บทที่สิบหก

“เอ่อ...นี่ลูกชายคนเล็กฉันเองหนูหวานต้องขอโทษแทนลูกชายฉันด้วยนะจ้ะ”

มัทนาเองก็จำต้องส่ายหัวให้กับวีรกรรมสุดแสบของวายุพร้อมหันมาขอโทษหญิงสาวที่ลูกชายของเธอทำอะไรล่วงเกินไป

“ค่ะ...คุณมัท”

“แม่ไปเข้าข้างเธอได้ยังไงเธอทำให้ผมลงแข่งไม่ได้นะครับ”

วายุได้ยินแม่ของเขาเข้าข้างหญิงสาวเขาก็ถึงกับควันออกหู

“แม่แกทำถูกแล้ว..ก็แกไปลวนลามหนูน้ำหวานเค้าก่อนทำไมแกนี่มันจริงๆเลยเชียว”

ธำมรงค์จำต้องส่งเสียงดุลูกชายจอมเอาแต่ใจที่มีท่าทีโมโหเป็นวัวบ้าก่อนจะเดินออกไปข้างนอกเพราะรู้สึกระอากับความไม่ยอมรับผิดของลูกชายตัวเอง

“แล้วนี่เธอมาทำอะไรที่นี่”

วายุเห็นว่าประเด็นเรื่องเขากับหญิงสาวไว้มีโอกาสค่อยเคลียก็ได้แต่ตอนนี้เขาอยากจะรู้ว่าแม่ตัวดีคนนี้มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

“นี่หนูน้ำหวานเป็นน้องของหนูนิชาที่มาแต่งบ้านให้พี่แกเดี๋ยวหนูหวานก็จะไปที่เกาะพร้อมพี่ของลูก”

“อ๋อ...งั้นผมขอตัวไม่อยากอยู่ตรงนี้นาน”

เมื่อได้คำตอบจากคนเป็นแม่แล้วชายหนุ่มจึงคิดแผนอะไรออกแล้วจึงรีบเดินกลับไปที่ห้องของเขาทันที

“คุณแม่ครับ”

“อ้าวนั่นไงกลับกันมาแล้ว”

เมื่อคนน้องเดินกลับเข้าห้องไปคนพี่ก็กลับมาพอดี

“พี่นิ”

“หวาน”

รินทร์ธารารีบเข้าไปสวมกอดพี่สาวของเธอด้วยความคิดถึงขณะที่ณัฐนิชาเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับชายหนุ่มอีกคน

“เรานี่มันจริงๆเลยนะ”

เมื่อได้ทีอยู่ใกล้น้องสาวของเธอแล้วหญิงสาวก็ต้องทำหน้าดุใส่หนึ่งรอบที่ชอบทำอะไรให้เอนั้นต้องเกรงใจคนอื่น

“ก็หวานคิดถึงสองแสบนี่นา”

รินทร์ธารารู้ดีว่าพี่สาวของเธอมีสีหน้าแบบนี้เธอจะต้องโดนดุเป็นแน่จึงรีบทำหน้าอ้อนคนเป็นพี่พลางบอกว่าเธอนั้นคิดถึงพี่สาวของเธอและหลานๆมากจริงๆ

“นี่คุณเมฆคนที่จ้างทีมพี่”

ณัฐนิชาส่ายหัวให้กับอาการออดอ้อนของน้องสาวเธอเล็กน้อยและหันมาแนะนำเมฆาให้เธอได้รู้จัก

“สวัสดีค่ะ”

“ครับ”

รินทร์ธาราหันมาสวัสดีชายหนุ่มเขาก็ได้มองหน้าเธอชัดๆเต็มๆตาใบหน้าของเธอไม่เหมือนคนเป็นพี่สาวแต่กลับเหมือนกับคนที่อยู่ในร็อคเก็ตที่เขาเก็บไว้หลังจากเรื่องในคืนนั้นแต่ก็ยังเก็บความสงสัยนี้เอาไว้ในใจเอาไว้อยู่

“งั้นเราไปกันเถอะครับน้องคุณก็มาถึงแล้ว”

เมฆาเห็นว่าน้องสาวของณัฐนิชามาถึงแล้วเขาก็เตรียมตัวกลับไปที่เกาะจะเพราะรู้ว่าณัฐนิชานั้นคงจะเป็นห่วงลูกๆเธอแย่แล้ว

“เดินทางปลอดภัยกันนะ”

มัทนาเห็นว่าทุกคนจะเตรียมตัวไปที่เกาะกันเลยก็อวยพรให้เดินทางกันดีๆเธอรู้ว่าแม้จะใช้เวลาเดินทางไปเกาะไม่นานแต่อุบัติเหตุก็เกิดได้ทุกเมื่อเธอจึงอวยพรให้ทุกคนที่เดินทางไปเกาะทุกครั้งให้ปลอดภัย

“ค่ะ”

“ครับคุณแม่”

