บทที่สิบสี่

“อืม...คือ...ผมจะมาดูว่าคุณขาดเหลืออะไรหรือเปล่าแล้วเด็กๆนอนหลับสบายดีไหม”

เมฆาถึงกับตัวชาวาบเมื่อได้ยินคำถามของหญิงสาวใจจริงที่เขาเข้ามาก็เพราะแค่อยากจะเห็นหน้าเธอก็เท่านั้นเขาจึงไม่รู้ว่าจะตอบเธอว่าอะไรพลางหันไปเห็นเด็กๆนอนอยู่จึงเบี่ยงประเด็นไปได้

“ทุกอย่างโอเคค่ะ...โอเคมากด้วย”

ณัฐนิชาตอบชายหนุ่มอย่างรวดเร็วว่าเธอนั้นอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายและมันก็มากด้วยเพื่อให้เจ้าของบ้านสบายใจได้ว่าดูแลพวกเธอไม่ขาดตกบกพร่อง

“ดีแล้ว..งั้นผมขอตัวก่อนนะครับฝันดีนะครับ”

เมฆาไม่รู้ว่าเขานั้นจะหาเรื่องอะไรคุยกับเธอต่อด้วยดูท่าทางหญิงสาวคงจะไม่อยากให้เขาอยู่ในห้องเธอนานๆจึงรีบหันหลังจะเดินกลับแต่ก็ไม่ลืมที่จะบอกฝันดีกับหญิงสาว

“เอ่อ...คุณเมฆคะ”

“ครับ”

เมฆารีบหันกลับมาหาหญิงสาวด้วยความดีใจเพราะเขายังมีโอกาสที่จะได้สนทนากับเธอต่อ

“คือว่าพอดี...น้องสาวนิจะมาหาหลานๆจะได้ไหมคะ”

ณัฐนิชาเห็นว่าไหนๆตอนนี้ได้มีโอกาสคุยกับชายหนุ่มก็ดีแล้วเธอจึงจะขออนุญาตเขาตอนนี้เสียเลยเพราะยังไงน้องสาวของเธอก็จะต้องมาที่นี่ให้ได้อยู่แล้วโดยที่เธอปฏิเสธอะไรไม่ได้ด้วย

“ได้สิครับ...จะอยู่จนคุณนิเสร็จงานเลยก็ยังได้”

เมฆาไม่มีปัญหาเรื่องนั้นอยู่แล้วเพราะคราแรกเขาคิดว่าทีมของป๋อมแป๋มที่เขาติดต่อให้มาดูงานนั้นจะมากันหลายคนเสียอีกแต่กลับเป็นเธอกับป๋อมแป๋มและก็เด็กๆอีกสองคนเท่านั้นหากใครจะมาพักอีกเขาก็ได้มีปัญหา

“ขอบคุณมากเลยนะคะ...ฝันดีเช่นกันนะคะคุณเมฆ...”

“ครับ”

เมื่อเมฆาเดินกลับห้องของเขาไปแล้วหญิงสาวจึงรีบหาที่ล็อคของฝั่งเธอทันทีเพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มเข้ามาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัวแบบนี้อีกหากวันดีคืนดีเธอโป๊อยู่ล่ะก็คงจะมองหน้ากันไม่ติดเป็นแน่ถ้าเขาเข้ามาเห็นในตอนนั้น

เมฆากลับมาที่ห้องของตัวเองได้ก็แอบอมยิ้มกับท่าทีของหญิงสาวที่ดูตื่นกลัวเขาในตอนแรกตาโตๆของเธอที่เบิกกว้างบวกกับใบหน้าจิ้มลิ้มแล้วมันดูน่ารักสำหรับเขามากเขาก็ยังตลกตัวเองที่อยากจะเห็นหน้าของเธอจนต้องทำให้เธอตกใจเกิดมาจนอายุสามสิบหกปีก็พึ่งจะใจเต้นแรงกับผู้หญิงมากขนาดนี้ก็กับเธอคนแรกนี่แหละนี่อาจจะเรียกว่ารักแรกพบสำหรับเขาก็ได้

วันต่อมา

คฤหาสน์เพตราพิทักษ์

“อ้าวตาเมฆนั่นจะรีบไปไหนกันเหรอ”

มัทนาเดินออกมาเห็นเมฆาและณัฐนิชากำลังจะขึ้นรถออกไปกันพอดีจึงร้องทักขึ้นว่าทั้งคู่เอาไว้

“ผมจะเข้าไปในเมืองไปซื้อของใช้แล้วคุณนิเธอก็จะไปหาซื้อของใช้เด็กๆด้วยครับ”

เมฆาที่กำลังจะเข้าไปนั่งในรถคันหรูเมื่อเห็นคนเป็นแม่จึงเดินอ้อมมาคุยกับแม่ของเขาก่อน

“อ๋อ...จะรีบไปเถอะ...หนูนิจ้ะฉันให้คนไปรอรับหนูน้ำหวานแล้วนะอีกสักพักเครื่องก็คงลง”

มัทนาเห็นว่าทั้งสองคงรีบเลยไม่ได้ถามอะไรมากแต่ก็ไม่ลืมที่จะบอกกับณัฐนิชาว่าเธอนั้นให้คนไปรับน้องสาวของหญิงสาวที่สนามบินเรียบร้อยแล้วอีกไม่นานก็คงจะมาถึงกัน

“คะ??”

