต่พี่ชายของเขาเริ่มดูแลงานแทนคุณพ่อของเขาเต็มตัว

“อืมก็ได้...งั้นเชิญทุกคนเลยแล้วกันครับพุธหน้าผมจะไปจัดวันเกิดบนเรือ”

เมฆาถือโอกาสนี้ชวนทุกคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารร่วมงานวันเกิดของเขาเลยก็แล้วกันถือซะว่าเป็นการพักผ่อนจากที่ทุกคนทำงานกันมาหนักด้วย

“จริงเหรอคะ...แบบนี้แป๋มต้องรีบหาของขวัญแล้วล่ะค่ะ”

“สุดยอดไปเลยค่ะ...เย่”

ป๋อมแป๋มและรินทร์ธาราดูจะตื่นเต้นกันเป็นพิเศษที่จะได้ล่องเรือปาร์ตี้กันใบหน้าของทั้งสองทำให้ทุกคนดูออกว่ากำลังวาดฝันถึงปาร์ตี้ที่แสนสนุกสุดโรแมนติกผิดจากณัฐนิชาที่เพียงแค่อมยิ้มนั่งนิ่งอยู่เท่านั้นพลางมองไปทางเพื่อนสาวเธอคิดในใจว่าทีแบบนี้ไม่กลัวที่จะเมาเรือ

“คุณนิทานปลานี่สิครับ”

วายุทำตัวเป็นสุภาพบุรุษผู้ใจดีเขาเอื้อมมือไปตักปลาสามรสตัวใหญ่ที่ดูน่าทานพลางยื่นไปที่จานข้าวของหญิงสาว

“เอ่อ...ชิ้นนี้ฉันขอแล้วกันนะอยากทานอยู่พอดี”

รินทร์ธาราที่นั่งอยู่ข้างๆกับวายุเห็นดังนั้นก็รีบเอื้อมมือไปรั้งแขนของชายหนุ่มให้ปลาชิ้นนั้นมันมาอยู่ที่จานของเธอเอง

“อะไรของคุณเนี่ย”

วายุถึงกับบ่นอู้อี้ไม่ดังมากนักแต่ก็ยังมีทีท่าถลึงตาใส่หญิงสาวอีกเช่นเคยตัวของรินทร์ธารานั้นก็ทำสีหน้าไม่รู้ไม่เห็นแสร้งทำเป็นว่าเธออยากทานปลาชิ้นนั้นจริงๆ

“นี่ครับคุณนิ”

เมฆามองภาพเมื่อครู่เขาจะปล่อยให้มันเกิดซ้ำสองไม่ได้จึงรีบใช้ช้อนกับส้อมรีบตักอาหารใส่จานของหญิงสาวทันทีทั้งยังไม่มองหน้าน้องชายของเขาอีกต่างหากเขากันท่าขนาดนี้แล้วเขาคิดว่าน้องชายเขาน่าจะดูออกว่าเขาต้องการอะไร

“ขอบคุณนะคะ”

ณัฐนิชาหันมายิ้มอ่อนขอบคุณให้ชายหนุ่มที่นั่งข้างๆที่อุตส่าห์ตักอาหารให้กับเธอ

“อิๆ..”

ป๋อมแป๋มที่เห็นสถานการณ์อยู่ทั้งหมดก็ต้องแอบขำเบาๆให้กับความน่ารักของเพื่อนและชายหนุ่มที่ดูเคมีเข้ากันอย่างมาก

“เอ่อ...ขอบคุณค่ะคุณเว”

สาวเจ้าเปลี่นนสีหน้าเป็นแปลกใจกะทันหันเมื่อจู่ๆก็มีอาหารยื่นมาในจานจนต้องหยุดขำและขอบคุณคนที่ยื่นกับข้าวเข้ามาให้

“ครับ”

ธาดาเห็นว่าผู้หญิงบนโต๊ะอาหารทั้งสองนั้นมีคนตักกับข้าวให้หมดแล้วยกเว้นแต่ป๋อมแป๋มเขาจึงต้องทำตัวเป็นสุภาพบุรุษตักกับข้าวให้กับเธอเพื่อที่เธอจะได้ไม่รู้สึกน้อยใจไม่รู้ว่าเธอจะมีอาการแบบที่เขาคิดหรือเปล่าแต่อันนี้เขาคิดเอง

“เด็กๆลุงมีของเล่นมาฝากด้วยนี่ของใบหม่อนครับ…อันนี้ของใยไหมค่ะ”