รินทร์ธาราและณัฐนิชาเดินนำหน้าชายหนุ่มที่กำลังแบกของพะลุงพะลังมาที่ท่าเรือรินทร์ธาราเป็นปลื้มชายหนุ่มที่ช่างดูเป็นสุภาพบุรุษเทคแคร์เธอและพี่สาวเธอดีเหลือเกิน

“คนนี้ใช่ม๊าที่พี่แป๋มบอกว่าเค้าชอบมองพี่สาวของหวาน”

รินทร์ธาราแกล้งกระซิบกระซาบถามที่ข้างๆหูพี่สาวของเธอว่าผู้ชายคนนี้ใช่คนเดียวกับที่ป๋อมแป๋มเล่าให้เธอฟังหรือเปล่าทั้งที่ก็รู้อยู่ในใจอยู่แล้วเพราะป็อมแป๋มนั้นเล่าละเอียดยิบ

“ยัยแป๋มไปพูดอะไรไร้สาระให้เราฟังอีกแล้วใช่ไหม”

ณัฐนิชาถึงกับอยากจะเขกหัวน้องสาวเธอเสียทีที่ไปฟังเรื่องไร้สาระจากป๋อมแป๋มมาอีกแล้วทั้งยังคาดโทษคนเล่าเอาไว้ในใจอีกด้วย

“คุณเมฆเค้าดูดีเป็นสุภาพบุรุษต่างจากน้องชายเค้ามากเลยนะหวานเชียร์”

รินทร์ธาราเห็นว่าพี่กับน้องคู่นี้ช่างต่างกันเสียจริงพี่คนโตดูเป็นคนสุภาพให้เกียรติผู้หญิงต่างจากคนน้องที่จ้องจะแทะเล็มผู้หญิงคนอื่นอยู่ตลอดเวลาแถมขี้โมโหอย่างกับหมาบ้าอีกด้วย

“นี่เราก็ไร้สาระอีกคน...แล้วเราไปรู้จักน้องคุณเมฆตั้งแต่เมื่อไร”

ณัฐนิชาสงสัยว่าที่น้องสาวของเธอพูดเหมือนกับว่ารู้จักน้องชายของเมฆาเป็นอย่างดีอย่างนั้นแหละ

“อืม...ช่างมันเถอะน่าเอาเป็นว่าหวานเชียร์ให้คุณเมฆได้เป็นพี่เขยของหวานเร็วๆก็แล้วกัน”

รินทร์ธาราส่ายหัวไม่อยากพูดถึงวายุเท่าไรยังไงเธอก็จะเชียร์เมฆาให้เป็นพี่เขยของเธอณัฐนิชาเองก็ทำได้แต่ส่ายหัวให้กับความคิดน้องสาวที่ไร้สาระตามเพื่อนสาวเธอไปอีกคน

“พี่ครับรอผมด้วย”

วายุที่วิ่งตามทุกคนมาแทบไม่ทันเห็นว่าทุกคนกำลังเอาของลงเรือกันแล้วจึงรีบตะโกนเรียกให้รอเขาก่อน

“อ้าวไวท์แล้วนี่แกจะไปไหน”

เมฆามองจ้องไปยังวายุสีหน้าฉงานที่เห็นว่าน้องชายตนแบกกระเป๋าตามมาติดๆอย่างรีบร้อน

“หึ้ย..ตายยากจริงๆเลยเชียวอีตานี่”

รินทร์ธาราบุ้ยปากเล็กน้อยที่เห็นชายหนุ่มที่เธอไม่ค่อยชอบหน้าวิ่งตามหลังมาไวๆ

“ผมก็จะไปที่เกาะกับพี่ด้วยไงครับ...เอ่อแล้วนี่..”

วายุรีบโยนกระเป๋าลงไปในเรือพลันสายตาเห็นหญิงสาวหน้าหวานที่ยืนอยู่ข้างๆกับรินทร์ธาราเขาก็ต้องชะงักไปชั่วครู่เพราะเธอน่ารักสะกดสายตาของเขาทำให้หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกประหม่า

“พี่สาวฉันเอง”

รินทร์ธาราเห็นสายตาหยาดเยิ้มที่วายุส่งมาให้ณัฐนิชาหญิงสาวก็ต้องรีบส่งเสียงพูดกับวายุเพื่อที่เขาจะได้หยุดมองพี่เธอเสียทีแทบจะทะลุเข้าไปข้างในแล้วถ้าเธอไม่ปรามเสียก่อน

“ผมวายุ...ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

วายุไม่สนใจคนรอบข้างเสียแล้วเขากล่าวทักทายพร้อมส่งยิ้มหวานให้กับณัฐนิชาด้วยสีหน้าและท่าทีเป็นมิตรเขาชอบอยู่ใกล้ผู้หญิงสวยๆอยู่แล้วเว้นแต่รินทร์ธาราที่เขาก็ยอมรับว่าเธอก็สวยแต่นิสัยเสียไปนิด