บทที่สิบแปด

“ค่ะพี่แป๋ม...เด็กๆไปกับน้าเร็ว”

รินทร์ธารารีบลุกขึ้นพร้อมเดินจูงหลานๆของเธอไปด้วยต่อจากนี้เธอจะรับหน้าที่ดูแลหลานๆเองตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป

“ผมไม่รู้ว่าคุณไวท์จะมาด้วยตอนนี้ห้องที่ทำความสะอาดไว้แล้วจะอยู่ข้างๆกับห้องน้องสาวคุณนิครับ”

ธาดารีบเดินมาบอกวายุว่ามีห้องที่จัดเตรียมเรียบร้อยแล้วข้างๆห้องของน้องสาวณัฐนิชาเท่าไรเพราะเขาไม่รู้ว่าวายุจะมาอย่างกะทันหัน

“โอเค”

วายุพยักหน้ารับธาดาพร้อมเดินไปที่ห้องของเขาทันทีเพราอยากจะอาบน้ำแย่แล้วด้วยความที่รีบตามพี่ชายเขามาที่เกาะเลยทำให้คนที่พึ่งตื่นอย่างเขาไม่ได้มีเวลาอาบน้ำหรือเตรียมตัวอะไรมากนักก่อนออกมา

“เดี๋ยวผมช่วยคุณเอาของไปเก็บในห้องนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

เมฆาเห็นว่าทุกคนต่างแยกย้ายกันไปหมดแล้วเขาจึงอาสาช่วยณัฐนิชาเก็บของเข้าห้องของเธอเพราะของใช้ของเด็กๆก็ค่อนข้างที่จะเยอะส่วนของใช้ในบ้านธาดาเป็นคนจัดการเอาไปเก็บเรียบร้อยแล้ว

“เด็กๆน่าจะทานนมเก่งนะครับคุณซื้อมาซะเยอะเลย”

“ค่ะ...”

เมฆาเห็นว่าจองหญิงสาวซื้อนมผงมาค่อนข้างหลายกล่องแสดงว่าเด็กๆต้องทานนมเก่งมากแน่ๆในหัวของเขานึกถึงตัวเด็กๆก็บอกตัวเองว่าไม่น่าถาม

“คุณนิก็เก่งนะครับเลี้ยงลูกมาคนเดียวตั้งสองคนคุณนี่เป็นคุณแม่ที่สุดยอดไปเลยแล้วเด็กๆก็น่ารักมากๆด้วย”

เมฆาอดชื่นชมหญิงสาวไม่ได้ผู้หญิงตัวนิดเดียวทำงานเลี้ยงลูกทั้งสองมาคนเดียวแถมยังเป็นเสาหลักของบ้านอีกความรับผิดชอบของเธอมันช่างสูงเสียจริง

“ขอบคุณค่ะ...เพราะเด็กๆนี่แหละค่ะทำให้นิมีกำลังใจในการทำอะไรหลายๆอย่างเลยค่ะ”

ณัฐนิชากำลังเก็บของเข้าที่อย่างเป็นระเบียบพลางหันมายิ้มขอบคุณชายหนุ่มในคำชมของเขาพร้อมบอกกับคนที่ยืนอยู่ในห้องให้รู้ว่าเธอมีกำลังใจต่อสู้มาจนถึงทุกวันนี้ได้ก็มีเพราะมีลูกๆของเธอเป็นกำลังใจสำคัญ

“เวลาคุณนิยิ้มน่ารักดีนะครับ...ผมชอบให้คุณนิยิ้มบ่อยๆมากกว่ามีสีหน้าที่เป็นกังวล”

เมฆาแอบอมยิ้มตามหญิงสาวเขาชอบมองเวลาที่เธอยิ้มมากกว่าตอนที่เธอกังวลเรื่องโน้นเรื่องนี้

“ตายแล้วนิชอบมีสีหน้าแบบนั้นจนคุณดูออกเลยเหรอคะ”

ณัฐนิชายอมรับว่าเธอนั้นเป็นคนที่ชอบกังวลพร้อมหันมาเลิกคิ้วพร้อมถามชายหนุ่มว่าเธอแสดงออกได้อย่างชัดเจนขนาดนั้นเชียวหรือ

“อืมม...ก็ไม่ได้มากขนาดนั้นหรอกครับ”

เมฆาต้องรีบบอกว่าเธอก็ไม่ได้แสดงออกให้เข้าเห็นมากขนาดนั้นเพื่อให้เธอได้สบายใจแอบบ่นตัวเองว่าเขาเกือบทำให้เธอกังวลอีกเรื่องแล้ว

“งั้นเราออกไปข้างนอกกันดีกว่าค่ะนิว่าจะไปหาป๋อมแป๋มกับน้ำหวานด้วย”

“ครับ”

ณัฐนิชาเก็บของเข้าที่แล้วเธอว่าจะออกไปหาป๋อมแป๋มกับรินทร์ธาราเพื่อจัดการคาดโทษเสียหน่อยที่รู้เห็นเป็นใจกันทำเรื่องเสียเหลือเกิน