หลังจากทานอาหารเย็นกันเสร็จเรียบร้อยแล้วเมฆาเห็นเด็กๆกำลังนั่งเล่นกันอยู่ที่ในห้องโถงจึงเดินไปหยิบของเล่นที่เขาได้ซื้อมาให้เด็กๆเมื่อตอนที่เข้าไปในเมืองกับหญิงสาวในห้องของเขาพร้อมเดินถือตุ๊กตาเจ้าหญิงตัวใหญ่กับรถสปอร์ตของเล่นมาให้เด็กๆทั้งสองที่กำลังนั่งอยู่กับคนเป็นแม่

“ขอบคุณคร้าบ../ตุ๊กตา...ขอบคุณค่ะ”

เด็กๆรับของจากชายหนุ่มและยกมือขอบคุณอย่างมีมารยาทก่อนจะกลับไปนั่งเล่นตามเดิมคนที่ดูจะตื่นเต้นออกนอกหน้าเพราะได้ของเล่นใหม่เห็นจะเป็นใยไหมส่วนคนน้องนั้นก็ตื่นเต้นไม่แพ้กันแต่แค่แสดงออกน้อยกว่าคนเป็นพี่สาวเท่านั้นเอง

“ขอบคุณนะคะ..ไปซื้อมาตอนไหนคะเนี่ย”

ณัฐนิชาเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มอีกครั้งที่มีน้ำใจกับลูกๆของเธอเธอไม่ยักจะเห็นว่าเขานั้นไปเลือกซื้อของพวกนี้ตอนไหนเหมือนกัน

“ตอนที่เดินเลือกของอยู่น่ะครับ...เห็นของเล่นก็เลยนึกถึงเด็กๆ”

เมฆานั่งลงที่พื้นด้านล่างเหมือนกับหญิงสาวพร้อมนั่งคุยกันอย่างเป็นกันเองรินทร์ธาราที่แอบลอบมองอยู่ห่างๆเห็นภาพแบบนี้มันเหมือนพ่อกับแม่นั่งดูลูกๆเล่นกันอยู่อย่างไงอย่างงั้น

“พี่นิไปหาพี่แป๋มเถอะค่ะเดี๋ยวเด็กๆหวานดูให้เอง”

ใจจริงรินทร์ธาราอยากจะเข้ามาขัดจังหวะพวกเขาทั้งสองช้ากว่านี้แต่ป๋อมแป๋มดันให้มาตามพี่สาวเธอไปนั่งทำงานน่ะสิเลยจำใจต้องเป็นก้างขวางคอนิดหน่อย

“โอเค..ขอตัวก่อนนะคะคุณเมฆ”

“ตามสบายครับ”

“คุณเมฆใจดีกับเด็กๆจังเลยนะคะ”

หลังจากพี่สาวออกไปได้รินทร์ธารานั่งลงแทนที่ณัฐนิชาพร้อมหันไปคุยกับชายหนุ่มเพื่อสร้างความคุ้นเคยกับคนที่เธอนั้นเชียร์ให้เขาเป็นพี่เขยของเธอ

“เรื่องเล็กน้อยครับอีกอย่างเด็กๆก็น่ารักกันมากๆด้วยอันที่จริงมีเด็กๆอยู่ในบ้านก็ไม่เหงาดีนะครับ”

เมฆาตอบพร้อมมองไปที่เด็กๆอย่างเอ็นดูเขายอมรับว่าเขาเอ็นดูเด็กๆทังสองนี้มากไม่ใช่เพราะเป็นลูกของหญิงสาวที่เขาแอบชอบแต่เป็นเพราะเด็กๆนั้นทำให้เขารู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นต่างหากแววตาใสซื่อของเจ้าก้อนทั้งสองเวลาที่เขามองเขารู้สึกว่าเขานั้นอบอุ่นใจและรู้สึกคุ้นชินกับสายตาทั้งสองคู่แปลกๆ

“งั้นให้เด็กๆอยู่กับคุณเมฆตลอดเลยได้ไหมคะ”

รินทร์ธารารู้สึกว่าว่าที่พี่เขยของเธอนั้นดูอบอุ่นดีเหลือเกินพลางแกล้งพูดทีเล่นทีจริงเพื่อดูปฏิกิริยาของชายหนุ่ม

“ฮะ...อะไรนะครับ”

เมฆามีสีหน้าตกใจกะทันหันกับคำที่รินทร์ธาราพูดออกมาเขาไม่รู้ว่าเธอพูดจริงหรือพูดเล่นกันแน่

“หวานล้อเล่นน่ะค่ะ...ทำหน้าตกใจใหญ่เลย”

รินทร์ธาราเห็นอาการของชายหนุ่มก็ต้องรีบพูดว่าเธอพูดเล่นเพราะดูชายหนุ่มจะคิดไปซะไกลแล้ว

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status