สีหน้าของณัฐนิชาเริ่มแปลกใจกับคำที่มัทนาบอกน้องสาวของเธอมาแล้วทำไมเธอจึงไม่รู้เรื่อง

“หนูแป๋มยังไม่ได้บอกล่ะสิ...ก็เมื่อคืนหนูแป๋มโทรมาหาฉันบอกว่าน้องสาวหนูนิจะมาที่นี่ฉันก็เลยให้คนไปรับน่ะจะ...ดีเลยพอหนูนิกลับมาจะได้ไปที่เกาะพร้อมกันเลย”

“เอ่อ...ขอบคุณมากนะคะคุณมัท”

ณัฐนิชาเอ่ยขอบอกขอบใจมัทนาด้วยความเกรงใจทั้งที่มัทนาเป็นลูกค้าเธอแท้ๆกลับต้องมาคอยบริการให้เธอหลายอย่าง

“จ้า”

“ยัยแป๋ม!!!”

เมื่อขึ้นรถมาได้หญิงสาวก็สบถชื่อป๋อมแป๋มออกมาอย่างโมโหนิดหน่อยเรื่องเมื่อคืนที่คุยกับรินทร์ธาราก่อนเธอก็ยังไม่มีเวลาเคลียกับป๋อมแป๋มเลยมาวันนี้น้องสาวเธอมาถึงที่นี่โดยที่เธอยังไม่รู้อีกกลับไปเธอคงต้องรีบสะสางกันยาวที่ทำอะไรไม่คิดจะบอกเธอกันสักนิด

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณนิ”

เมฆาที่กำลังขับรถอยู่ด้วยความที่เขาชอบลักลอบมองหน้าหญิงสาวอยู่บ่อยๆจึงสังเกตมาครู่หนึ่งแล้วว่าหญิงสาวมีสีหน้าค่อนข้างที่จะเป็นกังวล

“นิเกรงใจพวกคุณจังเลยค่ะที่ต้องมาวุ่นวายเพราะน้องสาวนิ”

ณัฐนิชาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันหน้าไปบอกชายหนุ่มตามตรงว่าเธอรู้สึกเกรงใจพวกเขาจริงๆเมื่อคืนกว่าเธอจะทำใจของอนุญาตชายหนุ่มพาน้องสาวของเธอมาอยู่ที่นี่ได้ก็ลำบากใจจะตายอยู่แล้วนี่ยังมาวุ่นวายกับที่บ้านของแม่ชายหนุ่มอีก

“ไม่นี่ครับผมว่าผมเข้าใจน้องสาวคุณนะหลานๆมาอยู่นี่หลายวันเธอคงคิดถึงแย่...คุณนิอย่ากังวลไปเลยผมกับคุณแม่ไม่ได้ลำบากอะไรขนาดนั้นครับ”

เมฆาชอบที่หญิงสาวเป็นคนที่ขี้เกรงใจแต่เรื่องนี้เขาไม่ได้ลำบากอะไรเลยสักนิดแล้วแม่ของเขาเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากด้วยเห็นคนที่คิดมากก็จะมีแต่หญิงสาวนี่แหละที่ดูจะกังวลไปเสียทุกเรื่องจึงพูดให้หญิงสาวได้สบายใจในทำนองที่ว่าเขานั้นเข้าใจเรื่องแบบนี้ดี

ห้างสรรพสินค้า

“เดี๋ยวผมไปช่วยคุณนิซื้อของนะครับ”

เมื่อถึงห้างสรรพสินค้าขนาดย่อมเมฆาก็อาสาจะช่วยหญิงสาวซื้อของเพราะเขาเห็นรายการที่เธอจดมาน่าจะเยอะพอสมควร

“ไม่เป็นไรค่ะคุณเมฆจะซื้ออะไรก็เลือกเลยค่ะจะได้ไม่เสียเวลาถ้านิซื้อเสร็จแล้วจะโทรบอกนะคะ”

ณัฐนิชารีบปฏิเสธชายหนุ่มทันทีเพราะเธอนั้นซื้อของแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องมีใครมาช่วยอีกอย่างชายหนุ่มเองก็มีของที่จะต้องซื้อเหมือนกันหากช่วยเธอซื้อก็คงจะเสียเวลา

“แบบนั้นก็ได้ครับ”

 เมฆาพยักหน้าก่อนที่จะเดินลากรถเข็นออกไปซื้อของตามที่ธาดาได้จดรายการมาให้

1 ชั่วโมงต่อมา

ณัฐนิชาซื้อของเสร็จนานสองนานแล้วแต่เธอหาชายหนุ่มก็ไม่ยักจะรับสายสงสัยซื้อของเพลินอยู่เป็นแน่เธอจึงฝากของที่เธอซื้อแล้วกับ ร.ป.ภ ของห้างและเดินดูชายหนุ่มว่าอยู่ตรงไหนเพราะห้างนี้มันมีแค่ชั้นเดียว

“คุณเมฆเสร็จหรือยังคะ”

เมื่อเดินมาถึงโซนที่เป็นเครื่องครัวก็เห็นชายหนุ่มกำลังเดินเลือกของอยู่เธอจึงเข้าไปถามคนที่กำลังเลือกของเพลินๆอยู่ว่าเขานั้นซื้อของจะเสร็จหรือยัง

“เอ่อ...คือผมยังหาของไม่ครบเลยครับมันเป็นของใช้ในครัวน่าจะเป็นของที่ป้าดาวสั่งมาแน่เลย...ผมมองที่ป้ายก็ไม่เห็นมีชื่อตามที่เขียนมา”