“จากที่หวานสังเกตคุณเมฆก็เป็นไปตามที่พี่แป๋มบอกนะคะ”

หลังจากที่รินทร์ธาราเอาของไปเก็บที่ห้องของเธอได้ก็รีบเข้าห้องมาคุยกับป๋อมแป๋มโดยที่มีเด็กๆนั่งเล่นอยู่ในห้องด้วยหญิงสาวแอบสังเกตตอนที่เมฆามองพี่สาวเธอมันเป็นแบบที่ป๋อมแป๋มโทรคุยกับเธอจริงๆ

“เห็นไหมมีพี่เราที่เฉิ่มจนไม่รู้ว่าผู้ชายเค้าสนใจอยู่ฝ่ายเดียวนั่นแหละ”

ป๋อมแป๋มนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงพลางพยักหน้ายกใหญ่ว่าเธอมองไม่ผิดมีแต่เพื่อนสาวเธอเท่านั้นแหละที่เฉิ่มจนไม่รู้ตัวว่ามีผู้ชายมาแอบชอบ

“เอาความจริงคุณเมฆเค้าก็ท่าทางจะเพอเฟคไปซะทุกอย่างนะพี่แป๋มแน่ใจเหรอว่าเค้าจะไม่มาเล่นๆกับพี่นิไม่ใช่ว่าเห็นพี่นิเคยมีลูกแล้วจะมาหวังว่าพี่นิเป็นคนง่ายๆหวานไม่ยอมจริงๆด้วย”

รินทร์ธาราคิดไปคิดมาเธอก็อดสงสัยไม่ได้ว่าชายหนุ่มนั้นจะทีเล่นหรือทีจริงกับพี่สาวของเธอถ้ามาหยอกพี่สาวเธอเล่นเธอเองก็ไม่ยอมแน่นอน

“พี่รู้จักคุณเมฆมานานถึงจะไม่ค่อยได้เจอพี่ก็มั่นใจว่าคุณเมฆเป็นสุภาพบุรุษพอพี่เอาหัวเป็นประกัน”

ป๋อมแป๋มถึงจะไม่ได้สนิทสนมอะไรกับชายหนุ่มขนาดนั้นเธอก็ยืนยังได้ว่าชายหนุ่มไม่ได้เป็นอย่างที่รินทร์ธาราคิดแน่นอนเพราะตั้งแต่เธอรู้จักเขามาชายหนุ่มก็ค่อนข้างที่จะเป็นสุภาพบุรุษที่เพอเฟคและหาตัวจับยากเลยทีเดียว

ก๊อกๆๆ

ณัฐนิชาได้ยินเสียงเด็กๆดังออกมาจากห้องของป๋อมแป๋มเธอรู้ว่าน้องสาวของเธอต้องอยู่ในนี้ด้วยแน่นอนจึงเคาะประตู

“พูดถึงก็มาพอดี”

ป๋อมแป๋มเป็นคนลุกมาเปิดประตูเมื่อเห็นว่าเป็นณัฐนิชาก็ทำลอยหน้าลอยตาหยอกเพื่อนเล่นก่อนจะอุทานพลางให้เพื่อนเธอรู้ว่าเธอกับรินทร์ธารานั้นกำลังพูดถึงเจ้าตัวอยู่

“รวมหัวกันเก่งนักนะ...ทำอะไรไม่ค่อยจะปรึกษา”

ณัฐนิชาเข้าห้องมาได้ก็จัดการใช้สายตาพิฆาตมองค้อนทั้งสองอย่างตำหนิที่ชอบทำอะไรโดยพละการและไม่ยอมที่จะบอกเธอก่อนแถมยังไปคุยเรื่องไร้สาระเกี่ยวกับเธอและเมฆาอีก

“โถ่..มาให้หวานกอดให้หายคิดถึงหน่อยเร็ว.”

รินทร์ธาราเห็นว่าพี่สาวเธอนั่งลงที่เตียงของป๋อมแป๋มจึงเข้าไปสวมกอดออดอ้อนเพื่อให้พี่สาวเธอหายงอนได้แล้วเพราะเธอก็มาถึงที่นี่แล้วคงจะห้ามอะไรไม่ทัน

“ตลอดเราอะ”

ณัฐนิชาเห็นน้องสาวของเธอใช้วิธีนี้ง้อเธออีกแล้งจึงต้องยกมือเขกหัวน้องสาวตัวแสบของเธอหนึ่งทีน้องสาวเธอใช้วิธีนี้ทีไรเธอจำต้องใจอ่อนทุกที

“โอ้ยย...เจ็บนะพี่นิ”

รินทร์ธาราหน้ามุ่ยเอามือขยี้หัวเล็กน้อยและเข้าไปสวมกอดพี่สาวของเธอต่อ

“กอดๆ/กอด”

เจ้าสองแสบพอเห็นทั้งแม่และน้ากอดกันทั้งสองก็ทิ้งของเล่นในมือกอดกันบ้างภาพนั้นทำให้ทั้งสามในห้องหัวเราะร่าพร้อมกันในความเอ็นดูเจ้าสองแสบ